Recensie
Recensie Netflix-serie 'Glitch'
Ufo\'s, complottheorieën, verdwijningen en sektes: alles passeert de revue, maar niets blijft echt hangen.
Regie: Roh Deok | Cast: Jeon Yeo-been (Hong Ji-hyo), Im Jin-ah (Heo Bo-ra), Dong-hwi Lee (Lee Si-guk), Ryu Kyung-soo (Kim Byung-jo), Bae-soo Jeon (vader van Hong Ji-hyo), e.a. | Aantal afleveringen: 10 | Speelduur: 42-66 minuten | Jaar: 2022
Met een goede baan, leuke vriendinnen, een vaste relatie en liefhebbende ouders lijkt het leven van Ji-hyo op rolletjes te lopen. Toch zit haar iets heel erg dwars: ze ziet op willekeurige momenten aliens die andere mensen niet lijken te zien. Weinig subtiel, en zeer old-school met grote ogen, magere lijfjes en grote hoofden. Ji-hyo probeert zichzelf ervan te overtuigen dat het allemaal tussen haar oren zit, totdat haar vriend Si-guk plots verdwijnt op een plek waar ze een alien heeft gezien. Zouden ze er dan toch echt zijn?
De eerste aflevering weet meteen te pakken met een interessante mix tussen de wat serieuzere toon over het leven van Ji-hyo, waarin zij zich vervreemd voelt van anderen, en de aliens die zij ziet, die door hun ontwerp een wat luchtig karakter hebben. Er gebeurt genoeg en de vaart zit er lekker in, maar helaas wordt deze vaart niet volgehouden. De tempoverschillen zijn storend en er zijn grote delen, soms afleveringen lang, waarin er voor het plot nauwelijks iets interessants gebeurt.
De verdwijning van Si-guk lijkt aanvankelijk de rode draad te gaan vormen. Echter, de situatie zorgt bij Ji-hyo voor geen enkel gevoel van ernst en zo wordt het voor de kijker moeilijk om deze te ervaren. In plaats van haar vriend proberen te vinden, lijkt haar zoektocht vooral te draaien om te achterhalen of aliens echt bestaan. Een rare zet waardoor de verdwijning louter als opzet is gebruikt, terwijl de relatie tussen de twee in de tijd voor de verdwijning gelaagd in beeld is gebracht.
Ji-hyo komt in aanraking met een groep ufo-fanaten en wil met hen op zoek naar de aliens. Helaas bestaat deze groep alleen uit stereotypes die de persoonlijkheid missen om enigszins memorabel te zijn. Denk aan de serieuze nerd, de gespierde krachtpatser en de losbandige rebel. Daarnaast stopt de ontwikkeling van Ji-hyo's personage na de eerste aflevering en wat dan overblijft is een groep personages waar geen connectie mee wordt gemaakt.
De introductie van een religieuze sekte die te maken lijkt te hebben met de aliens biedt een frisse wending en weet religie op treffend spottende wijze te vergelijken met complottheorieën. Helaas begaat de serie hiermee dezelfde fout als met veel andere elementen: het wordt leuk geïntroduceerd maar krijgt daarna geen diepgang. Hierdoor kabbelt het verhaal vaak maar wat voort en zijn er slechts momenten van echte spanning.
Glitch neemt gewoonweg te veel hooi op zijn vork. De serie wil zowel drama, komedie als sciencefictionthriller zijn, en schuurt op een enkel moment zelfs tegen horror aan. Er wordt echter geen keuze gemaakt. De elementen komen nooit echt goed samen, waardoor de serie tussen wal en schip valt. Door de bijzondere mix van genres en elementen is het een serie zoals geen ander op het moment, maar tegen welke prijs?
Wanneer de focus er wel is, wordt duidelijk wat de serie had kunnen zijn. De aandacht voor de sekte laat op een interessante manier zien welke gevaren daarmee komen en hoe mensen erdoor in een ban worden gehouden. Deze momenten zijn er helaas te weinig en door de hoeveelheid ballen die de serie wil hooghouden zijn de tien afleveringen te langdradig, maar mist ook focus. Er is gekozen voor kwantiteit boven kwaliteit.
De laatste aflevering weet wel alle verhaallijnen goed af te sluiten, maar er wordt toch nog een balletje opgegooid naar een mogelijk volgend seizoen. Er is duidelijk gedacht: "We kijken wel even hoe goed de serie het doet." Dit is eigenlijk onnodig voor het verhaal. De ambitie is er zeker, en bij momenten evenaart de kwaliteit deze ambitie ook, maar helaas zijn deze momenten net zo schaars als een ufowaarneming.
Glitch is te zien bij Netflix.
Met een goede baan, leuke vriendinnen, een vaste relatie en liefhebbende ouders lijkt het leven van Ji-hyo op rolletjes te lopen. Toch zit haar iets heel erg dwars: ze ziet op willekeurige momenten aliens die andere mensen niet lijken te zien. Weinig subtiel, en zeer old-school met grote ogen, magere lijfjes en grote hoofden. Ji-hyo probeert zichzelf ervan te overtuigen dat het allemaal tussen haar oren zit, totdat haar vriend Si-guk plots verdwijnt op een plek waar ze een alien heeft gezien. Zouden ze er dan toch echt zijn?
De eerste aflevering weet meteen te pakken met een interessante mix tussen de wat serieuzere toon over het leven van Ji-hyo, waarin zij zich vervreemd voelt van anderen, en de aliens die zij ziet, die door hun ontwerp een wat luchtig karakter hebben. Er gebeurt genoeg en de vaart zit er lekker in, maar helaas wordt deze vaart niet volgehouden. De tempoverschillen zijn storend en er zijn grote delen, soms afleveringen lang, waarin er voor het plot nauwelijks iets interessants gebeurt.
De verdwijning van Si-guk lijkt aanvankelijk de rode draad te gaan vormen. Echter, de situatie zorgt bij Ji-hyo voor geen enkel gevoel van ernst en zo wordt het voor de kijker moeilijk om deze te ervaren. In plaats van haar vriend proberen te vinden, lijkt haar zoektocht vooral te draaien om te achterhalen of aliens echt bestaan. Een rare zet waardoor de verdwijning louter als opzet is gebruikt, terwijl de relatie tussen de twee in de tijd voor de verdwijning gelaagd in beeld is gebracht.
Ji-hyo komt in aanraking met een groep ufo-fanaten en wil met hen op zoek naar de aliens. Helaas bestaat deze groep alleen uit stereotypes die de persoonlijkheid missen om enigszins memorabel te zijn. Denk aan de serieuze nerd, de gespierde krachtpatser en de losbandige rebel. Daarnaast stopt de ontwikkeling van Ji-hyo's personage na de eerste aflevering en wat dan overblijft is een groep personages waar geen connectie mee wordt gemaakt.
De introductie van een religieuze sekte die te maken lijkt te hebben met de aliens biedt een frisse wending en weet religie op treffend spottende wijze te vergelijken met complottheorieën. Helaas begaat de serie hiermee dezelfde fout als met veel andere elementen: het wordt leuk geïntroduceerd maar krijgt daarna geen diepgang. Hierdoor kabbelt het verhaal vaak maar wat voort en zijn er slechts momenten van echte spanning.
Glitch neemt gewoonweg te veel hooi op zijn vork. De serie wil zowel drama, komedie als sciencefictionthriller zijn, en schuurt op een enkel moment zelfs tegen horror aan. Er wordt echter geen keuze gemaakt. De elementen komen nooit echt goed samen, waardoor de serie tussen wal en schip valt. Door de bijzondere mix van genres en elementen is het een serie zoals geen ander op het moment, maar tegen welke prijs?
Wanneer de focus er wel is, wordt duidelijk wat de serie had kunnen zijn. De aandacht voor de sekte laat op een interessante manier zien welke gevaren daarmee komen en hoe mensen erdoor in een ban worden gehouden. Deze momenten zijn er helaas te weinig en door de hoeveelheid ballen die de serie wil hooghouden zijn de tien afleveringen te langdradig, maar mist ook focus. Er is gekozen voor kwantiteit boven kwaliteit.
De laatste aflevering weet wel alle verhaallijnen goed af te sluiten, maar er wordt toch nog een balletje opgegooid naar een mogelijk volgend seizoen. Er is duidelijk gedacht: "We kijken wel even hoe goed de serie het doet." Dit is eigenlijk onnodig voor het verhaal. De ambitie is er zeker, en bij momenten evenaart de kwaliteit deze ambitie ook, maar helaas zijn deze momenten net zo schaars als een ufowaarneming.
Glitch is te zien bij Netflix.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
