Recensie
Recensie Disney+-serie 'Atlanta' seizoen 3
Een gelaagd en geslaagd nieuw seizoen, dat zich afspeelt in Amsterdam en andere Europese steden.
Regie: Hiro Murai, Donald Glover, Ibra Ake | Cast: Brian Tyler Henry (Alfred 'Paper Boi' Miles), Donald Glover (Earnest 'Earn' Marks), LaKeith Stanfield (Darius X), Zazie Beetz (Vanessa 'Van' Keefer), e.a. | Aantal afleveringen: 10 | Speelduur: 29-37 minuten | Jaar: 2022
Atlanta is terug en absurder dan ooit. Na het eerste seizoen in 2016 en het tweede in 2018 volgt nu eindelijk het derde, dat net zoals zijn voorgangers een geheel eigen karakter heeft. Ditmaal draait de eigenzinnige serie om de Europese tour van Paper Boi, die ook Amsterdam aandoet.
De tour voert het Atlanta-gezelschap van Kopenhagen naar Amsterdam, Londen, Boedapest en andere Europese steden, concluderend in Parijs. Maar van de tien afleveringen gaan er slechts zes over Paper Boi, zijn manager en neef Earn, diens ex Van (die samen een dochtertje hebben) en hun vriend Darius. De andere vier zijn volkomen opzichzelfstaande satires van aspecten van racisme en rassenverhoudingen in de Amerikaanse samenleving.
Zo is de eerste aflevering een soort horrorvertelling, waarin een zwarte jongen per ongeluk in een wit pleeggezin belandt, en daarmee in een situatie die steeds enger en gevaarlijker wordt. Een andere is een sterke sciencefictionallegorie, die een nabije toekomst schetst waarin herstelbetalingen worden ingevoerd voor het Amerikaanse slavernijverleden en de rassenongelijkheid die daarna historisch ontstond.
In tegenstelling tot de rest van de serie staan in deze afleveringen grotendeels witte personages centraal, die zich voor het eerst 'de ander' voelen en zo ervaren hoe het is om niet tot de dominante meerderheid te behoren. De leukste van deze vier afleveringen is Trini 2 de Bone, waarin een rijk wit koppel erachter komt dat hun zoontje meer leerde van zijn net overleden Trinidadiaanse oppas dan van hen. Met als hoogtepunt de hysterische begrafenis van de oude dame.
Het is een typisch voorbeeld van hoe de serie aspecten van een specifieke subcultuur uitvergroot tot in het absurde. Dat gebeurde in de eerste twee seizoenen vooral met zwarte Amerikaanse cultuur, racisme in de Verenigde Staten en hoe zowel zwarte als witte mensen daarmee omgaan. Nu is het in het doorlopende verhaal de beurt aan Europa.
Zo worden Earn en Paper Boi in Nederland natuurlijk geconfronteerd met Zwarte Piet, op een manier die steeds vreemder wordt, totdat uit het niets aan het begin van Paper Bois concert in Paradiso de hele zaal opeens zwarte schmink en rode lippenstift op heeft. Terwijl Van en Darius de begrafenis van een in Amsterdam ondergedoken 2Pac bezoek. Minstens even absurd zijn hun avonturen in Londen en Boedapest.
De sfeer en het uiterlijk die Atlanta eerder al zo uniek maakten zijn nog steeds aanwezig, evenals die vreemde humor. Soms is de satire minder scherp, zoals in de aflevering met de witte jongen met een zwarte vader voor wie het opeens voordelig wordt om zich als zwart voor te doen. Dat onderwerp is helaas iets te complex om in een halfuurtje af te ronden.
Hier en daar is Donald Glover, maker van de serie, zoekende om zijn creatie een interessante, innovatieve vorm te geven, grappig te blijven en tegelijk serieus een verscheidenheid aan rassenverhoudingen in Europa te onderzoeken. Wit schuldgevoel is daarbij een terugkerend onderwerp. De scherpe satire slaagt grotendeels en slaat slechts af en toe de plank mis.
Helaas verdwijnt Van daarbij hele stukken van het seizoen, hoewel er gelukkig wel een aflevering helemaal aan haar gewijd is, waarin haar eigen zoektocht die van Glover reflecteert. Daarmee is dit wellicht niet het beste seizoen van Atlanta, maar nog altijd erg grappig, inventief en een unicum in het huidige televisielandschap.
Atlanta is te zien bij Disney+.
Atlanta is terug en absurder dan ooit. Na het eerste seizoen in 2016 en het tweede in 2018 volgt nu eindelijk het derde, dat net zoals zijn voorgangers een geheel eigen karakter heeft. Ditmaal draait de eigenzinnige serie om de Europese tour van Paper Boi, die ook Amsterdam aandoet.
De tour voert het Atlanta-gezelschap van Kopenhagen naar Amsterdam, Londen, Boedapest en andere Europese steden, concluderend in Parijs. Maar van de tien afleveringen gaan er slechts zes over Paper Boi, zijn manager en neef Earn, diens ex Van (die samen een dochtertje hebben) en hun vriend Darius. De andere vier zijn volkomen opzichzelfstaande satires van aspecten van racisme en rassenverhoudingen in de Amerikaanse samenleving.
Zo is de eerste aflevering een soort horrorvertelling, waarin een zwarte jongen per ongeluk in een wit pleeggezin belandt, en daarmee in een situatie die steeds enger en gevaarlijker wordt. Een andere is een sterke sciencefictionallegorie, die een nabije toekomst schetst waarin herstelbetalingen worden ingevoerd voor het Amerikaanse slavernijverleden en de rassenongelijkheid die daarna historisch ontstond.
In tegenstelling tot de rest van de serie staan in deze afleveringen grotendeels witte personages centraal, die zich voor het eerst 'de ander' voelen en zo ervaren hoe het is om niet tot de dominante meerderheid te behoren. De leukste van deze vier afleveringen is Trini 2 de Bone, waarin een rijk wit koppel erachter komt dat hun zoontje meer leerde van zijn net overleden Trinidadiaanse oppas dan van hen. Met als hoogtepunt de hysterische begrafenis van de oude dame.
Het is een typisch voorbeeld van hoe de serie aspecten van een specifieke subcultuur uitvergroot tot in het absurde. Dat gebeurde in de eerste twee seizoenen vooral met zwarte Amerikaanse cultuur, racisme in de Verenigde Staten en hoe zowel zwarte als witte mensen daarmee omgaan. Nu is het in het doorlopende verhaal de beurt aan Europa.
Zo worden Earn en Paper Boi in Nederland natuurlijk geconfronteerd met Zwarte Piet, op een manier die steeds vreemder wordt, totdat uit het niets aan het begin van Paper Bois concert in Paradiso de hele zaal opeens zwarte schmink en rode lippenstift op heeft. Terwijl Van en Darius de begrafenis van een in Amsterdam ondergedoken 2Pac bezoek. Minstens even absurd zijn hun avonturen in Londen en Boedapest.
De sfeer en het uiterlijk die Atlanta eerder al zo uniek maakten zijn nog steeds aanwezig, evenals die vreemde humor. Soms is de satire minder scherp, zoals in de aflevering met de witte jongen met een zwarte vader voor wie het opeens voordelig wordt om zich als zwart voor te doen. Dat onderwerp is helaas iets te complex om in een halfuurtje af te ronden.
Hier en daar is Donald Glover, maker van de serie, zoekende om zijn creatie een interessante, innovatieve vorm te geven, grappig te blijven en tegelijk serieus een verscheidenheid aan rassenverhoudingen in Europa te onderzoeken. Wit schuldgevoel is daarbij een terugkerend onderwerp. De scherpe satire slaagt grotendeels en slaat slechts af en toe de plank mis.
Helaas verdwijnt Van daarbij hele stukken van het seizoen, hoewel er gelukkig wel een aflevering helemaal aan haar gewijd is, waarin haar eigen zoektocht die van Glover reflecteert. Daarmee is dit wellicht niet het beste seizoen van Atlanta, maar nog altijd erg grappig, inventief en een unicum in het huidige televisielandschap.
Atlanta is te zien bij Disney+.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
