Recensie
Recensie Netflix-serie 'The Gentlemen'
Flitsend, snel en gevat. Een typische productie van Guy Ritchie, al leent zijn stijl zich beter voor films.
Regie: David Caffrey, Eran Creevy, Nima Nourizadeh, e.a. | Cast: Theo James (Eddie Halstead), Kaya Scodelario (Susie Glass), Daniel Ings (Freddy Halstead), Vinnie Jones (Geoff Seacombe), Joely Richardson (Lady Sabrina), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 41-67 minuten | Jaar: 2024
Guy Ritchie heeft bereikt waar veel regisseurs op hopen: een compleet eigen stijl. Ritchies hand is direct herkenbaar in de snelheid, typetjes, cinematografie en gevatheid. In de film The Gentlemen kwamen deze kenmerken goed tot hun recht. In de gelijknamige serie wederom, al wordt het elke aflevering steeds meer duidelijk dat zijn gevatte stijl veel beter past binnen een film.
The Gentlemen is een spin-off van de gelijknamige film, waar sporadisch kleine verwijzingen naar worden gemaakt. Voor de rest staat het verhaal geheel op zichzelf, al speelt het zich wel af in dezelfde wereld van rijke Britten en hun louche imperiums. Daartoe behoort ook Eddie Halstead die het malafide bedrijf van zijn vader erft, waar veel meer narigheid aan kleeft dan van tevoren gedacht. Zijn broer Freddy is verbouwereerd en jaloers. Natuurlijk zorgt dit al snel voor de nodige problemen, waardoor Eddie in een spiraal van criminaliteit belandt.
Van de cinematografie tot de kostuums en de kenmerkende teksten die af en toe in beeld spatten; het is meteen duidelijk dat dit een Guy Ritchie-productie betreft. Er is een hoog tempo, alles is stijlvol in beeld gebracht en het kleurgebruik en de hoge saturatie dragen bij aan de sfeer. Deze flair is mooi om te zien, maar is niet genoeg.
De personages zijn erg wisselend in kwaliteit. Er zijn veel bijfiguren die erg leuk gevonden en grappig zijn. Zij geven veel scènes niet per se diepgang, maar wel een flinke dosis humor. Kaya Scodelario is verrassend overtuigend en gevat in haar rol als Susie Glass. Haar dialogen zijn vluchtig en ze brengt de tekst scherp. Broer Freddy is in zijn domheid even aandoenlijk als frustrerend, maar vertolker Daniel Ings weet zijn personage ook een bepaalde gelaagdheid te geven. Vinnie Jones doet waar hij het beste in is: een wat mopperende oude man met ergens toch een goed hart.
Helaas blijkt de hoofdpersoon het minst interessant. Eddie is niet het meest sprankelende personage, maar er is zeker sprake van een verandering gedurende de serie. Die wordt echter afgezwakt door de vlakke vertolking van Theo James, die niet het bereik heeft om de subtiele verandering van het personage van aflevering tot aflevering goed over te brengen.
Daarnaast heeft het verhaal te weinig vlees op de botten voor acht afleveringen. Hierdoor kakt het verhaal flink in en valt het in herhaling, waardoor sommige afleveringen een lange zit zijn. Het tempo verliest zijn kracht in de veelvoud en de lengte van een hele serie. Door het hoge tempo van de afzonderlijke scènes komt de serie overigens beter tot haar recht met pauzes tussen de afleveringen. Bingen is niet aan te raden.
Hoewel het einde leuk bedacht is, bevat het slotstuk te veel plotwendingen en verraad in een poging de aandacht van de kijker er weer bij te trekken. Desalniettemin zijn er genoeg elementen die van The Gentlemen een mooi totaalplaatje maken, met name de stijl en een paar leuke, inventieve actiescènes. Met wat meer kritisch knipwerk op de tekentafel was het verhaal wellicht ook nog pakkend geweest.
The Gentlemen is te zien bij Netflix.
Guy Ritchie heeft bereikt waar veel regisseurs op hopen: een compleet eigen stijl. Ritchies hand is direct herkenbaar in de snelheid, typetjes, cinematografie en gevatheid. In de film The Gentlemen kwamen deze kenmerken goed tot hun recht. In de gelijknamige serie wederom, al wordt het elke aflevering steeds meer duidelijk dat zijn gevatte stijl veel beter past binnen een film.
The Gentlemen is een spin-off van de gelijknamige film, waar sporadisch kleine verwijzingen naar worden gemaakt. Voor de rest staat het verhaal geheel op zichzelf, al speelt het zich wel af in dezelfde wereld van rijke Britten en hun louche imperiums. Daartoe behoort ook Eddie Halstead die het malafide bedrijf van zijn vader erft, waar veel meer narigheid aan kleeft dan van tevoren gedacht. Zijn broer Freddy is verbouwereerd en jaloers. Natuurlijk zorgt dit al snel voor de nodige problemen, waardoor Eddie in een spiraal van criminaliteit belandt.
Van de cinematografie tot de kostuums en de kenmerkende teksten die af en toe in beeld spatten; het is meteen duidelijk dat dit een Guy Ritchie-productie betreft. Er is een hoog tempo, alles is stijlvol in beeld gebracht en het kleurgebruik en de hoge saturatie dragen bij aan de sfeer. Deze flair is mooi om te zien, maar is niet genoeg.
De personages zijn erg wisselend in kwaliteit. Er zijn veel bijfiguren die erg leuk gevonden en grappig zijn. Zij geven veel scènes niet per se diepgang, maar wel een flinke dosis humor. Kaya Scodelario is verrassend overtuigend en gevat in haar rol als Susie Glass. Haar dialogen zijn vluchtig en ze brengt de tekst scherp. Broer Freddy is in zijn domheid even aandoenlijk als frustrerend, maar vertolker Daniel Ings weet zijn personage ook een bepaalde gelaagdheid te geven. Vinnie Jones doet waar hij het beste in is: een wat mopperende oude man met ergens toch een goed hart.
Helaas blijkt de hoofdpersoon het minst interessant. Eddie is niet het meest sprankelende personage, maar er is zeker sprake van een verandering gedurende de serie. Die wordt echter afgezwakt door de vlakke vertolking van Theo James, die niet het bereik heeft om de subtiele verandering van het personage van aflevering tot aflevering goed over te brengen.
Daarnaast heeft het verhaal te weinig vlees op de botten voor acht afleveringen. Hierdoor kakt het verhaal flink in en valt het in herhaling, waardoor sommige afleveringen een lange zit zijn. Het tempo verliest zijn kracht in de veelvoud en de lengte van een hele serie. Door het hoge tempo van de afzonderlijke scènes komt de serie overigens beter tot haar recht met pauzes tussen de afleveringen. Bingen is niet aan te raden.
Hoewel het einde leuk bedacht is, bevat het slotstuk te veel plotwendingen en verraad in een poging de aandacht van de kijker er weer bij te trekken. Desalniettemin zijn er genoeg elementen die van The Gentlemen een mooi totaalplaatje maken, met name de stijl en een paar leuke, inventieve actiescènes. Met wat meer kritisch knipwerk op de tekentafel was het verhaal wellicht ook nog pakkend geweest.
The Gentlemen is te zien bij Netflix.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
