Recensie
Recensie Netflix-serie 'Lost Ollie'
Deze familieserie schuwt de duisternis niet, maar daardoor schijnt het licht alleen maar helderder.
Regie: Peter Ramsey | Cast: Jonathan Groff (Ollie - stem), Tim Blake Nelson (Zozo - stem), Mary J. Blige (Rosy - stem), Kessler Talbot (Billy), Gina Rodriguez (Momma), Jake Johnson (Daddy), e.a. | Aantal afleveringen: 4 | Speelduur: 41-51 minuten | Jaar: 2022
Als volwassene schrik je er soms van hoe ver men kan gaan in verhalen die voor kinderen zijn bedoeld, totdat iemand je erop wijst dat wat jij als kind keek ook niet altijd even mak was. En juist die boeken, films en series die wat verder gingen maakten de meeste indruk. Lost Ollie bevat wat zwarte donderwolken, maar de eerste zonnestraal die daar doorheen breekt, is mooier dan een strakblauwe lucht.
Knuffelkonijn Ollie belandt in een kringloopwinkel, maar hoe hij daar terecht is gekomen is voor hem een mysterie. Het enige dat hij weet is dat hij terug moet naar zijn eigenaar en beste maatje Billy, om hem een belangrijke boodschap te geven. Samen met twee andere stukken vergeten speelgoed trekt hij eropuit. Gaandeweg komen de herinneringen bovendrijven, maar die zijn niet altijd zo hoopvol als Ollie zou willen.
De vergelijking met Toy Story is snel gemaakt en dat is niet zo gek. Deze serie is gebaseerd op een boek van William Joyce, die als conceptueel artiest was betrokken bij het eerste deel van die bekende Pixar-reeks. Het boek is overigens ouder dan Toy Story 4, dus mogelijk heeft de animatiestudio voor dat meest recente deel wat inspiratie uit het werk van Joyce gehaald.
Het eerste dat opvalt is hoe fotorealistisch Ollie is, wat ook geldt voor zijn twee reismaatjes Zozo en Rosy. Deze drie personages zijn perfect geanimeerd. In elk weertype en bij alle soorten belichting klopt alles precies. Als dit geen speelgoedfiguren waren geweest, zou je geloven dat ze echt zijn. Het beroemde effectenbedrijf Industrial Light & Magic mag zichzelf flink op de borst kloppen.
Maar net als bij Toy Story is het niet slechts visueel genieten, maar pleegt de film ook een aanval op je hart. De flaporige Ollie zelf is vanaf de eerste blik al te schattig voor woorden (en zijn zachte stemgeluid maakt het er niet minder op), maar het verhaal lokt je mee op de queeste die de drie afgedankte speeltjes aangaan.
En voor je het weet krijg je wat emotionele klappen te incasseren die je niet alleen een brok in de keel geven, maar je ook echt laten schrikken. Lost Ollie is geen serie met uitsluitend actie en vrolijkheid, maar een die zijn pluchen poot over grens van grimmigheid steekt. Dat dat pas gebeurt wanneer je al volop betrokken bent, zorgt ervoor dat de shock des te harder aankomt.
Vrees niet, uiteindelijk blijft het een familieserie, dus is het geen aanhoudend onheil. Het is zo'n bijzonder soort werk dat geschikt is voor jong en oud (alhoewel misschien niet té jong). Het zuidelijke accent waar de personages mee spreken is zo Amerikaans dat het je in de eerste instantie een minder welkom gevoel geeft, maar ook dat slinkt naarmate je je laat meeslepen.
Het boek heeft een einde, dus ook deze serie heeft na vier afleveringen een volledig afgerond verhaal. De accenten en teksten als "Let's use our church voice" wekken eventjes het idee dat er een religieuze moraal zal volgen, maar dat blijkt niet het geval. Wel een mooie boodschap, maar een universele. Eentje die je hopelijk al geleerd hebt voordat je gaat kijken, want dat maakt Lost Ollie des te fijner.
Lost Ollie is te zien bij Netflix.
Als volwassene schrik je er soms van hoe ver men kan gaan in verhalen die voor kinderen zijn bedoeld, totdat iemand je erop wijst dat wat jij als kind keek ook niet altijd even mak was. En juist die boeken, films en series die wat verder gingen maakten de meeste indruk. Lost Ollie bevat wat zwarte donderwolken, maar de eerste zonnestraal die daar doorheen breekt, is mooier dan een strakblauwe lucht.
Knuffelkonijn Ollie belandt in een kringloopwinkel, maar hoe hij daar terecht is gekomen is voor hem een mysterie. Het enige dat hij weet is dat hij terug moet naar zijn eigenaar en beste maatje Billy, om hem een belangrijke boodschap te geven. Samen met twee andere stukken vergeten speelgoed trekt hij eropuit. Gaandeweg komen de herinneringen bovendrijven, maar die zijn niet altijd zo hoopvol als Ollie zou willen.
De vergelijking met Toy Story is snel gemaakt en dat is niet zo gek. Deze serie is gebaseerd op een boek van William Joyce, die als conceptueel artiest was betrokken bij het eerste deel van die bekende Pixar-reeks. Het boek is overigens ouder dan Toy Story 4, dus mogelijk heeft de animatiestudio voor dat meest recente deel wat inspiratie uit het werk van Joyce gehaald.
Het eerste dat opvalt is hoe fotorealistisch Ollie is, wat ook geldt voor zijn twee reismaatjes Zozo en Rosy. Deze drie personages zijn perfect geanimeerd. In elk weertype en bij alle soorten belichting klopt alles precies. Als dit geen speelgoedfiguren waren geweest, zou je geloven dat ze echt zijn. Het beroemde effectenbedrijf Industrial Light & Magic mag zichzelf flink op de borst kloppen.
Maar net als bij Toy Story is het niet slechts visueel genieten, maar pleegt de film ook een aanval op je hart. De flaporige Ollie zelf is vanaf de eerste blik al te schattig voor woorden (en zijn zachte stemgeluid maakt het er niet minder op), maar het verhaal lokt je mee op de queeste die de drie afgedankte speeltjes aangaan.
En voor je het weet krijg je wat emotionele klappen te incasseren die je niet alleen een brok in de keel geven, maar je ook echt laten schrikken. Lost Ollie is geen serie met uitsluitend actie en vrolijkheid, maar een die zijn pluchen poot over grens van grimmigheid steekt. Dat dat pas gebeurt wanneer je al volop betrokken bent, zorgt ervoor dat de shock des te harder aankomt.
Vrees niet, uiteindelijk blijft het een familieserie, dus is het geen aanhoudend onheil. Het is zo'n bijzonder soort werk dat geschikt is voor jong en oud (alhoewel misschien niet té jong). Het zuidelijke accent waar de personages mee spreken is zo Amerikaans dat het je in de eerste instantie een minder welkom gevoel geeft, maar ook dat slinkt naarmate je je laat meeslepen.
Het boek heeft een einde, dus ook deze serie heeft na vier afleveringen een volledig afgerond verhaal. De accenten en teksten als "Let's use our church voice" wekken eventjes het idee dat er een religieuze moraal zal volgen, maar dat blijkt niet het geval. Wel een mooie boodschap, maar een universele. Eentje die je hopelijk al geleerd hebt voordat je gaat kijken, want dat maakt Lost Ollie des te fijner.
Lost Ollie is te zien bij Netflix.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
