Recensie
Recensie Netflix-serie 'Élite' seizoen 5
Soms is oppervlakkig drama met verwende pubers ondergaan best prettig. Netflix-hit Élite komt er al vijf seizoenen mee weg.
Regie: Ginesta Guindal, Eduardo Chapero-Jackson, Lino Escalera, e.a. | Cast: Itzan Escamilla (Samuel), Omar Ayuso (Omar), Claudia Salas (Reba), Georgina Amorós (Cayetana), Manu Ríos (Patrick), Pol Granch (Phillipe), Valentina Zenera (Isadora), André Lamoglia (Iván), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 41-54 minuten | Jaar: 2022
Er zijn van die series waarvan je je voortdurend afvraagt waarom je er in vredesnaam (nog) naar kijkt. Soms komt dit besef gaandeweg, bij Riverdale of 13 Reasons Why bijvoorbeeld. Bij andere series is het eigenlijk al van meet af aan duidelijk dat het onmogelijk je ding kan zijn. Toch gaat er een onmiskenbare aantrekkingskracht vanuit waardoor je blijft kijken. Laten we het maar gooien op een onvervalste guilty pleasure.
Het Spaanse jongerendrama Élite is het perfecte voorbeeld daarvan. We zijn inmiddels bij het vijfde seizoen van de serie beland, maar je kan met een gerust hart vaststellen dat het verhaal mijlenver van het normale leven van de gemiddelde tiener afstaat. De personages zijn vrijwel zonder uitzondering verwend, kil, berekenend en alleen maar bezig met zichzelf.
Ze veranderen vaker van partner dan van ondergoed. Daar komt ook nog eens bij dat de Spaanse jongeren zich onderdompelen in weelde, zich hullen in designeroutfits en zich uitleveren bij decadente feestjes. Makkelijk om in te leven dus. Aan studeren wordt er op de Madrileense internationale school Las Encinas al helemaal niet toegekomen. Op het hoofd van de school Benjamin na zijn de volwassenen nauwelijks ergens te bekennen.
Na de dramatische gebeurtenissen van het vorige seizoen wordt de draad opgepakt met de nodige nieuwe mysteries. Zo wordt de Franse prins Phillipe op een feestje onthuld als verkrachter, een gegeven waarmee in de rest van dit seizoen bitter weinig wordt gedaan. Het is kennelijk zijn adellijke status die hem tegen een aanklacht beschermt. Dit thema komt voortdurend terug: status, geld en macht zorgen voor onschendbaarheid.
Interessanter is de verhaallijn van de knappe Patrick die in seizoen vier er nog verantwoordelijk was voor de relatie van Omar en de (hier afwezige) Ander. Dit keer maakt hij kennis met de Braziliaanse voetbalzoon Ivár, voor wie hij als een blok valt. Ivár worstelt met zijn populaire vader, die als profvoetballer nauwelijks naar zijn zoon omkijkt en elke avond een feestje houdt.
Patrick kan zijn ogen niet van zijn nieuwe vriend afhouden. Ivár houdt bij hoog en laag vol dat hij hetero is, maar schept er groot genoegen in zijn bewonderaar het hoofd op hol te brengen, of zeg maar gewoon: op te geilen. En dan is er nog het staartje van het vorige seizoen, waarbij de dood van een verkrachter en loverboy moet worden opgehelderd. Het is duidelijk dat Samuel er wat mee te maken heeft, maar wat is de link tussen de dode man en schoolhoofd Benjamin?
Zoals al vaker het geval was vliegt ook dit seizoen van Élite alle kanten op en laat de verdieping lang op zich wachten. Het is vooral de buitenkant die aandacht krijgt, maar achter al deze oppervlakkigheden gaan menselijke behoeftes schuil als erkenning van een ouder, verlangen naar liefde en het gemis van een ouder.
De makers hebben ook een tandje bijgezet in hun extremiteiten. Zo organiseert Patrick al in de tweede aflevering een hedonistisch feestje, waarbij de genodigden hun seksuele geaardheid moeten thuislaten. Het resulteert in wat aanschurkt tegen een orgie. Ook de meer soapachtige verwikkelingen zijn niet van de lucht. Een driehoeksverhouding mondt uit in een vierkantsverhouding. Dat soort werk. En de Argentijnse nieuwkomer Isadora is een influencer en dj die alleen in hotels slaapt, waar ook weer tragiek in schuilt. Maar pogingen om de jongeren een realitycheck te geven, bijvoorbeeld wanneer een vluchteling zijn intrede doet, worden in de kiem gesmoord.
Je kan Élite naast guilty pleasure toch het best omschrijven als een onrealistische ontspanning uit de werkelijkheid. Het leven dat deze jongeren lijden valt namelijk voor niemand ook maar een dag vol te houden. Het duurt echter lang voor alle buitenlagen zijn afgepeld en de schrijvers tot de kern van de personages en hun problemen zijn doorgedrongen. Het is nu juist de dikke blinkende vernislaag die het zo moeilijk maakt om echt mee te voelen met wat ze doormaken. Toch is er die onmiskenbare aantrekkingskracht. Het is als fastfood: het vervult een behoefte, maar daarna voel je je smerig.
Élite is te zien bij Netflix.
Er zijn van die series waarvan je je voortdurend afvraagt waarom je er in vredesnaam (nog) naar kijkt. Soms komt dit besef gaandeweg, bij Riverdale of 13 Reasons Why bijvoorbeeld. Bij andere series is het eigenlijk al van meet af aan duidelijk dat het onmogelijk je ding kan zijn. Toch gaat er een onmiskenbare aantrekkingskracht vanuit waardoor je blijft kijken. Laten we het maar gooien op een onvervalste guilty pleasure.
Het Spaanse jongerendrama Élite is het perfecte voorbeeld daarvan. We zijn inmiddels bij het vijfde seizoen van de serie beland, maar je kan met een gerust hart vaststellen dat het verhaal mijlenver van het normale leven van de gemiddelde tiener afstaat. De personages zijn vrijwel zonder uitzondering verwend, kil, berekenend en alleen maar bezig met zichzelf.
Ze veranderen vaker van partner dan van ondergoed. Daar komt ook nog eens bij dat de Spaanse jongeren zich onderdompelen in weelde, zich hullen in designeroutfits en zich uitleveren bij decadente feestjes. Makkelijk om in te leven dus. Aan studeren wordt er op de Madrileense internationale school Las Encinas al helemaal niet toegekomen. Op het hoofd van de school Benjamin na zijn de volwassenen nauwelijks ergens te bekennen.
Na de dramatische gebeurtenissen van het vorige seizoen wordt de draad opgepakt met de nodige nieuwe mysteries. Zo wordt de Franse prins Phillipe op een feestje onthuld als verkrachter, een gegeven waarmee in de rest van dit seizoen bitter weinig wordt gedaan. Het is kennelijk zijn adellijke status die hem tegen een aanklacht beschermt. Dit thema komt voortdurend terug: status, geld en macht zorgen voor onschendbaarheid.
Interessanter is de verhaallijn van de knappe Patrick die in seizoen vier er nog verantwoordelijk was voor de relatie van Omar en de (hier afwezige) Ander. Dit keer maakt hij kennis met de Braziliaanse voetbalzoon Ivár, voor wie hij als een blok valt. Ivár worstelt met zijn populaire vader, die als profvoetballer nauwelijks naar zijn zoon omkijkt en elke avond een feestje houdt.
Patrick kan zijn ogen niet van zijn nieuwe vriend afhouden. Ivár houdt bij hoog en laag vol dat hij hetero is, maar schept er groot genoegen in zijn bewonderaar het hoofd op hol te brengen, of zeg maar gewoon: op te geilen. En dan is er nog het staartje van het vorige seizoen, waarbij de dood van een verkrachter en loverboy moet worden opgehelderd. Het is duidelijk dat Samuel er wat mee te maken heeft, maar wat is de link tussen de dode man en schoolhoofd Benjamin?
Zoals al vaker het geval was vliegt ook dit seizoen van Élite alle kanten op en laat de verdieping lang op zich wachten. Het is vooral de buitenkant die aandacht krijgt, maar achter al deze oppervlakkigheden gaan menselijke behoeftes schuil als erkenning van een ouder, verlangen naar liefde en het gemis van een ouder.
De makers hebben ook een tandje bijgezet in hun extremiteiten. Zo organiseert Patrick al in de tweede aflevering een hedonistisch feestje, waarbij de genodigden hun seksuele geaardheid moeten thuislaten. Het resulteert in wat aanschurkt tegen een orgie. Ook de meer soapachtige verwikkelingen zijn niet van de lucht. Een driehoeksverhouding mondt uit in een vierkantsverhouding. Dat soort werk. En de Argentijnse nieuwkomer Isadora is een influencer en dj die alleen in hotels slaapt, waar ook weer tragiek in schuilt. Maar pogingen om de jongeren een realitycheck te geven, bijvoorbeeld wanneer een vluchteling zijn intrede doet, worden in de kiem gesmoord.
Je kan Élite naast guilty pleasure toch het best omschrijven als een onrealistische ontspanning uit de werkelijkheid. Het leven dat deze jongeren lijden valt namelijk voor niemand ook maar een dag vol te houden. Het duurt echter lang voor alle buitenlagen zijn afgepeld en de schrijvers tot de kern van de personages en hun problemen zijn doorgedrongen. Het is nu juist de dikke blinkende vernislaag die het zo moeilijk maakt om echt mee te voelen met wat ze doormaken. Toch is er die onmiskenbare aantrekkingskracht. Het is als fastfood: het vervult een behoefte, maar daarna voel je je smerig.
Élite is te zien bij Netflix.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
