Recensie
Netflix-serie 'The Four Seasons': geen serie voor alle seizoenen
Deze update van Alan Alda's verrassingshit was geen goed idee: één keer gelachen.
Regie: Springer Berman, Robert Pulcini, Colman Domingo, e.a. | Cast: Steve Carell (Nick), Tina Fey (Kate), Will Forte (Jack), Colman Domingo (Danny), Marco Calvani (Claude), Erica Heningsen (Ginny), Kerri Kenney-Silver (Anne), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 27-35 minuten | Jaar: 2025
Toen Amadeus in 1984 volle zalen trok, werd de klassieke muziek van Wolgang Amadeus Mozart ineens massaal verkocht. Klassieke componisten die via een filmhit door het grote publiek worden herontdekt was geen nieuw fenomeen: drie jaar eerder kreeg de muziek van Antonio Vivaldi een boost door het succes van de komedie The Four Seasons. Of de geschiedenis zich zal herhalen met de serieremake valt te betwijfelen. Het lijkt waarschijnlijker dat de kijker afhaakt voordat het seizoen ten einde is.
Drie koppels uit de hogere middenklasse, allemaal vijftigers en vrienden voor het leven, gaan jaarlijks tijdens elk seizoen samen op vakantie. Maar bij aanvang van een van de lentebijeenkomsten ontploft een bom: Nick vertelt Jack, Kate, Danny en Claude dat hij zijn vrouw Anne zal verlaten. Dat zet een flinke domper op het vakantieplezier. Tijdens de zomerreis is het hek helemaal van de dam: Nick komt opdagen met een dertig jaar jongere blondine en bruist van het leven. De twee andere koppels beginnen zich nu oud en onwennig te voelen in hun relaties.
Alan Alda werd in de jaren zeventig een grote ster door zijn hoofdrol in de komedieserie M*A*S*H, wat hem de kans bood om in 1981 The Four Seasons te verwezenlijken. Alda schreef en regisseerde de film, waarin hij zelf de hoofdrol speelde. Het was een bescheiden productie die onverwacht een enorme hit werd. De film koste minder dan zeven miljoen dollar en bracht meer dan vijftig miljoen op; bijna evenveel als de James Bond-film van dat jaar, For Your Eyes Only. Een klassieker zou je denken, maar Alda's film zonk verrassend snel weg in de vergetelheid.
Dat een wat gedateerde film over oudere mensen die bekvechten zoveel geld opbracht zal wel een reden zijn geweest waarom SNL-icoon Tina Fey als schrijver, producent en actrice tekende voor een remake in serievorm. Maar ook nostalgie speelt een rol; veel vijftigers en zestigers herinneren zich immers de feelgoodfilm van weleer met zijn zeer geslaagde grappen.
Noem het echter valse nostalgie. De film portretteerde immers neurotische blanke Amerikaanse koppels uit de middenklasse, levend in een wereld waarin financiële zorgen niet aan de orde zijn en Afro-Amerikanen en homoseksuelen amper bestaan. Het was een wereld die we enkel nog zagen in de films van Woody Allen, een van de helden van Alan Alda. Fey besloot dat wereldbeeld aan te passen en realistischer te maken voor kijkers in 2025. In de flink geüpdatete versie is het derde koppel een homostel, bestaande uit een Afro-Amerikaan en een Italiaan.
Fey wilde ook af van de karikaturen en vreselijke mannen uit het originele. Maar juist die maakten uit Alda's film zo amusant. Het was echt lachen geblazen met paranoïde hypochonder Danny ("Ik weet zeker dat jullie achter mijn rug zeggen dat ik paranoïde ben") en extreme betweter Jack die zijn woede niet kan uiten. De nieuwe Danny en Jack zijn irritante softies die geen enkele kans krijgen om grappig te zijn.
Enkele grappen zijn behouden, maar flink afgezwakt. En sentimentaliteit en drama krijgen voorrang, waardoor de serie nooit boven de gemiddelde soap uitstijgt. Dat The Four Seasons toch het label 'komedie' opgeplakt krijgt, voelt enigszins vreemd omdat er slechts één geslaagde nieuwe grap is. Die is verrassend genoeg extreem karikaturaal: Nick krijgt van dochterlief een wel heel persoonlijk en agressief toneelstuk voorgeschoteld waarin zijn nieuwe liefje wordt neergezet als opblaaspop.
The Four Seasons duurt twee keer zo lang als de gelijknamige film en is in feite een verwaterde versie daarvan. Dat het bronmateriaal moest worden bijgevijld is evident, maar Fey en haar team hebben de scherpte uit het verhaal gehaald ten voordele van flauwe 'och, we zijn allemaal zo gevoelig dat we moeten huilen'-toestanden. De personages zeggen oeverloos tegen de rest van de bende: "I love you, guys." En ze menen het nog ook. Daardoor krijg je zin om, geïnspireerd door de originele film, een opgezet rendierhoofd richting het scherm te smijten.
Toen Amadeus in 1984 volle zalen trok, werd de klassieke muziek van Wolgang Amadeus Mozart ineens massaal verkocht. Klassieke componisten die via een filmhit door het grote publiek worden herontdekt was geen nieuw fenomeen: drie jaar eerder kreeg de muziek van Antonio Vivaldi een boost door het succes van de komedie The Four Seasons. Of de geschiedenis zich zal herhalen met de serieremake valt te betwijfelen. Het lijkt waarschijnlijker dat de kijker afhaakt voordat het seizoen ten einde is.
Drie koppels uit de hogere middenklasse, allemaal vijftigers en vrienden voor het leven, gaan jaarlijks tijdens elk seizoen samen op vakantie. Maar bij aanvang van een van de lentebijeenkomsten ontploft een bom: Nick vertelt Jack, Kate, Danny en Claude dat hij zijn vrouw Anne zal verlaten. Dat zet een flinke domper op het vakantieplezier. Tijdens de zomerreis is het hek helemaal van de dam: Nick komt opdagen met een dertig jaar jongere blondine en bruist van het leven. De twee andere koppels beginnen zich nu oud en onwennig te voelen in hun relaties.
Alan Alda werd in de jaren zeventig een grote ster door zijn hoofdrol in de komedieserie M*A*S*H, wat hem de kans bood om in 1981 The Four Seasons te verwezenlijken. Alda schreef en regisseerde de film, waarin hij zelf de hoofdrol speelde. Het was een bescheiden productie die onverwacht een enorme hit werd. De film koste minder dan zeven miljoen dollar en bracht meer dan vijftig miljoen op; bijna evenveel als de James Bond-film van dat jaar, For Your Eyes Only. Een klassieker zou je denken, maar Alda's film zonk verrassend snel weg in de vergetelheid.
Dat een wat gedateerde film over oudere mensen die bekvechten zoveel geld opbracht zal wel een reden zijn geweest waarom SNL-icoon Tina Fey als schrijver, producent en actrice tekende voor een remake in serievorm. Maar ook nostalgie speelt een rol; veel vijftigers en zestigers herinneren zich immers de feelgoodfilm van weleer met zijn zeer geslaagde grappen.
Noem het echter valse nostalgie. De film portretteerde immers neurotische blanke Amerikaanse koppels uit de middenklasse, levend in een wereld waarin financiële zorgen niet aan de orde zijn en Afro-Amerikanen en homoseksuelen amper bestaan. Het was een wereld die we enkel nog zagen in de films van Woody Allen, een van de helden van Alan Alda. Fey besloot dat wereldbeeld aan te passen en realistischer te maken voor kijkers in 2025. In de flink geüpdatete versie is het derde koppel een homostel, bestaande uit een Afro-Amerikaan en een Italiaan.
Fey wilde ook af van de karikaturen en vreselijke mannen uit het originele. Maar juist die maakten uit Alda's film zo amusant. Het was echt lachen geblazen met paranoïde hypochonder Danny ("Ik weet zeker dat jullie achter mijn rug zeggen dat ik paranoïde ben") en extreme betweter Jack die zijn woede niet kan uiten. De nieuwe Danny en Jack zijn irritante softies die geen enkele kans krijgen om grappig te zijn.
Enkele grappen zijn behouden, maar flink afgezwakt. En sentimentaliteit en drama krijgen voorrang, waardoor de serie nooit boven de gemiddelde soap uitstijgt. Dat The Four Seasons toch het label 'komedie' opgeplakt krijgt, voelt enigszins vreemd omdat er slechts één geslaagde nieuwe grap is. Die is verrassend genoeg extreem karikaturaal: Nick krijgt van dochterlief een wel heel persoonlijk en agressief toneelstuk voorgeschoteld waarin zijn nieuwe liefje wordt neergezet als opblaaspop.
The Four Seasons duurt twee keer zo lang als de gelijknamige film en is in feite een verwaterde versie daarvan. Dat het bronmateriaal moest worden bijgevijld is evident, maar Fey en haar team hebben de scherpte uit het verhaal gehaald ten voordele van flauwe 'och, we zijn allemaal zo gevoelig dat we moeten huilen'-toestanden. De personages zeggen oeverloos tegen de rest van de bende: "I love you, guys." En ze menen het nog ook. Daardoor krijg je zin om, geïnspireerd door de originele film, een opgezet rendierhoofd richting het scherm te smijten.
Interessant voor jou
