Recensie
Recensie Netflix-serie 'Unstable'
Tikkeltje narcistisch, maar verder valt er genoeg oprecht te lachen.
Regie: Marc Buckland, Jay Chandrasekhar | Cast: Rob Lowe (Ellis Dragon), John Owen Lowe (Jackson Dragon), Sian Clifford (Anna), Fred Armisen (Leslie), Rachel Marsh (Luna) Emma Ferreira (Ruby), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 20-26 minuten | Jaar: 2023
Wat doe je als acteur als je al jarenlang wordt gezien als iemand die het uitsluitend van zijn uiterlijk moet hebben? Dan schrijf je gewoon je eigen serie waarin je een wetenschappelijk genie speelt dat een wetenschappelijk bedrijf runt waarbinnen je ook nog eens het meest geniale genie bent. En je eigen zoon speelt je geniale zoon. Unstable is geboren, maar de familie Lowe snapt tenminste wel dat je verder goede schrijvers nodig hebt om het grappig te maken. En daarin is de serie geslaagd, wat altijd het belangrijkste is voor een komedieserie.
Ellis Dragon runt een bedrijf dat met allerlei innovaties komt, waarvoor hij zelf als het grootste brein fungeert. Alleen is hij sinds de recente dood van zijn vrouw van het pad gedwaald. Zijn collega’s maken zich zorgen en de aandeelhouders twijfelen aan zijn leiderschap. Ellis haalt zijn zoon Jackson erbij met wie hij niet bepaald een goede band heeft, maar de chemie tussen beiden blijkt precies wat het bedrijf nodig heeft. Alleen is het mogelijk al te laat om de boel nog te redden.
Hoe bescheiden van Rob Lowe en zijn zoon om de serie te bedenken en zichzelf de rollen te geven van een paar briljante wetenschappers die net een tikkie slimmer zijn dan de rest, waarbij zoonlief ook nog eens de romantische aandacht trekt van niet een maar twee vrouwelijke collega's. Wellicht heeft M. Night Shyamalan ze geïnspireerd. Ellis komt bijvoorbeeld met een geweldig idee, laat zijn medewerkers het vervolgens zonder succes ontwikkelen en is uiteindelijk zelf degene die de scheikundige inval heeft om het concept te laten slagen.
Destilleer dit zelfingenomen aspect uit Unstable en wat overblijft is een serie waar flink om kan worden gegniffeld. Er is een typisch Amerikaanse aanpak met een hoog gehalte aan grappen die niet allemaal geweldig zijn maar het houdt de lol hoog. De humor zit hem niet zozeer in situaties als in de dialogen. In vlot tempo komen scherpe opmerkingen voorbij en voor je het weet heb je een paar keer hardop gelachen.
De grootste ster van de show is Sian Clifford, bekend als zus Claire in Fleabag. Ook ditmaal speelt ze weer een chronisch geërgerde Brit, maar dan als officemanager bij een bedrijf dat onstabiel is geworden. Clifford speelt op perfecte wijze iemand die ijskoud overkomt maar onderhuids stiekem heel wat affectie heeft voor haar werk en collega's. Desalniettemin is de manier waarop ze de mensen om haar heen aanspreekt genadeloos.
Rob Lowe heeft jaren geleden via Parks and Recreation ontdekt dat hij grappig is wanneer hij zijn teksten op een soort robotachtige wijze uitspreekt en die methode hanteert hij hier weer. Zijn zoon neemt deze spreekstijl zelfs over. Het is wel leuk bedacht dat het personage van Jackson zijn wereldvreemde vader op de hak neemt door zijn kritiek over hem als ouder en persoon in het algemeen direct uit te spreken. Het lijkt alsof vader en zoon Lowe in het echt een goede band hebben, wat bijdraagt aan het prettige gevoel dat Unstable uitstraalt.
Dit eerste seizoen heeft een dunne rode draad en voornamelijk losstaande plots per aflevering, maar het open einde belooft wat vuurwerk voor een mogelijke voortzetting. Omdat er veel gebruik wordt gemaakt van dezelfde sets blijft het budget beperkt, waarmee de serie zeker de potentie heeft om de komende jaren meerdere seizoenen te krijgen.
Unstable is te zien bij Netflix.
Wat doe je als acteur als je al jarenlang wordt gezien als iemand die het uitsluitend van zijn uiterlijk moet hebben? Dan schrijf je gewoon je eigen serie waarin je een wetenschappelijk genie speelt dat een wetenschappelijk bedrijf runt waarbinnen je ook nog eens het meest geniale genie bent. En je eigen zoon speelt je geniale zoon. Unstable is geboren, maar de familie Lowe snapt tenminste wel dat je verder goede schrijvers nodig hebt om het grappig te maken. En daarin is de serie geslaagd, wat altijd het belangrijkste is voor een komedieserie.
Ellis Dragon runt een bedrijf dat met allerlei innovaties komt, waarvoor hij zelf als het grootste brein fungeert. Alleen is hij sinds de recente dood van zijn vrouw van het pad gedwaald. Zijn collega’s maken zich zorgen en de aandeelhouders twijfelen aan zijn leiderschap. Ellis haalt zijn zoon Jackson erbij met wie hij niet bepaald een goede band heeft, maar de chemie tussen beiden blijkt precies wat het bedrijf nodig heeft. Alleen is het mogelijk al te laat om de boel nog te redden.
Hoe bescheiden van Rob Lowe en zijn zoon om de serie te bedenken en zichzelf de rollen te geven van een paar briljante wetenschappers die net een tikkie slimmer zijn dan de rest, waarbij zoonlief ook nog eens de romantische aandacht trekt van niet een maar twee vrouwelijke collega's. Wellicht heeft M. Night Shyamalan ze geïnspireerd. Ellis komt bijvoorbeeld met een geweldig idee, laat zijn medewerkers het vervolgens zonder succes ontwikkelen en is uiteindelijk zelf degene die de scheikundige inval heeft om het concept te laten slagen.
Destilleer dit zelfingenomen aspect uit Unstable en wat overblijft is een serie waar flink om kan worden gegniffeld. Er is een typisch Amerikaanse aanpak met een hoog gehalte aan grappen die niet allemaal geweldig zijn maar het houdt de lol hoog. De humor zit hem niet zozeer in situaties als in de dialogen. In vlot tempo komen scherpe opmerkingen voorbij en voor je het weet heb je een paar keer hardop gelachen.
De grootste ster van de show is Sian Clifford, bekend als zus Claire in Fleabag. Ook ditmaal speelt ze weer een chronisch geërgerde Brit, maar dan als officemanager bij een bedrijf dat onstabiel is geworden. Clifford speelt op perfecte wijze iemand die ijskoud overkomt maar onderhuids stiekem heel wat affectie heeft voor haar werk en collega's. Desalniettemin is de manier waarop ze de mensen om haar heen aanspreekt genadeloos.
Rob Lowe heeft jaren geleden via Parks and Recreation ontdekt dat hij grappig is wanneer hij zijn teksten op een soort robotachtige wijze uitspreekt en die methode hanteert hij hier weer. Zijn zoon neemt deze spreekstijl zelfs over. Het is wel leuk bedacht dat het personage van Jackson zijn wereldvreemde vader op de hak neemt door zijn kritiek over hem als ouder en persoon in het algemeen direct uit te spreken. Het lijkt alsof vader en zoon Lowe in het echt een goede band hebben, wat bijdraagt aan het prettige gevoel dat Unstable uitstraalt.
Dit eerste seizoen heeft een dunne rode draad en voornamelijk losstaande plots per aflevering, maar het open einde belooft wat vuurwerk voor een mogelijke voortzetting. Omdat er veel gebruik wordt gemaakt van dezelfde sets blijft het budget beperkt, waarmee de serie zeker de potentie heeft om de komende jaren meerdere seizoenen te krijgen.
Unstable is te zien bij Netflix.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
