Recensie
Recensie Apple TV+-serie 'Schmigadoon!' seizoen 2
Voelt als twee afleveringen te kort, maar desondanks toch weer heerlijke muzikale lol.
Regie: Alice Mathias, Robert Luketic | Cast: Cecily Strong (Melissa), Keegan-Michael Key (Josh), Kristin Chenoweth (Miss Coldwell), Alan Cumming (Dooley Flint), Jane Krakowski (Bobbie Flanagan), Tituss Burgess (Narrator), e.a. | Afleveringen: 6 | Speelduur: 29-32 minuten | Jaar: 2023
De manier waarop de hoofdpersonages uit Schmigadoon! in het tweede seizoen terechtkomen in een soortgelijke situatie als de vorige keer is ver over de grens van geloofwaardig. Boeit dat? Nee, want Schmigadoon! bevindt zich in het musicalgenre, waarin er uit het niets muziek begint te spelen, personages beginnen te zingen en iedere voorbijganger bekend is met de choreografie. Alles mag, dus ook deze makkelijke deuropening naar een tweede seizoen. Liever dat dan geen nieuwe afleveringen.
Na hun avontuur in het magische musicaldorpje Schmigadoon keert het echtpaar Melissa en Josh terug naar de dagelijkse sleur waar hun geluk tijdelijk standhoudt, maar op den duur slaat de ontevredenheid weer toe – mede omdat ze graag een kind willen maar zwanger worden niet lukt. Om de magie terug te winnen gaan ze weer op pad, maar belanden deze keer in Schmicago. Daar is de sfeer een stuk grimmiger en draait Josh de bak omdat hij de verdachte is in een moordzaak. De enige manier om te ontsnappen is het leveren van een 'happy end'.
De naam van de plaats waar Melissa en Josh terechtkomen verraadt al een van de inspiratiebronnen dit seizoen. Maar behalve naar Chicago zijn er meerdere verwijzingen naar musicals uit de tijd dat die genre wat minder kleurrijk en zoetsappig werden: Cabaret, Sweet Charity, Hair, Sweeney Todd en zelfs een nummer á la Dreamgirls. Maakt dat deze komische serie minder grappig? Absoluut niet!
Het maakt niet uit als je die musicals niet kent, want het plot staat voldoende op zichzelf en bij aankomst in Schmicago is het meteen duidelijk wat voor vlees er in de kuip zit. Sterker nog, de liedjes zullen des te origineler aanvoelen, want de nummers zijn overwegend gebaseerd op composities uit die musicals. De teksten gaan wel over wat er speelt in Schmicago en zijn altijd goed voor een glimlach.
De cast bestaat grotendeels uit bekende gezichten. De dorpsbewoners van Schmigadoon zijn ook de stadslui van Schmicago, alleen dan in een andere rol (wat in eerste instantie verwarrend is voor Melissa en Josh). In dit tweede seizoen is de 'tour de force' voor Jane Krakowski, die een stukje zingt met heel veel tekst in hoog tempo. Petje af, maar het overtreft niet Kristin Chenoweths uitvoering van het nummer Tribulation in het eerste seizoen, waarbij het hele liedje in één ononderbroken camerashot werd gedaan.
Een grote toevoeging aan de cast is Tituss Burgess (The Unbreakable Kimmy Schmidt) die fungeert als (zingende) verteller. Hij is grappig en als zanger zeer getalenteerd, maar om een of andere reden zorgen zijn blikken recht in de camera voor een onverklaarbaar ongemakkelijk gevoel. Daar kan hij niets aan doen, maar hij doet het in elke aflevering en vaak. Als er een volgend seizoen komt heeft hij hopelijk een rol waar zijn ogen gericht zullen zijn op de andere personages.
Dit tweede seizoen voelt iets te kort. Net zoals het eerste seizoen wordt het verhaal afgerond, maar met diverse lijntjes wordt een beetje gehaast. In de laatste aflevering komen er zelfs een paar zaken aan bod die tot dan toe onbesproken waren. Waarschijnlijk omdat meer dan zes afleveringen geen optie was. Een serie als Schmigadoon klinkt leuk in theorie, maar eenmaal gemaakt blijkt er minder publiek voor te zijn dan gedacht.
Erg jammer, want het is zo'n gezellige serie. Fijn om te bekijken en er heerst zichtbaar een positieve sfeer op de set. Barry Sonnenfeld (The Addams Family, Men in Black) was niet betrokken bij dit tweede seizoen, maar zijn kleurrijke feelgood-geest is nog steeds aanwezig. Het heeft allemaal niet bijzonder veel om het lijf. Net zoals in het eerste avontuur draait alles puur om een inzicht dat Melissa en Josh moeten krijgen, meer niet.
De afronding van dit seizoen voelt als een definitieve bitterzoete conclusie en sowieso is de spoeling aan musicalfilms na de jaren zeventig een stuk dunner. Bollywood aanboren is richten op een nog kleiner publiek. Het tweede seizoen is dus waarschijnlijk een vaarwel. Maar een derde seizoen is absoluut wilkommen, bienvenue, welcome.
Schmigadoon! is te zien bij Apple TV+.
De manier waarop de hoofdpersonages uit Schmigadoon! in het tweede seizoen terechtkomen in een soortgelijke situatie als de vorige keer is ver over de grens van geloofwaardig. Boeit dat? Nee, want Schmigadoon! bevindt zich in het musicalgenre, waarin er uit het niets muziek begint te spelen, personages beginnen te zingen en iedere voorbijganger bekend is met de choreografie. Alles mag, dus ook deze makkelijke deuropening naar een tweede seizoen. Liever dat dan geen nieuwe afleveringen.
Na hun avontuur in het magische musicaldorpje Schmigadoon keert het echtpaar Melissa en Josh terug naar de dagelijkse sleur waar hun geluk tijdelijk standhoudt, maar op den duur slaat de ontevredenheid weer toe – mede omdat ze graag een kind willen maar zwanger worden niet lukt. Om de magie terug te winnen gaan ze weer op pad, maar belanden deze keer in Schmicago. Daar is de sfeer een stuk grimmiger en draait Josh de bak omdat hij de verdachte is in een moordzaak. De enige manier om te ontsnappen is het leveren van een 'happy end'.
De naam van de plaats waar Melissa en Josh terechtkomen verraadt al een van de inspiratiebronnen dit seizoen. Maar behalve naar Chicago zijn er meerdere verwijzingen naar musicals uit de tijd dat die genre wat minder kleurrijk en zoetsappig werden: Cabaret, Sweet Charity, Hair, Sweeney Todd en zelfs een nummer á la Dreamgirls. Maakt dat deze komische serie minder grappig? Absoluut niet!
Het maakt niet uit als je die musicals niet kent, want het plot staat voldoende op zichzelf en bij aankomst in Schmicago is het meteen duidelijk wat voor vlees er in de kuip zit. Sterker nog, de liedjes zullen des te origineler aanvoelen, want de nummers zijn overwegend gebaseerd op composities uit die musicals. De teksten gaan wel over wat er speelt in Schmicago en zijn altijd goed voor een glimlach.
De cast bestaat grotendeels uit bekende gezichten. De dorpsbewoners van Schmigadoon zijn ook de stadslui van Schmicago, alleen dan in een andere rol (wat in eerste instantie verwarrend is voor Melissa en Josh). In dit tweede seizoen is de 'tour de force' voor Jane Krakowski, die een stukje zingt met heel veel tekst in hoog tempo. Petje af, maar het overtreft niet Kristin Chenoweths uitvoering van het nummer Tribulation in het eerste seizoen, waarbij het hele liedje in één ononderbroken camerashot werd gedaan.
Een grote toevoeging aan de cast is Tituss Burgess (The Unbreakable Kimmy Schmidt) die fungeert als (zingende) verteller. Hij is grappig en als zanger zeer getalenteerd, maar om een of andere reden zorgen zijn blikken recht in de camera voor een onverklaarbaar ongemakkelijk gevoel. Daar kan hij niets aan doen, maar hij doet het in elke aflevering en vaak. Als er een volgend seizoen komt heeft hij hopelijk een rol waar zijn ogen gericht zullen zijn op de andere personages.
Dit tweede seizoen voelt iets te kort. Net zoals het eerste seizoen wordt het verhaal afgerond, maar met diverse lijntjes wordt een beetje gehaast. In de laatste aflevering komen er zelfs een paar zaken aan bod die tot dan toe onbesproken waren. Waarschijnlijk omdat meer dan zes afleveringen geen optie was. Een serie als Schmigadoon klinkt leuk in theorie, maar eenmaal gemaakt blijkt er minder publiek voor te zijn dan gedacht.
Erg jammer, want het is zo'n gezellige serie. Fijn om te bekijken en er heerst zichtbaar een positieve sfeer op de set. Barry Sonnenfeld (The Addams Family, Men in Black) was niet betrokken bij dit tweede seizoen, maar zijn kleurrijke feelgood-geest is nog steeds aanwezig. Het heeft allemaal niet bijzonder veel om het lijf. Net zoals in het eerste avontuur draait alles puur om een inzicht dat Melissa en Josh moeten krijgen, meer niet.
De afronding van dit seizoen voelt als een definitieve bitterzoete conclusie en sowieso is de spoeling aan musicalfilms na de jaren zeventig een stuk dunner. Bollywood aanboren is richten op een nog kleiner publiek. Het tweede seizoen is dus waarschijnlijk een vaarwel. Maar een derde seizoen is absoluut wilkommen, bienvenue, welcome.
Schmigadoon! is te zien bij Apple TV+.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
