Recensie
Recensie Netflix-serie 'Tríada'
Mexicaanse serie met Maite Perroni lijkt iets te veel op Orphan Black.
Regie: Leonardo D'Antoni, Alba Gil | Cast: Maite Perroni (Rebecca Fuentes, Tamara Sánchez, Aleida Trujano), David Chocarro (Humberto), Ofelia Medina (Pilar), Flavio Medina (Eugenio), Claudio Lobo (Dolores), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 38-48 minuten | Jaar: 2023
Tríada is de nieuwe serie van de makers van Oscuro Deseo, met dezelfde hoofdrolspeelster, Maite Perroni, die alle rollen van een drieling op zich neemt. Zoals mag worden verwacht van de makers van het spannende Oscuro Deseo bevat ook Tríada een hoop intrige, dampende seksscènes en eindeloze monologen over geweld en de menselijke natuur. De rest is gejat van Orphan Black.
Een agente komt een stervende vrouw tegen die als twee druppels water op haar lijkt. Het blijkt haar zus te zijn en al gauw duikt er nog een dubbelganger op. Hoe de vork precies in de steel zit wordt zeer langzaam duidelijk. Het verhaal slingert alle kanten op in plaats van stukje bij beetje naar de ontknoping toe te werken. Dit alles is geïnspireerd door een waargebeurd verhaal over een drieling die apart opgroeide, waarvan er een overleed.
Hoofdrolspeelster Maite Perroni leeft zich lekker uit: ze geeft elk personage een eigen manier van praten, kijken en bewegen. Helaas is haar acteerwerk niet sterk genoeg om geloofwaardig over te komen als een type dat ver van haar gewoonlijke grote-bruine-ogen-opzetten-routine af ligt, zoals Tamara. Deze zogenaamd stoere dame met dreadlocks lijkt sowieso bizar veel op een personage uit Orphan Black en dat is niet bepaald de enige overeenkomst met die serie.
Zoals sommige personages onecht en overdreven overkomen, is ook het verhaal bij vlagen te gekunsteld. Vooral tegen het einde, met een slotstuk dat zich aandient zonder dat daar veel opbouw aan vooraf is gegaan. Het verhaal gaat ook lang niet altijd over de oorsprong van de mysterieuze drieling, maar tevens over jeugdtrauma, zusterschap, erfelijkheid en nog een schare meer menselijke onderwerpen. Dit maakt de serie natuurlijk wel interessant en meer dan een thriller.
Perroni speelt alle drie de rollen, waarvoor gebruik is gemaakt van stand-ins en computertechnieken. Hoewel niet foutloos is dit toch knap gedaan. Een vechtscène met twee van de drie Perroni's is behoorlijk indrukwekkend. In Latijns-Amerika, waar zij een grote ster is, zal dit ongetwijfeld een langverwachte droomscène zijn, te midden van alle pikante scènes waarvoor zij lijkt te zijn uitgekozen.
Maar continu in sexy kleding rondlopen en paaldansen is niet onderhoudend genoeg voor een serie van acht afleveringen. Daarvoor mist Perroni de vaardigheden van bijvoorbeeld Tatiana Maslany, die in Orphan Black zo gevarieerd acteerde dat je als kijker spontaan vergat dat al die verschillende personages door dezelfde actrice werden neergezet. Het verhaal is thematisch interessant, maar als thriller niet spannend genoeg om het vergezochte einde de moeite waard te maken. Vooralsnog lijkt Tríada vooral gemaakt voor de fans van Perroni. En laten we eerlijk zijn: dat moeten er veel zijn, want het blijft een knappe dame.
Tríada is te zien bij Netflix.
Tríada is de nieuwe serie van de makers van Oscuro Deseo, met dezelfde hoofdrolspeelster, Maite Perroni, die alle rollen van een drieling op zich neemt. Zoals mag worden verwacht van de makers van het spannende Oscuro Deseo bevat ook Tríada een hoop intrige, dampende seksscènes en eindeloze monologen over geweld en de menselijke natuur. De rest is gejat van Orphan Black.
Een agente komt een stervende vrouw tegen die als twee druppels water op haar lijkt. Het blijkt haar zus te zijn en al gauw duikt er nog een dubbelganger op. Hoe de vork precies in de steel zit wordt zeer langzaam duidelijk. Het verhaal slingert alle kanten op in plaats van stukje bij beetje naar de ontknoping toe te werken. Dit alles is geïnspireerd door een waargebeurd verhaal over een drieling die apart opgroeide, waarvan er een overleed.
Hoofdrolspeelster Maite Perroni leeft zich lekker uit: ze geeft elk personage een eigen manier van praten, kijken en bewegen. Helaas is haar acteerwerk niet sterk genoeg om geloofwaardig over te komen als een type dat ver van haar gewoonlijke grote-bruine-ogen-opzetten-routine af ligt, zoals Tamara. Deze zogenaamd stoere dame met dreadlocks lijkt sowieso bizar veel op een personage uit Orphan Black en dat is niet bepaald de enige overeenkomst met die serie.
Zoals sommige personages onecht en overdreven overkomen, is ook het verhaal bij vlagen te gekunsteld. Vooral tegen het einde, met een slotstuk dat zich aandient zonder dat daar veel opbouw aan vooraf is gegaan. Het verhaal gaat ook lang niet altijd over de oorsprong van de mysterieuze drieling, maar tevens over jeugdtrauma, zusterschap, erfelijkheid en nog een schare meer menselijke onderwerpen. Dit maakt de serie natuurlijk wel interessant en meer dan een thriller.
Perroni speelt alle drie de rollen, waarvoor gebruik is gemaakt van stand-ins en computertechnieken. Hoewel niet foutloos is dit toch knap gedaan. Een vechtscène met twee van de drie Perroni's is behoorlijk indrukwekkend. In Latijns-Amerika, waar zij een grote ster is, zal dit ongetwijfeld een langverwachte droomscène zijn, te midden van alle pikante scènes waarvoor zij lijkt te zijn uitgekozen.
Maar continu in sexy kleding rondlopen en paaldansen is niet onderhoudend genoeg voor een serie van acht afleveringen. Daarvoor mist Perroni de vaardigheden van bijvoorbeeld Tatiana Maslany, die in Orphan Black zo gevarieerd acteerde dat je als kijker spontaan vergat dat al die verschillende personages door dezelfde actrice werden neergezet. Het verhaal is thematisch interessant, maar als thriller niet spannend genoeg om het vergezochte einde de moeite waard te maken. Vooralsnog lijkt Tríada vooral gemaakt voor de fans van Perroni. En laten we eerlijk zijn: dat moeten er veel zijn, want het blijft een knappe dame.
Tríada is te zien bij Netflix.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
