NPO Start-serie 'Cry Wolf': intrigerende Nordic Noir vergt veel geduld

Regie: Jesper Ganslandt | Cast: Eva Melander (Hannah), Eliot Sumner (Kat/Katja), Henrik Dorsin (Thomas), Nora Bredefeldt (Sandra), Amed Bozan (Kenneth, e.a. | Afleveringen: 6 | Speelduur: 43-46 minuten | Jaar: 2025

Wie aan Zweedse misdaadseries denkt, ziet uitgestrekte natuur, duistere sferen, rauwe emoties en personages met meer scheurtjes dan glans. Cry Wolf past perfect in dit plaatje en in het Nordic Noir-genre. De serie is bij vlagen subliem, onverwacht en spannend en op andere momenten te stil en zelfs saai. Cry Wolf moet het vooral hebben van een intrigerend personage en suggestieve vertelstijl.

Cry Wolf, ook wel bekend als Vargasommar, speelt zich af in het noorden van Zweden, in het afgelegen gebied rondom Haparanda. Wanneer een dode wolf wordt gevonden, blijken er menselijke resten in zijn maaginhoud te zitten. Het is het begin van een reeks bizarre en gevaarlijke ontdekkingen en politiechef Hannah Wester gaat vastberaden samen met haar collega op onderzoek uit.

Parallel aan de verhaallijn van Hannah volgen we Sandra en Kenneth die ook een opmerkelijke vondst doen, namelijk een grote berg geld en drugs. Vanwege hun eigen geldzorgen besluiten ze de buit mee te nemen, niet wetende dat een Russische huurmoordenares hen op het spoor is. Terwijl Hannah steeds dichter bij de waarheid komt, kruisen de twee verhaallijnen elkaar onvermijdelijk.

Agent Hannah is, zoals bijna standaard in Scandinavische misdaadseries, een personage met een zichtbaar beladen verleden. Zodra de spanning oploopt, begint ze te hyperventileren, krijgt het benauwd en haar blik verandert naar standje oneindig. Toch blijft wat er in haar omgaat lang ongrijpbaar. Flashbacks in de laatste twee afleveringen brengen de kijker terug naar het moment dat haar dochter plotseling verdwijnt. De emoties en het trauma daaropvolgend worden niet uitgesproken, maar juist subtiel gesuggereerd, waardoor je ze zelf moet aanvoelen.

Sowieso wordt in de serie weinig expliciet uitgelegd. Blikken en korte zinnen dragen vaak een hele geschiedenis, waardoor de kijker zelf verbanden moet leggen en beweegredenen moet invullen. Ook wel eens fijn tussen andere misdaadseries die ellenlange geschiedenissen en achtergronden in onnodig veel beeld proberen uit te leggen. Tegelijkertijd slaan die vele stiltes soms om in traagheid en voelt het allemaal wat saai aan.

Meest boeiende personage is zonder twijfel de Russin Kat. Ze wordt door de genderneutrale acteur Eliot Sumner op indrukwekkende wijze neergezet met een kracht die de kijker meteen grijpt. Want waar komt deze mysterieuze figuur vandaan en welke ellende heeft zij overduidelijk moeten doormaken? Helaas, de antwoorden daarop worden bewust onbevredigd gelaten.

De uitgestrekte Zweedse natuur wordt veelvuldig benadrukt door de landschappen, verlaten routes en eindeloze bossen waar je nauwelijks iemand tegenkomt. Het geeft continu het gevoel dat het gebied zeer geïsoleerd ligt, ver weg van de rest van de wereld. De omgeving is hierdoor niet alleen een decor, maar draagt actief bij aan de sfeer en spanning van het verhaal.

Cry Wolf is een interessante mix van uitersten. Zo wisselt het tussen slapstick als Sandra en Kenneth hun sporen proberen te wissen naar scènes die passen in een Hollywood actiefilm als Kat haar slachtoffers maakt. Van momenten waarvan je van saaiheid bijna wilt afhaken tot onverwachte wendingen en spanningsuitbarstingen. Aandoenlijke momenten worden afgewisseld met koudbloedige afslachtingen en de nuchtere, op feiten leunende Hannah blijkt ook spiritueel aangelegd.

Zie je niet op tegen een open einde en niet-afgeronde verhaallijnen, dan kan je Cry Wolf prima tot het einde toe uitkijken. De serie heeft een mooie setting en interessante personages, maar de vele losse eindjes maken de serie onevenwichtig. Uiteindelijk blijft er een onvoldaan gevoel achter en dat is jammer.