Recensie
NPO Start-serie 'Playing Nice': in deze voogdijzaak worden smerige spelletjes gespeeld
Wanneer twee paar ouders ontdekken dat hun kinderen bij de geboorte zijn verwisseld, begint een nachtmerrie.
Regie: Kate Hewitt | Cast: James Norton (Pete Riley), Niamh Algar (Maddie Wilson), James McArdle (Miles Lambert), Jessica Brown Findlay (Lucy Lambert), Theo Ogundipe (Ollie), e.a. | Afleveringen: 4 | Speelduur: 44-48 minuten | Jaar: 2025
De aangrijpende Brits dramaserie Playing Nice draait om de voogdij over twee jongetjes van een jaar of drie. Het verhaal gaat echter niet om gescheiden ouders die om de kinderen vechten, maar om twee koppels die elkaars zoontje hebben opgevoed omdat de twee kinderen bij hun geboorte in het ziekenhuis zijn verwisseld. Door een routinematige DNA-test komt een van de stellen op een dag achter deze schokkende waarheid en besluit contact op te nemen met het andere echtpaar. Het leidt tot een vreselijk complexe zaak, want waar moet nu de toekomst van de jongetjes liggen?
De vier volwassenen sluiten al snel een mondelinge overeenkomst, maar haast nog sneller blijkt dat een van de koppels vuil spel speelt. Het moddergooien en juridisch getouwtrek kunnen beginnen. Een complicerende factor is het verschil in sociaaleconomische status tussen de echtparen. Deze gezinnen hadden niet misstaan in het programma Steenrijk, Straatarm. En laten nou net de mensen met de duurste advocaten ook de slechtste bedoelingen hebben. Dat zie je altijd maar weer.
Meer verklappen zou zonde zijn, want het plot zit vol verrassingen, rookgordijnen en emotionele pieken en dalen. Eigenlijk vooral dalen. Zodra de beleefdheid overboord gaat, wordt Playing Nice een frustrerende, woedend makende serie die kijker volledig meetrekt in het drama en de spanning. Het is duidelijk voor wie we moeten zijn, maar er valt bar weinig te juichen. James McArdle maakt van de rijke Miles een angstaanjagende antagonist die alles en iedereen manipuleert. Het griezeligste is nog wel dat zulke types echt bestaan en zich vaak naar hoge machtsposities weten te manoeuvreren. Deze mensen spelen niet lief met anderen.
Ook de rest van de acteurs is feilloos gecast. Playing Nice bevat genuanceerde personages (op Miles na dan), waarvan het vooral interessant is om te zien hoe ze omgaan met de conflicten en hoe dat gedurende de serie verandert. Om zich te wapenen tegen de rücksichtsloze Miles moeten de ouders van het andere kind hun strategie en manier van denken op tijd bijstellen. Niamh Algar en James Norton beelden dit proces op een geloofwaardige en gevoelige manier uit. Jessica Brown Findlay blijft als Miles' vrouw voornamelijk op de achtergrond, maar haar zwijgende blik zegt vaak alles.
Geboorteverwisseling en je kind verliezen aan een ander zijn diepgewortelde, culturele angsten die tot uiting komen in verhalen over wisselkinderen, het salomonsoordeel of de Duivel die de eerstgeborene komt halen. Playing Nice giet deze thematiek in een modern, maar niet minder aangrijpend jasje. Daarnaast snijdt de serie vraagstukken aan over rolverdelingen, zelfontwikkeling, 'nature and nurture', sociale instanties en de veranderende maatschappelijke kijk op die zaken. Ideaal voor kijkers met een sterk rechtvaardigheidsgevoel (al is het wel afzien) en een voorliefde voor gegrond Brits drama.
De aangrijpende Brits dramaserie Playing Nice draait om de voogdij over twee jongetjes van een jaar of drie. Het verhaal gaat echter niet om gescheiden ouders die om de kinderen vechten, maar om twee koppels die elkaars zoontje hebben opgevoed omdat de twee kinderen bij hun geboorte in het ziekenhuis zijn verwisseld. Door een routinematige DNA-test komt een van de stellen op een dag achter deze schokkende waarheid en besluit contact op te nemen met het andere echtpaar. Het leidt tot een vreselijk complexe zaak, want waar moet nu de toekomst van de jongetjes liggen?
De vier volwassenen sluiten al snel een mondelinge overeenkomst, maar haast nog sneller blijkt dat een van de koppels vuil spel speelt. Het moddergooien en juridisch getouwtrek kunnen beginnen. Een complicerende factor is het verschil in sociaaleconomische status tussen de echtparen. Deze gezinnen hadden niet misstaan in het programma Steenrijk, Straatarm. En laten nou net de mensen met de duurste advocaten ook de slechtste bedoelingen hebben. Dat zie je altijd maar weer.
Gerelateerd nieuws
Meer verklappen zou zonde zijn, want het plot zit vol verrassingen, rookgordijnen en emotionele pieken en dalen. Eigenlijk vooral dalen. Zodra de beleefdheid overboord gaat, wordt Playing Nice een frustrerende, woedend makende serie die kijker volledig meetrekt in het drama en de spanning. Het is duidelijk voor wie we moeten zijn, maar er valt bar weinig te juichen. James McArdle maakt van de rijke Miles een angstaanjagende antagonist die alles en iedereen manipuleert. Het griezeligste is nog wel dat zulke types echt bestaan en zich vaak naar hoge machtsposities weten te manoeuvreren. Deze mensen spelen niet lief met anderen.
Ook de rest van de acteurs is feilloos gecast. Playing Nice bevat genuanceerde personages (op Miles na dan), waarvan het vooral interessant is om te zien hoe ze omgaan met de conflicten en hoe dat gedurende de serie verandert. Om zich te wapenen tegen de rücksichtsloze Miles moeten de ouders van het andere kind hun strategie en manier van denken op tijd bijstellen. Niamh Algar en James Norton beelden dit proces op een geloofwaardige en gevoelige manier uit. Jessica Brown Findlay blijft als Miles' vrouw voornamelijk op de achtergrond, maar haar zwijgende blik zegt vaak alles.
Geboorteverwisseling en je kind verliezen aan een ander zijn diepgewortelde, culturele angsten die tot uiting komen in verhalen over wisselkinderen, het salomonsoordeel of de Duivel die de eerstgeborene komt halen. Playing Nice giet deze thematiek in een modern, maar niet minder aangrijpend jasje. Daarnaast snijdt de serie vraagstukken aan over rolverdelingen, zelfontwikkeling, 'nature and nurture', sociale instanties en de veranderende maatschappelijke kijk op die zaken. Ideaal voor kijkers met een sterk rechtvaardigheidsgevoel (al is het wel afzien) en een voorliefde voor gegrond Brits drama.
