Netflix-serie 'Trigger': de Zuid-Koreaanse paradox onder een wazige loep

Regie: Kwon Oh-seung | Cast: Nam-gil Kim (Lee Do), Kim Young-kwang (Baek Moon), Won-hae Kim (Jo Hyeon-sik Jo), Ji-hyun Woo (Yoo Jung-tae), e.a. | Afleveringen: 10 | Speelduur: 37-61 minuten | Jaar: 2025

Zuid-Korea heeft een strikt verbod op wapenbezit voor burgers. Zelfs veel criminele bendes houden zich daar relatief goed aan. En toch hangt er een wapengektesfeertje. De laatste tien jaar zijn in Zuid-Korea volop heftige actiefilms met veel wapengekletter gemaakt en het land is hard op weg naar de wereldwijde top vijf van grootste wapenproducenten. Dit paradoxale gegeven vormt de zeer interessante insteek van de wat-als-serie Trigger, al wordt de kritische invalshoek wel ondermijnd door de conventies van het actiegenre.

Politieman Lee Do heeft een bewogen leven achter de rug. Hij had een zeer traumatische jeugd en als scherpschutter in het leger heeft hij exact negenennegentig doden op naam staan. Als agent is hij echter een voorbeeld voor zijn collega's: hij helpt oudjes over straat en bekommert zich om kinderen, maar grijpt drastisch in wanneer de omstandigheden daarom vragen. Hij is er dus als eerste bij wanneer een verbitterde student met een machinegeweer iedereen neerknalt die hem op de zenuwen werkt. Do ontdekt dat de jongeman het wapen gratis via de post heeft ontvangen.

Ook andere mensen, zowel volwassenen als kinderen, die rondliepen met zware frustraties of wraakgevoelens, hebben een wapen in de bus gekregen en beginnen slachtingen aan te richten. Do vermoedt dat een onbekende organisatie zoveel mogelijk Zuid-Koreanen wil bewapenen. Maar met welk doel? En waar komen die vuurwapens vandaan? In het land geldt immers dat alleen de politie en het leger vuurwapens mogen gebruiken en enkel als laatste redmiddel. Terwijl Do van de ene schietpartij naar de andere rent, krijgt hij onverwacht hulp van de mysterieuze Baek Moon.

Trigger bepleit dat als je wapens geeft aan gefrustreerde, wraakzuchtige, labiele en zeer bange burgers, ze die zeer waarschijnlijk ook zullen gebruiken. Daarvoor liggen de bewijzen voor het oprapen. Alleen niet in Zuid-Korea. De slachtpartijen in de serie lijken eerder geplukt uit de realiteit van de VS (in 2023 gemiddeld drie grootschalige schietpartijen per maand) dan die van Zuid-Korea (in de laatste tien jaar geen enkele grootschalige schietpartij). De serie biedt dus een nogal futuristisch wat-als-beeld.

Toch voelt Trigger relatief vertrouwd aan, zij het binnen de Zuid-Koreaanse actiecinema. De afgelopen jaren zijn de Zuid-Koreanen zich steeds meer gaan toeleggen op films met vuurgevechten, duidelijk beïnvloed door Hollywood en de Hongkongcinema. Maar door uit te pakken met spannende en gestileerde geweldsscènes ondergraaft de serie haar eigen boodschap dat privaat bezit van vuurwapens leidt tot zelfvernietiging. Bij momenten lijkt regisseur-schrijver Kwon Oh-seung in trance te komen bij het filmen van wapens alsof ze aantrekkelijke Freudiaanse objecten zijn.

De oplossing voor het theorema van de serie is al even problematisch en blijft in de teleurstellende laatste aflevering ook bijzonder vaag. Degene die het dan maar moet oplossen is een brave versie van Dirty Harry met een machinegeweer die zodanig geïdealiseerd is dat hij ronduit saai wordt, vooral wanneer hij als kindervriend wordt weggezet. Acteur Kim Nam-gil heeft weliswaar een granieten gezicht, maar is geen Ma Dong-seok, Chow Yun-fat of Clint Eastwood. Het ontbreekt hem aan natuurlijk charisma.

Toch laat Trigger zich makkelijk bekijken zolang je de hypocriete aanpak negeert en de serie uitsluitend beschouwt als een oefening in het actiegenre. Er zijn volop actiescènes en Kwon weet hoe hij spectaculair moet inblikken. Een massaschietpartij op een jongensschool is een hallucinante ervaring, maar ook wel erg pijnlijk omdat al dat leed als entertainment wordt aangeboden.

Het kost wel een paar afleveringen om erin te komen, want naast de hoofdpersonages worden ook direct tal van nevenpersonages geïntroduceerd die pas later een duidelijke verhaallijn krijgen. Kwon gunt de kijker krijgt overigens weinig tijd om bij de meeste scènes stil te staan. Hij hanteert een jachtig tempo en vertikt het shots langer dan een seconde te laten duren.

In haar thuisland heeft de serie alvast een gevoelige snaar geraakt. Daar streefde Trigger het derde seizoen van Squid Game voorbij als de best bekeken serie van het moment. Maar ook in de Lage Landen zal Trigger waarschijnlijk discussies opwekken, al was het maar omdat Nederland vijfmaal en België zelfs tienmaal meer incidenten met vuurwapens kent dan Zuid-Korea.