Recensie
Netflix-serie 'Me Late Que Si': waargebeurde Mexicaanse 'Ocean's Eleven'
Een les in loterijfraude met underdogs en zonder echte overval.
Regie: Rodrigo Santos, Federico Veiroj | Cast: Alberto Guerra (José Luis Conejera), Ana Brenda Contreras (Laura), Christian Tappan (Tarto), Luis Alberti (Charly), Maria José Vargas Agudelo (Lina), Paloma Petra (Katy) e.a. | Afleveringen: 6 | Speelduur: 36-49 minuten | Jaar: 2025
In 2012 gingen medewerkers van de Mexicaanse Melate-loterij aan de haal met een jackpot van acht miljoen dollar. Ze stalen het geld niet, maar wonnen het door op voorhand loten te kopen en de live uitgezonden trekking te manipuleren. De fraude groeide uit tot een groot schandaal in Mexico, al probeerde de overheid er zo weinig mogelijk ruchtbaarheid aan te geven. Het incident bleek in elk geval een dankbaar gegeven voor cineasten. Drie jaar geleden verfilmde Paramount+ de zaak al onder de titel Corazonada en nu komt Netflix op de proppen met de verdienstelijke serie Me Late Que Si.
José Luis werkt als producer voor het bedrijf dat de Mexicaanse staatslotterij Melate in de huiskamers brengt. Hij was ooit een beloftevolle kartpiloot, maar moest na een ongeval zijn droom opgeven. Nu probeert hij van zijn dochter een kampioene te maken, maar haar teammanager geeft de voorkeur aan rijke jongens, ook al zijn die minder getalenteerd. José Luis vindt dat zijn leven uit pech bestaat en baalt ervan dat zijn baas Tarto hem dwingt projecten van politici te sponseren in plaats van sociale initiatieven voor kansarmen.
Daarom vat hij het plan op om in een klap rijk te worden: hij wil de lotto winnen, ook al mag hij zelf niet deelnemen. Voor de ‘overval’ heeft hij medewerkers nodig en die dienen zich relatief gemakkelijk aan. Presentatrice Lina heeft geld nodig om met haar zoon te kunnen vluchten, die ze dreigt te verliezen aan haar ex-man. Ballencontroleur Charly laat zich manipuleren door de plaatselijke priester die een nieuwe kerk wil bouwen. En cameramannen Mario en Gilberto dromen van een eigen strandclub. Het zijn stuk voor stuk underdogs die hopen op die ene kans op een beter leven.
Me Late Que Si is min of meer een reconstructie van hoe de fraudeurs te werk zijn gegaan. Showrunner Rodrigo Santos laat meteen aan de kijker weten dat het om een grotendeels fictieve weergave gaat, met de melding: “Ik denk dat ze het zo gedaan hebben.” Veel is overigens niet bekend over de echte daders, want die zijn overleden, gevlucht of leven onder een andere naam. Het echte meesterbrein José Luis Jiménez heeft altijd ontkend dat er fraude werd gepleegd.
Liefhebbers van films als The Anderson Tapes, The Italian Job, , Ocean’s Eleven en Now You See Me zullen mogelijk ontgoocheld zijn. Er is hier immers geen overval en dus ook geen actie. De charme van Me Late Que Si zit in de minutieuze planning van José Luis en de hindernissen (hebzucht, paniek, onverwachte verandering in het schema enz.) die hij onderweg tegenkomt. Er wordt veel gepraat, maar waar mogelijk visualiseert Rodrigo Santos de aanpak. Spektakel moet je hier niet verwachten.
Toch heeft Santos interessante dingen te vertellen over Mexico. De fraudeurs zijn brave mensen die een ommekeer in hun leven willen, maar de maatschappij waarin ze leven, biedt hen geen nieuwe kansen omdat ze corrupt en seksistisch is. Als kijker hoop je dan ook dat José Luis en zijn vier handlangers – in werkelijkheid bestond het team uit twaalf mensen – de jackpot bemachtigen. Santos ziet hen eerder als slachtoffers dan als criminelen. Hij suggereert bovendien dat de hele zaak zonder veel gevolgen uitdoofde omdat corruptie op het hoogste niveau dreigde te worden blootgelegd.
Het vooral door dialogen gedreven en degelijk vertolkte Me Late Que Si is vlotjes ingeblikt, maar moet het dus niet hebben van een innoverende stijl of adembenemende actie. De essentie ligt bij de personages, die de gewone Mexicanen symboliseren: mensen die net genoeg verdienen om een onopvallend leven te leiden, maar bij de minste tegenslag in een zwart gat kunnen belanden.
In 2012 gingen medewerkers van de Mexicaanse Melate-loterij aan de haal met een jackpot van acht miljoen dollar. Ze stalen het geld niet, maar wonnen het door op voorhand loten te kopen en de live uitgezonden trekking te manipuleren. De fraude groeide uit tot een groot schandaal in Mexico, al probeerde de overheid er zo weinig mogelijk ruchtbaarheid aan te geven. Het incident bleek in elk geval een dankbaar gegeven voor cineasten. Drie jaar geleden verfilmde Paramount+ de zaak al onder de titel Corazonada en nu komt Netflix op de proppen met de verdienstelijke serie Me Late Que Si.
José Luis werkt als producer voor het bedrijf dat de Mexicaanse staatslotterij Melate in de huiskamers brengt. Hij was ooit een beloftevolle kartpiloot, maar moest na een ongeval zijn droom opgeven. Nu probeert hij van zijn dochter een kampioene te maken, maar haar teammanager geeft de voorkeur aan rijke jongens, ook al zijn die minder getalenteerd. José Luis vindt dat zijn leven uit pech bestaat en baalt ervan dat zijn baas Tarto hem dwingt projecten van politici te sponseren in plaats van sociale initiatieven voor kansarmen.
Daarom vat hij het plan op om in een klap rijk te worden: hij wil de lotto winnen, ook al mag hij zelf niet deelnemen. Voor de ‘overval’ heeft hij medewerkers nodig en die dienen zich relatief gemakkelijk aan. Presentatrice Lina heeft geld nodig om met haar zoon te kunnen vluchten, die ze dreigt te verliezen aan haar ex-man. Ballencontroleur Charly laat zich manipuleren door de plaatselijke priester die een nieuwe kerk wil bouwen. En cameramannen Mario en Gilberto dromen van een eigen strandclub. Het zijn stuk voor stuk underdogs die hopen op die ene kans op een beter leven.
Me Late Que Si is min of meer een reconstructie van hoe de fraudeurs te werk zijn gegaan. Showrunner Rodrigo Santos laat meteen aan de kijker weten dat het om een grotendeels fictieve weergave gaat, met de melding: “Ik denk dat ze het zo gedaan hebben.” Veel is overigens niet bekend over de echte daders, want die zijn overleden, gevlucht of leven onder een andere naam. Het echte meesterbrein José Luis Jiménez heeft altijd ontkend dat er fraude werd gepleegd.
Liefhebbers van films als The Anderson Tapes, The Italian Job, , Ocean’s Eleven en Now You See Me zullen mogelijk ontgoocheld zijn. Er is hier immers geen overval en dus ook geen actie. De charme van Me Late Que Si zit in de minutieuze planning van José Luis en de hindernissen (hebzucht, paniek, onverwachte verandering in het schema enz.) die hij onderweg tegenkomt. Er wordt veel gepraat, maar waar mogelijk visualiseert Rodrigo Santos de aanpak. Spektakel moet je hier niet verwachten.
Toch heeft Santos interessante dingen te vertellen over Mexico. De fraudeurs zijn brave mensen die een ommekeer in hun leven willen, maar de maatschappij waarin ze leven, biedt hen geen nieuwe kansen omdat ze corrupt en seksistisch is. Als kijker hoop je dan ook dat José Luis en zijn vier handlangers – in werkelijkheid bestond het team uit twaalf mensen – de jackpot bemachtigen. Santos ziet hen eerder als slachtoffers dan als criminelen. Hij suggereert bovendien dat de hele zaak zonder veel gevolgen uitdoofde omdat corruptie op het hoogste niveau dreigde te worden blootgelegd.
Het vooral door dialogen gedreven en degelijk vertolkte Me Late Que Si is vlotjes ingeblikt, maar moet het dus niet hebben van een innoverende stijl of adembenemende actie. De essentie ligt bij de personages, die de gewone Mexicanen symboliseren: mensen die net genoeg verdienen om een onopvallend leven te leiden, maar bij de minste tegenslag in een zwart gat kunnen belanden.
