Recensie
Recensie Disney+-serie 'The Walking Dead' seizoen 11
Sommige series zijn niet (on)dood te knuppelen, maar voor The Walking Dead valt het doek nu toch echt.
Regie: Greg Nicotero, Jon Amiel, Kevin Dowling, e.a. | Cast: Norman Reedus (Daryl), Melissa McBride (Carol), Lauren Cohan (Maggie), Christian Serratos (Rosita), Josh McDermitt (Eugene), Seth Gilliam (Gabriel), Ross Marquand (Aaron), Khary Payton (Ezekiel), Jeffrey Dean Morgan (Negan), Laila Robins (Pamela), e.a. | Aantal afleveringen: 24 | Speelduur: 41-65 minuten| Jaar: 2021-2022
Oplettende kijkers van The Walking Dead zullen gemerkt hebben dat niemand ooit het woord 'zombie' in de mond neemt. In plaats daarvan worden er allerlei termen gebezigd, variërend van 'walkers' tot 'biters' en van 'creepers' tot 'infected'. Na honderdzevenenzeventig afleveringen in ruim twaalf jaar valt nu eindelijk het doek voor de razendpopulaire serie. De door het virus geïnfecteerde zielen worden in de allerlaatste aflevering als slotakkoord aangeduid met 'the walking dead'.
Gruwelijk hoogtepunt van de serie was het zevende seizoen waarin niet alleen wij, maar ook de overlevende personages kennismaakten met superschurk Negan en diens beprikkeldrade honkbalknuppel Lucille. Het zorgde niet alleen voor de dood van het geliefde personage Glenn, maar ook voor ongeloof bij de fans. Was de serie nu echt te ver gegaan in de verheerlijking van geweld? Let wel: het publiek was inmiddels wel wat gewend wat betreft het afslachten van wat we toch maar gewoon lekker zombies zullen noemen.
Het is dan ook bizar dat diezelfde Negan in het elfde en laatste seizoen nu een van de goedzakken is, al blijven anderen daarover hun bedenkingen houden. Maggie, de weduwe van Glenn voorop. Maar Negan heeft nu zelf een geliefde en een kind en krijgt het in de slotaflevering eindelijk over zijn lippen om sorry te zeggen.
Het lijkt een patroon in de serie: personages zijn nooit puur goed of puur slecht. Dat maakt The Walking Dead dan ook meer dan een serie over overleven tijdens een niet te stoppen zombie-invasie: de serie legt zowel het mooiste als het lelijkste van de menselijke natuur in tijden van grote crisis bloot. Voer voor psychologen en antropologen dus.
Toch zien we ook een ander patroon, namelijk dat veel seizoenen een personage introduceren dat een gemeenschap heeft gesticht, maar daar uiteindelijk toch weer nogal bijzondere plannen mee heeft. Negan kun je nog een rebellenleider noemen, maar hoe zat het met de uiterst lugubere Alpha en haar 'whisperers'? Of vuilnisbeltleidster Jadis, politicus Gregory of The Governor uit het begin van de serie? De geschiedenis staat erom bekend dat ze zich herhaalt, maar hier is de cyclus wel erg kort.
Dit stramien raakt vroeg of laat uitgewerkt en in dat opzicht is het goed dat de makers van de serie er nu een eind aan breien. Het in drieën gehakte laatste seizoen - verwarrend, want door de maanden tussen de 'hoofdstukken' raak je gemakkelijk de draad kwijt - laat ons kennismaken met Pamela, de gouverneur van de Commonwealth. Samen met haar als Stormtroopers ogende leger probeert ze een veilig onderkomen te verschaffen. Maar alleen al deze gedachte moet achterdocht oproepen.
Want macht corrumpeert en Pamela is niet vies van een flink potje eigengewin en nepotisme. Niet dat je je het niet ziet aankomen, maar de mate van voorspelbaarheid van de plots van The Walking Dead wordt vakkundig weggemoffeld door de kwalitatief hoogstaande acteurs. Actrice Laila Robins zet met Pamela een vrouw neer waar je al van meet af aan een hekel aan hebt. Ze voert iets in haar schild, dat moge duidelijk zijn, maar je kan er niet precies de vinger opleggen waarom ze zo onbetrouwbaar oogt.
Het failliet van de serie werd ingezet met het in alle denkbare opzichten dramatische tiende seizoen, waarvan de laatste afleveringen werden opgenomen in coronatijd. Er gebeurde bitter weinig met nog minder middelen. Niemand zat te wachten op Carol (naast Daryl het enige personage dat er nog vanaf het eerste uur inzat) die een aflevering lang kruiden ging zoeken voor haar soep. De kunstgrepen om zo weinig acteurs in een shot te laten opdraven maakte pijnlijk duidelijk dat The Walking Dead enkel gedijt bij actie, spektakel en horror, maar altijd gelardeerd met fijnzinnig uitgewerkt intermenselijk drama.
Dit alles balt samen in de ronduit spectaculaire slotaflevering, waarin we als coda ook nog wat oude bekenden zien. Een uitleg voor de zombie-invasie is nooit gegeven en het is zeer de vraag of we aan het einde van de extra lange laatste afleveringen alsnog antwoorden zullen krijgen. Wel is duidelijk dat we niet Rick zien ontwaken in een ziekenhuisbed, zoals in de eerste aflevering uit 2010, zich beseffend dat het allemaal maar een droom was.
The Walking Dead als hoofdserie is nu weliswaar definitief ten einde, maar de ware fan kan zich nog verheugen op vele spin-offs en vervolgseries. Waar de serie aanvankelijk vrij trouw de grote gebeurtenissen van de gelijknamige stripreeks volgde, permitteerden de makers zich gaandeweg steeds meer vrijheden. Een afgerond geheel is het dus niet en zal het ook nooit zijn. Het eind van een legendarische en iconische serie met goede en slechte momenten is het zeker wel.
The Walking Dead is te zien bij Disney+.
Oplettende kijkers van The Walking Dead zullen gemerkt hebben dat niemand ooit het woord 'zombie' in de mond neemt. In plaats daarvan worden er allerlei termen gebezigd, variërend van 'walkers' tot 'biters' en van 'creepers' tot 'infected'. Na honderdzevenenzeventig afleveringen in ruim twaalf jaar valt nu eindelijk het doek voor de razendpopulaire serie. De door het virus geïnfecteerde zielen worden in de allerlaatste aflevering als slotakkoord aangeduid met 'the walking dead'.
Gruwelijk hoogtepunt van de serie was het zevende seizoen waarin niet alleen wij, maar ook de overlevende personages kennismaakten met superschurk Negan en diens beprikkeldrade honkbalknuppel Lucille. Het zorgde niet alleen voor de dood van het geliefde personage Glenn, maar ook voor ongeloof bij de fans. Was de serie nu echt te ver gegaan in de verheerlijking van geweld? Let wel: het publiek was inmiddels wel wat gewend wat betreft het afslachten van wat we toch maar gewoon lekker zombies zullen noemen.
Het is dan ook bizar dat diezelfde Negan in het elfde en laatste seizoen nu een van de goedzakken is, al blijven anderen daarover hun bedenkingen houden. Maggie, de weduwe van Glenn voorop. Maar Negan heeft nu zelf een geliefde en een kind en krijgt het in de slotaflevering eindelijk over zijn lippen om sorry te zeggen.
Het lijkt een patroon in de serie: personages zijn nooit puur goed of puur slecht. Dat maakt The Walking Dead dan ook meer dan een serie over overleven tijdens een niet te stoppen zombie-invasie: de serie legt zowel het mooiste als het lelijkste van de menselijke natuur in tijden van grote crisis bloot. Voer voor psychologen en antropologen dus.
Gerelateerd nieuws
Toch zien we ook een ander patroon, namelijk dat veel seizoenen een personage introduceren dat een gemeenschap heeft gesticht, maar daar uiteindelijk toch weer nogal bijzondere plannen mee heeft. Negan kun je nog een rebellenleider noemen, maar hoe zat het met de uiterst lugubere Alpha en haar 'whisperers'? Of vuilnisbeltleidster Jadis, politicus Gregory of The Governor uit het begin van de serie? De geschiedenis staat erom bekend dat ze zich herhaalt, maar hier is de cyclus wel erg kort.
Dit stramien raakt vroeg of laat uitgewerkt en in dat opzicht is het goed dat de makers van de serie er nu een eind aan breien. Het in drieën gehakte laatste seizoen - verwarrend, want door de maanden tussen de 'hoofdstukken' raak je gemakkelijk de draad kwijt - laat ons kennismaken met Pamela, de gouverneur van de Commonwealth. Samen met haar als Stormtroopers ogende leger probeert ze een veilig onderkomen te verschaffen. Maar alleen al deze gedachte moet achterdocht oproepen.
Want macht corrumpeert en Pamela is niet vies van een flink potje eigengewin en nepotisme. Niet dat je je het niet ziet aankomen, maar de mate van voorspelbaarheid van de plots van The Walking Dead wordt vakkundig weggemoffeld door de kwalitatief hoogstaande acteurs. Actrice Laila Robins zet met Pamela een vrouw neer waar je al van meet af aan een hekel aan hebt. Ze voert iets in haar schild, dat moge duidelijk zijn, maar je kan er niet precies de vinger opleggen waarom ze zo onbetrouwbaar oogt.
Het failliet van de serie werd ingezet met het in alle denkbare opzichten dramatische tiende seizoen, waarvan de laatste afleveringen werden opgenomen in coronatijd. Er gebeurde bitter weinig met nog minder middelen. Niemand zat te wachten op Carol (naast Daryl het enige personage dat er nog vanaf het eerste uur inzat) die een aflevering lang kruiden ging zoeken voor haar soep. De kunstgrepen om zo weinig acteurs in een shot te laten opdraven maakte pijnlijk duidelijk dat The Walking Dead enkel gedijt bij actie, spektakel en horror, maar altijd gelardeerd met fijnzinnig uitgewerkt intermenselijk drama.
Dit alles balt samen in de ronduit spectaculaire slotaflevering, waarin we als coda ook nog wat oude bekenden zien. Een uitleg voor de zombie-invasie is nooit gegeven en het is zeer de vraag of we aan het einde van de extra lange laatste afleveringen alsnog antwoorden zullen krijgen. Wel is duidelijk dat we niet Rick zien ontwaken in een ziekenhuisbed, zoals in de eerste aflevering uit 2010, zich beseffend dat het allemaal maar een droom was.
The Walking Dead als hoofdserie is nu weliswaar definitief ten einde, maar de ware fan kan zich nog verheugen op vele spin-offs en vervolgseries. Waar de serie aanvankelijk vrij trouw de grote gebeurtenissen van de gelijknamige stripreeks volgde, permitteerden de makers zich gaandeweg steeds meer vrijheden. Een afgerond geheel is het dus niet en zal het ook nooit zijn. Het eind van een legendarische en iconische serie met goede en slechte momenten is het zeker wel.
The Walking Dead is te zien bij Disney+.
