Recensie
Netflix-serie 'El Cuco de Cristal': een andere manier van overleven
De nadrukkelijke uitwerking van het mysterie gaat ten koste van het drama.
Regie: Laura Alvea | Cast: Catalina Sopelana (Clara Merlo Corzán), Alfons Nieto (Miguel Ferrer López), Álex García (Miguel Ferrer López), Itziar Ituño (Marta Ruiz), Ivan Massagué (Rafael Durán), Tomás del Estal (Gabriel Durán), Alfons Nieto (Juan Ferrer Ruiz), e.a. | Afleveringen: 6 | Speelduur: 43-57 minuten | Jaar: 2025
In de openingsaflevering van El Cuco de Cristal vertelt een bewoner van een dorp vol geheimen hoe een koekoek zijn eieren legt. Dat doet de vogel niet in zijn eigen nest, maar in dat van een ander beest. Na het uitkomen verstoot het koekoeksjong de andere eieren of jongen. Het naargeestige biologielesje blijkt veel te zeggen over de geschiedenis van Yesques, een bedacht plaatsje in de omgeving van Madrid. De tijd voor onthullingen is rijp, wanneer een arts in opleiding na een levensreddende donortransplantatie contact legt met de familie van de aanbieder.
Een kleine twintig jaar voor het auto-ongeluk van donor Carlos was de vader van deze getroebleerde jongen verwoed op zoek naar antwoorden. Er broedde iets in Yesques, zoveel was de plaatselijke burgerwacht wel duidelijk, en de gemakzuchtige uitleg van een woningbrand met dodelijke afloop zinde hem dan ook totaal niet. Als de dankbare Clara in het dorpje aankomt en kennismaakt met de moeder en broer van haar donor, hoort ze dat vader Miguel jaren terug zomaar verdween. En hij blijkt niet de enige.
El Cuco de Cristal blijft lang schakelen tussen 2004 en 2005, de periode waarin de zoektocht van Carlos' vader culmineerde, en 2023, het jaar waarin Clara met het hart van Carlos naar Yesques afreist. In de eerste aflevering zijn de groot gekopte jaartallen prettig om een duidelijk beeld van de tijdspanne te hebben, maar op termijn gaan ze storen. De flashbackstructuur is overzichtelijk genoeg om zonder deze ijkpunten te kunnen.
Dat de makers bij het verbinden van toen en nu niet volledig op de montage vertrouwen, is tekenend voor de nadrukkelijke manier waarop het mysterie is uitgewerkt. Gebeurtenissen uit het verleden worden vanuit verschillende perspectieven in beeld gebracht, waarbij gretig met hints naar de precieze toedracht van de verdwijningen wordt gestrooid. Het is niet zo dat de spanning hierdoor volledig uit de vertelling wordt gezogen, maar de dosering had subtieler gekund. Bovendien blijven de ontwikkelingen in het hier en nu door de vele flashbacks achter.
Hoewel Clara de duidelijke hoofdpersoon van het verhaal is, wordt haar komst naar Yesques te gemakzuchtig ingezet als kapstok voor het oprakelen van de dorpsgeheimen. Catalina Sopelana (eerder dit jaar ook al op Netflix in de miniserie El Jardinero) doet weinig fout in haar vertolking van de assertieve arts in opleiding, maar haar rol blijft redelijk vlak en de motivatie van haar reis schetsmatig.
De makers leunen op het gegeven dat Clara met Carlos' hart in het mysterie van Yesques duikt, maar lijken weinig vat te hebben gekregen op manieren om dat dramatisch uit te diepen. De sterkste indicatie dat Clara's verblijf in het dorp iets met haar doet is haar hartslagmeter, die regelmatig rood uitslaat als ze door het bos wandelt; en dat terwijl een dokter haar bij een check verzekert dat er met het donorhart zelf niets mis is.
Op zijn best is El Cuco de Cristal een symbolisch geladen mysterie met flarden van The Wicker Man, op zijn slechtst een ongemakkelijke relatiesoap waarin voorspelbare interacties met Carlos' broer niet kunnen uitblijven. Het is teleurstellend dat de balans tussen thrillerelementen en gevorderde vragen over identiteit en familiebanden wankel uitslaat.
Ongetwijfeld kijkt deze Spaanse nieuwkomer het prettigst weg voor kijkers die zich in het mysterie van Yesques kunnen verliezen, en het flauw aangezette donordrama op de koop toenemen. De idyllische omgeving van Extremedura – schrijnend genoeg zwaar getroffen door de bosbranden van de voorbije zomer – is dan een fijne bonus.
In de openingsaflevering van El Cuco de Cristal vertelt een bewoner van een dorp vol geheimen hoe een koekoek zijn eieren legt. Dat doet de vogel niet in zijn eigen nest, maar in dat van een ander beest. Na het uitkomen verstoot het koekoeksjong de andere eieren of jongen. Het naargeestige biologielesje blijkt veel te zeggen over de geschiedenis van Yesques, een bedacht plaatsje in de omgeving van Madrid. De tijd voor onthullingen is rijp, wanneer een arts in opleiding na een levensreddende donortransplantatie contact legt met de familie van de aanbieder.
Een kleine twintig jaar voor het auto-ongeluk van donor Carlos was de vader van deze getroebleerde jongen verwoed op zoek naar antwoorden. Er broedde iets in Yesques, zoveel was de plaatselijke burgerwacht wel duidelijk, en de gemakzuchtige uitleg van een woningbrand met dodelijke afloop zinde hem dan ook totaal niet. Als de dankbare Clara in het dorpje aankomt en kennismaakt met de moeder en broer van haar donor, hoort ze dat vader Miguel jaren terug zomaar verdween. En hij blijkt niet de enige.
El Cuco de Cristal blijft lang schakelen tussen 2004 en 2005, de periode waarin de zoektocht van Carlos' vader culmineerde, en 2023, het jaar waarin Clara met het hart van Carlos naar Yesques afreist. In de eerste aflevering zijn de groot gekopte jaartallen prettig om een duidelijk beeld van de tijdspanne te hebben, maar op termijn gaan ze storen. De flashbackstructuur is overzichtelijk genoeg om zonder deze ijkpunten te kunnen.
Dat de makers bij het verbinden van toen en nu niet volledig op de montage vertrouwen, is tekenend voor de nadrukkelijke manier waarop het mysterie is uitgewerkt. Gebeurtenissen uit het verleden worden vanuit verschillende perspectieven in beeld gebracht, waarbij gretig met hints naar de precieze toedracht van de verdwijningen wordt gestrooid. Het is niet zo dat de spanning hierdoor volledig uit de vertelling wordt gezogen, maar de dosering had subtieler gekund. Bovendien blijven de ontwikkelingen in het hier en nu door de vele flashbacks achter.
Hoewel Clara de duidelijke hoofdpersoon van het verhaal is, wordt haar komst naar Yesques te gemakzuchtig ingezet als kapstok voor het oprakelen van de dorpsgeheimen. Catalina Sopelana (eerder dit jaar ook al op Netflix in de miniserie El Jardinero) doet weinig fout in haar vertolking van de assertieve arts in opleiding, maar haar rol blijft redelijk vlak en de motivatie van haar reis schetsmatig.
De makers leunen op het gegeven dat Clara met Carlos' hart in het mysterie van Yesques duikt, maar lijken weinig vat te hebben gekregen op manieren om dat dramatisch uit te diepen. De sterkste indicatie dat Clara's verblijf in het dorp iets met haar doet is haar hartslagmeter, die regelmatig rood uitslaat als ze door het bos wandelt; en dat terwijl een dokter haar bij een check verzekert dat er met het donorhart zelf niets mis is.
Op zijn best is El Cuco de Cristal een symbolisch geladen mysterie met flarden van The Wicker Man, op zijn slechtst een ongemakkelijke relatiesoap waarin voorspelbare interacties met Carlos' broer niet kunnen uitblijven. Het is teleurstellend dat de balans tussen thrillerelementen en gevorderde vragen over identiteit en familiebanden wankel uitslaat.
Ongetwijfeld kijkt deze Spaanse nieuwkomer het prettigst weg voor kijkers die zich in het mysterie van Yesques kunnen verliezen, en het flauw aangezette donordrama op de koop toenemen. De idyllische omgeving van Extremedura – schrijnend genoeg zwaar getroffen door de bosbranden van de voorbije zomer – is dan een fijne bonus.
