Recensie
Prime Video-serie 'We Were Liars': een zomer te mooi om waar te zijn
Deze springerige bewerking van een populair tienermysterie fixeert op het leggen van alle puzzelstukjes.
Regie: Erica Dunton, So Yong Kim, Tara Miele, e.a. | Cast: Emily Alyn Lind (Cadence Sinclair), Joseph Zada (Johnny Sinclair), Esther McGregor (Mirren Sinclair), Shubham Maheshwari (Gat Patil), Caitlin FitzGerald (Penny Sinclair), Mamie Gummer (Carrie Sinclair), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 51-61 minuten | Jaar: 2025
Met haar zomerse beelden verschijnt We Were Liars precies op het juiste moment. Toch is het prikkelende uitgangspunt van deze zonovergoten tienerserie juist een zomer die te mooi is om waar te zijn. Centraal staat een tienermeisje dat na een tragisch incident lijdt aan geheugenverlies. Wat er precies is gebeurd probeert zij ons zelf te vertellen, maar kunnen we het wel aan haar overlaten om de ontbrekende puzzelstukjes te leggen?
Cadence introduceert Beachwood Island, een idyllische vakantieplek waar ze als zeventienjarige een zomer doorbrengt met haar neef Johnny, haar nicht Mirren en de verder verwante Gat. Die zomer lijkt het leven de tieners nog toe te lachen en slaat de vonk over tussen Cadence en Gat. Het geluk blijkt vluchtig: wat mooi begon, mondt uit in een giftige cocktail van teleurstellingen, familieruzies en traumatische geheugenflitsen. Zoals Cadence continu sprookjesfiguren aanhaalt en in sprookjestermen praat, zo lopen waarheid en verzinsel continu door elkaar.
We Were Liars is gebaseerd op het gelijknamige boek van de Amerikaanse schrijfster E. Lockhart. Dat verscheen al in 2014, maar werd ondanks meerdere bekroningen niet metéén van de plank getrokken voor een verfilming. Misschien is dat maar goed ook, want een viraal filmpje met de emotionele hoogtepunten van het verhaal werd in de coronaperiode meer dan vijf miljoen keer bekeken. Een pageturner die zich TikTok-proof heeft bewezen kon wel eens een succesgarantie zijn.
De zomerse serie blijkt op maat gemaakt voor een doelgroep die ook aansloeg op series als The Vampire Diaries, Riverdale en – de titel overlapt niet voor niets – Pretty Little Liars. Avontuur en mysterie gaan gepaard met een flinke scheut romantiek en de hoofdpersonages zijn jonge mensen die onder stormachtige omstandigheden op zoek moeten naar zichzelf.
Wie moe wordt van springerige, elliptische vertellingen kan We Were Liars beter links laten liggen, want het scenario is volledig ophangen aan psychologische verbanden. Wat Cadence in de zomer van 2017 ervaart kan nooit los gezien worden van die ene traumatische gebeurtenis en wat dat heeft gedaan met haar liefde en vriendschappen. Een intieme scène met Gat wordt zelfs parallel gemonteerd, waardoor de gevoelens van twee zomers in één keer bij elkaar komen.
De lastigste opgave voor de makers is om Cadence' trauma niet alleen te benoemen (via haar terugkerende voice-over als verteller) maar ook treffend in beeld te brengen. Op dit vlak mist de serie verbeeldingskracht. Het is één ding om Cadence te laten praten over wat ze zich wel en niet herinnert, maar iets anders om ook echt inzichtelijk te maken hoe haar brein werkt. De geheugenflitsen die flarden van het incident terughalen zijn opzichtig gemonteerd en voor de uitleg ervan grijpen de vele scenaristen (een rits aan namen is vaak een slecht teken) te gretig naar Cadence' voice-overs.
De jonge cast bevat enkele hoofdrolspelers met opvallend veel ervaring of veelbelovende vooruitzichten. Zo had voormalig kindactrice Emily Alyn Lind al grote rollen in de Babysitter-films en de recentste Gossip Girl. Joseph Zada, die Johnny speelt, heeft de hoofdrol bemachtigd in de volgende Hunger Games-film. De meest opvallende verschijning is Esther McGregor (de dochter van, eerder kort naast haar vader te zien in Obi-Wan Kenobi), die in haar eerste écht voorname rol positief verrast. Haar personage Mirren heeft een ruig en kwetsbaar randje dat sterker overkomt dan de meer doorsnee karakterschets waar Cadence het mee moet doen.
Het helpt als je jezelf in enige mate met deze tieners kunt identificeren. Maar ook als dat niet zo is, kun je waarschijnlijk makkelijker met hen meeleven dan met hun bevoorrechte, egoïstische en soms ronduit vilein handelende ouders en grootouders. Doordat We Were Liars de confrontatie tussen de tieners en volwassenen niet bepaald schuwt, gaat het soms schuren: het voelt bij vlagen alsof we de jonge hoofdpersonen mógen omarmen en hun ouders moéten haten.
Door de fixatie op een slimme vertelstructuur mist de serie af en toe wat spontaniteit, een gemis dat gecounterd wordt door een a-capellasessie van Cranberries-muziek en een aantal uitgesponnen scènes (onder meer met Mirren) die net wat minder gescript overkomen. Cadence' scherpe verwijzingen naar kolonialisme en racisme voelen dan wel weer geforceerd, vooral omdat de rest van de serie niet over die thema's gaat. Het lijkt alsof haar rechtvaardigheidsgevoel er enkel bijgetrokken wordt om het bevoorrechte leven van deze personages enigszins te kunnen becommentariëren.
We Were Liars zal kijkers die zich tot de doelgroep rekenen waarschijnlijk goed kunnen bekoren. Tegelijk maskeert de puzzelplot de wat karig uitgewerkte psychologie en werkt de aangezette generatiestrijd, met name door toedoen van de volwassenen, aardig op de zenuwen. We Were Liars doet aan heel wat andere tienertitels denken, maar weet die niet naar de kroon te steken.
Met haar zomerse beelden verschijnt We Were Liars precies op het juiste moment. Toch is het prikkelende uitgangspunt van deze zonovergoten tienerserie juist een zomer die te mooi is om waar te zijn. Centraal staat een tienermeisje dat na een tragisch incident lijdt aan geheugenverlies. Wat er precies is gebeurd probeert zij ons zelf te vertellen, maar kunnen we het wel aan haar overlaten om de ontbrekende puzzelstukjes te leggen?
Cadence introduceert Beachwood Island, een idyllische vakantieplek waar ze als zeventienjarige een zomer doorbrengt met haar neef Johnny, haar nicht Mirren en de verder verwante Gat. Die zomer lijkt het leven de tieners nog toe te lachen en slaat de vonk over tussen Cadence en Gat. Het geluk blijkt vluchtig: wat mooi begon, mondt uit in een giftige cocktail van teleurstellingen, familieruzies en traumatische geheugenflitsen. Zoals Cadence continu sprookjesfiguren aanhaalt en in sprookjestermen praat, zo lopen waarheid en verzinsel continu door elkaar.
We Were Liars is gebaseerd op het gelijknamige boek van de Amerikaanse schrijfster E. Lockhart. Dat verscheen al in 2014, maar werd ondanks meerdere bekroningen niet metéén van de plank getrokken voor een verfilming. Misschien is dat maar goed ook, want een viraal filmpje met de emotionele hoogtepunten van het verhaal werd in de coronaperiode meer dan vijf miljoen keer bekeken. Een pageturner die zich TikTok-proof heeft bewezen kon wel eens een succesgarantie zijn.
De zomerse serie blijkt op maat gemaakt voor een doelgroep die ook aansloeg op series als The Vampire Diaries, Riverdale en – de titel overlapt niet voor niets – Pretty Little Liars. Avontuur en mysterie gaan gepaard met een flinke scheut romantiek en de hoofdpersonages zijn jonge mensen die onder stormachtige omstandigheden op zoek moeten naar zichzelf.
Gerelateerd nieuws
Wie moe wordt van springerige, elliptische vertellingen kan We Were Liars beter links laten liggen, want het scenario is volledig ophangen aan psychologische verbanden. Wat Cadence in de zomer van 2017 ervaart kan nooit los gezien worden van die ene traumatische gebeurtenis en wat dat heeft gedaan met haar liefde en vriendschappen. Een intieme scène met Gat wordt zelfs parallel gemonteerd, waardoor de gevoelens van twee zomers in één keer bij elkaar komen.
De lastigste opgave voor de makers is om Cadence' trauma niet alleen te benoemen (via haar terugkerende voice-over als verteller) maar ook treffend in beeld te brengen. Op dit vlak mist de serie verbeeldingskracht. Het is één ding om Cadence te laten praten over wat ze zich wel en niet herinnert, maar iets anders om ook echt inzichtelijk te maken hoe haar brein werkt. De geheugenflitsen die flarden van het incident terughalen zijn opzichtig gemonteerd en voor de uitleg ervan grijpen de vele scenaristen (een rits aan namen is vaak een slecht teken) te gretig naar Cadence' voice-overs.
De jonge cast bevat enkele hoofdrolspelers met opvallend veel ervaring of veelbelovende vooruitzichten. Zo had voormalig kindactrice Emily Alyn Lind al grote rollen in de Babysitter-films en de recentste Gossip Girl. Joseph Zada, die Johnny speelt, heeft de hoofdrol bemachtigd in de volgende Hunger Games-film. De meest opvallende verschijning is Esther McGregor (de dochter van, eerder kort naast haar vader te zien in Obi-Wan Kenobi), die in haar eerste écht voorname rol positief verrast. Haar personage Mirren heeft een ruig en kwetsbaar randje dat sterker overkomt dan de meer doorsnee karakterschets waar Cadence het mee moet doen.
Het helpt als je jezelf in enige mate met deze tieners kunt identificeren. Maar ook als dat niet zo is, kun je waarschijnlijk makkelijker met hen meeleven dan met hun bevoorrechte, egoïstische en soms ronduit vilein handelende ouders en grootouders. Doordat We Were Liars de confrontatie tussen de tieners en volwassenen niet bepaald schuwt, gaat het soms schuren: het voelt bij vlagen alsof we de jonge hoofdpersonen mógen omarmen en hun ouders moéten haten.
Door de fixatie op een slimme vertelstructuur mist de serie af en toe wat spontaniteit, een gemis dat gecounterd wordt door een a-capellasessie van Cranberries-muziek en een aantal uitgesponnen scènes (onder meer met Mirren) die net wat minder gescript overkomen. Cadence' scherpe verwijzingen naar kolonialisme en racisme voelen dan wel weer geforceerd, vooral omdat de rest van de serie niet over die thema's gaat. Het lijkt alsof haar rechtvaardigheidsgevoel er enkel bijgetrokken wordt om het bevoorrechte leven van deze personages enigszins te kunnen becommentariëren.
We Were Liars zal kijkers die zich tot de doelgroep rekenen waarschijnlijk goed kunnen bekoren. Tegelijk maskeert de puzzelplot de wat karig uitgewerkte psychologie en werkt de aangezette generatiestrijd, met name door toedoen van de volwassenen, aardig op de zenuwen. We Were Liars doet aan heel wat andere tienertitels denken, maar weet die niet naar de kroon te steken.
