SkyShowtime-serie 'Star Trek: Strange New Worlds' seizoen 3: de meest toegankelijke titel uit de franchise blijft doen waar hij goed in is

Regie: Chris Fisher, Jordan Canning, Valerie Weiss | Cast: Anson Mount (Christopher Pike), Celia Rose Gooding (Nyota Uhura), Ethan Peck (Spock), Rebecca Romijn (Una Chin-Riley), Christina Chong (La'an Noonien-Singh), e.a. | Afleveringen: 10 | Speelduur: 41-57 minuten | Jaar: 2025

Is de originele serie niet het 'meest toegankelijke' deel van de franchise? Absoluut niet. Die was destijds wat men nu ultra-woke zou noemen. Een ensemble met onder meer een leidinggevende zwarte vrouw, een Schot, een Aziaat, een half buitenaards wezen en later zelfs een Rus was ongekend divers. De boodschap draaide om het verzamelen van kennis over het universum en het smeden van vreedzame samenwerkingen. Die geest zat ook sterk in Star Trek: Discovery, reden waarom menig internettrol die serie afdeed als "walgelijk woke". Mogelijk is uit die reactie Strange New Worlds geboren.

Het is namelijk de enige Star Trek-serie zonder eigen insteek. Strange New Worlds is in essentie een gemoderniseerde versie van de originele serie, gebaseerd op de allereerste aflevering die ooit werd gemaakt (maar destijds niet werd uitgezonden), waarin kapitein Pike het commando voerde in plaats van Kirk. Zelfs het introliedje is niet origineel, maar een variant op dat uit de jaren zestig.

Dat deze reeks toegankelijker is dan de originele serie blijkt ook uit het feit dat de serie nu al verlengd is met minstens nog twee seizoenen. Het derde seizoen pikt de draad op waar het vorige eindigde: midden in een strijd met de gevaarlijke Gorn, een buitenaards ras dat werd geïntroduceerd in, jawel, de originele serie.

Een ander element dat de toegankelijkheid vergroot, is de episodische structuur: elke aflevering introduceert een nieuw verhaal dat aan het einde wordt afgerond, een enkele cliffhanger daargelaten. Pioniers zoals Buffy, the Vampire Slayer en Star Trek: Deep Space Nine tilden dit concept naar een hoger niveau door verhaallijnen door te laten lopen.

In veel series worden cliffhangers aan het einde van het seizoen meteen ingelost in de eerste aflevering van het nieuwe seizoen, maar hier spreidt de impact zich uit. Alsof een steen in een rivier valt en golven veroorzaakt die verderop voelbaar blijven. Zo wordt een personage geïnfecteerd en houdt een ander daar posttraumatische stress aan over, met hele afleveringen die daarop focussen.

De insteek om een breed publiek aan te spreken blijft zichtbaar. Dit seizoen biedt nog steeds hetzelfde luchtige vermaak: een "wat als je wens uitkomt"-aflevering, een moordmysterie op het holodeck, meerdere dansnummers, een parodie op de oude Star Trek-serie (geregisseerd door Jonathan Frakes, bekend uit The Next Generation), een eigen verhaal rond kapitein Kirk en een aflevering waarin meerdere acteurs een Vulcan mogen spelen.

Een opvallende verbetering is de ensemble-aanpak. Pike blijft de kapitein met het laatste woord, maar staat zelden centraal. Hij mag zich wel uitleven: in het moordmysterie schittert hij in een fictieve rol die verrassend afwijkt van het gangbare en in de Vulcan-aflevering krijgt ook hij wat puntigere oren, al komt dat zijn acteertalent niet ten goede.

Het milde liefdesverhaal tussen Spock en Nurse Chapel uit seizoen twee loopt door. Relaties aan boord van de Enterprise lijken echter geen goed idee, want de schrijvers blijven steken in middelbareschooldrama. Het dient hooguit uit als lichte motivatie voor bepaalde handelingen, maar het komt nooit uit de verf en raakt geen moment.

De toegankelijkheid zit ook in de humor. Als de grappen niet duidelijk genoeg zijn, dan benadrukt de soundtrack wel dat er gelachen mag worden. Voor de zeldzame droge humor kunnen de makers gelukkig rekenen op Carol Kane, de oudere dame met de blonde krullen. Jongere kijkers kennen haar misschien van Unbreakable Kimmy Schmidt, maar ze draait al decennia mee in Hollywood. Ze is zonder twijfel de meest getalenteerde van de cast.

Wat de productie betreft: het blijft indrukwekkend hoe fraai alles oogt. Sets, visuele effecten en make-up overstijgen de dromen van wijlen Star Trek-bedenker Gene Roddenberry. Strange New Worlds is misschien wat hij ooit voor ogen had, maar dan nog vele malen groter.