Recensie
Disney+-serie 'Only Murders in the Building' seizoen 5: een gebouw en een serie in verval
Een dik aangezet seizoen vol stereotypen en overdreven verhaallijnen, met een toepasselijk gekunsteld einde.
Regie: Jamie Babbit, Shari Springer Berman, John Hoffman, e.a. | Cast: Selena Gomez (Mabel Mora), Steve Martin (Charles Hayden-Savage), Martin Short (Oliver Putnam), Téa Leoni (Sofia Caccimelio), Bobby Cannavale (Nicky Caccimelio), Meryl Streep (Loretta Durkin), e.a. | Afleveringen: 10 | Speelduur: 34-42 minuten | Jaar: 2025
Het einde van seizoen vier van Only Murders in the Building beloofde heel wat voor het volgende seizoen. Enerzijds door het nieuwe moordslachtoffer, anderzijds door de introductie van Téa Leoni als mysterieuze maffia-echtgenote Sofia Caccimelio. Leoni kan zo'n rol met glans neerzetten, maar helaas blijkt haar personage in seizoen vijf gereduceerd tot chaotische huisvrouw met de gratie van een afwasspons. Dat de spannende dame tussentijds is veranderd in een irritant stereotype blijkt exemplarisch voor het vijfde seizoen, want ook de serie is niet meer wat zij ooit was.
Op een flink aangezette wijze vertegenwoordigen Sofia en haar volwassen zoons (die zich gedragen als kinderen) New Jersey, wat contrasteert met de charme van het oude New York die het iconische Arconia-gebouw (en daarmee de serie) kenmerkt. Het blijkt een mislukte poging om de nostalgische inborst van Only Murders in the Building te behouden. De charme begint namelijk te vervagen.
Ook andere nieuwe personages zijn tenenkrommend stereotiep. De door Christoph Waltz gespeelde Bash Steed is bijvoorbeeld een Steve Jobs-achtige techschurk, compleet met zwarte coltrui en fruitlogo. Daarvan zijn er in de afgelopen jaren al zoveel geweest dat dit personage compleet achterhaald is, vooral nu de wereld schurken heeft die zich beter lenen voor parodieën. Maar het is begrijpelijk dat de makers van deze serie niet gejimmykimmeld wilden worden.
De drie grote verdachten van dit seizoen zijn bedoeld als ultieme tegenhangers van speurderstrio het Mabel, Oliver en Charles, maar in plaats van intimiderend komen ze vooral ridicuul over. In een verhaal vol verdwijnend bewijs en omgekochte politie lijken deze rijke gekken aanvankelijk nog geduchte tegenstanders, maar dan volgen ineens belachelijke ontwikkelingen, zoals spontane onthullingen na een spelletje hints.
Het ontrafelen van het moordmysterie komt over alsof de drie amateur-detectives zich bevinden in een escaperoom waar ze bijna stelselmatig doorheen werken, maar dan vooral gebruikmakend van vergezocht toeval in plaats van het gebruikelijke vernuft. Het gekunstelde, afgeraffelde en moeilijk serieus te nemen einde is de passende afsluiting van een seizoen dat gevoel en subtiliteit mist, terwijl het verzuipt in stereotypes en overdreven verhaallijnen die flink de plank misslaan.
Dit seizoen blijkt dat het Arconia in een staat van verval verkeert, waarmee de vraag zich opdringt of het moet worden verbouwd of afgebroken. Diezelfde vraag kan worden gesteld over de serie, nu ook daarbij het verval zichtbaar wordt. Deze plotlijn blijkt een dood spoor, dus kan de kijker zich na de teleurstellende slotaflevering vastklampen aan de gedachte dat het Arconia nog steeds staat en het zaadje voor het volgende seizoen weer is geplant. Maar dat zaadje kan natuurlijk ook, net als Sofia Caccimelio, een teleurstellende bloem worden.
Het einde van seizoen vier van Only Murders in the Building beloofde heel wat voor het volgende seizoen. Enerzijds door het nieuwe moordslachtoffer, anderzijds door de introductie van Téa Leoni als mysterieuze maffia-echtgenote Sofia Caccimelio. Leoni kan zo'n rol met glans neerzetten, maar helaas blijkt haar personage in seizoen vijf gereduceerd tot chaotische huisvrouw met de gratie van een afwasspons. Dat de spannende dame tussentijds is veranderd in een irritant stereotype blijkt exemplarisch voor het vijfde seizoen, want ook de serie is niet meer wat zij ooit was.
Op een flink aangezette wijze vertegenwoordigen Sofia en haar volwassen zoons (die zich gedragen als kinderen) New Jersey, wat contrasteert met de charme van het oude New York die het iconische Arconia-gebouw (en daarmee de serie) kenmerkt. Het blijkt een mislukte poging om de nostalgische inborst van Only Murders in the Building te behouden. De charme begint namelijk te vervagen.
Ook andere nieuwe personages zijn tenenkrommend stereotiep. De door Christoph Waltz gespeelde Bash Steed is bijvoorbeeld een Steve Jobs-achtige techschurk, compleet met zwarte coltrui en fruitlogo. Daarvan zijn er in de afgelopen jaren al zoveel geweest dat dit personage compleet achterhaald is, vooral nu de wereld schurken heeft die zich beter lenen voor parodieën. Maar het is begrijpelijk dat de makers van deze serie niet gejimmykimmeld wilden worden.
Gerelateerd nieuws
De drie grote verdachten van dit seizoen zijn bedoeld als ultieme tegenhangers van speurderstrio het Mabel, Oliver en Charles, maar in plaats van intimiderend komen ze vooral ridicuul over. In een verhaal vol verdwijnend bewijs en omgekochte politie lijken deze rijke gekken aanvankelijk nog geduchte tegenstanders, maar dan volgen ineens belachelijke ontwikkelingen, zoals spontane onthullingen na een spelletje hints.
Het ontrafelen van het moordmysterie komt over alsof de drie amateur-detectives zich bevinden in een escaperoom waar ze bijna stelselmatig doorheen werken, maar dan vooral gebruikmakend van vergezocht toeval in plaats van het gebruikelijke vernuft. Het gekunstelde, afgeraffelde en moeilijk serieus te nemen einde is de passende afsluiting van een seizoen dat gevoel en subtiliteit mist, terwijl het verzuipt in stereotypes en overdreven verhaallijnen die flink de plank misslaan.
Dit seizoen blijkt dat het Arconia in een staat van verval verkeert, waarmee de vraag zich opdringt of het moet worden verbouwd of afgebroken. Diezelfde vraag kan worden gesteld over de serie, nu ook daarbij het verval zichtbaar wordt. Deze plotlijn blijkt een dood spoor, dus kan de kijker zich na de teleurstellende slotaflevering vastklampen aan de gedachte dat het Arconia nog steeds staat en het zaadje voor het volgende seizoen weer is geplant. Maar dat zaadje kan natuurlijk ook, net als Sofia Caccimelio, een teleurstellende bloem worden.
