Recensie
Recensie Prime Video-serie 'Swarm'
Als een gruwelijk auto-ongeluk: uit morbide fascinatie blijf je maar kijken.
Regie: Adamma Ebo, Ibra Ake, Donald Glover, e.a. | Cast: Dominique Fishback (Dre), Chloe Bailey (Marissa), Billie Eilish (Ava), Heather Simms (Loretta Greene), Leon (Harris), e.a. | Afleveringen: 7 | Speelduur: 26-37 minuten | Jaar: 2023
Het is meerderen gelukt om sympathie te kweken voor fictieve seriemoordenaars: Dexter vermoorde vrijgesproken criminelen, Grenouille was een autist die vanaf zijn geboorte gehaat was en middels het ultieme parfum eindelijk geliefd hoopte te worden, en ook liefde was een drijfveer voor Tom Ripley. En dan zijn er die figuren die gewoon Het Kwaad zijn, maar zo fascinerend dat wegkijken geen optie is: Hannibal Lecter, Patrick Bateman en dankzij Swarm nu ook Dre. Naar en levensgevaarlijk maar toch intrigerend.
Dre is helemaal gek van de zangeres Ni'Jah en die passie deelt ze met haar huisgenoot en beste vriendin Marissa. Totdat Marissa zelfmoord pleegt omdat haar vriendje vreemdging. Reden genoeg voor Dre om van hem haar eerste slachtoffer te maken. Eerste, omdat ze zich op haar vlucht laat leiden door de 'swarm' die op sociale media delen wie er zoal kritiek op Ni'Jah uit.
Swarm heeft een misleidende eerste aflevering. Die wekt namelijk de indruk dat dit geen goede serie is. Dre is namelijk een afgrijselijk hoofdpersonage dat je doet afvragen waarom je ernaar zou moeten kijken. Ze lijkt dom, in alles incapabel en uiteraard moordzuchtig. Wat blijkt, vanaf de tweede aflevering? Dit is geen serieus drama, maar een komedie zo diepzwart als een nacht zonder maan of sterren. En binnen dat kader ontpopt Swarm zich als verslavend kijkvoer.
Dre is namelijk niet zo zwakbegaafd als ze in de eerste instantie overkomt, maar juist een doortrapte kameleon. Het is een beetje zonde dat Dominique Fishback haar hoofdpersonage af en toe zo dom neerzet, want als actrice is ze voor de rest briljant en – bizar genoeg – hilarisch. Haar stoïcijnse blik als reactie wanneer anderen tegen haar praten werkt perfect.
Anders dan elke aflevering aan het begin aangeeft is dit niet echt een waargebeurd verhaal, vergelijkbaar met dezelfde melding aan het begin van Fargo. Alhoewel er hier wel een non-fictieve basis wordt gebruikt als achtergrond: de 'Beyhive', een groep extreme fans van Beyoncé die via online terreur hun zin doordrukken. Er is een kleine rol voor Billie Eilish – die hiermee haar potentie als actrice toont – en die is daar ook wel mee bekend: haar eigen fans gingen over de rooie toen ze een keer niet als emo-sloeber op de rode loper verscheen.
Heel ver op de achtergrond, want Swarm plaatst Dre volledig op de voorgrond. Ondanks dat ze simpelweg een slecht mens is, is het geen vlak personage. Haar verafgoding van Ni'Jah is niet puur vanwege de muziek; fan zijn is haar link met Marissa met wie ze altijd samen bakviste over nieuwe videoclips en singles. Een aanval op Ni'Jah is een aanval op Marissa.
Het is niet makkelijk om de vinger te leggen op waar Swarm precies over gaat. Het is een apart werkje, soms tegen het kunstzinnige aan. En daarmee open voor interpretatie. Een onmisbaar terugkerend punt is dat vreemden keer op keer de helpende hand uitsteken naar Dre. Vanaf de tweede aflevering is er altijd iemand die blind is voor het feit dat ze een moordenaar is en steun biedt vanuit goede bedoelingen.
Zelfs in de zesde aflevering, waarin iemand die Dre als kind kende het voor haar opneemt. Dat is overigens een losstaande aflevering die zogenaamd een misdaaddocumentaire is, die een vrouwelijke rechercheur volgt die als eerste Dre's slachtoffers met elkaar verbindt. Leuk idee, maar niet best uitgewerkt – in de eerste plaats omdat de actrice het niet natuurlijk genoeg speelt. Daarnaast is het een beetje een domper, want het is Dre's destructieve pad dat de aandacht vasthoudt. Een achtergrondverhaal doet dat niet.
Is dat dan het thema, "geef niet altijd iemand het voordeel van de twijfel"? Er is een geniaal moment waarop Dre een dure sportschool wil binnenlopen maar zonder identiteitsbewijs niet wordt toegelaten en een blanke man haar te hulp schiet omdat hij de receptionist beticht van discriminatie. Maar ondertussen blijkt hij onbedoeld de racist omdat hij Dre aanziet voor een andere zwarte vrouw – en Dre gaat er gewoon in mee, want op die manier komt ze natuurlijk binnen.
Swarm is een apart werkje met een ambigu einde dat nog meer open laat voor interpretatie dan de rest van de serie. Pure voldoening valt er niet uit te halen, maar het is vermoedelijk een van de weinige opties die in ieder geval past binnen het unieke hokje – en hoogst onvoorspelbaar. Swarm is een vreemde eend, maar wel een waar je je ogen niet vanaf kunt houden.
Swarm is te zien bij Prime Video.
Het is meerderen gelukt om sympathie te kweken voor fictieve seriemoordenaars: Dexter vermoorde vrijgesproken criminelen, Grenouille was een autist die vanaf zijn geboorte gehaat was en middels het ultieme parfum eindelijk geliefd hoopte te worden, en ook liefde was een drijfveer voor Tom Ripley. En dan zijn er die figuren die gewoon Het Kwaad zijn, maar zo fascinerend dat wegkijken geen optie is: Hannibal Lecter, Patrick Bateman en dankzij Swarm nu ook Dre. Naar en levensgevaarlijk maar toch intrigerend.
Dre is helemaal gek van de zangeres Ni'Jah en die passie deelt ze met haar huisgenoot en beste vriendin Marissa. Totdat Marissa zelfmoord pleegt omdat haar vriendje vreemdging. Reden genoeg voor Dre om van hem haar eerste slachtoffer te maken. Eerste, omdat ze zich op haar vlucht laat leiden door de 'swarm' die op sociale media delen wie er zoal kritiek op Ni'Jah uit.
Swarm heeft een misleidende eerste aflevering. Die wekt namelijk de indruk dat dit geen goede serie is. Dre is namelijk een afgrijselijk hoofdpersonage dat je doet afvragen waarom je ernaar zou moeten kijken. Ze lijkt dom, in alles incapabel en uiteraard moordzuchtig. Wat blijkt, vanaf de tweede aflevering? Dit is geen serieus drama, maar een komedie zo diepzwart als een nacht zonder maan of sterren. En binnen dat kader ontpopt Swarm zich als verslavend kijkvoer.
Dre is namelijk niet zo zwakbegaafd als ze in de eerste instantie overkomt, maar juist een doortrapte kameleon. Het is een beetje zonde dat Dominique Fishback haar hoofdpersonage af en toe zo dom neerzet, want als actrice is ze voor de rest briljant en – bizar genoeg – hilarisch. Haar stoïcijnse blik als reactie wanneer anderen tegen haar praten werkt perfect.
Anders dan elke aflevering aan het begin aangeeft is dit niet echt een waargebeurd verhaal, vergelijkbaar met dezelfde melding aan het begin van Fargo. Alhoewel er hier wel een non-fictieve basis wordt gebruikt als achtergrond: de 'Beyhive', een groep extreme fans van Beyoncé die via online terreur hun zin doordrukken. Er is een kleine rol voor Billie Eilish – die hiermee haar potentie als actrice toont – en die is daar ook wel mee bekend: haar eigen fans gingen over de rooie toen ze een keer niet als emo-sloeber op de rode loper verscheen.
Heel ver op de achtergrond, want Swarm plaatst Dre volledig op de voorgrond. Ondanks dat ze simpelweg een slecht mens is, is het geen vlak personage. Haar verafgoding van Ni'Jah is niet puur vanwege de muziek; fan zijn is haar link met Marissa met wie ze altijd samen bakviste over nieuwe videoclips en singles. Een aanval op Ni'Jah is een aanval op Marissa.
Het is niet makkelijk om de vinger te leggen op waar Swarm precies over gaat. Het is een apart werkje, soms tegen het kunstzinnige aan. En daarmee open voor interpretatie. Een onmisbaar terugkerend punt is dat vreemden keer op keer de helpende hand uitsteken naar Dre. Vanaf de tweede aflevering is er altijd iemand die blind is voor het feit dat ze een moordenaar is en steun biedt vanuit goede bedoelingen.
Zelfs in de zesde aflevering, waarin iemand die Dre als kind kende het voor haar opneemt. Dat is overigens een losstaande aflevering die zogenaamd een misdaaddocumentaire is, die een vrouwelijke rechercheur volgt die als eerste Dre's slachtoffers met elkaar verbindt. Leuk idee, maar niet best uitgewerkt – in de eerste plaats omdat de actrice het niet natuurlijk genoeg speelt. Daarnaast is het een beetje een domper, want het is Dre's destructieve pad dat de aandacht vasthoudt. Een achtergrondverhaal doet dat niet.
Is dat dan het thema, "geef niet altijd iemand het voordeel van de twijfel"? Er is een geniaal moment waarop Dre een dure sportschool wil binnenlopen maar zonder identiteitsbewijs niet wordt toegelaten en een blanke man haar te hulp schiet omdat hij de receptionist beticht van discriminatie. Maar ondertussen blijkt hij onbedoeld de racist omdat hij Dre aanziet voor een andere zwarte vrouw – en Dre gaat er gewoon in mee, want op die manier komt ze natuurlijk binnen.
Swarm is een apart werkje met een ambigu einde dat nog meer open laat voor interpretatie dan de rest van de serie. Pure voldoening valt er niet uit te halen, maar het is vermoedelijk een van de weinige opties die in ieder geval past binnen het unieke hokje – en hoogst onvoorspelbaar. Swarm is een vreemde eend, maar wel een waar je je ogen niet vanaf kunt houden.
Swarm is te zien bij Prime Video.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
