Recensie
'Yellowjackets' seizoen 3: geen weg terug uit wildernis en waanzin
Het nieuwe seizoen komt moeizaam op gang, maar kan gelukkig nog steeds bogen op een ijzersterke ensemblecast.
Regie: Bart Nickerson, Bille Woodruff, Jonathan Lisco, e.a. | Cast: Melanie Lynskey (Shauna), Sophie Nélisse (jonge Shauna), Tawny Cypress (Taissa), Jasmin Savoy Brown (jonge Taissa), Christina Ricci (Misty), Samantha Hanratty (jonge Misty), Lauren Ambrose (Van), e.a. | Afleveringen: 10 | Speelduur: 54-59 minuten | Jaar: 2025
Dat we allemaal in meer of mindere mate worden geregeerd door ons verleden vormt het centrale thema van Yellowjackets. In het eerste seizoen zagen we hoe een vliegtuig met aan boord een team talentvolle voetballers neerstortte in de Canadese wildernis. Dat deze jongedames uiteindelijk worden gered is evident, getuige de vooruitblikken van veel personages, inmiddels een kwarteeuw ouder. Maar wat heeft zich daar in het niemandsland afgespeeld?
Na de lange opmaat van het eerste seizoen, waarin maar weinig concreets gebeurde, gaf seizoen twee enkele antwoorden die we wellicht niet hadden willen weten maar allemaal wel zagen aankomen. Om te overleven stelden de tieners niet alleen een geheel eigen hiërarchie in, inclusief steeds bizarder wordende rituelen, maar stilden zij hun honger door de onfortuinlijke dood van een van hen. De vergelijkingen met de overlevingsdrama's Alive en La Sociedad de la Nieve (beide gebaseerd op hetzelfde waargebeurde verhaal) bleken niet zo vergezocht.
Seizoen drie trapt af in de jaren negentig met de naweeën van de afgebrande hut. De enige volwassene, coach Ben, heeft zich teruggetrokken in de bossen. In het heden proberen de overlevenden om te gaan met de dood van Natalie. Vooral speurneus Misty (nog steeds een heerlijke, vet aangezette rol van Christina Ricci) kan er maar moeilijk mee omgaan. Ondertussen richt alle aandacht zich op familiemens Shauna, die een mysterieus cassettebandje ontvangt dat het grote geheim van de dames vijfentwintig jaar geleden weleens op straat zou kunnen gooien.
Het is een aanzienlijke opgave om je door de eerste afleveringen van het nieuwe seizoen te worstelen. En niet alleen omdat het vorige seizoen alweer even geleden was. De gebeurtenissen in zowel het heden als het verleden hebben een onbestemd karakter dat onbevredigend aanvoelt. Voor het eerst gaat het tegenstaan dat het niet duidelijk is waar de schrijvers naartoe werken. Het abstracte concept De Wildernis, dat zowel in heden als verleden meer grip krijgt op de vrouwelijke personages, voelt niet zozeer dreigend aan, maar als een manier om de kijker aan het lijntje te houden.
Dit heeft ook zijn weerslag op de vorige seizoenen, resulterend in de constatering dat Yellowjackets het voornamelijk moet hebben van psychologische verwarring die begrijpelijkerwijs de levens van Shauna, Misty, Taissa, Lottie en Van heeft opgeslokt. De afwezigheid van Juliette Lewis als Natalie blijkt bovendien een groot gemis. Gelukkig herpakt dit seizoen zich halverwege wanneer de dreigingen een stuk concreter worden en de ontwikkeling van personages in de wildernis op het emotionele vlak gelijk opgaan met die in het heden. De makers hadden door dat er iets aan de formule moest veranderen en dat gebeurt dan ook.
De vernislaag van de dames begint af te bladderen en daarbij is de grootste rol weggelegd voor Shauna. In vorige seizoenen leerden we haar duistere kanten al kennen, maar ditmaal wordt duidelijk dat ze een waar overleverinstinct in zichzelf heeft opgeroepen. Zelfs als echtgenote en moeder kan ze meedogenloos zijn. Een gastrol van Hilary Swank laat zien waartoe Shauna in staat is en haar dubieuze natuur zal het belangrijkste thema worden van de nog zeker twee seizoenen die de makers gepland hebben.
Yellowjackets is voorzichtig begonnen met antwoorden geven en daar werd het ook wel hoog tijd voor. Je kan namelijk niet vijftig afleveringen vullen met ongrijpbare, innerlijke en externe psychische oorlogsvoering die geënt is op een uitermate traumatische gebeurtenis. De onderlinge dynamieken tekenen zich steeds sterker af, waardoor zelfs nieuwkomers in de Canadese wildernis moeten vrezen voor hun leven. Het doet ook het besef indalen dat de Nieuw-Zeelandse Melanie Lynskey de perfecte mix van ingenomenheid en pure overlevingslust laat zien.
Dat we allemaal in meer of mindere mate worden geregeerd door ons verleden vormt het centrale thema van Yellowjackets. In het eerste seizoen zagen we hoe een vliegtuig met aan boord een team talentvolle voetballers neerstortte in de Canadese wildernis. Dat deze jongedames uiteindelijk worden gered is evident, getuige de vooruitblikken van veel personages, inmiddels een kwarteeuw ouder. Maar wat heeft zich daar in het niemandsland afgespeeld?
Na de lange opmaat van het eerste seizoen, waarin maar weinig concreets gebeurde, gaf seizoen twee enkele antwoorden die we wellicht niet hadden willen weten maar allemaal wel zagen aankomen. Om te overleven stelden de tieners niet alleen een geheel eigen hiërarchie in, inclusief steeds bizarder wordende rituelen, maar stilden zij hun honger door de onfortuinlijke dood van een van hen. De vergelijkingen met de overlevingsdrama's Alive en La Sociedad de la Nieve (beide gebaseerd op hetzelfde waargebeurde verhaal) bleken niet zo vergezocht.
Seizoen drie trapt af in de jaren negentig met de naweeën van de afgebrande hut. De enige volwassene, coach Ben, heeft zich teruggetrokken in de bossen. In het heden proberen de overlevenden om te gaan met de dood van Natalie. Vooral speurneus Misty (nog steeds een heerlijke, vet aangezette rol van Christina Ricci) kan er maar moeilijk mee omgaan. Ondertussen richt alle aandacht zich op familiemens Shauna, die een mysterieus cassettebandje ontvangt dat het grote geheim van de dames vijfentwintig jaar geleden weleens op straat zou kunnen gooien.
Het is een aanzienlijke opgave om je door de eerste afleveringen van het nieuwe seizoen te worstelen. En niet alleen omdat het vorige seizoen alweer even geleden was. De gebeurtenissen in zowel het heden als het verleden hebben een onbestemd karakter dat onbevredigend aanvoelt. Voor het eerst gaat het tegenstaan dat het niet duidelijk is waar de schrijvers naartoe werken. Het abstracte concept De Wildernis, dat zowel in heden als verleden meer grip krijgt op de vrouwelijke personages, voelt niet zozeer dreigend aan, maar als een manier om de kijker aan het lijntje te houden.
Dit heeft ook zijn weerslag op de vorige seizoenen, resulterend in de constatering dat Yellowjackets het voornamelijk moet hebben van psychologische verwarring die begrijpelijkerwijs de levens van Shauna, Misty, Taissa, Lottie en Van heeft opgeslokt. De afwezigheid van Juliette Lewis als Natalie blijkt bovendien een groot gemis. Gelukkig herpakt dit seizoen zich halverwege wanneer de dreigingen een stuk concreter worden en de ontwikkeling van personages in de wildernis op het emotionele vlak gelijk opgaan met die in het heden. De makers hadden door dat er iets aan de formule moest veranderen en dat gebeurt dan ook.
De vernislaag van de dames begint af te bladderen en daarbij is de grootste rol weggelegd voor Shauna. In vorige seizoenen leerden we haar duistere kanten al kennen, maar ditmaal wordt duidelijk dat ze een waar overleverinstinct in zichzelf heeft opgeroepen. Zelfs als echtgenote en moeder kan ze meedogenloos zijn. Een gastrol van Hilary Swank laat zien waartoe Shauna in staat is en haar dubieuze natuur zal het belangrijkste thema worden van de nog zeker twee seizoenen die de makers gepland hebben.
Yellowjackets is voorzichtig begonnen met antwoorden geven en daar werd het ook wel hoog tijd voor. Je kan namelijk niet vijftig afleveringen vullen met ongrijpbare, innerlijke en externe psychische oorlogsvoering die geënt is op een uitermate traumatische gebeurtenis. De onderlinge dynamieken tekenen zich steeds sterker af, waardoor zelfs nieuwkomers in de Canadese wildernis moeten vrezen voor hun leven. Het doet ook het besef indalen dat de Nieuw-Zeelandse Melanie Lynskey de perfecte mix van ingenomenheid en pure overlevingslust laat zien.
Vorige dag 