Recensie
Recensie Netflix-serie 'Last Chance U: Basketball' seizoen 2
Deze innige kijk in de wereld van universiteitsbasketbal is even menselijk als enerverend.
Regie: Greg Whiteley, Adam Leibowitz, Daniel George McDonald | Aantal afleveringen: 8 | Speelduur: 53-68 minuten | Jaar: 2022
De Huskies zijn terug! Nadat John Mosleys basketbalteam de vorige keer vanwege covid het seizoen teleurstellend moest beëindigen, is de enigmatische coach eindelijk terug in betere tijden. De zalen zijn weer open en de competitie kan weer beginnen. Helaas betekent dit ook dat Mosley een nieuw team moet samenstellen. Dat blijkt niet de makkelijkste opgave. Slechts een enkele speler is overgebleven van het oude team, dus de Huskies moeten weer van voor af aan beginnen.
De ernst is meteen vanaf de eerste minuut aanwezig. De teleurstelling dat het vorige seizoen zo bruut werd afgekapt is nog goed voelbaar, zowel voor de kijker als de spelers en coach. Hierdoor voelt Mosley nog meer de druk te bewijzen dat hij het kampioenschap dit jaar kan halen, weliswaar met een geheel nieuw team.
Waar het vorige seizoen van Last Chance U: Basketball in uitblonk, was de goede afwisseling tussen de sport en de verhalen achter de spelers. Ook deze keer is er weer een team vol gelaagde figuren, waarbij achter het stoere jongensgedrag een verhaal schuilgaat. Vijf spelers staan wat meer in de schijnwerpers en elk van hen ontwikkelt zich van brutale tiener tot gedisciplineerde man. Hun gedrag in eerdere afleveringen wordt begrijpelijk wanneer de verhalen van hun levens bekend worden.
Dit geeft de serie, naast alle basketbalterminologie en scènes, een enorm menselijk karakter. Dat de mens achter de speler belangrijker is dan de speler zelf geldt zowel voor de documentaire als voor de coaches van het team. Van de sterspeler die uit de gratie is gevallen en nu bij dit team terecht is gekomen tot de vechter uit de sloppenwijken van Los Angeles; allen hebben ze een verhaal te vertellen. Gelukkig krijgen ze hiervoor genoeg tijd en ruimte, waardoor zij ook steeds meer opbloeien en open komen te staan.
De belangrijkste figuren in dit geheel blijven de coaches. Zij krijgen een centrale rol in de serie en zijn even boeiend, heftig en liefhebbend als tevoren. Assistent-coach Kenneth Hunter weet vaak te inspireren vanaf zijn rolstoel en is in zijn rustige en kalme omgang een goede tegenhanger voor Mosley. Assistent-coach Rob Robinson barst van talent en is een heel warme en vriendelijke man waarbij duidelijk is dat hij het beste voor heeft met de groep. Aan het hoofd de luidkeelse, enorm strenge, maar goedbedoelende coach Mosley.
Zij vormen niet alleen het hart van de serie, maar ook van het team. Het is enorm mooi en bij tijden aangrijpend om te zien hoe begaan Mosley is met zijn spelers. Het is duidelijk dat hij echt om ze geeft. Het kampioenschap is weliswaar zijn streven, maar zijn belangrijkste doel is de jongens naar een betere toekomst helpen. Dit vertaalt zich vooral in discipline, strengheid en harde liefde. Het blijft interessant om te zien hoe ver Mosley kan gaan met zijn methodes, wat bij tijden zelfs doet denken aan een film als Whiplash.
De serie laat hiermee goed de harde realiteit zien van het nastreven van een professionele basketbalcarrière, want de kansen zijn dungezaaid. Authenticiteit en realisme zijn belangrijk en het blijft boeiend om te zien wat het vergt om tot de glamour van de NBA te komen. Deze inherente ernst zorgt er ook voor dat de seizoensfinale enorm emotioneel is.
Naast de menselijke kant is het basketbaldeel ook goed in beeld gebracht. Bijna elke wedstrijd wordt enorm spannend gemaakt door opzwellende muziek en goed gebruikte slowmotionshots, die bij sportbeelden gewoonweg goed werken. De muziek is bijzonder goed gekozen en sleept de kijker door de hoogte- en dieptepunten van de wedstrijd. Een zeldzaam minpunt is dat de wedstrijden soms wel héél dramatisch worden getoond terwijl het team nog gewoon met twaalf punten voorstaat. Voor de echte basketbalfans wordt verder ook niet heel diep op het spel ingegaan.
De innige kijk in de moeilijke wereld van jongeren die vechten voor een plek in de professionele basketbalwereld is pittig, enerverend en bij tijden hartverwarmend. Aan het einde van het seizoen is de kans groot dat de kijker meteen opzoekt wat er met deze groep is gebeurd, omdat ze toch een plekje in het hart weten te veroveren. Deze eerlijke documentaire is voor de basketbalfans alles wat ze willen, maar ook met een voetbalshirt aan zal elke minuut boeien. Op naar een nieuw seizoen van ELAC Basketball. Go Huskies!
Last Chance U: Basketball is te zien bij Netflix.
De Huskies zijn terug! Nadat John Mosleys basketbalteam de vorige keer vanwege covid het seizoen teleurstellend moest beëindigen, is de enigmatische coach eindelijk terug in betere tijden. De zalen zijn weer open en de competitie kan weer beginnen. Helaas betekent dit ook dat Mosley een nieuw team moet samenstellen. Dat blijkt niet de makkelijkste opgave. Slechts een enkele speler is overgebleven van het oude team, dus de Huskies moeten weer van voor af aan beginnen.
De ernst is meteen vanaf de eerste minuut aanwezig. De teleurstelling dat het vorige seizoen zo bruut werd afgekapt is nog goed voelbaar, zowel voor de kijker als de spelers en coach. Hierdoor voelt Mosley nog meer de druk te bewijzen dat hij het kampioenschap dit jaar kan halen, weliswaar met een geheel nieuw team.
Waar het vorige seizoen van Last Chance U: Basketball in uitblonk, was de goede afwisseling tussen de sport en de verhalen achter de spelers. Ook deze keer is er weer een team vol gelaagde figuren, waarbij achter het stoere jongensgedrag een verhaal schuilgaat. Vijf spelers staan wat meer in de schijnwerpers en elk van hen ontwikkelt zich van brutale tiener tot gedisciplineerde man. Hun gedrag in eerdere afleveringen wordt begrijpelijk wanneer de verhalen van hun levens bekend worden.
Dit geeft de serie, naast alle basketbalterminologie en scènes, een enorm menselijk karakter. Dat de mens achter de speler belangrijker is dan de speler zelf geldt zowel voor de documentaire als voor de coaches van het team. Van de sterspeler die uit de gratie is gevallen en nu bij dit team terecht is gekomen tot de vechter uit de sloppenwijken van Los Angeles; allen hebben ze een verhaal te vertellen. Gelukkig krijgen ze hiervoor genoeg tijd en ruimte, waardoor zij ook steeds meer opbloeien en open komen te staan.
De belangrijkste figuren in dit geheel blijven de coaches. Zij krijgen een centrale rol in de serie en zijn even boeiend, heftig en liefhebbend als tevoren. Assistent-coach Kenneth Hunter weet vaak te inspireren vanaf zijn rolstoel en is in zijn rustige en kalme omgang een goede tegenhanger voor Mosley. Assistent-coach Rob Robinson barst van talent en is een heel warme en vriendelijke man waarbij duidelijk is dat hij het beste voor heeft met de groep. Aan het hoofd de luidkeelse, enorm strenge, maar goedbedoelende coach Mosley.
Zij vormen niet alleen het hart van de serie, maar ook van het team. Het is enorm mooi en bij tijden aangrijpend om te zien hoe begaan Mosley is met zijn spelers. Het is duidelijk dat hij echt om ze geeft. Het kampioenschap is weliswaar zijn streven, maar zijn belangrijkste doel is de jongens naar een betere toekomst helpen. Dit vertaalt zich vooral in discipline, strengheid en harde liefde. Het blijft interessant om te zien hoe ver Mosley kan gaan met zijn methodes, wat bij tijden zelfs doet denken aan een film als Whiplash.
De serie laat hiermee goed de harde realiteit zien van het nastreven van een professionele basketbalcarrière, want de kansen zijn dungezaaid. Authenticiteit en realisme zijn belangrijk en het blijft boeiend om te zien wat het vergt om tot de glamour van de NBA te komen. Deze inherente ernst zorgt er ook voor dat de seizoensfinale enorm emotioneel is.
Naast de menselijke kant is het basketbaldeel ook goed in beeld gebracht. Bijna elke wedstrijd wordt enorm spannend gemaakt door opzwellende muziek en goed gebruikte slowmotionshots, die bij sportbeelden gewoonweg goed werken. De muziek is bijzonder goed gekozen en sleept de kijker door de hoogte- en dieptepunten van de wedstrijd. Een zeldzaam minpunt is dat de wedstrijden soms wel héél dramatisch worden getoond terwijl het team nog gewoon met twaalf punten voorstaat. Voor de echte basketbalfans wordt verder ook niet heel diep op het spel ingegaan.
De innige kijk in de moeilijke wereld van jongeren die vechten voor een plek in de professionele basketbalwereld is pittig, enerverend en bij tijden hartverwarmend. Aan het einde van het seizoen is de kans groot dat de kijker meteen opzoekt wat er met deze groep is gebeurd, omdat ze toch een plekje in het hart weten te veroveren. Deze eerlijke documentaire is voor de basketbalfans alles wat ze willen, maar ook met een voetbalshirt aan zal elke minuut boeien. Op naar een nieuw seizoen van ELAC Basketball. Go Huskies!
Last Chance U: Basketball is te zien bij Netflix.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
