Recensie
'Velma' seizoen 2: de bebrilde amateurdetective kampt met romantiek en een seriemoordenaar
De metacommentator draait overuren en de anti-wokebrigade kan weer aan de bak.
Regie: Adam Parton, Cal Ramsey, Meg Waldow, e.a. | Cast (stemmen): Mindy Kaling (Velma), Constance Wu (Daphne), Sam Richardson (Norville), Glenn Howerton (Fred), Jane Lynch (Donna), Russell Peters (Aman), e.a. | Afleveringen: 10 | Speelduur: 23-24 minuten | Jaar: 2024
Vorig jaar werd Velma, een prequelserie van de avonturen van Scooby-Doo, door het publiek gebombardeerd met negatieve beoordelingen, maar dat weerhoudt HBO Max er niet van de woker-dan-woke en meer-meta-dan-meta animatieserie een vervolg te geven. Velma stort zich dit tweede seizoen in een zoektocht naar ware liefde en naar een seriemoordenaar die het op de genitaliën van witte mannen van middelbare leeftijd heeft voorzien. Moet het publiek hier milder over oordelen of kan dat derde seizoen (dat voor de continuïteit van de franchise noodzakelijk is) beter van de planning worden gehaald?
Alle personages zijn weer terug – in lichamelijke dan wel geestelijke vorm – om het zichzelf en elkaar enorm lastig te maken met neurosen, oudercomplexen, verwarrende romantische signalen en bakken vol ironische en sarcastische opmerkingen. Velma heeft zich met het oplossen van de zaak van de verdwenen hersenen redelijk populair gemaakt op school en haar teruggevonden moeder geeft de bebrilde amateurdetective zelfs toestemming om zich op nieuwe mysteries te focussen – iets waarvan ze vorig seizoen nog waanvoorstellingen kreeg. De hallucinaties zijn dit keer voor Norville, die het spook van Freds moeder ziet en deze alleen kan wegwerken met koolhydraten.
Als na de sheriff (de cliffhanger van het eerste seizoen) ook een populaire leraar wordt vermoord, leidt Velma's onderzoek naar een complot waar zelfs een bepaald soort viervoeter een grote rol in speelt. Dit blijft natuurlijk een prequelserie. Ondertussen richt Velma's romantische energie zich weer op Daphne, maar er zijn kapers op de kust. De non-binaire Amber is nieuw in de buurt en een beoefenaar van 'manifesteren': je zo sterk focussen op wat je wilt dat je wens op miraculeuze wijze daadwerkelijk uitkomt.
Haters van het eerste seizoen van Velma zullen geen graad bijdraaien in hun oordeel, want het tempo, de toon en de humor zijn in seizoen twee exact hetzelfde. Liefhebbers kunnen er dus juist weer lekker voor gaan zitten, want de snelle dialogen, vele flashbacks, krankzinnige plotwendingen en het overdadige metacommentaar behoren allemaal weer tot het repertoire van deze – duidelijk met liefde gemaakte – avonturenkomedie.
"Ik ken helemaal geen vrouwelijke wetenschappers; nu stel ik me gewoon Einstein voor met borsten." Ja, woker dan deze serie wordt het niet, maar daar zijn de scriptschrijver zich terdege van bewust. Juist door het metacommentaar op het eigen script ("We hebben niet genoeg context om dat te begrijpen") is Velma eigenlijk één grote parodie van zichzelf, inclusief musicalpersiflage. Er wordt met open vizier naar misogynisten, rijkaards, sociale media en lichamelijk perfecten getrapt. Ben je het daar niet mee eens, dan is dit niet de serie voor jou.
Dat wil niet zeggen dat elke kwinkslag raak is. Voor iedere geslaagde vondst zijn er een paar goedkope inkoppertjes. Grappen zijn vaak overbewerkt waardoor je de clou van mijlenver ziet aankomen. Velma legt iets uitgebreid uit en prompt gebeurt precies het tegenovergestelde. Ook het metacommentaar mag af en toe net een tandje lager. Er is een aflevering waarin de leerlingen na moeten blijven zoals in The Breakfast Club, wat leidt tot een lang uitgesponnen segment over filmtijdperken en allerhande referenties en ook weer commentaar op die referenties. Het is wat te veel van het goede.
Aan het enthousiasme van de acteurs ligt het trouwens niet. De stemmen van de tieners (allemaal ingesproken door dertigers of veertigers) barsten van de humor en emotie. Vooral Glenn Howerton (It's Always Sunny in Philadelphia) als het knappe leeghoofd Fred en Mindy Kaling (The Office) in de titelrol zijn bij tijd en wijle hilarisch. Kaling is ook een van de producenten. Visueel is Velma lekker mal en scherp getekend. De Scooby-Doo-stijl is onmiskenbaar. De anti-wokebrigade zal dit tweede seizoen wel weer met enen bombarderen, maar "een heks die snikkels verwijdert is letterlijk Amerika's ergste nachtmerrie".
Velma is te zien bij HBO Max.
Vorig jaar werd Velma, een prequelserie van de avonturen van Scooby-Doo, door het publiek gebombardeerd met negatieve beoordelingen, maar dat weerhoudt HBO Max er niet van de woker-dan-woke en meer-meta-dan-meta animatieserie een vervolg te geven. Velma stort zich dit tweede seizoen in een zoektocht naar ware liefde en naar een seriemoordenaar die het op de genitaliën van witte mannen van middelbare leeftijd heeft voorzien. Moet het publiek hier milder over oordelen of kan dat derde seizoen (dat voor de continuïteit van de franchise noodzakelijk is) beter van de planning worden gehaald?
Alle personages zijn weer terug – in lichamelijke dan wel geestelijke vorm – om het zichzelf en elkaar enorm lastig te maken met neurosen, oudercomplexen, verwarrende romantische signalen en bakken vol ironische en sarcastische opmerkingen. Velma heeft zich met het oplossen van de zaak van de verdwenen hersenen redelijk populair gemaakt op school en haar teruggevonden moeder geeft de bebrilde amateurdetective zelfs toestemming om zich op nieuwe mysteries te focussen – iets waarvan ze vorig seizoen nog waanvoorstellingen kreeg. De hallucinaties zijn dit keer voor Norville, die het spook van Freds moeder ziet en deze alleen kan wegwerken met koolhydraten.
Als na de sheriff (de cliffhanger van het eerste seizoen) ook een populaire leraar wordt vermoord, leidt Velma's onderzoek naar een complot waar zelfs een bepaald soort viervoeter een grote rol in speelt. Dit blijft natuurlijk een prequelserie. Ondertussen richt Velma's romantische energie zich weer op Daphne, maar er zijn kapers op de kust. De non-binaire Amber is nieuw in de buurt en een beoefenaar van 'manifesteren': je zo sterk focussen op wat je wilt dat je wens op miraculeuze wijze daadwerkelijk uitkomt.
Haters van het eerste seizoen van Velma zullen geen graad bijdraaien in hun oordeel, want het tempo, de toon en de humor zijn in seizoen twee exact hetzelfde. Liefhebbers kunnen er dus juist weer lekker voor gaan zitten, want de snelle dialogen, vele flashbacks, krankzinnige plotwendingen en het overdadige metacommentaar behoren allemaal weer tot het repertoire van deze – duidelijk met liefde gemaakte – avonturenkomedie.
"Ik ken helemaal geen vrouwelijke wetenschappers; nu stel ik me gewoon Einstein voor met borsten." Ja, woker dan deze serie wordt het niet, maar daar zijn de scriptschrijver zich terdege van bewust. Juist door het metacommentaar op het eigen script ("We hebben niet genoeg context om dat te begrijpen") is Velma eigenlijk één grote parodie van zichzelf, inclusief musicalpersiflage. Er wordt met open vizier naar misogynisten, rijkaards, sociale media en lichamelijk perfecten getrapt. Ben je het daar niet mee eens, dan is dit niet de serie voor jou.
Dat wil niet zeggen dat elke kwinkslag raak is. Voor iedere geslaagde vondst zijn er een paar goedkope inkoppertjes. Grappen zijn vaak overbewerkt waardoor je de clou van mijlenver ziet aankomen. Velma legt iets uitgebreid uit en prompt gebeurt precies het tegenovergestelde. Ook het metacommentaar mag af en toe net een tandje lager. Er is een aflevering waarin de leerlingen na moeten blijven zoals in The Breakfast Club, wat leidt tot een lang uitgesponnen segment over filmtijdperken en allerhande referenties en ook weer commentaar op die referenties. Het is wat te veel van het goede.
Aan het enthousiasme van de acteurs ligt het trouwens niet. De stemmen van de tieners (allemaal ingesproken door dertigers of veertigers) barsten van de humor en emotie. Vooral Glenn Howerton (It's Always Sunny in Philadelphia) als het knappe leeghoofd Fred en Mindy Kaling (The Office) in de titelrol zijn bij tijd en wijle hilarisch. Kaling is ook een van de producenten. Visueel is Velma lekker mal en scherp getekend. De Scooby-Doo-stijl is onmiskenbaar. De anti-wokebrigade zal dit tweede seizoen wel weer met enen bombarderen, maar "een heks die snikkels verwijdert is letterlijk Amerika's ergste nachtmerrie".
Velma is te zien bij HBO Max.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
Ben jij van plan om Velma te gaan kijken?
-
Ja
-
Nee
