Recensie
Recensie Netflix-serie 'Sygeplejersken'
De vertelling van deze gruwelijke ware gebeurtenis is helemaal verkeerd aangepakt.
Regie: Kasper Barfoed | Cast: Fanny Louise Bernth (Pernille), Josephine Park (Christina), Peter Zandersen (Niels), Dick Kaysø (Kenny), Shahbaz Sarwar (Wojciech), e.a. | Afleveringen: 4 | Speelduur: 43-54 minuten | Jaar: 2023
Niet elk verhaal hoeft een mysterie te zijn. Maar mocht het dat wel zijn, dan is het een heel grote fout om belangrijke informatie al aan de kijker weg te geven terwijl het hoofdpersonage nog onwetend blijft. Daardoor kan alleen maar worden afgewacht totdat daarbij het kwartje valt, wat een frustrerende kijkervaring oplevert. Sygeplejersken geeft alles in de eerste paar minuten weg, waardoor het een serie wordt die gaat over hoe lang het zal duren eer de mensen in beeld leren wat wij al weten.
Pernille gaat voor het eerst officieel aan de slag als verpleegster in een ziekenhuis. Ze wordt de trainee van Christina en volgens anderen mag ze zich daarvoor in de handjes wrijven. Want Christina is een topper! Ja, werken met haar brengt ook een hoop drama met zich mee, maar collega's zien haar als de meest bekwame verzorger op de spoedafdeling. Pernille denkt daar al gauw anders over, want tijdens hun diensten vallen er wel heel veel doden. Gebaseerd op een waargebeurd voorval.
De blonde Pernille wordt gespeeld door een actrice die lijkt op Meg Ryan, met grote ogen en zachte gelaatstrekken. In de eerste vijf minuten kijkt ze een ziekenhuiskamer in waar allerlei mensen staan, maar haar aandacht gaat helemaal naar de zwartharige Christina. Het is een redelijk bizar moment, omdat je niet verwacht dat de serie zo makkelijk en snel weggeeft wie de dader zal zijn. Jawel hoor.
Een paar minuten later staan ze samen op het dak te kletsen. Christina vertelt dat ze er na al die jaren nog steeds zo'n kick van krijgt wanneer ze iemand met een hartstilstand weer tot leven kan wekken. Nou, de motivatie van de dader is ook bekend. Wat blijft er dan nog over om de rest van de vier afleveringen mee te vullen?
Niet veel. Voornamelijk afwachten tot Pernille ontdekt wat de kijker al weet en het daarna heel voorzichtig gaat aankaarten bij anderen. De meesten rennen al weg zodra ze merken dat dit geroddel over een collega gaat worden – de meest geliefde collega zelfs. Sygeplejersken wil graag een spannende serie zijn, maar dan zonder de twee elementen die vereist zijn om het spannend te maken: wie en waarom.
De eerste aflevering gaat over Pernille en haar privéleven, en hoe er langzaam een lichtje begint te branden. De derde aflevering draait erom mensen proberen te overtuigen dat Christina patiënten aan het vermoorden is. In de laatste aflevering is er het doel Christina op heterdaad te betrappen. Die heeft daarom wel een beetje spanning, maar niet veel. Gehaast foto's nemen van de medicijnenvoorraad, de hartmonitors in de gaten houden, Christina stiekem volgen – het zit hem in de afwachting, niet in de uitvoering.
Het is de tweede aflevering die het meest interessant is, omdat die wat weggeeft over Christina's psyche. Ietwat aan de oppervlakkige kant, maar het is tenminste iets. Pernille maakt een foutje waardoor er wat bloed in haar gezicht spat en even later zit Christina de anekdote te vertellen alsof het haar was overkomen. Christina komt helemaal overstuur aan op haar werk omdat ze is achter het stuur in slaap gevallen en tegen een verkeersbord is geknald. Wanneer Pernille even later Christina's auto op de parkeerplaats passeert blijkt er nog geen krasje op te zitten.
Ook de actrice die haar speelt, Josephine Park, trekt veel meer de aandacht met haar spel. Ze heeft haar hoofd al mee, maar verder is haar verschijning tot in de puntjes afgemaakt met haar haardracht, make-up, kleding en zeker die enorme ordinaire gouden ringen in haar oren. Park zet een uiterst herkenbaar type neer: zelfverzekerd, feestbeest, dramaqueen, intimiderend. Zij maakt het begrijpelijk dat het Christina lukt om zowel een geliefde collega te zijn als iemand die je niet tegen je wil keren.
Maar in plaats van daar op in te gaan blijft het bij Pernille. Ze heeft een dochtertje dat graag op paardrijles wil, ze begint te daten met een van de dokters. Dit moet een band creëren tussen haar en de kijker, maar waarom? Zij is niet het onderwerp. Net zo min als die man die in elke aflevering vijf minuten aan bod komt omdat zijn broer drie jaar eerder het slachtoffer is geworden van Christina's zieke geest en door niemand wordt geloofd.
In het echt zit de dader achter de tralies, dus ook in de serie wordt Christina uiteindelijk opgepakt. Het verhaal eindigt ermee dat Pernille nog steeds werkzaam is op dezelfde afdeling, maar dat de andere verplegers haar als een outcast behandelen. Wat is hier aan de hand? Geen idee, de aftiteling verschijnt voor de laatste keer in beeld voordat die vraag wordt beantwoord. Een paar minuten voor het einde gaat de serie ineens zaken open laten voor interpretatie? Nee, de boel was al dood verklaard.
Sygeplejersken is te zien bij Netflix.
Niet elk verhaal hoeft een mysterie te zijn. Maar mocht het dat wel zijn, dan is het een heel grote fout om belangrijke informatie al aan de kijker weg te geven terwijl het hoofdpersonage nog onwetend blijft. Daardoor kan alleen maar worden afgewacht totdat daarbij het kwartje valt, wat een frustrerende kijkervaring oplevert. Sygeplejersken geeft alles in de eerste paar minuten weg, waardoor het een serie wordt die gaat over hoe lang het zal duren eer de mensen in beeld leren wat wij al weten.
Pernille gaat voor het eerst officieel aan de slag als verpleegster in een ziekenhuis. Ze wordt de trainee van Christina en volgens anderen mag ze zich daarvoor in de handjes wrijven. Want Christina is een topper! Ja, werken met haar brengt ook een hoop drama met zich mee, maar collega's zien haar als de meest bekwame verzorger op de spoedafdeling. Pernille denkt daar al gauw anders over, want tijdens hun diensten vallen er wel heel veel doden. Gebaseerd op een waargebeurd voorval.
De blonde Pernille wordt gespeeld door een actrice die lijkt op Meg Ryan, met grote ogen en zachte gelaatstrekken. In de eerste vijf minuten kijkt ze een ziekenhuiskamer in waar allerlei mensen staan, maar haar aandacht gaat helemaal naar de zwartharige Christina. Het is een redelijk bizar moment, omdat je niet verwacht dat de serie zo makkelijk en snel weggeeft wie de dader zal zijn. Jawel hoor.
Een paar minuten later staan ze samen op het dak te kletsen. Christina vertelt dat ze er na al die jaren nog steeds zo'n kick van krijgt wanneer ze iemand met een hartstilstand weer tot leven kan wekken. Nou, de motivatie van de dader is ook bekend. Wat blijft er dan nog over om de rest van de vier afleveringen mee te vullen?
Niet veel. Voornamelijk afwachten tot Pernille ontdekt wat de kijker al weet en het daarna heel voorzichtig gaat aankaarten bij anderen. De meesten rennen al weg zodra ze merken dat dit geroddel over een collega gaat worden – de meest geliefde collega zelfs. Sygeplejersken wil graag een spannende serie zijn, maar dan zonder de twee elementen die vereist zijn om het spannend te maken: wie en waarom.
De eerste aflevering gaat over Pernille en haar privéleven, en hoe er langzaam een lichtje begint te branden. De derde aflevering draait erom mensen proberen te overtuigen dat Christina patiënten aan het vermoorden is. In de laatste aflevering is er het doel Christina op heterdaad te betrappen. Die heeft daarom wel een beetje spanning, maar niet veel. Gehaast foto's nemen van de medicijnenvoorraad, de hartmonitors in de gaten houden, Christina stiekem volgen – het zit hem in de afwachting, niet in de uitvoering.
Het is de tweede aflevering die het meest interessant is, omdat die wat weggeeft over Christina's psyche. Ietwat aan de oppervlakkige kant, maar het is tenminste iets. Pernille maakt een foutje waardoor er wat bloed in haar gezicht spat en even later zit Christina de anekdote te vertellen alsof het haar was overkomen. Christina komt helemaal overstuur aan op haar werk omdat ze is achter het stuur in slaap gevallen en tegen een verkeersbord is geknald. Wanneer Pernille even later Christina's auto op de parkeerplaats passeert blijkt er nog geen krasje op te zitten.
Ook de actrice die haar speelt, Josephine Park, trekt veel meer de aandacht met haar spel. Ze heeft haar hoofd al mee, maar verder is haar verschijning tot in de puntjes afgemaakt met haar haardracht, make-up, kleding en zeker die enorme ordinaire gouden ringen in haar oren. Park zet een uiterst herkenbaar type neer: zelfverzekerd, feestbeest, dramaqueen, intimiderend. Zij maakt het begrijpelijk dat het Christina lukt om zowel een geliefde collega te zijn als iemand die je niet tegen je wil keren.
Maar in plaats van daar op in te gaan blijft het bij Pernille. Ze heeft een dochtertje dat graag op paardrijles wil, ze begint te daten met een van de dokters. Dit moet een band creëren tussen haar en de kijker, maar waarom? Zij is niet het onderwerp. Net zo min als die man die in elke aflevering vijf minuten aan bod komt omdat zijn broer drie jaar eerder het slachtoffer is geworden van Christina's zieke geest en door niemand wordt geloofd.
In het echt zit de dader achter de tralies, dus ook in de serie wordt Christina uiteindelijk opgepakt. Het verhaal eindigt ermee dat Pernille nog steeds werkzaam is op dezelfde afdeling, maar dat de andere verplegers haar als een outcast behandelen. Wat is hier aan de hand? Geen idee, de aftiteling verschijnt voor de laatste keer in beeld voordat die vraag wordt beantwoord. Een paar minuten voor het einde gaat de serie ineens zaken open laten voor interpretatie? Nee, de boel was al dood verklaard.
Sygeplejersken is te zien bij Netflix.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
