Recensie
'Veronika': politiespeurneus ziet dode mensen; als dat maar goed gaat
Zweedse politiethriller met een bovennatuurlijk tintje is uiteindelijk vooral geïnteresseerd in het mysterie oplossen.
Regie: Jonas Alexander Arnby | Cast: Alexandra Rapaport (Veronika), Tobias Santelmann (Tomas), Arvin Kananian (Nassir), Eddie Eriksson Dominguez (Simon), Sarah Rhodin (Liv), Anders Mossling (Göran), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 41-48 minuten | Jaar: 2024
Het is genadeloos lastig om niet al te giechelig te worden wanneer film- of seriepersonages verkondigen dode mensen te zien. De gedachte aan de volop geparodieerde soortgelijke uitspraken uit The Sixth Sense is namelijk nooit ver weg. Wellicht is dit de reden waarom de titelfiguur in Veronika er maar het zwijgen toe doet wanneer ze om de haverklap dode kids waarneemt. En voor het gemak gooien de schrijvers het maar op 'visioenen'.
De Zweedse politieagent is dan ook niet bepaald het meest stabiele personage. Ze heeft al heel wat psychologen versleten, zich al een paar keer met psychische klachten ziekgemeld en is bovendien verslaafd aan de pillen. Volgens haar omgeving komt Veronika's labiele geestestoestand vooral door het overlijden van haar vader op jonge leeftijd. Ze rept met geen woord over de manifestaties die zich steeds meer gaan bemoeien met haar politiewerk.
Met man Tomas zit Veronika in relatietherapie, hun jonge zoon Simon vertoont ernstige gedragsproblemen op school en puberende dochter Liv wordt ook steeds meer een ongeleid projectiel. Ja, je kan wel stellen dat Veronika haar leven niet lekker op de rit heeft. Aan dramatische componenten geen gebrek dus in dit merkwaardige Zweedse allegaartje. Terwijl haar omgeving Veronika steeds vaker voor geschift verklaart begint ze steeds meer de verbanden te zien tussen een aantal opmerkelijke en geruchtmakende misdaadzaken.
Het krachtigste element van deze Scandinavische thriller is het gegeven dat Veronika zelf ook steeds meer aan zichzelf en vooral haar mentale toestand begint te twijfelen. Het maakt de hoofdpersoon driedimensionaal en invoelbaar. Telkens als Veronika het gevoel heeft dat ze aan het doordraaien is dient zich weer een nieuw plotelement aan dat erop duidt dat ze misschien toen nog even door moet wroeten in het verleden, de dynamiek van de lokale dorpsgemeenschap en krochten van haar eigen grijze massa.
Het is begrijpelijk dat Veronika zelfs haar eigen vent niet toevertrouwt dat ze lijdt aan bijzondere waarnemingen, maar dat maakt de frustratie er voor de kijker niet minder op. Dit gevoel van onbehagen laat zich pas sussen wanneer de gevolgen van openhartigheid zich openbaren. Voor haar wordt pas geleidelijk duidelijk dat ze bij haar nieuwe collega Nassir misschien in betere handen is, maar voor de kijker is dit tamelijk voorspelbaar.
Veel misdaadseries worstelen met een hoge mate van invulbaarheid en Veronika vormt daarop niet de welkome uitzondering. Er valt veel te zeggen voor de doorwrochte manier waarop de serie de psychologie van de titelfiguur vormgeeft en de solide vertolking van Alexandra Rapaport doet daar nog een schepje bovenop. Maar uiteindelijk lijkt het de makers toch vooral te veel te doen om de oplossing van de puzzel: wat hebben de diverse sterfgevallen met elkaar te maken en wie zit erachter?
Het antwoord laat zich voor een enigszins oplettende kijker makkelijk raden, omdat een subplot buitensporig veel aandacht krijgt zonder dat het langere tijd een functie vervult. Door de zucht naar antwoorden en verlossing van zowel Veronika als de schrijvers is het na acht afleveringen vooral het gevoel van middelmatigheid dat de boventoon voert.
Veronika is te zien bij SkyShowtime.
Het is genadeloos lastig om niet al te giechelig te worden wanneer film- of seriepersonages verkondigen dode mensen te zien. De gedachte aan de volop geparodieerde soortgelijke uitspraken uit The Sixth Sense is namelijk nooit ver weg. Wellicht is dit de reden waarom de titelfiguur in Veronika er maar het zwijgen toe doet wanneer ze om de haverklap dode kids waarneemt. En voor het gemak gooien de schrijvers het maar op 'visioenen'.
De Zweedse politieagent is dan ook niet bepaald het meest stabiele personage. Ze heeft al heel wat psychologen versleten, zich al een paar keer met psychische klachten ziekgemeld en is bovendien verslaafd aan de pillen. Volgens haar omgeving komt Veronika's labiele geestestoestand vooral door het overlijden van haar vader op jonge leeftijd. Ze rept met geen woord over de manifestaties die zich steeds meer gaan bemoeien met haar politiewerk.
Met man Tomas zit Veronika in relatietherapie, hun jonge zoon Simon vertoont ernstige gedragsproblemen op school en puberende dochter Liv wordt ook steeds meer een ongeleid projectiel. Ja, je kan wel stellen dat Veronika haar leven niet lekker op de rit heeft. Aan dramatische componenten geen gebrek dus in dit merkwaardige Zweedse allegaartje. Terwijl haar omgeving Veronika steeds vaker voor geschift verklaart begint ze steeds meer de verbanden te zien tussen een aantal opmerkelijke en geruchtmakende misdaadzaken.
Het krachtigste element van deze Scandinavische thriller is het gegeven dat Veronika zelf ook steeds meer aan zichzelf en vooral haar mentale toestand begint te twijfelen. Het maakt de hoofdpersoon driedimensionaal en invoelbaar. Telkens als Veronika het gevoel heeft dat ze aan het doordraaien is dient zich weer een nieuw plotelement aan dat erop duidt dat ze misschien toen nog even door moet wroeten in het verleden, de dynamiek van de lokale dorpsgemeenschap en krochten van haar eigen grijze massa.
Het is begrijpelijk dat Veronika zelfs haar eigen vent niet toevertrouwt dat ze lijdt aan bijzondere waarnemingen, maar dat maakt de frustratie er voor de kijker niet minder op. Dit gevoel van onbehagen laat zich pas sussen wanneer de gevolgen van openhartigheid zich openbaren. Voor haar wordt pas geleidelijk duidelijk dat ze bij haar nieuwe collega Nassir misschien in betere handen is, maar voor de kijker is dit tamelijk voorspelbaar.
Veel misdaadseries worstelen met een hoge mate van invulbaarheid en Veronika vormt daarop niet de welkome uitzondering. Er valt veel te zeggen voor de doorwrochte manier waarop de serie de psychologie van de titelfiguur vormgeeft en de solide vertolking van Alexandra Rapaport doet daar nog een schepje bovenop. Maar uiteindelijk lijkt het de makers toch vooral te veel te doen om de oplossing van de puzzel: wat hebben de diverse sterfgevallen met elkaar te maken en wie zit erachter?
Het antwoord laat zich voor een enigszins oplettende kijker makkelijk raden, omdat een subplot buitensporig veel aandacht krijgt zonder dat het langere tijd een functie vervult. Door de zucht naar antwoorden en verlossing van zowel Veronika als de schrijvers is het na acht afleveringen vooral het gevoel van middelmatigheid dat de boventoon voert.
Veronika is te zien bij SkyShowtime.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
Ben jij van plan om Veronika te gaan kijken?
-
Ja
-
Nee
