Recensie
Recensie Prime Video-serie 'Daisy Jones & The Six'
Vlotte serie die je terugbrengt naar de muziekscene van de jaren zeventig in Los Angeles.
Regie: James Ponsoldt, Nzingha Stewart, Will Graham | Cast: Riley Keough (Daisy Jones), Sam Claflin (Billy Dunne), Camila Morrone (Camila Dunne), Suki Waterhouse (Karen Sirko), Nabiyah Be (Simone Jackson), e.a. | Aantal afleveringen: 10 | Speelduur: 46-66 minuten | Jaar: 2023
Daisy Jones & The Six is een biopic over een band uit de jaren zeventig overgoten met een documentairesausje. Opvallend is dat de gelijknamige band helemaal niet heeft bestaan, maar je zou zo geloven van wel (al komt dat misschien door de vele overeenkomsten met de geschiedenis van Fleetwood Mac). Hun album Aurora is zelfs te beluisteren op Spotify. De serie vertelt de hobbelige weg naar dit succesalbum en het abrupte einde van de band. In een later tijdperk leveren de personages commentaar op alles wat ze hebben meegemaakt.
Het verhaal begint voordat Daisy Jones & The Six bestaat. De opkomende band The Six mist iets en dat blijkt de getalenteerde Daisy Jones. De relatie tussen Daisy en zanger Billy is op zijn zachtst gezegd turbulent en daarnaast brengt beroemdheid drugs en eenzaamheid met zich mee. Veel van deze elementen zijn al vaak teruggekomen in muzikale biopics als Bohemian Rhapsody, maar tegelijkertijd heeft de serie een opvallend positieve boodschap. Er zijn in de muziekindustrie geen kwaadaardige managers en weinig onsympathieke personages; voorop staat de familiaire band tussen de bandleden en hun manager.
Dan zijn er de interviews, waarin alle personages als typische talking heads terugkijken op hun leven en ervaringen, en vertellen over wat leidde tot het ontbinden van de band. Dit element is overgenomen uit het gelijknamige boek van Taylor Jenkins Reid, maar had wellicht beter kunnen worden geschrapt aangezien het weinig toevoegt, behalve een saaie kapstok om het verhaal aan op te hangen. Het voelt zelfs wat onwennig omdat de personages reageren op de beelden uit het verleden, op hun herinneringen dus, maar alles compleet eenduidig is terwijl herinneringen van verschillende personen dat nooit zijn.
Gelukkig is het makkelijk om de interviews uit het heden naast je neer te leggen en simpelweg te genieten van het verhaal over Daisy, The Six en iedereen om hen heen. Alle acteurs acteren steengoed en dat zorgt ervoor dat je met de personages mee gaat leven, al moet wel gezegd worden dat de serie met name uitblinkt in het uitdiepen van de vrouwenrollen.
Vaak zijn het de mannen uit bands die centraal staan en is de vrouw de personificatie van het thuisfront, maar blijft zij verder vlakjes. Daisy Jones & The Six geeft juist de ruimte aan de complexe gevoelens die Billy's vriendin Camila heeft wanneer zij moeder wordt en hij van huis is. Toetsenist Karen heeft te maken met seksisme en wil de vrijheid houden om te blijven reizen met de band en heeft niets met het moederschap. De beste vriendin van Daisy, Simone, loopt tegen homofobie aan en moet balanceren tussen haar droom en haar privéleven.
Op een gegeven moment verschuift de serie de focus zelfs even helemaal naar Simone, wat vervolgens wel het tempo er wat uithaalt, maar over het algemeen worden de zwaardere onderwerpen niet gebracht als grote issues. Ze zijn onderdeel van het leven van deze personages en creëren driedimensionaliteit, maar overschaduwen niet het verhaal over de muziek. Dat zorgt ervoor dat je het liefst alle afleveringen direct achter elkaar kijkt, omdat je wil weten hoe het Daisy en de rest verder vergaat.
Daarnaast is de serie ook aangenaam om naar te luisteren. De stemmen van Sam Claflin en Riley Keough, die met het benutten van haar muzikale talenten in de voetsporen treedt van haar grootvader Elvis Presley, klinken geweldig samen. Menig kijker zal blij dan ook zijn dat de nummers van Daisy Jones & The Six werkelijk zijn uitgebracht. Wie na het bekijken van de serie er nog niet helemaal klaar mee is, kan dus van Prime Video naar Spotify switchen.
Daisy Jones & the Six is te zien bij Prime Video.
Daisy Jones & The Six is een biopic over een band uit de jaren zeventig overgoten met een documentairesausje. Opvallend is dat de gelijknamige band helemaal niet heeft bestaan, maar je zou zo geloven van wel (al komt dat misschien door de vele overeenkomsten met de geschiedenis van Fleetwood Mac). Hun album Aurora is zelfs te beluisteren op Spotify. De serie vertelt de hobbelige weg naar dit succesalbum en het abrupte einde van de band. In een later tijdperk leveren de personages commentaar op alles wat ze hebben meegemaakt.
Het verhaal begint voordat Daisy Jones & The Six bestaat. De opkomende band The Six mist iets en dat blijkt de getalenteerde Daisy Jones. De relatie tussen Daisy en zanger Billy is op zijn zachtst gezegd turbulent en daarnaast brengt beroemdheid drugs en eenzaamheid met zich mee. Veel van deze elementen zijn al vaak teruggekomen in muzikale biopics als Bohemian Rhapsody, maar tegelijkertijd heeft de serie een opvallend positieve boodschap. Er zijn in de muziekindustrie geen kwaadaardige managers en weinig onsympathieke personages; voorop staat de familiaire band tussen de bandleden en hun manager.
Dan zijn er de interviews, waarin alle personages als typische talking heads terugkijken op hun leven en ervaringen, en vertellen over wat leidde tot het ontbinden van de band. Dit element is overgenomen uit het gelijknamige boek van Taylor Jenkins Reid, maar had wellicht beter kunnen worden geschrapt aangezien het weinig toevoegt, behalve een saaie kapstok om het verhaal aan op te hangen. Het voelt zelfs wat onwennig omdat de personages reageren op de beelden uit het verleden, op hun herinneringen dus, maar alles compleet eenduidig is terwijl herinneringen van verschillende personen dat nooit zijn.
Gelukkig is het makkelijk om de interviews uit het heden naast je neer te leggen en simpelweg te genieten van het verhaal over Daisy, The Six en iedereen om hen heen. Alle acteurs acteren steengoed en dat zorgt ervoor dat je met de personages mee gaat leven, al moet wel gezegd worden dat de serie met name uitblinkt in het uitdiepen van de vrouwenrollen.
Vaak zijn het de mannen uit bands die centraal staan en is de vrouw de personificatie van het thuisfront, maar blijft zij verder vlakjes. Daisy Jones & The Six geeft juist de ruimte aan de complexe gevoelens die Billy's vriendin Camila heeft wanneer zij moeder wordt en hij van huis is. Toetsenist Karen heeft te maken met seksisme en wil de vrijheid houden om te blijven reizen met de band en heeft niets met het moederschap. De beste vriendin van Daisy, Simone, loopt tegen homofobie aan en moet balanceren tussen haar droom en haar privéleven.
Op een gegeven moment verschuift de serie de focus zelfs even helemaal naar Simone, wat vervolgens wel het tempo er wat uithaalt, maar over het algemeen worden de zwaardere onderwerpen niet gebracht als grote issues. Ze zijn onderdeel van het leven van deze personages en creëren driedimensionaliteit, maar overschaduwen niet het verhaal over de muziek. Dat zorgt ervoor dat je het liefst alle afleveringen direct achter elkaar kijkt, omdat je wil weten hoe het Daisy en de rest verder vergaat.
Daarnaast is de serie ook aangenaam om naar te luisteren. De stemmen van Sam Claflin en Riley Keough, die met het benutten van haar muzikale talenten in de voetsporen treedt van haar grootvader Elvis Presley, klinken geweldig samen. Menig kijker zal blij dan ook zijn dat de nummers van Daisy Jones & The Six werkelijk zijn uitgebracht. Wie na het bekijken van de serie er nog niet helemaal klaar mee is, kan dus van Prime Video naar Spotify switchen.
Daisy Jones & the Six is te zien bij Prime Video.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
