Series / Nieuws
"Alles klopt, zelfs de kleinste details", historici compleet perplex over ongekend realisme van deze overrompelende miniserie
Deze serie wordt geprezen om zijn uiterst nauwkeurige en realistische weergave van de kernramp.
Het is moeilijk te geloven dat een serie over een kernramp zo beklemmend echt kan aanvoelen, maar Chernobyl doet precies dat. Bijna alles klopt tot in de kleinste details: van het behang in de flats tot het zink waarin lichamen werden begraven. Geen enkele concessie, geen gemakzucht. Alleen maar strak gecontroleerde nauwkeurigheid.
Wie dacht dat tv-makers hun verhaal wel een beetje naar eigen inzicht inkleuren, heeft Chernobyl nog niet gezien. De serie baseert zich op tientallen getuigenverslagen, medische rapporten en officiële Sovjet-documenten. Eén voorbeeld: de overleden brandweermannen werden in plastic gewikkeld, in zinken kisten gelegd en vervolgens begraven onder een laag beton. Niet omdat het dramatisch oogde, maar omdat het exact is wat er destijds gebeurde.
Ook op setniveau lieten de makers niets aan het toeval over. Oude Sovjet-telefoons, typemachines en uniformknopen werden opgespoord op rommelmarkten in Oekraïne, Letland en Litouwen. Wanneer origineel materiaal niet meer bestond, werd het nagemaakt aan de hand van museumfoto’s. De opnames vonden plaats in onder meer de ontmantelde Ignalina-centrale in Litouwen, die qua bouw bijna identiek is aan de reactor in Tsjernobyl.
Opvallend is dat veel lokale crewleden zelf nog opgroeiden in de Sovjettijd. Zij werden door de productie gevraagd om op de details te letten. Klopte de kleur van de overhemden? Was het kraanwater wel troebel genoeg? Die aanpak zorgde ervoor dat zelfs kenners van het onderwerp de serie nauwelijks op fouten konden betrappen.
Volgens maker Craig Mazin ging het niet om effectbejag. “De realiteit was al gruwelijk genoeg,” zei hij tegen de BBC. “Hoe beter we het reconstrueren, hoe minder we hoeven overdrijven.” Die toewijding leverde niet alleen lovende kritieken op, maar ook een blijvende indruk. Zelfs jaren later geldt Chernobyl nog altijd als schoolvoorbeeld van hoe je geschiedenis in beeld brengt zonder er een karikatuur van te maken.
Wie dacht dat tv-makers hun verhaal wel een beetje naar eigen inzicht inkleuren, heeft Chernobyl nog niet gezien. De serie baseert zich op tientallen getuigenverslagen, medische rapporten en officiële Sovjet-documenten. Eén voorbeeld: de overleden brandweermannen werden in plastic gewikkeld, in zinken kisten gelegd en vervolgens begraven onder een laag beton. Niet omdat het dramatisch oogde, maar omdat het exact is wat er destijds gebeurde.
Zeldzaam gedetailleerd
Ook op setniveau lieten de makers niets aan het toeval over. Oude Sovjet-telefoons, typemachines en uniformknopen werden opgespoord op rommelmarkten in Oekraïne, Letland en Litouwen. Wanneer origineel materiaal niet meer bestond, werd het nagemaakt aan de hand van museumfoto’s. De opnames vonden plaats in onder meer de ontmantelde Ignalina-centrale in Litouwen, die qua bouw bijna identiek is aan de reactor in Tsjernobyl.
Gerelateerd nieuws
Opvallend is dat veel lokale crewleden zelf nog opgroeiden in de Sovjettijd. Zij werden door de productie gevraagd om op de details te letten. Klopte de kleur van de overhemden? Was het kraanwater wel troebel genoeg? Die aanpak zorgde ervoor dat zelfs kenners van het onderwerp de serie nauwelijks op fouten konden betrappen.
Niet alleen voor het drama
Volgens maker Craig Mazin ging het niet om effectbejag. “De realiteit was al gruwelijk genoeg,” zei hij tegen de BBC. “Hoe beter we het reconstrueren, hoe minder we hoeven overdrijven.” Die toewijding leverde niet alleen lovende kritieken op, maar ook een blijvende indruk. Zelfs jaren later geldt Chernobyl nog altijd als schoolvoorbeeld van hoe je geschiedenis in beeld brengt zonder er een karikatuur van te maken.
