Recensie
Recensie Netflix-serie 'Red Rose'
Tienerfluff die zichzelf met een korreltje zout neemt, maar alsnog enigszins gelaagd is.
Regie: Lisa Siwe, Ramón Salazar, Henry Blake | Cast: Amelia Clarkson (Wren), Harry Redding (Noah), Ashna Rabheru (Jaya), Ellis Howard (Anthony), Isis Hainsworth (Rochelle), e.a. | Aantal afleveringen: 8 | Speelduur: 37-49 minuten | Jaar: 2022
Mede dankzij trailers zijn er tegenwoordig veel melancholische covers van bekende uptempoliedjes. Heel wat luisteraars lopen ermee weg, maar moeten ze er misschien even bij stilstaan dat het eigenlijk nergens op slaat? Je kan het bubblegumliedje Mr. Sandman wel heel serieus in mineur zingen, maar dat maakt het niet spontaan diepzinnig. Red Rose neemt zichzelf misschien niet ontzettend serieus, maar de gebruikte covers van Eurodancehits uit de jaren negentig zijn toch een tikkeltje té "“ waaronder eentje die op een heel ongepast moment wordt ingezet.
De beste vriendin van Wren begint zich plots vreemd te gedragen. Ze stuurt vreemde berichtjes, plaatst rare posts op haar sociale media en beweert over dit alles dat zij het niet gedaan heeft. Zodra die vriendin er niet meer is, krijgt Wren zelf een uitnodiging op haar telefoon om de app Red Rose te installeren. Ze doet het, en vervolgens begint haar wereld op dezelfde manier op zijn kop te staan. Aan Wren de taak om haar vrienden te overtuigen van haar onschuld en uit te gaan pluizen wie er achter Red Rose zit.
Dit alles speelt zich af in het Britse Lancashire, de regio met een rode roos als wapen. Een half millennium geleden vond daar The War of the Roses plaats, een strijd om de troon waarbij mensen tegen elkaar werden opgezet. Best aardig dat de tienerserie Red Rose dit idee als achtergrond gebruikt; het vult het inhoudelijk toch een beetje aan. Net zoals de sociaalmaatschappelijke boodschap over tieners die zich laten beïnvloeden en leiden door de sociale media op hun telefoon, soms met dodelijke gevolgen "“ ongezonde uitdagingen of influencers met geschifte gezondheidstips.
Maar gezien de amusante en droge grapjes die er in zitten is het duidelijk dat Red Rose zich bewust is van haar niveau. Het lijkt een Britse poging te zijn om het type serie te zijn in de trend die het succes van Pretty Little Liars teweeg heeft gebracht: een groepje bevriende middelbare scholieren dat wordt belaagd door een of meer mysterieuze stalkers. In dit geval via een app.
Dat het een cyberstalker is is al vrij snel duidelijk, maar toch wordt er twee afleveringen gehint op een bovennatuurlijke oorzaak. Dat is een beetje flauw en vooral rekwerk. Net als dat Wren en haar vrienden te veel tijd nodig hebben om tot deze realisatie te komen; zelfs het meisje dat een ervaren en slimme IT'er is roept pas laat dat iedereen zijn smartphone moet uitschakelen.
Maar zodra voor iedereen helder is wat de oorzaak is van de ellende begint Red Rose te bloeien. Er is eindelijk een richting, de karaktertrekken van de personages worden wat scherper en ieders eigen subplot wordt iets persoonlijker. De personages gedragen zich af en toe als achterbuurtvolk, maar dat is naar onze standaarden; het is een Britse serie en dit zijn daar doorsneetieners.
Korreltje zout of niet, er zit een onvergeeflijk moment in. Die doordraaiende vriendin van Wren heeft even het idee dat ze eindelijk van die vreselijke app af is, maar dat blijkt niet zo te zijn. Wanneer haar vrienden bij haar aankloppen doet er niemand open. Als haar stiefvader en -zusjes thuiskomen van een korte vakantie is de badkamerdeur op slot. Vreselijk, je hebt nog niks gezien maar je weet al wat ze gaan aantreffen. Een prachtig traag en dramatisch moment. En dan start een treurige kinderkoorversie van Aqua's Barbie Girl. Is dat even een koude douche.
Toch, al met al kan het er mee door. Het hoofdpersonage Wren is niet helemaal degene om wie je het meeste bekommert en de climax is niet bijzonder spectaculair. Maar juist omdat de serie is gemaakt om gewoon entertainment te zijn redt ze haarzelf van een sterk kritische beoordeling. Wie achter Red Rose zit is een aparte en zeker geen verkeerde keuze "“ ontdekken wie loopt te klooien met andermans levens roept een gevoel van passende frustratie op.
Mocht er in de toekomst een andere hedendaagse Britse serie komen waarin continu muziek uit de jaren negentig is te horen, dan zal het er een van de makers van Red Rose zijn. Die lijken een obsessie te hebben met muziek uit dat decennium, zonder daarvoor een passende reden te hebben. Of jonge kijkers zich voortaan minder zullen laten beïnvloeden door wat ze op hun telefoon zien valt te betwijfelen, maar in ieder geval fijn dat er een serie is die ze daar middels een spannend verhaal voor waarschuwt.
Red Rose is te zien bij Netflix.
Mede dankzij trailers zijn er tegenwoordig veel melancholische covers van bekende uptempoliedjes. Heel wat luisteraars lopen ermee weg, maar moeten ze er misschien even bij stilstaan dat het eigenlijk nergens op slaat? Je kan het bubblegumliedje Mr. Sandman wel heel serieus in mineur zingen, maar dat maakt het niet spontaan diepzinnig. Red Rose neemt zichzelf misschien niet ontzettend serieus, maar de gebruikte covers van Eurodancehits uit de jaren negentig zijn toch een tikkeltje té "“ waaronder eentje die op een heel ongepast moment wordt ingezet.
De beste vriendin van Wren begint zich plots vreemd te gedragen. Ze stuurt vreemde berichtjes, plaatst rare posts op haar sociale media en beweert over dit alles dat zij het niet gedaan heeft. Zodra die vriendin er niet meer is, krijgt Wren zelf een uitnodiging op haar telefoon om de app Red Rose te installeren. Ze doet het, en vervolgens begint haar wereld op dezelfde manier op zijn kop te staan. Aan Wren de taak om haar vrienden te overtuigen van haar onschuld en uit te gaan pluizen wie er achter Red Rose zit.
Dit alles speelt zich af in het Britse Lancashire, de regio met een rode roos als wapen. Een half millennium geleden vond daar The War of the Roses plaats, een strijd om de troon waarbij mensen tegen elkaar werden opgezet. Best aardig dat de tienerserie Red Rose dit idee als achtergrond gebruikt; het vult het inhoudelijk toch een beetje aan. Net zoals de sociaalmaatschappelijke boodschap over tieners die zich laten beïnvloeden en leiden door de sociale media op hun telefoon, soms met dodelijke gevolgen "“ ongezonde uitdagingen of influencers met geschifte gezondheidstips.
Maar gezien de amusante en droge grapjes die er in zitten is het duidelijk dat Red Rose zich bewust is van haar niveau. Het lijkt een Britse poging te zijn om het type serie te zijn in de trend die het succes van Pretty Little Liars teweeg heeft gebracht: een groepje bevriende middelbare scholieren dat wordt belaagd door een of meer mysterieuze stalkers. In dit geval via een app.
Dat het een cyberstalker is is al vrij snel duidelijk, maar toch wordt er twee afleveringen gehint op een bovennatuurlijke oorzaak. Dat is een beetje flauw en vooral rekwerk. Net als dat Wren en haar vrienden te veel tijd nodig hebben om tot deze realisatie te komen; zelfs het meisje dat een ervaren en slimme IT'er is roept pas laat dat iedereen zijn smartphone moet uitschakelen.
Maar zodra voor iedereen helder is wat de oorzaak is van de ellende begint Red Rose te bloeien. Er is eindelijk een richting, de karaktertrekken van de personages worden wat scherper en ieders eigen subplot wordt iets persoonlijker. De personages gedragen zich af en toe als achterbuurtvolk, maar dat is naar onze standaarden; het is een Britse serie en dit zijn daar doorsneetieners.
Korreltje zout of niet, er zit een onvergeeflijk moment in. Die doordraaiende vriendin van Wren heeft even het idee dat ze eindelijk van die vreselijke app af is, maar dat blijkt niet zo te zijn. Wanneer haar vrienden bij haar aankloppen doet er niemand open. Als haar stiefvader en -zusjes thuiskomen van een korte vakantie is de badkamerdeur op slot. Vreselijk, je hebt nog niks gezien maar je weet al wat ze gaan aantreffen. Een prachtig traag en dramatisch moment. En dan start een treurige kinderkoorversie van Aqua's Barbie Girl. Is dat even een koude douche.
Toch, al met al kan het er mee door. Het hoofdpersonage Wren is niet helemaal degene om wie je het meeste bekommert en de climax is niet bijzonder spectaculair. Maar juist omdat de serie is gemaakt om gewoon entertainment te zijn redt ze haarzelf van een sterk kritische beoordeling. Wie achter Red Rose zit is een aparte en zeker geen verkeerde keuze "“ ontdekken wie loopt te klooien met andermans levens roept een gevoel van passende frustratie op.
Mocht er in de toekomst een andere hedendaagse Britse serie komen waarin continu muziek uit de jaren negentig is te horen, dan zal het er een van de makers van Red Rose zijn. Die lijken een obsessie te hebben met muziek uit dat decennium, zonder daarvoor een passende reden te hebben. Of jonge kijkers zich voortaan minder zullen laten beïnvloeden door wat ze op hun telefoon zien valt te betwijfelen, maar in ieder geval fijn dat er een serie is die ze daar middels een spannend verhaal voor waarschuwt.
Red Rose is te zien bij Netflix.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
