Recensie
'Down Cemetery Road': het 'Slow Horses'-team is niet op dreef
Ondanks British Finest, Emma Thompson en Ruth Wilson, smaakt dit niet naar meer.
Regie: Samuel Donovan, Natalie Bailey, Börkur Sigþórsson | Cast: Emma Thompson (Zoë Boehm), Ruth Wilson (Sarah Tucker), Adeel Akhtar (Hamza), Fehinti Balogun (Amos), Ivy Quoi (Dinah), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 49-52 minuten | Jaar: 2025
Slow Horses is zo populair dat Apple TV zorgeloos twee seizoenen ervan achter elkaar opneemt. Aan bronmateriaal geen gebrek, want schrijver Mick Herron schrijft al sinds 2010 op een hoog tempo delen van de boekenreeks. Voor die tijd schreef hij de Zoë Boehm-boeken. Met de verfilming daarvan mikt Apple duidelijk op een tweede Slow Horses. Alleen is Zoë Boehm niet zo kleurrijk als Jackson Lamb, ondanks de amusante vertolking van Emma Thompson.
De eerste paar minuten van Down Cemetery Road voelen al vermoeiend en achterhaald aan, met 'woke' als een gespreksonderwerp. Hoewel de boeken draaien om vrouwelijke privédetective Boehm deelt Thompson de hoofdrol gedeeld met Ruth Wilson als Sarah, die zich tijdens een etentje op stereotiepe linkse wijze verdedigt tegenover een clichématige rechtse hork. Waar de wereld al minimaal twee jaar geleden het pitje lager heeft gezet wat betreft dit onderwerp, kookt Down Cemetery Road volop door. En dit blijft een aanwezig toontje door de hele serie, zonder dat dit een functie heeft.
Tijdens dat etentje is er op straat plots een explosie. Sarah ziet een klein meisje levend uit het puin worden gehaald, maar wanneer ze haar wil bezoeken in het ziekenhuis wordt haar verteld dat deze patiënt niet bestaat. Sarah huurt Zoë Boehms bedrijf in. In de eerste instantie heeft Zoë geen interesse en schuift ze de zaak door naar haar collega, haar ex-man. Al gauw wordt Zoë gedwongen om zich er alsnog in te verdiepen.
Ook die explosie is een raar moment. De visuele taal heeft ons in de afgelopen decennia opgevoed, en communiceert dat de ontploffing slechts in Sarahs verbeelding is. Het is even bijstellen wanneer blijkt dat hij echt was. Deze visuele keuze komt nooit meer terug, wat van dit een goedkoop trucje maakt om de kijker lekker te maken met de belofte van actie en coole plaatjes.
Echter, wat volgt is een traag verhaal dat vooral leunt op lange gesprekken met dialoog die niet bepaald sprankelt. Het plot klopt en de handelingen van de personages zijn meestal begrijpelijk, maar het mist de spanning die een thriller hoort te hebben. Ook de humor is niet van de bovenste plank. Zo is er iemand die net een bakje eten vóór zich neerzet, maar zich opwindt tijdens een telefoongesprek en met zijn hand slaat op dat eten. In een sketch van Benny Hill kan dat best lachen zijn, hier niet.
Op sociaal gebied heeft Zoë Boehm grote overeenkomsten met Jackson Lamb uit Slow Horses, maar voor de rest is ze een ander personage. Dankzij de charme van Emma Thompson is deze speurneus in leren jas en punky kapsel meteen gezellig. Dat Sarah in de eerste instantie de meeste aandacht krijgt zit Thompson niet in de weg wat betreft binden met haar personage.
Ruth Wilson wordt het iets moeilijke gemaakt. Ze doet haar best, maar Sarah is niet helemaal een driedimensionaal personage. Op den duur moet ze doorzetten, maar haar initiële motivatie om zich te ontfermen over dat onbekend meisje is vaag. Om het niet te hebben over dat zij een vrouw is die geen kinderen wil, maar, ach, wanneer ze zo'n zielig weesje ziet begint er dan toch iets op te borrelen. Mick Herron kan duidelijk minder goed uit de voeten met vrouwelijke hoofdpersonages. Het duurt ook lang voordat de twee dames permanent bij elkaar zijn.
Wat ook bijdraagt aan de middelmatigheid van de serie in het algemeen is wat er uiteindelijk aan de haak blijkt te zijn. In het echt zou dit een schandaal zijn, in fictie hebben we dit al vele malen eerder gezien in films en series. Het is inmiddels niet meer een schokkende onthulling die de spanning opvoert.
Wat er speelt wordt ongeveer halverwege uit de doeken gedaan, en meer dan dat wordt het niet. Het blijft een speurtocht naar dat meisje, zonder verdere wendingen. Naast het prima acteerwerk en de onderhoudende wisselwerking tussen Thompson en Wilson is het ook genieten van het Britse landschap. Af en toe een goeie grap, en plot dat hoogstens mild onderhoudend is.
Er zijn meer boeken met Zoë als hoofdpersonage. Maar of er na het zien van Down Cemetery Road nog vraag is naar meer valt te betwijfelen. Dit gaat niet over een grote organisatie als de Inlichtingendienst, maar een privédetective. En zelfs Herron weet dat Zoë als personage alleen niet genoeg is, door er een tweede hoofdrol aan toe te voegen. Boehm hoort geen Lamb te zijn, dus goed dat dat ook niet geprobeerd wordt. Maar wat ze nu is is niet genoeg om te doen snakken naar meer.
Slow Horses is zo populair dat Apple TV zorgeloos twee seizoenen ervan achter elkaar opneemt. Aan bronmateriaal geen gebrek, want schrijver Mick Herron schrijft al sinds 2010 op een hoog tempo delen van de boekenreeks. Voor die tijd schreef hij de Zoë Boehm-boeken. Met de verfilming daarvan mikt Apple duidelijk op een tweede Slow Horses. Alleen is Zoë Boehm niet zo kleurrijk als Jackson Lamb, ondanks de amusante vertolking van Emma Thompson.
De eerste paar minuten van Down Cemetery Road voelen al vermoeiend en achterhaald aan, met 'woke' als een gespreksonderwerp. Hoewel de boeken draaien om vrouwelijke privédetective Boehm deelt Thompson de hoofdrol gedeeld met Ruth Wilson als Sarah, die zich tijdens een etentje op stereotiepe linkse wijze verdedigt tegenover een clichématige rechtse hork. Waar de wereld al minimaal twee jaar geleden het pitje lager heeft gezet wat betreft dit onderwerp, kookt Down Cemetery Road volop door. En dit blijft een aanwezig toontje door de hele serie, zonder dat dit een functie heeft.
Tijdens dat etentje is er op straat plots een explosie. Sarah ziet een klein meisje levend uit het puin worden gehaald, maar wanneer ze haar wil bezoeken in het ziekenhuis wordt haar verteld dat deze patiënt niet bestaat. Sarah huurt Zoë Boehms bedrijf in. In de eerste instantie heeft Zoë geen interesse en schuift ze de zaak door naar haar collega, haar ex-man. Al gauw wordt Zoë gedwongen om zich er alsnog in te verdiepen.
Ook die explosie is een raar moment. De visuele taal heeft ons in de afgelopen decennia opgevoed, en communiceert dat de ontploffing slechts in Sarahs verbeelding is. Het is even bijstellen wanneer blijkt dat hij echt was. Deze visuele keuze komt nooit meer terug, wat van dit een goedkoop trucje maakt om de kijker lekker te maken met de belofte van actie en coole plaatjes.
Echter, wat volgt is een traag verhaal dat vooral leunt op lange gesprekken met dialoog die niet bepaald sprankelt. Het plot klopt en de handelingen van de personages zijn meestal begrijpelijk, maar het mist de spanning die een thriller hoort te hebben. Ook de humor is niet van de bovenste plank. Zo is er iemand die net een bakje eten vóór zich neerzet, maar zich opwindt tijdens een telefoongesprek en met zijn hand slaat op dat eten. In een sketch van Benny Hill kan dat best lachen zijn, hier niet.
Op sociaal gebied heeft Zoë Boehm grote overeenkomsten met Jackson Lamb uit Slow Horses, maar voor de rest is ze een ander personage. Dankzij de charme van Emma Thompson is deze speurneus in leren jas en punky kapsel meteen gezellig. Dat Sarah in de eerste instantie de meeste aandacht krijgt zit Thompson niet in de weg wat betreft binden met haar personage.
Ruth Wilson wordt het iets moeilijke gemaakt. Ze doet haar best, maar Sarah is niet helemaal een driedimensionaal personage. Op den duur moet ze doorzetten, maar haar initiële motivatie om zich te ontfermen over dat onbekend meisje is vaag. Om het niet te hebben over dat zij een vrouw is die geen kinderen wil, maar, ach, wanneer ze zo'n zielig weesje ziet begint er dan toch iets op te borrelen. Mick Herron kan duidelijk minder goed uit de voeten met vrouwelijke hoofdpersonages. Het duurt ook lang voordat de twee dames permanent bij elkaar zijn.
Wat ook bijdraagt aan de middelmatigheid van de serie in het algemeen is wat er uiteindelijk aan de haak blijkt te zijn. In het echt zou dit een schandaal zijn, in fictie hebben we dit al vele malen eerder gezien in films en series. Het is inmiddels niet meer een schokkende onthulling die de spanning opvoert.
Wat er speelt wordt ongeveer halverwege uit de doeken gedaan, en meer dan dat wordt het niet. Het blijft een speurtocht naar dat meisje, zonder verdere wendingen. Naast het prima acteerwerk en de onderhoudende wisselwerking tussen Thompson en Wilson is het ook genieten van het Britse landschap. Af en toe een goeie grap, en plot dat hoogstens mild onderhoudend is.
Er zijn meer boeken met Zoë als hoofdpersonage. Maar of er na het zien van Down Cemetery Road nog vraag is naar meer valt te betwijfelen. Dit gaat niet over een grote organisatie als de Inlichtingendienst, maar een privédetective. En zelfs Herron weet dat Zoë als personage alleen niet genoeg is, door er een tweede hoofdrol aan toe te voegen. Boehm hoort geen Lamb te zijn, dus goed dat dat ook niet geprobeerd wordt. Maar wat ze nu is is niet genoeg om te doen snakken naar meer.
Vorige dag 