Recensie
'Platonic' seizoen 2: de Rogen & Byrne-show
De beste vrienden zorgen voor chaos, onzekerheden, provocaties, relatiebreuken en een exploderend oog.
Regie: Nicholas Stoller, Francesca Delbanco | Cast: Seth Rogen (Will), Rose Byrne (Sylvia), Luke Macfarlane (Charlie), Carla Gallo (Katie), Guy Branum (Stewart), Francesca Delbanco (Diane), Aidy Bryant (Carrie), Kyle Mooney (Terry), Beck Bennett (Wild Card), e.a. | Afleveringen: 10 | Speelduur: 22-31 minuten | Jaar: 2025
Soms kan een serie bliksemsnel uit de startblokken schieten. Nicholas Stoller en zijn vrouw Francesca Delbanco hadden een ideetje over twee vrienden die het beste en het slechtste in elkaar naar boven brengen, dachten voor de hoofdrollen aan Rose Byrne en Seth Rogen (met wie ze de Neighbours-films hadden gemaakt) en vervolgens zag Platonic het levenslicht. Dat het concept werkt en de teamleden goed met elkaar overweg kunnen, bewijst het degelijke tweede seizoen dat amper twee jaar na de start van het eerste te zien is.
In seizoen één kwamen bierbrouwer Will en huisvrouw Sylvia, ooit goede vrienden, opnieuw met elkaar in contact. Will was net gescheiden en Sylvia probeerde hem te troosten. Dat bracht de nodige complicaties met zich mee, want beiden zijn zeer neurotisch en onvolwassen. Hun gezamenlijke pogingen problemen op te lossen resulteerden meestal in nog meer narigheid. Bij aanvang van seizoen twee lijkt alles weer pais en vree. Will gaat opnieuw trouwen, met de vrouw die hem helpt zijn biercafé te financieren. Maar de onzekerheid slaat toe bij Will, waarna Sylvia's raadgevingen leiden tot een desastreuze wending.
Intussen heeft Sylvia's echtgenoot Charlie geaccepteerd dat er niets seksueels speelt tussen zijn vrouw en Will. Maar onder invloed van laatstgenoemde begint bij verward te raken en wil de advocaat zich heruitvinden als schrijver. Dat leidt tot spanningen met Sylvia, die de relatieproblemen prima kan missen omdat ze zich stort op een drukke freelancecarrière als organisator van huwelijken en bedrijfsfeesten.
Rob Reiner komedieklassieker When Harry met Sally... 'bewees' de stelling dat een man en een vrouw geen vrienden kunnen zijn omdat daar altijd seks tussenkomt. Het eerste seizoen van Platonic toonde het tegenovergestelde aan: man en vrouw kunnen prima zielsverwanten zijn zonder zich fysiek tot elkaar aangetrokken te voelen. Het had geen zin om dat nog eens te herhalen in het tweede seizoen, dus ligt de focus nu op twee vrienden die zich verplicht voelen elkaar te helpen. Alleen heeft dat meestal een rampzalig resultaat.
De grote troef van Platonic is de interactie tussen Rogen en Byrne. Je voelt dat ze heel goed op elkaar ingespeeld zijn, wat ze eerder al lieten zien in Stollers Neighbours-films. Je zou bijna denken dat ze in het echte leven op dezelfde manier met elkaar communiceren, zeker omdat Rogen altijd zichzelf speelt. Het duo heeft iets van een hedendaagse, rauwere versie van Cary Grant en Katherine Hepburn. Misschien is dat iets te veel eer, maar hun chemie is zodanig sterk dat je ze niet snel beu wordt.
Niet alle grappen zijn een schot in de roos (sommige voelen wat geforceerd aan), maar er zijn er genoeg die doel treffen. Hilarisch zijn de scènes waarin het tweetal champagne wil kopen, maar ontdekt dat de enige beschikbare flessen al door een andere klant zijn besteld. Soms staan de grappen los van de rest van het verhaal, maar dat past perfect bij de lichtjes anarchistische aanpak van Stoller, Delbanco en Rogen. Laatstgenoemde wordt overigens niet vermeld als schrijver, maar zijn invloed is onmiskenbaar.
In principe draait Platonic om neurotische veertigers die worstelen met de stap naar volwassenheid die ze slechts deels hebben gezet, maar eigenlijk gaat de serie over bijzonder weinig. Daar is echter niets mis mee. Ook Seinfeld ging nergens over, maar de grappige situaties volgden elkaar in hoog tempo op. Net zoals die legendarische komedieserie kiest Platonic nooit voor de gemakkelijkste grappen. De humor vloeit altijd voort uit het gedrag of de karaktertrekken van de personages. Deze serie kan makkelijk nog een seizoen mee.
Soms kan een serie bliksemsnel uit de startblokken schieten. Nicholas Stoller en zijn vrouw Francesca Delbanco hadden een ideetje over twee vrienden die het beste en het slechtste in elkaar naar boven brengen, dachten voor de hoofdrollen aan Rose Byrne en Seth Rogen (met wie ze de Neighbours-films hadden gemaakt) en vervolgens zag Platonic het levenslicht. Dat het concept werkt en de teamleden goed met elkaar overweg kunnen, bewijst het degelijke tweede seizoen dat amper twee jaar na de start van het eerste te zien is.
In seizoen één kwamen bierbrouwer Will en huisvrouw Sylvia, ooit goede vrienden, opnieuw met elkaar in contact. Will was net gescheiden en Sylvia probeerde hem te troosten. Dat bracht de nodige complicaties met zich mee, want beiden zijn zeer neurotisch en onvolwassen. Hun gezamenlijke pogingen problemen op te lossen resulteerden meestal in nog meer narigheid. Bij aanvang van seizoen twee lijkt alles weer pais en vree. Will gaat opnieuw trouwen, met de vrouw die hem helpt zijn biercafé te financieren. Maar de onzekerheid slaat toe bij Will, waarna Sylvia's raadgevingen leiden tot een desastreuze wending.
Intussen heeft Sylvia's echtgenoot Charlie geaccepteerd dat er niets seksueels speelt tussen zijn vrouw en Will. Maar onder invloed van laatstgenoemde begint bij verward te raken en wil de advocaat zich heruitvinden als schrijver. Dat leidt tot spanningen met Sylvia, die de relatieproblemen prima kan missen omdat ze zich stort op een drukke freelancecarrière als organisator van huwelijken en bedrijfsfeesten.
Rob Reiner komedieklassieker When Harry met Sally... 'bewees' de stelling dat een man en een vrouw geen vrienden kunnen zijn omdat daar altijd seks tussenkomt. Het eerste seizoen van Platonic toonde het tegenovergestelde aan: man en vrouw kunnen prima zielsverwanten zijn zonder zich fysiek tot elkaar aangetrokken te voelen. Het had geen zin om dat nog eens te herhalen in het tweede seizoen, dus ligt de focus nu op twee vrienden die zich verplicht voelen elkaar te helpen. Alleen heeft dat meestal een rampzalig resultaat.
De grote troef van Platonic is de interactie tussen Rogen en Byrne. Je voelt dat ze heel goed op elkaar ingespeeld zijn, wat ze eerder al lieten zien in Stollers Neighbours-films. Je zou bijna denken dat ze in het echte leven op dezelfde manier met elkaar communiceren, zeker omdat Rogen altijd zichzelf speelt. Het duo heeft iets van een hedendaagse, rauwere versie van Cary Grant en Katherine Hepburn. Misschien is dat iets te veel eer, maar hun chemie is zodanig sterk dat je ze niet snel beu wordt.
Niet alle grappen zijn een schot in de roos (sommige voelen wat geforceerd aan), maar er zijn er genoeg die doel treffen. Hilarisch zijn de scènes waarin het tweetal champagne wil kopen, maar ontdekt dat de enige beschikbare flessen al door een andere klant zijn besteld. Soms staan de grappen los van de rest van het verhaal, maar dat past perfect bij de lichtjes anarchistische aanpak van Stoller, Delbanco en Rogen. Laatstgenoemde wordt overigens niet vermeld als schrijver, maar zijn invloed is onmiskenbaar.
In principe draait Platonic om neurotische veertigers die worstelen met de stap naar volwassenheid die ze slechts deels hebben gezet, maar eigenlijk gaat de serie over bijzonder weinig. Daar is echter niets mis mee. Ook Seinfeld ging nergens over, maar de grappige situaties volgden elkaar in hoog tempo op. Net zoals die legendarische komedieserie kiest Platonic nooit voor de gemakkelijkste grappen. De humor vloeit altijd voort uit het gedrag of de karaktertrekken van de personages. Deze serie kan makkelijk nog een seizoen mee.
Vorige dag 