Recensie
Recensie Netflix-serie 'Todas las Veces Que Nos Enamoramos'
Clichématig doch sfeervol Spaans liefdesverhaal over een stel hitsige filmstudenten heeft dringend relatietherapie nodig.
Regie: Ginesta Guindal, Bí rbara Farré, Mateo Gil, e.a. | Cast: Georgina Amorós (Irene), Franco Masini (Julio), Carlos González (Da), Blanca Martínez (Jimena), Albert Salazar (Fer), Roser Vilajosana (Adri), Jorge Suquet (Romano), e.a. | Aantal afleveringen: 8 | Speelduur: 40-54 minuten | Jaar: 2023
Men neme het eeuwenoude verhaal van een meisje, een jongen en een onmogelijke liefde, gooit dat in de blender met het Spaanse leven in de grote stad, filmstudenten, queer-relaties, Nokia's 3310 en heel veel seks en je krijgt Todas las Veces Que Nos Enamoramos. Letterlijk vertaald 'alle keren dat we verliefd worden' en die titel vat het plot van deze serie eigenlijk al volledig samen. De jongen en het meisje worden keer op keer verliefd, maar verprutsen het ook steeds weer. En dat proces is zowel vermakelijk als vermoeiend om naar te kijken.
Irene verhuist naar Madrid om filmregisseur te worden en ontmoet op school haar nieuwe huisgenoten en beste vrienden. De serie volgt de leden van deze vriendengroep terwijl ze samen lachen, huilen, uitgaan, seksen, studeren en filmreferenties maken. Onder hen bevindt zich de knappe, charismatische Julio, die Irene vraagt als hoofdrolspeler voor haar korte film, terwijl ze beiden als een blok voor elkaar vallen.
Hoewel de aantrekkingskracht tussen Irene en Julio onmiskenbaar is, wil het toch maar niet tot een echte relatie komen. Hun timing is ronduit belabberd en hoe langer ze om elkaar heen draaien en in herhaling vallen, hoe irritanter het voor de kijker wordt. Irene speelt de vermoorde onschuld, maar gaat vreemd, geeft anderen de schuld, doet lullig en weet niet wat ze wil. Julio ontpopt zich steeds meer als de getroebleerde acteur die van alles voelt, maar er vooral niet over praat en vlucht in drank, drugs en seks. De twee kunnen niet met en niet zonder elkaar.
Terwijl de clichés zich opstapelen doen de hoofdrolspelers soms zulke onbegrijpelijke dingen dat het frustreert. Gelukkig zijn er dan de ondersteunende rollen die de boel redden, met in het bijzonder Irenes huisgenoten Da en Jimena. Zij zorgen voor een komische noot, relativeren en zijn een stuk menselijker en misschien zelfs gelaagder dan het 'sprookjesduo'.
Het is niet de eerste keer dat Netflix zijn kijkers een serie voorschotelt over het wel en wee van een groep Spaanse twintigers op een school. Carlos Montero, maker en schrijver van Todas las Veces Que Nos Enamoramos, is een van de mensen achter het succesvolle Élite en ook hoofdrolspeelster Georgina Amorós kennen we uit deze productie.
Maar waar Élite gaat over rijke, oppervlakkige tieners die de meest onrealistische levens leiden op een kostschool die eruitziet als een chronisch Instagramfilter, is Todas las Veces Que Nos Enamoramos een stuk gewoner, toegankelijker en veel minder gestileerd. Vanaf het eerste moment heeft de serie iets aandoenlijks. De makers creëren een warme, kleurrijke sfeer via de Spaanse cultuur in het leven van alledag.
Misschien komt dat doordat de serie zich grotendeels afspeelt in 2004. Voor degenen die zelf twintig waren in die tijd zal de serie een feest der herkenning zijn: chatten via MSN, sms'en op een Nokia en daten tijdens het uitgaan in plaats van via een app. Ook de terroristische aanslagen in Madrid van dat jaar spelen een rol, al wordt die verhaallijn minder goed uitgewerkt dan je op basis van de eerste opzet zou verwachten.
Op korte momenten maken we een sprong in de tijd naar 2022. Een leuk uitgangspunt, want doordat het verhaal zich ontvouwt in beide tijdlijnen wordt het minder plat. Er is voor de scènes in 2022 gekozen voor een andere belichting, maar de personages zien er nagenoeg hetzelfde uit en gedragen zich ook nog eens hetzelfde als in 2004. Dat maakt het soms lastig om te duiden in welke tijd ze zitten en het roept de vraag op of ze in al die jaren dan helemaal niets hebben geleerd. Van enige karakterontwikkeling lijkt nauwelijks sprake.
Door de warme momenten en omdat er op de acteerprestaties weinig aan te merken valt, zou je het de makers van Todas las Veces Que Nos Enamoramos bijna vergeven dat het liefdesverhaal van de hoofdpersonen zich zo langdradig voortsleept. Bijna dan, want om écht boeiend te worden is er voor een eventueel tweede seizoen na dit open einde dringend relatietherapie nodig.
Todas las Veces Que Nos Enamoramos is te zien bij Netflix.
Men neme het eeuwenoude verhaal van een meisje, een jongen en een onmogelijke liefde, gooit dat in de blender met het Spaanse leven in de grote stad, filmstudenten, queer-relaties, Nokia's 3310 en heel veel seks en je krijgt Todas las Veces Que Nos Enamoramos. Letterlijk vertaald 'alle keren dat we verliefd worden' en die titel vat het plot van deze serie eigenlijk al volledig samen. De jongen en het meisje worden keer op keer verliefd, maar verprutsen het ook steeds weer. En dat proces is zowel vermakelijk als vermoeiend om naar te kijken.
Irene verhuist naar Madrid om filmregisseur te worden en ontmoet op school haar nieuwe huisgenoten en beste vrienden. De serie volgt de leden van deze vriendengroep terwijl ze samen lachen, huilen, uitgaan, seksen, studeren en filmreferenties maken. Onder hen bevindt zich de knappe, charismatische Julio, die Irene vraagt als hoofdrolspeler voor haar korte film, terwijl ze beiden als een blok voor elkaar vallen.
Hoewel de aantrekkingskracht tussen Irene en Julio onmiskenbaar is, wil het toch maar niet tot een echte relatie komen. Hun timing is ronduit belabberd en hoe langer ze om elkaar heen draaien en in herhaling vallen, hoe irritanter het voor de kijker wordt. Irene speelt de vermoorde onschuld, maar gaat vreemd, geeft anderen de schuld, doet lullig en weet niet wat ze wil. Julio ontpopt zich steeds meer als de getroebleerde acteur die van alles voelt, maar er vooral niet over praat en vlucht in drank, drugs en seks. De twee kunnen niet met en niet zonder elkaar.
Terwijl de clichés zich opstapelen doen de hoofdrolspelers soms zulke onbegrijpelijke dingen dat het frustreert. Gelukkig zijn er dan de ondersteunende rollen die de boel redden, met in het bijzonder Irenes huisgenoten Da en Jimena. Zij zorgen voor een komische noot, relativeren en zijn een stuk menselijker en misschien zelfs gelaagder dan het 'sprookjesduo'.
Het is niet de eerste keer dat Netflix zijn kijkers een serie voorschotelt over het wel en wee van een groep Spaanse twintigers op een school. Carlos Montero, maker en schrijver van Todas las Veces Que Nos Enamoramos, is een van de mensen achter het succesvolle Élite en ook hoofdrolspeelster Georgina Amorós kennen we uit deze productie.
Maar waar Élite gaat over rijke, oppervlakkige tieners die de meest onrealistische levens leiden op een kostschool die eruitziet als een chronisch Instagramfilter, is Todas las Veces Que Nos Enamoramos een stuk gewoner, toegankelijker en veel minder gestileerd. Vanaf het eerste moment heeft de serie iets aandoenlijks. De makers creëren een warme, kleurrijke sfeer via de Spaanse cultuur in het leven van alledag.
Misschien komt dat doordat de serie zich grotendeels afspeelt in 2004. Voor degenen die zelf twintig waren in die tijd zal de serie een feest der herkenning zijn: chatten via MSN, sms'en op een Nokia en daten tijdens het uitgaan in plaats van via een app. Ook de terroristische aanslagen in Madrid van dat jaar spelen een rol, al wordt die verhaallijn minder goed uitgewerkt dan je op basis van de eerste opzet zou verwachten.
Op korte momenten maken we een sprong in de tijd naar 2022. Een leuk uitgangspunt, want doordat het verhaal zich ontvouwt in beide tijdlijnen wordt het minder plat. Er is voor de scènes in 2022 gekozen voor een andere belichting, maar de personages zien er nagenoeg hetzelfde uit en gedragen zich ook nog eens hetzelfde als in 2004. Dat maakt het soms lastig om te duiden in welke tijd ze zitten en het roept de vraag op of ze in al die jaren dan helemaal niets hebben geleerd. Van enige karakterontwikkeling lijkt nauwelijks sprake.
Door de warme momenten en omdat er op de acteerprestaties weinig aan te merken valt, zou je het de makers van Todas las Veces Que Nos Enamoramos bijna vergeven dat het liefdesverhaal van de hoofdpersonen zich zo langdradig voortsleept. Bijna dan, want om écht boeiend te worden is er voor een eventueel tweede seizoen na dit open einde dringend relatietherapie nodig.
Todas las Veces Que Nos Enamoramos is te zien bij Netflix.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
