Recensie
'Crime Scene Berlin: Nightlife Killer': intrigerende dader, simpel politiewerk
Documentaire over een reeks moorden die Berlijn in zijn greep hield.
Regie: Caroline Schaper, Jan Zabeil | Afleveringen: 3 | Speelduur: 34-37 minuten | Jaar: 2024
In 2012 wordt een levenloze man gevonden in een Berlijnse darkroom. De doodsoorzaak is onduidelijk, totdat in het ziekenhuis een bewusteloze man wordt opgenomen die is gedrogeerd met dezelfde stof als de man in de nachtclub. Als niet lang daarna een volgend slachtoffer wordt gevonden, weet de politie dat er een seriemoordenaar actief is.
Crime Scene Berlin: Nightlife Killer volgt in grote lijnen het politiewerk voor de jacht op de moordenaar, waarbij alle stukjes informatie uiteindelijk naar de dader en zijn motief leiden. Verschillende onderzoekers belichten zeer kort hun bijdragen aan de zaak, zoals een rechercheur en een forensisch patholoog, en tussendoor vertellen nabestaanden hun verhaal. Zo haalt een oma van een van de slachtoffers leuke herinneringen aan haar kleinzoon en vertelt ze hoezeer ze hem mist.
Ook de eigenaar van de nachtclub waar het eerste slachtoffer werd gevonden komt aan het woord. Hij schetst een breder beeld van de gayscene in Berlijn, al lijkt zijn bijdrage vooral een aanklacht tegen de media die destijds darkrooms (onterecht) als gevaarlijk bestempelden. Dit valt wat uit de toon in deze truecrimedocumentaire, maar geeft wel een breder perspectief en duidt de maatschappelijke impact van de moorden.
Qua politiewerk bevat het getoonde onderzoek in Crime Scene Berlin: Nightlife Killer te weinig breinbrekers om echt spannend te worden. Of dat komt doordat de dader geen moeite deed zich te verstoppen of doordat veel onderzoek uit de documentaire is gelaten is onduidelijk. Het zorgt ervoor dat de verdachte zelf eigenlijk het meest interessante onderdeel is. Een monotone stem reconstrueert de verklaringen van de moordenaar op basis van de verslagen die tijdens het verhoor zijn gemaakt. Het motief voor de moorden blijkt net zo willekeurig als de gekozen slachtoffers.
Een verontrustende gedachte, want je wil als kijker toch weten waarom. Wat drijft de seriemoordenaar en nog belangrijker: wie is de volgende? Er is een kleine hint naar een beschadigde jeugd, maar voor een vollediger beeld van de schuldige had dit gegeven had nog veel dieper kunnen worden uitgewerkt. Dat deze documentaire het politiewerk centraal stelt, biedt kennelijk geen ruimte voor een begrijpelijk daderprofiel.
De teksten van de dader worden gecombineerd met bewakingsbeelden, korrelig en kleurloos, en gereconstrueerde beelden in de stad of in een nachtclub vanuit het perspectief van de moordenaar. De beelden van het Berlijnse nachtleven zien er filmisch uit: intens van kleur en vol seksualiteit. Dit contrast maakt het geheel boeiend genoeg om te blijven kijken. Met drie afleveringen van nog geen veertig minuten biedt Crime Scene Berlin: Nightlife Killer een leuk tussendoortje voor de misdaadliefhebber.
Crime Scene Berlin: Nightlife Killer is te zien bij Netflix.
In 2012 wordt een levenloze man gevonden in een Berlijnse darkroom. De doodsoorzaak is onduidelijk, totdat in het ziekenhuis een bewusteloze man wordt opgenomen die is gedrogeerd met dezelfde stof als de man in de nachtclub. Als niet lang daarna een volgend slachtoffer wordt gevonden, weet de politie dat er een seriemoordenaar actief is.
Crime Scene Berlin: Nightlife Killer volgt in grote lijnen het politiewerk voor de jacht op de moordenaar, waarbij alle stukjes informatie uiteindelijk naar de dader en zijn motief leiden. Verschillende onderzoekers belichten zeer kort hun bijdragen aan de zaak, zoals een rechercheur en een forensisch patholoog, en tussendoor vertellen nabestaanden hun verhaal. Zo haalt een oma van een van de slachtoffers leuke herinneringen aan haar kleinzoon en vertelt ze hoezeer ze hem mist.
Ook de eigenaar van de nachtclub waar het eerste slachtoffer werd gevonden komt aan het woord. Hij schetst een breder beeld van de gayscene in Berlijn, al lijkt zijn bijdrage vooral een aanklacht tegen de media die destijds darkrooms (onterecht) als gevaarlijk bestempelden. Dit valt wat uit de toon in deze truecrimedocumentaire, maar geeft wel een breder perspectief en duidt de maatschappelijke impact van de moorden.
Qua politiewerk bevat het getoonde onderzoek in Crime Scene Berlin: Nightlife Killer te weinig breinbrekers om echt spannend te worden. Of dat komt doordat de dader geen moeite deed zich te verstoppen of doordat veel onderzoek uit de documentaire is gelaten is onduidelijk. Het zorgt ervoor dat de verdachte zelf eigenlijk het meest interessante onderdeel is. Een monotone stem reconstrueert de verklaringen van de moordenaar op basis van de verslagen die tijdens het verhoor zijn gemaakt. Het motief voor de moorden blijkt net zo willekeurig als de gekozen slachtoffers.
Een verontrustende gedachte, want je wil als kijker toch weten waarom. Wat drijft de seriemoordenaar en nog belangrijker: wie is de volgende? Er is een kleine hint naar een beschadigde jeugd, maar voor een vollediger beeld van de schuldige had dit gegeven had nog veel dieper kunnen worden uitgewerkt. Dat deze documentaire het politiewerk centraal stelt, biedt kennelijk geen ruimte voor een begrijpelijk daderprofiel.
De teksten van de dader worden gecombineerd met bewakingsbeelden, korrelig en kleurloos, en gereconstrueerde beelden in de stad of in een nachtclub vanuit het perspectief van de moordenaar. De beelden van het Berlijnse nachtleven zien er filmisch uit: intens van kleur en vol seksualiteit. Dit contrast maakt het geheel boeiend genoeg om te blijven kijken. Met drie afleveringen van nog geen veertig minuten biedt Crime Scene Berlin: Nightlife Killer een leuk tussendoortje voor de misdaadliefhebber.
Crime Scene Berlin: Nightlife Killer is te zien bij Netflix.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
Ben jij van plan om Crime Scene Berlin: Nightlife Killer te gaan kijken?
-
Ja
-
Nee
