
'Sirens': perfecte levens worden altijd bij elkaar gehouden door perfecte geheimen
Simone kust de grond waarop haar baas Michaela loopt. En daar heeft ze een verdomd goede reden voor.
Simone wordt achtervolgd door een onverteerbaar trauma, maar met haar kop in het zand geniet ze van haar baan als personal assistant van de charismatische en steenrijke Michaela Kells. Omringd door luxe woont ze in de enorme villa van haar baas en gaat ze maar wat graag mee in de leefstijl van de elite. Maar dan staat ineens grote zus Devon op de stoep, vastberaden Michaela te ontmaskeren en te achterhalen waarom Simone haar baas zo ziekelijk adoreert. En zo begint het ogenschijnlijk perfecte leventje van Simone langzaamaan barsten te vertonen.
In eerste instantie lijkt Sirens de weg in te slaan van een doorsnee sprookje. Een dromerig meisje met de baan van haar leven, op een zonnig eiland vol pracht en praal, tegengewerkt door haar grofgebekte zus met een alcoholprobleem. Klinkt als een mooi concept, toch? Sirens heeft echter overduidelijk geen boodschap aan opgepoetste schijn en gooit al snel een groot mysterie op tafel. Want waarom gedragen Michaela's vrienden zich als een sekte? En waarom stikt het overal van de camera's?
Voor de rol van Michaela lijkt Julianne Moore zo uit Kingsman: The Golden Circle te zijn gestapt. Alsof haar personage uit die film Poppy Land zat was en het vliegtuig naar haar luxe landgoed heeft genomen. Met dezelfde lieflijke maniertjes windt Michaela iedereen om haar vinger, maar balanceert ze constant op het randje op flippen. Kevin Bacon heeft helaas een minder uitdagende rol. Erg jammer dat hij in geen van de vijf afleveringen echt piekt, terwijl de ontknoping zich daar prima voor leent. En de alom geprezen Milly Alcock? Helemaal perfect als semi-psychopathische streber met een complex verleden.
Halverwege de laatste aflevering geeft Sirens ineens een dot gas bij. Niet ongebruikelijk voor films of series, maar waar aanvankelijk boeiend wordt toegewerkt naar de climax is de slotscène nogal onbevredigend. Een te logisch einde. De serie opereert op hoog niveau totdat het laatste kwartier al het werk van de vier voorgaande afleveringen tenietdoet. Het voelt onaf. En niet op een manier dat er nog een tweede seizoen kan worden verwacht. Sirens houdt de aandacht lang vast, maar laat uiteindelijk de teugels vieren.
Sirens komt zeer zeker niet op het lijstje van beste zwarte komedies die je ooit zult zien. Daarvoor mist het verhaal net dat bodempje achtergrond en is de humor niet scherp genoeg. Wel zit er voldoende tempo in de serie om steeds weer naar de volgende aflevering uit te kijken. Maar Sirens is vooral een inkijkje in de vernietigende chaos van trauma. Hoe iedereen daar een eigen weg in moet vinden, ook al maak je daarbij soms niet altijd de juiste keuzes. Want geld maakt niet gelukkig. Of misschien ook wel.