Recensie
'Bandidos': schatzoeken in Mexico met vlakke personages in ongeloofwaardige situaties
Avonturenserie die zich afspeelt op zonovergoten locaties offert spanning voor cliffhangers.
Regie: Adrian Grunberg | Cast: Ester Expósito (Lilí), Alfonso Dosal (Miguel), Mabel Cadena (Inés), Juan Pablo Medina (Wilson), Andres Baida (Ariel), e.a. | Afleveringen: 7 | Speelduur: 41-50 minuten | Jaar: 2024
Met een groep bijeengeraapte personages op zoek naar de legendarische schat van een gezonken schip: dat klinkt als serie vol prachtige onderwaterscènes en de kick van het ontdekken van een kist vol verloren gewaand goud. Bandidos heeft echter iets minder enerverends in petto. Doordat het verhaal grotendeels draait om het verkrijgen van allerlei attributen lijkt de serie meer op een videogame die de kijker niet mag spelen.
De vele videogameobstakels die moeten worden overwonnen zijn gelukkig niet te ingewikkeld, maar wel vermoeiend. Af en toe wordt de overvloed aan details onderbroken door een vette vechtscène, ondersteund door goed gekozen muziek. Dan ineens verslapt het tempo en verzandt de dynamiek in saaie dialogen tussen onvoldoende uitgediepte personages. Enkele personages lijken interessant, maar krijgen te weinig achtergrond om hun motivatie voor het zoeken naar rijkdom te onderbouwen.
Wanneer er dan toch actie plaatsvindt, wordt die steeds op het moment suprême onderbroken voor een poging tot een cliffhanger. Maar een wilde achtervolging abrupt pauzeren is niet bepaald een prikkelende uitnodiging om verder te kijken, eerder een irritante verstoring van de spanning. Iets te veel onlogische en ongeloofwaardige gebeurtenissen verstoren eveneens de spanning en het inlevingsvermogen van de kijker.
Zoals de slechterik: wanneer die zichzelf in de voorlaatste aflevering aan de schatzoekers onthult, heeft de kijker allang door wie hij is. Het lijkt eerder een onthulling van de bedoeling dat de identiteit van de slechterik al die tijd onbekend had moeten zijn. Ook ontsnappingsscènes waarin personages zich zogenaamd verstoppen door een volledig kale boom te beklimmen en de achtervolger nietsvermoedend vlak onder hun bungelende benen doorloopt, zijn ongekend knullig.
Soms is de ongeloofwaardigheid van de serie ronduit beledigend. De vader van hoofdpersoon Miguel vertelde hem ooit over de schat, maar heeft nu Alzheimer en kan zich daardoor waardevolle details niet meer herinneren. Verder is het een kwieke man die zich niet al te veel last ondervindt van zijn ziekte. Mensen die daadwerkelijk met deze slopende ziekte te maken krijgen kunnen Bandidos beter vermijden: Alzheimer op luchtige wijze tonen als niets anders dan vergeetachtigheid is pijnlijk onbeschoft.
De ietwat kleurloze titel getuigt van de geringe fantasie van de makers, maar lijkt ook op iets anders te duiden: het draait hier niet zozeer om het zoeken naar de schat, maar vooral om de illegaliteit van deze speurtocht. Toch lijkt dit wel mee te vallen: de criminele gebeurtenissen komen vooral voor rekening van de slechteriken in het verhaal of lijken onnodig toegevoegd om maar wat actie te creëren. Dit doet de geloofwaardigheid van het verhaal nog meer schade aan.
Afgezien van een paar sterke momenten en wat mooie plaatjes van paradijselijk Mexico maakt Bandidos weinig indruk. Ook de gemakzuchtige en voorspelbare ontknoping faalt er jammerlijk in deze serie de moeite van het bekijken waard te maken. Bandidos is wellicht vooral geschikt voor wie een vakantiebestemming zoekt. Dan is bijvoorbeeld aflevering twee aan te raden, waarin er in rituele Mayagrotten wordt gedoken.
Bandidos is te zien bij Netflix.
Met een groep bijeengeraapte personages op zoek naar de legendarische schat van een gezonken schip: dat klinkt als serie vol prachtige onderwaterscènes en de kick van het ontdekken van een kist vol verloren gewaand goud. Bandidos heeft echter iets minder enerverends in petto. Doordat het verhaal grotendeels draait om het verkrijgen van allerlei attributen lijkt de serie meer op een videogame die de kijker niet mag spelen.
De vele videogameobstakels die moeten worden overwonnen zijn gelukkig niet te ingewikkeld, maar wel vermoeiend. Af en toe wordt de overvloed aan details onderbroken door een vette vechtscène, ondersteund door goed gekozen muziek. Dan ineens verslapt het tempo en verzandt de dynamiek in saaie dialogen tussen onvoldoende uitgediepte personages. Enkele personages lijken interessant, maar krijgen te weinig achtergrond om hun motivatie voor het zoeken naar rijkdom te onderbouwen.
Wanneer er dan toch actie plaatsvindt, wordt die steeds op het moment suprême onderbroken voor een poging tot een cliffhanger. Maar een wilde achtervolging abrupt pauzeren is niet bepaald een prikkelende uitnodiging om verder te kijken, eerder een irritante verstoring van de spanning. Iets te veel onlogische en ongeloofwaardige gebeurtenissen verstoren eveneens de spanning en het inlevingsvermogen van de kijker.
Zoals de slechterik: wanneer die zichzelf in de voorlaatste aflevering aan de schatzoekers onthult, heeft de kijker allang door wie hij is. Het lijkt eerder een onthulling van de bedoeling dat de identiteit van de slechterik al die tijd onbekend had moeten zijn. Ook ontsnappingsscènes waarin personages zich zogenaamd verstoppen door een volledig kale boom te beklimmen en de achtervolger nietsvermoedend vlak onder hun bungelende benen doorloopt, zijn ongekend knullig.
Soms is de ongeloofwaardigheid van de serie ronduit beledigend. De vader van hoofdpersoon Miguel vertelde hem ooit over de schat, maar heeft nu Alzheimer en kan zich daardoor waardevolle details niet meer herinneren. Verder is het een kwieke man die zich niet al te veel last ondervindt van zijn ziekte. Mensen die daadwerkelijk met deze slopende ziekte te maken krijgen kunnen Bandidos beter vermijden: Alzheimer op luchtige wijze tonen als niets anders dan vergeetachtigheid is pijnlijk onbeschoft.
De ietwat kleurloze titel getuigt van de geringe fantasie van de makers, maar lijkt ook op iets anders te duiden: het draait hier niet zozeer om het zoeken naar de schat, maar vooral om de illegaliteit van deze speurtocht. Toch lijkt dit wel mee te vallen: de criminele gebeurtenissen komen vooral voor rekening van de slechteriken in het verhaal of lijken onnodig toegevoegd om maar wat actie te creëren. Dit doet de geloofwaardigheid van het verhaal nog meer schade aan.
Afgezien van een paar sterke momenten en wat mooie plaatjes van paradijselijk Mexico maakt Bandidos weinig indruk. Ook de gemakzuchtige en voorspelbare ontknoping faalt er jammerlijk in deze serie de moeite van het bekijken waard te maken. Bandidos is wellicht vooral geschikt voor wie een vakantiebestemming zoekt. Dan is bijvoorbeeld aflevering twee aan te raden, waarin er in rituele Mayagrotten wordt gedoken.
Bandidos is te zien bij Netflix.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
Ben jij van plan om Bandidos te gaan kijken op Netflix?
-
Ja
-
Nee
