Recensie
Recensie Netflix-serie 'From Scratch'
Een geforceerd verhaal over een internationale romance vol clichés en stereotypen.
Regie: Nzingha Stewart, Dennie Gordon | Cast: Zoe Saldaña(Amy Wheeler), Eugenio Mastrandrea (Lino Ortolano) Roberta Rigano (Biagia Orgolano), Saad Siddiqui (Dr. Atluri), Ruby Kammer (Sloane), e.a. | Aantal afleveringen: 8 | Speelduur: 49-58 minuten | Jaar: 2022
Een Amerikaanse vrouw komt van het leven proeven in Europa en wordt verliefd op een lokale man. Klinkt als een zeer clichématig verhaal en dat blijft het ook. De makers van From Scratch hebben op geen enkele manier enige originaliteit aan dit gegeven weten toe te voegen. Sterker nog, de serie zit boordevol clichés, voorspelbare verhaallijnen en beledigende stereotypen.
Het verhaal begint als Amy in Italië aankomt om te studeren. We leren niets over het hoe en waarom hiervan of de achtergrond en motivatie van deze vrouw. Op een zeker moment geeft ze aan dat ze geen rechten meer wil studeren en kunstenares wil worden, maar omdat haar verlangen hiernaar niet in beeld wordt gebracht zal de kijker hier weinig sympathie voor kunnen opbrengen. Ook voor haar verdere keuzes in het verhaal is moeilijk begrip op te brengen, maar helaas zet deze trend zich gedurende de meeste afleveringen voort.
Al vrij snel duikt Amy op patserige gladprater Giancarlo, die alleen maar aan het verhaal lijkt te zijn toegevoegd om conflict te creëren in Amy's romance met de veel charmantere Lino. Waarom Amy aan de karakterloze Giancarlo blijft plakken wordt niet duidelijk, zoals vrouwelijke hoofdpersonages in romkoms wel vaker irritant onbegrijpelijk bij de niet-leuke man blijven omdat dat van oudsher de weg naar de wel-leuke man interessanter moet maken. From Scratch bewijst in ieder geval dat deze verteltechniek nutteloos is.
Wanneer Amy huiswaarts gaat, maakt ze zomaar een U-bocht en besluit ze dat Lino haar zielsverwant is "“ wat natuurlijk nog meer bijdraagt aan de verwarring over haar onwil een relatie met hem aan te gaan. En dan komt de volgende onbegrijpelijke keuze: Lino geeft zijn baan als kok in een vooraanstaand Italiaans restaurant op om met Amy naar de Verenigde Staten te gaan, waar zij geen werk of huis heeft. Ze moeten wonen in het kleine appartementje van zus Zora en arme Lino moet voor zijn nieuwe baan de Amerikaanse interpretatie van de Italiaanse keuken verdragen.
Het ene na het andere cliché komt voorbij. Van het beledigen van Europa tot een familieruzie tijdens Thanksgiving. Dat conflict ziet de kijker overigens van mijlenver aankomen door alle vreemde ingrediënten: het feestmaal moet per se plaatsvinden in Zora's kleine appartementje, gescheiden moeder en vader eten voor het eerst sinds twaalf jaar samen en Amy verzuimt kookgek Lino te vertellen dat met Thanksgiving traditioneel kalkoen gegeten wordt. Het lijkt of ze de problemen bewust opzoeken. Het verhaal komt hierdoor gekunsteld en onecht over en geeft geen geloofwaardige schets van de moeilijkheden van een internationale liefde.
Net zo ongeloofwaardig als de problemen is ook de oplossing: een bar waar voetbal gekeken kan worden lost alles op en de twee besluiten te trouwen! Het blijde nieuws wordt gedeeld met de familie van Lino, die tegen zijn vertrek en relatie met Amy waren. Het zal de kijker dan ook niet verbazen dat Lino's vader slecht reageert, ook al verbaast het de twee geliefden vreemd genoeg wel. Of misschien is de kijker inmiddels gewend aan de onbegrijpelijke gebeurtenissen.
Het lijkt of de kijker de enige is die nog zit op te letten bij dit verhaal dat nergens op slaat en nergens over gaat. En dan moet het grootste cliché nog komen, want "“ spoiler! "“ haar grote liefde wordt ziek en gaat dood! Hoewel we dat natuurlijk al konden opmaken uit de allereerste scène, waarin Amy staat te huilen bij Lino's dagboek... De mooie Italiaanse muziek is het enige wat de moeite waard is; verder is het verhaal nietszeggend en niet verrassend. De titel From Scratch betekent iets als 'met niets gemaakt', en dat is precies wat deze serie is: niets.
From Scratch is te zien bij Netflix.
Een Amerikaanse vrouw komt van het leven proeven in Europa en wordt verliefd op een lokale man. Klinkt als een zeer clichématig verhaal en dat blijft het ook. De makers van From Scratch hebben op geen enkele manier enige originaliteit aan dit gegeven weten toe te voegen. Sterker nog, de serie zit boordevol clichés, voorspelbare verhaallijnen en beledigende stereotypen.
Het verhaal begint als Amy in Italië aankomt om te studeren. We leren niets over het hoe en waarom hiervan of de achtergrond en motivatie van deze vrouw. Op een zeker moment geeft ze aan dat ze geen rechten meer wil studeren en kunstenares wil worden, maar omdat haar verlangen hiernaar niet in beeld wordt gebracht zal de kijker hier weinig sympathie voor kunnen opbrengen. Ook voor haar verdere keuzes in het verhaal is moeilijk begrip op te brengen, maar helaas zet deze trend zich gedurende de meeste afleveringen voort.
Al vrij snel duikt Amy op patserige gladprater Giancarlo, die alleen maar aan het verhaal lijkt te zijn toegevoegd om conflict te creëren in Amy's romance met de veel charmantere Lino. Waarom Amy aan de karakterloze Giancarlo blijft plakken wordt niet duidelijk, zoals vrouwelijke hoofdpersonages in romkoms wel vaker irritant onbegrijpelijk bij de niet-leuke man blijven omdat dat van oudsher de weg naar de wel-leuke man interessanter moet maken. From Scratch bewijst in ieder geval dat deze verteltechniek nutteloos is.
Wanneer Amy huiswaarts gaat, maakt ze zomaar een U-bocht en besluit ze dat Lino haar zielsverwant is "“ wat natuurlijk nog meer bijdraagt aan de verwarring over haar onwil een relatie met hem aan te gaan. En dan komt de volgende onbegrijpelijke keuze: Lino geeft zijn baan als kok in een vooraanstaand Italiaans restaurant op om met Amy naar de Verenigde Staten te gaan, waar zij geen werk of huis heeft. Ze moeten wonen in het kleine appartementje van zus Zora en arme Lino moet voor zijn nieuwe baan de Amerikaanse interpretatie van de Italiaanse keuken verdragen.
Het ene na het andere cliché komt voorbij. Van het beledigen van Europa tot een familieruzie tijdens Thanksgiving. Dat conflict ziet de kijker overigens van mijlenver aankomen door alle vreemde ingrediënten: het feestmaal moet per se plaatsvinden in Zora's kleine appartementje, gescheiden moeder en vader eten voor het eerst sinds twaalf jaar samen en Amy verzuimt kookgek Lino te vertellen dat met Thanksgiving traditioneel kalkoen gegeten wordt. Het lijkt of ze de problemen bewust opzoeken. Het verhaal komt hierdoor gekunsteld en onecht over en geeft geen geloofwaardige schets van de moeilijkheden van een internationale liefde.
Net zo ongeloofwaardig als de problemen is ook de oplossing: een bar waar voetbal gekeken kan worden lost alles op en de twee besluiten te trouwen! Het blijde nieuws wordt gedeeld met de familie van Lino, die tegen zijn vertrek en relatie met Amy waren. Het zal de kijker dan ook niet verbazen dat Lino's vader slecht reageert, ook al verbaast het de twee geliefden vreemd genoeg wel. Of misschien is de kijker inmiddels gewend aan de onbegrijpelijke gebeurtenissen.
Het lijkt of de kijker de enige is die nog zit op te letten bij dit verhaal dat nergens op slaat en nergens over gaat. En dan moet het grootste cliché nog komen, want "“ spoiler! "“ haar grote liefde wordt ziek en gaat dood! Hoewel we dat natuurlijk al konden opmaken uit de allereerste scène, waarin Amy staat te huilen bij Lino's dagboek... De mooie Italiaanse muziek is het enige wat de moeite waard is; verder is het verhaal nietszeggend en niet verrassend. De titel From Scratch betekent iets als 'met niets gemaakt', en dat is precies wat deze serie is: niets.
From Scratch is te zien bij Netflix.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
