Recensie
Recensie Netflix-serie 'Beef'
Zwartkomische miniserie over twee mensen die keihard falen in de kunst van het loslaten.
Regie: Jake Schreier, Hikari, Sung-jin Lee | Cast: Ali Wong (Amy), Steven Yeun (Danny), Joseph Lee (George), Young Mazino (Paul), Maria Bello (Jordan), Patti Yasutake (Fumi), e.a. | Afleveringen: 10 | Speelduur: 30-38 minuten | Jaar: 2023
De tijd van hoogwaardige televisie is na meer dan twintig jaar nog steeds niet voorbij. Het risico daarvan is dat hoe meer afleveringen er zijn, hoe groter de kans dat de kwaliteit van een serie niet kan worden hooggehouden. Beef is van begin tot eind zeer geslaagd, maar de belofte van de briljante eerste aflevering wordt helaas net niet waargemaakt.
Amy en Danny krijgen het in het verkeer met elkaar aan de stok en kunnen hun woede van het incident niet loslaten, waardoor ze elkaar opzoeken om de ander het leven zuur te maken. Zoals een vlinder met zijn uitslaande vleugels elders een tsunami veroorzaakt hebben hun acties vergaande gevolgen, ook op de mensen om hen heen.
Bij het zien van de eerste aflevering lijkt het alsof dit een boekverfilming is, vanwege de aparte banen van sommige personages en de bijzondere verstoring van de status quo, Maar nee, Beef is een origineel concept van scenarist Sung-jin Lee. Bij het zien van latere afleveringen is het wel duidelijk dat het verhaal is bedacht voor televisie. Tot het einde blijft het een goede serie, maar hier en daar worden er wat zaken bij gehaald zodat de eindstreep van tien afleveringen wordt gehaald.
De eerste aflevering zet water op het fornuis waarvan je verwacht dat het zal verhitten tot een kookpunt, maar de tweede aflevering haalt de pan even van het vuur. Er is zelfs een latere aflevering die laat zien dat Amy als kind een mysterieus figuur ziet. Dat wordt binnen die ene aflevering geïntroduceerd en uitgelegd en komt nooit meer terug. Het had volledig achterwege kunnen worden gelaten zonder iets te verliezen.
Desalniettemin lukt het Beef om het uitgerekte plot interessante inhoud te geven. Sommige momenten voegen misschien niets toe aan het plot, maar zijn wel boeiend om naar te kijken. Bovendien houden ze de balans tussen Amy en Danny recht. Het ene moment vreet zij iets uit waardoor je toch iets meer aan zijn kant staat, maar volgens flikt hij haar iets wat ervoor zorgt dat je geen partij kiest.
Het conflict blijft ook altijd begrijpelijk. Als de een de ander iets aandoet is het niet zo raar dat de ander dan iets terugdoet. Er zijn ook momenten waarop Amy en Danny elkaar even met rust kunnen laten, maar dan komt er toch weer iets om de hoek dat het vuur weer opstookt. Soms door onmacht, soms een bewuste keuze. Maar nooit vergezocht.
Een beetje jammer is dat de casting een voorbeeld is van eenrichtingsverkeer wat betreft etnische gelijkheid in casting. Blanke makers moeten de boel verdelen (en dat is in Westerse landen wel zo eerlijk, want er is nou eenmaal diversiteit); makers met een andere achtergrond hebben nog steeds de luxe om dit niet te doen. Beef heeft bijna alleen maar Aziatische acteurs – goede acteurs, zeker Steven Yeun (The Walking Dead) en vooral Ali Wong (Birds of Prey) dragen deze serie helemaal – en het enige prominent aanwezige blanke personage is een afgrijselijke 'rich bitch'.
Beef heeft een plot waarin een kleine sneeuwbal gaat rollen, die uiteindelijk een lawine zal veroorzaken. En de schade die een lawine aanricht beperkt zich niet tot de persoon die haar startte. De vete tussen Amy en Danny heeft consequenties en dat geldt ook voor hoe beiden omgaan met die consequenties. Op den duur gaat dat water inderdaad borrelen. Het is allemaal erg pijnlijk, maar toch biedt de serie voornamelijk gitzwarte komedie.
Wanneer iets vanaf het begin zal leiden iets dat een explosieve climax belooft te worden, zal de verwachting meestal hoger zijn dan de inlossing. Dat is ook hier het geval. Voor het hoogtepunt is een iets te makkelijke keuze gemaakt, maar het is een acceptabele afsluiter. Het is dan ook vooral de reis die belangrijk is, niet de bestemming.
De serie bevat een klein vleugje dat riekt naar het promoten van religie. Danny's bezoek aan een kerk heeft een flinke impact op hem, al is het enige onderdeel van de mis dat wordt getoond het muzikale onderdeel dat meeslepend genoeg is om de indruk te wekken dat naar de kerk gaan eigenlijk supercool is. Religie is verder geen thema in het verhaal.
'Beef' is Amerikaans voor 'een appeltje te schillen', maar Beef biedt meer dan alleen twee mensen die dat met elkaar hebben. De opening is een tikkeltje elitair, met een plaatje van een kunstzinnige afbeelding en een historisch citaat als afleveringstitel. Er is weinig kunstzinnigs aan; gewoon een erg boeiende en vermakelijke serie die geen highbrowgarnering behoeft.
Beef is te zien bij Netflix.
De tijd van hoogwaardige televisie is na meer dan twintig jaar nog steeds niet voorbij. Het risico daarvan is dat hoe meer afleveringen er zijn, hoe groter de kans dat de kwaliteit van een serie niet kan worden hooggehouden. Beef is van begin tot eind zeer geslaagd, maar de belofte van de briljante eerste aflevering wordt helaas net niet waargemaakt.
Amy en Danny krijgen het in het verkeer met elkaar aan de stok en kunnen hun woede van het incident niet loslaten, waardoor ze elkaar opzoeken om de ander het leven zuur te maken. Zoals een vlinder met zijn uitslaande vleugels elders een tsunami veroorzaakt hebben hun acties vergaande gevolgen, ook op de mensen om hen heen.
Bij het zien van de eerste aflevering lijkt het alsof dit een boekverfilming is, vanwege de aparte banen van sommige personages en de bijzondere verstoring van de status quo, Maar nee, Beef is een origineel concept van scenarist Sung-jin Lee. Bij het zien van latere afleveringen is het wel duidelijk dat het verhaal is bedacht voor televisie. Tot het einde blijft het een goede serie, maar hier en daar worden er wat zaken bij gehaald zodat de eindstreep van tien afleveringen wordt gehaald.
De eerste aflevering zet water op het fornuis waarvan je verwacht dat het zal verhitten tot een kookpunt, maar de tweede aflevering haalt de pan even van het vuur. Er is zelfs een latere aflevering die laat zien dat Amy als kind een mysterieus figuur ziet. Dat wordt binnen die ene aflevering geïntroduceerd en uitgelegd en komt nooit meer terug. Het had volledig achterwege kunnen worden gelaten zonder iets te verliezen.
Desalniettemin lukt het Beef om het uitgerekte plot interessante inhoud te geven. Sommige momenten voegen misschien niets toe aan het plot, maar zijn wel boeiend om naar te kijken. Bovendien houden ze de balans tussen Amy en Danny recht. Het ene moment vreet zij iets uit waardoor je toch iets meer aan zijn kant staat, maar volgens flikt hij haar iets wat ervoor zorgt dat je geen partij kiest.
Het conflict blijft ook altijd begrijpelijk. Als de een de ander iets aandoet is het niet zo raar dat de ander dan iets terugdoet. Er zijn ook momenten waarop Amy en Danny elkaar even met rust kunnen laten, maar dan komt er toch weer iets om de hoek dat het vuur weer opstookt. Soms door onmacht, soms een bewuste keuze. Maar nooit vergezocht.
Een beetje jammer is dat de casting een voorbeeld is van eenrichtingsverkeer wat betreft etnische gelijkheid in casting. Blanke makers moeten de boel verdelen (en dat is in Westerse landen wel zo eerlijk, want er is nou eenmaal diversiteit); makers met een andere achtergrond hebben nog steeds de luxe om dit niet te doen. Beef heeft bijna alleen maar Aziatische acteurs – goede acteurs, zeker Steven Yeun (The Walking Dead) en vooral Ali Wong (Birds of Prey) dragen deze serie helemaal – en het enige prominent aanwezige blanke personage is een afgrijselijke 'rich bitch'.
Beef heeft een plot waarin een kleine sneeuwbal gaat rollen, die uiteindelijk een lawine zal veroorzaken. En de schade die een lawine aanricht beperkt zich niet tot de persoon die haar startte. De vete tussen Amy en Danny heeft consequenties en dat geldt ook voor hoe beiden omgaan met die consequenties. Op den duur gaat dat water inderdaad borrelen. Het is allemaal erg pijnlijk, maar toch biedt de serie voornamelijk gitzwarte komedie.
Wanneer iets vanaf het begin zal leiden iets dat een explosieve climax belooft te worden, zal de verwachting meestal hoger zijn dan de inlossing. Dat is ook hier het geval. Voor het hoogtepunt is een iets te makkelijke keuze gemaakt, maar het is een acceptabele afsluiter. Het is dan ook vooral de reis die belangrijk is, niet de bestemming.
De serie bevat een klein vleugje dat riekt naar het promoten van religie. Danny's bezoek aan een kerk heeft een flinke impact op hem, al is het enige onderdeel van de mis dat wordt getoond het muzikale onderdeel dat meeslepend genoeg is om de indruk te wekken dat naar de kerk gaan eigenlijk supercool is. Religie is verder geen thema in het verhaal.
'Beef' is Amerikaans voor 'een appeltje te schillen', maar Beef biedt meer dan alleen twee mensen die dat met elkaar hebben. De opening is een tikkeltje elitair, met een plaatje van een kunstzinnige afbeelding en een historisch citaat als afleveringstitel. Er is weinig kunstzinnigs aan; gewoon een erg boeiende en vermakelijke serie die geen highbrowgarnering behoeft.
Beef is te zien bij Netflix.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
