Recensie
'Sugar': film noir wordt film raar
Wat begint als een aardig detectivemysterie mondt uit in een uiterst ongelukkige mix van genres.
Regie: Fernando Meirelles, Adam Arkin | Cast: Colin Farrell (John Sugar), Kirby (Ruby), Amy Ryan (Melanie), Dennis Boutsikaris (Bernie Siegel), Nate Corddry (David Siegel), Alex Hernandez (Kenny), James Cromwell (Jonathan Siegel), Sydney Chandler (Olivia Siegel), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 33-50 minuten | Jaar: 2024
Als film- of serierecensent is het een ware doodzonde om plotwendingen te verklappen. Er bestaan veel theorieën en nog meer ideeën over hoe lang een recensent zich moet onthouden van het geven van spoilers. Mag je drieëndertig jaar na dato nog steeds niet verklappen wie Laura Palmer heeft vermoord? Moet je na al die jaren de onthulling uit The Sixth Sense nog altijd voor je houden? Bij recentere titels is het makkelijker: gewoon niet doen. Maar dat maakt de verleiding niet minder groot.
Wees gerust: deze recensie van de achtdelige Apple TV+-serie Sugar zal het plezier van de potentiële lezer niet vergallen door te veel van het plot vrij te geven. Maar wat doe je als recensent wanneer een essentiële plotwending je complete kijkplezier verpest en dat invloed heeft op je eindoordeel? Want wat er op driekwart van deze serie gebeurt, is zo volstrekt ridicuul dat het kleine beetje krediet dat nog over was volledig wordt verspeeld.
Want de serie begint nog alleraardigst met pogingen om een hommage aan de film noir te brengen door de zoektocht van detective John Sugar naar een vermiste twintiger te doorsnijden met fragmenten uit het genre, afkomstig uit klassiekers als The Maltese Falcon en Sunset Boulevard. Het pallet wordt breder wanneer ook werken als Vertigo en jarenzeventigklassieker Chinatown de revue passeren. Het inzetten van de klassieke (doch een tikkeltje afgezaagde) filmfragmenten illustreren het leven en de handelingen van de hoofdpersoon en geven de serie een bijzondere dynamiek.
Sugars beroep is natuurlijk een klassiek film noir-element, wat tevens geldt voor het gebruik van een voice-over en de aanwezigheid van personages met dubbele agenda's. Alleen de lange schaduwen, dichtgetrokken luxaflex en dampende sigaretten ontbreken. Het laat zien dat ook anno 2024 deze ingrediënten nog uitstekend werken als er enigszins sprake is van plotmatige ordening.
Sugars nieuwste klus brengt hem naar Hollywood, waar hij al van kinds af aan verzot op is. De opdracht om de verdwenen kleindochter van een grote filmregisseur op te sporen grijpt hij dus met beide handen aan. Hij krijgt daarvoor hulp van zangeres Melanie, die hij nog van vroeger kent. De twee zitten al snel verstrikt in de complotten, grillen van verwende filmsterren en andere duistere zaakjes. Dat is ook het moment waarop de vermoeidheid toeslaat: er zijn zo veel subplots en bijfiguren dat Sugars missie er steeds minder toe gaat doen.
Dit gevoel bekruipt helemaal wanneer die al voor de release beruchte plotwending zijn intrede doet. Onverenigbare genres worden met elkaar vermengd als water met olie, waarmee de zoektocht helemaal tot een bijkomstigheid is gedegradeerd. De handen opheffend naar de hemel is het puur gissen naar de redenen voor deze uiterst bizarre stijlbreuk. Aangezien titelrolvertolker Colin Farrell optreedt als een van de producenten is het de vraag hoeveel afleveringen van het script hij had gelezen voordat hij ja zei. Achteraf bekeken waren er wel eerdere hints te bespeuren voor het vreemde verloop, maar dat maakt het geheel niet minder onzinnig.
Sugar is te zien bij Apple TV+.
Als film- of serierecensent is het een ware doodzonde om plotwendingen te verklappen. Er bestaan veel theorieën en nog meer ideeën over hoe lang een recensent zich moet onthouden van het geven van spoilers. Mag je drieëndertig jaar na dato nog steeds niet verklappen wie Laura Palmer heeft vermoord? Moet je na al die jaren de onthulling uit The Sixth Sense nog altijd voor je houden? Bij recentere titels is het makkelijker: gewoon niet doen. Maar dat maakt de verleiding niet minder groot.
Wees gerust: deze recensie van de achtdelige Apple TV+-serie Sugar zal het plezier van de potentiële lezer niet vergallen door te veel van het plot vrij te geven. Maar wat doe je als recensent wanneer een essentiële plotwending je complete kijkplezier verpest en dat invloed heeft op je eindoordeel? Want wat er op driekwart van deze serie gebeurt, is zo volstrekt ridicuul dat het kleine beetje krediet dat nog over was volledig wordt verspeeld.
Want de serie begint nog alleraardigst met pogingen om een hommage aan de film noir te brengen door de zoektocht van detective John Sugar naar een vermiste twintiger te doorsnijden met fragmenten uit het genre, afkomstig uit klassiekers als The Maltese Falcon en Sunset Boulevard. Het pallet wordt breder wanneer ook werken als Vertigo en jarenzeventigklassieker Chinatown de revue passeren. Het inzetten van de klassieke (doch een tikkeltje afgezaagde) filmfragmenten illustreren het leven en de handelingen van de hoofdpersoon en geven de serie een bijzondere dynamiek.
Sugars beroep is natuurlijk een klassiek film noir-element, wat tevens geldt voor het gebruik van een voice-over en de aanwezigheid van personages met dubbele agenda's. Alleen de lange schaduwen, dichtgetrokken luxaflex en dampende sigaretten ontbreken. Het laat zien dat ook anno 2024 deze ingrediënten nog uitstekend werken als er enigszins sprake is van plotmatige ordening.
Sugars nieuwste klus brengt hem naar Hollywood, waar hij al van kinds af aan verzot op is. De opdracht om de verdwenen kleindochter van een grote filmregisseur op te sporen grijpt hij dus met beide handen aan. Hij krijgt daarvoor hulp van zangeres Melanie, die hij nog van vroeger kent. De twee zitten al snel verstrikt in de complotten, grillen van verwende filmsterren en andere duistere zaakjes. Dat is ook het moment waarop de vermoeidheid toeslaat: er zijn zo veel subplots en bijfiguren dat Sugars missie er steeds minder toe gaat doen.
Dit gevoel bekruipt helemaal wanneer die al voor de release beruchte plotwending zijn intrede doet. Onverenigbare genres worden met elkaar vermengd als water met olie, waarmee de zoektocht helemaal tot een bijkomstigheid is gedegradeerd. De handen opheffend naar de hemel is het puur gissen naar de redenen voor deze uiterst bizarre stijlbreuk. Aangezien titelrolvertolker Colin Farrell optreedt als een van de producenten is het de vraag hoeveel afleveringen van het script hij had gelezen voordat hij ja zei. Achteraf bekeken waren er wel eerdere hints te bespeuren voor het vreemde verloop, maar dat maakt het geheel niet minder onzinnig.
Sugar is te zien bij Apple TV+.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
Ben jij van plan om Sugar te gaan kijken?
-
Ja
-
Nee
