Recensie
Recensie Disney+-serie 'Not Dead Yet'
Hardop lachen zit er niet in, maar het is geestig.
Regie: Dean Holland, Anya Adams, Shahrzad Davani | Cast: Gina Rodriguez (Nell), Hannah Simone (Sam), Rick Glassman (Edward), Lauren Ash (Lexi), Josh Banday (Dennis), Angela Elayne Gibbs (Cricket), e.a. | Afleveringen: 13 | Speelduur: 22-24 minuten | Jaar: 2023
In de Britse komedieserie Ghosts en de gelijknamige Amerikaanse remake erft een vrouw een landhuis dat ze ombouwt tot een hotel, maar door een flinke stoot tegen haar hoofd ziet ze alle nu geesten die daar ronddwalen. Nogal een flauwe verklaring, maar alsnog meer dan de reden die Not Dead Yet geeft. Het hoofdpersonage daarin ziet ze gewoon ineens, van de ene op de andere dag. Dat is wel gepast, want de hele serie is vrij inspiratieloos.
Nadat Nells carrière en liefdesleven in een klap in duigen zijn gevallen, regelt haar vriendin Sam haar terugkeer bij de krant waar ze ooit voor schreef. Echter, de enige beschikbare taak is het schrijven van overlijdensberichten. Vanaf het moment dat haar eerste opdracht binnenkomt begint Nell de geest te zien van de persoon over wie ze een stukje moet schrijven. Dat blijkt de opstap te zijn die haar nieuw leven nodig had.
Not Dead Yet is de verfilming van het Britse boek Confessions of a Forty-Something F##k Up. Een heel losse, blijkbaar. Het is een Amerikaanse serie, dus het verhaal speelt zich niet langer in Londen af. Maar de grootste aanpassing is de toevoeging van het element dat Nell nu dode mensen ziet. Dat zit kennelijk niet in het boek. Op zich leuk bedacht dat de geest-van-de-week een positieve invloed zal hebben op wat haar op dat moment dwars zit.
De figuurlijke geest is wel behouden: een hoop onorigineel en oppervlakkig gedoe. Alleen al het idee dat je gefaald bent als je op je veertigste niet alles voor elkaar hebt is onrealistisch en achterhaald. Je hele leven hetzelfde baantje is voor sommige mensen een hel, insinueren dat vrijgezellen nog niet compleet zijn mag gerust 'shaming' worden genoemd.
Nell moet leren leven zonder haar partner met wie ze lang samen is geweest, Sam is een beetje gestrest over werk en een gezinsleven combineren, Nells huisgenoot liegt tegen zijn vriendin over hoe zijn autistische persoonlijkheid echt is en Nells collega Dennis probeert met zijn partner een kind te krijgen. Op zich onderwerpen waar iets uit te halen valt, maar Not Dead Yet gaat in alles voor de meest simplistische aanpak.
Want het moet allemaal leuk en luchtig zijn. Eigenzinnige doch stereotype personages op kantoor, koppige doch eendimensionale geesten die zich met Nells leven ontmoeten. Haar huisgenoot Edward is een milde kopie van Sheldon uit The Big Bang Theory. Maar hoe hapklaar het ook allemaal is, de acteurs hebben de helft van het seizoen nodig om hun draai te vinden als de personages, net zoals de schrijvers tijd nodig hebben om hun flow te vinden. De eerste zes á zeven afleveringen zijn minder vermakelijk omdat het allemaal wat krampachtig aanvoelt.
De originaliteit blijft uit, maar halverwege het seizoen begint er dan toch een band te ontstaan – flinterdun, maar er is een connectie. Vandaar dat Not Dead Yet met de hakken over de sloot drie sterren verdient. Die stagiair met zijn grote bek die niet lollig blijkt te zijn verdwijnt bijna helemaal, Nell is niet meer persona non grata op de werkvloer en alle personages vormen eindelijk om tot een groep.
Wel apart dat hierdoor Nell zelf een platter personage wordt. Ze is zelfverzekerd, maakt geen grote fouten (en biedt makkelijk haar excuses aan als iemand klaagt) – ze maakt zich niet eens meer druk over de rotopmerkingen die haar baas naar haar hoofd slingert en dat zij tracht Sam af te pakken als bestie. Daarvoor kon Nell soms nog best naar zijn, zoals in een aflevering waar ze een afspraak maakt met Sam voor hun traditionele restaurantbezoek maar vervolgens niet komt opdagen omdat ze een vent heeft ontmoet, maar zodra het geheel minder wankel is wordt ze een saaiere hoofdpersoon.
Omdat alles zo'n licht en luchtig toontje heeft valt dat niet enorm op. Not Dead Yet is een feelgoodserie en zeker geen mysterie. Nell krijgt gewoon zonder verklaring een speciale gave en daar heeft ze vrede mee. Ze ziet nu geesten; oké, prima. En toch biedt de laatste aflevering daar ineens wel een verklaring voor. Nog steeds geen interessante of logische, maar het was nou juist een punt dat met rust gelaten was.
Er is ook geen begrijpelijke motivatie voor Nell om haar gave met niemand te delen, ze doet het simpelweg niet. Maar schaamteloos thuis en op werk een gesprek tegen het luchtledige voeren doet ze dan weer wel. Alles aan Not Dead Yet schreeuwt dat het vederlicht vermaak is waarin geen diepgang moet worden gezocht. Zij die daarin meegaan hebben een nieuwe serie gevonden die ze kunnen opzetten wanneer ze twintig minuten even niets aan hun hoofd willen.
Not Dead Yet is te zien bij Disney+.
In de Britse komedieserie Ghosts en de gelijknamige Amerikaanse remake erft een vrouw een landhuis dat ze ombouwt tot een hotel, maar door een flinke stoot tegen haar hoofd ziet ze alle nu geesten die daar ronddwalen. Nogal een flauwe verklaring, maar alsnog meer dan de reden die Not Dead Yet geeft. Het hoofdpersonage daarin ziet ze gewoon ineens, van de ene op de andere dag. Dat is wel gepast, want de hele serie is vrij inspiratieloos.
Nadat Nells carrière en liefdesleven in een klap in duigen zijn gevallen, regelt haar vriendin Sam haar terugkeer bij de krant waar ze ooit voor schreef. Echter, de enige beschikbare taak is het schrijven van overlijdensberichten. Vanaf het moment dat haar eerste opdracht binnenkomt begint Nell de geest te zien van de persoon over wie ze een stukje moet schrijven. Dat blijkt de opstap te zijn die haar nieuw leven nodig had.
Not Dead Yet is de verfilming van het Britse boek Confessions of a Forty-Something F##k Up. Een heel losse, blijkbaar. Het is een Amerikaanse serie, dus het verhaal speelt zich niet langer in Londen af. Maar de grootste aanpassing is de toevoeging van het element dat Nell nu dode mensen ziet. Dat zit kennelijk niet in het boek. Op zich leuk bedacht dat de geest-van-de-week een positieve invloed zal hebben op wat haar op dat moment dwars zit.
De figuurlijke geest is wel behouden: een hoop onorigineel en oppervlakkig gedoe. Alleen al het idee dat je gefaald bent als je op je veertigste niet alles voor elkaar hebt is onrealistisch en achterhaald. Je hele leven hetzelfde baantje is voor sommige mensen een hel, insinueren dat vrijgezellen nog niet compleet zijn mag gerust 'shaming' worden genoemd.
Nell moet leren leven zonder haar partner met wie ze lang samen is geweest, Sam is een beetje gestrest over werk en een gezinsleven combineren, Nells huisgenoot liegt tegen zijn vriendin over hoe zijn autistische persoonlijkheid echt is en Nells collega Dennis probeert met zijn partner een kind te krijgen. Op zich onderwerpen waar iets uit te halen valt, maar Not Dead Yet gaat in alles voor de meest simplistische aanpak.
Want het moet allemaal leuk en luchtig zijn. Eigenzinnige doch stereotype personages op kantoor, koppige doch eendimensionale geesten die zich met Nells leven ontmoeten. Haar huisgenoot Edward is een milde kopie van Sheldon uit The Big Bang Theory. Maar hoe hapklaar het ook allemaal is, de acteurs hebben de helft van het seizoen nodig om hun draai te vinden als de personages, net zoals de schrijvers tijd nodig hebben om hun flow te vinden. De eerste zes á zeven afleveringen zijn minder vermakelijk omdat het allemaal wat krampachtig aanvoelt.
De originaliteit blijft uit, maar halverwege het seizoen begint er dan toch een band te ontstaan – flinterdun, maar er is een connectie. Vandaar dat Not Dead Yet met de hakken over de sloot drie sterren verdient. Die stagiair met zijn grote bek die niet lollig blijkt te zijn verdwijnt bijna helemaal, Nell is niet meer persona non grata op de werkvloer en alle personages vormen eindelijk om tot een groep.
Wel apart dat hierdoor Nell zelf een platter personage wordt. Ze is zelfverzekerd, maakt geen grote fouten (en biedt makkelijk haar excuses aan als iemand klaagt) – ze maakt zich niet eens meer druk over de rotopmerkingen die haar baas naar haar hoofd slingert en dat zij tracht Sam af te pakken als bestie. Daarvoor kon Nell soms nog best naar zijn, zoals in een aflevering waar ze een afspraak maakt met Sam voor hun traditionele restaurantbezoek maar vervolgens niet komt opdagen omdat ze een vent heeft ontmoet, maar zodra het geheel minder wankel is wordt ze een saaiere hoofdpersoon.
Omdat alles zo'n licht en luchtig toontje heeft valt dat niet enorm op. Not Dead Yet is een feelgoodserie en zeker geen mysterie. Nell krijgt gewoon zonder verklaring een speciale gave en daar heeft ze vrede mee. Ze ziet nu geesten; oké, prima. En toch biedt de laatste aflevering daar ineens wel een verklaring voor. Nog steeds geen interessante of logische, maar het was nou juist een punt dat met rust gelaten was.
Er is ook geen begrijpelijke motivatie voor Nell om haar gave met niemand te delen, ze doet het simpelweg niet. Maar schaamteloos thuis en op werk een gesprek tegen het luchtledige voeren doet ze dan weer wel. Alles aan Not Dead Yet schreeuwt dat het vederlicht vermaak is waarin geen diepgang moet worden gezocht. Zij die daarin meegaan hebben een nieuwe serie gevonden die ze kunnen opzetten wanneer ze twintig minuten even niets aan hun hoofd willen.
Not Dead Yet is te zien bij Disney+.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
