Recensie
Recensie HBO Max-serie 'The Idol'
Alle glitter, glamour, popmuziek, danspasjes en seks weten deze serie niet te redden.
Regie: Sam Levinson | Cast: Lily-Rose Depp (Jocelyn), Abel Tesfaye (Tedros), Suzanna Son (Chloe), Troye Sivan (Xander), Jane Adams (Nikki Katz), e.a. | Afleveringen: 5 | Speelduur: 45-65 minuten | Jaar: 2023
Er is online veel te doen over The Idol, de nieuwe serie van Sam Levinson (Euphoria) en Abel 'The Weeknd' Tesfaye. Veel kritiek kwam al voor het verschijnen van de eerste aflevering, wat de vraag oproept of dat iets zegt over de productie of de inhoud. Want zodra het gaat over een popster (en de behandeling daarvan), heeft het internet zijn mening direct paraat.
Zangeres Jocelyn is de Britney Spears van haar generatie, al zijn er genoeg parallellen te trekken met andere vrouwelijke popsterren. De eerste aflevering geeft dit personage een ijzersterke introductie: in een paar minuten gaat Jocelyn alle emoties af, terwijl ze professioneel door blijft werken tijdens een fotosessie. Alles lijkt goed te gaan, tot een pr-nachtmerrie ervoor zorgt dat ze naar een ontsnapping zoekt. In een bezwete nachtclub komt ze de eigenaar Tedros tegen, waarna haar leven ontspoort.
De serie is gepeperd met meer van deze korte maar erg impactrijke scènes die naar meer doen verlangen. Het voornaamste voorbeeld hiervan zit in de tweede aflevering, wanneer Jocelyn na een lange dag vol emotionele inzinkingen als gevolg van een mislukte muziekvideo-opname door haar benen zakt. Terwijl ze bijna chirurgisch haar hoge zilveren hakken verwijdert, worden haar vermoeidheid en onmacht in beeld gebracht met haar bebloede en beblaarde voeten.
Dergelijke extreme reminders dat Jocelyn maar een mens is komen vaker langs. Door het contrast met de glamour van haar popsterrenbestaan slaan deze momenten in als een bom. Met deze reflectie op de keerzijde van het popsterrenbestaan is de serie op haar best. Helaas wordt dit positieve punt ondergesneeuwd door tal van negatieve punten.
Allereerst is er de onvermijdelijke stoorzender Tedros, wiens karakter ongeveer net zo aantrekkelijk is als zijn rattenstaartje. Hierdoor is de 'hypnotiserende allure' van deze sekteleider dusdanig ongeloofwaardig dat de basis van dit personage al vanaf de eerste minuut verzakt. Ook de middelmatige acteerprestatie van Abel Tesfaye zal bij de kijker niet veel meer opwekken dan medelijden en frustratie.
Hoewel Tedros wordt geïntroduceerd als het duiveltje op Jocelyns schouder, groeit hij vrij snel uit tot het middelpunt van de serie. Daardoor kan niemand meer om hem heen en is het verplicht kijken naar steeds matiger acteerwerk. Pas in de laatste aflevering wordt Jocelyn weer als centraal personage opgevoerd. In een laatste poging de serie te redden wordt daarin nog een laatste ongeïnspireerde plottwist erin gegooid, maar na de uiterst middelmatige verhaalopbouw voelt deze minder als revanche voor Jocelyn en meer als een harde trap na.
Misschien wel het meest spijtige is dat deze serie had van alles had kunnen zeggen, maar dat steeds niet doet. Megapopsterren, vooral degenen die begonnen als kindsterren, komen keer op keer in het nieuws vanwege hun verslechterende mentale staat. De media staan niet aan hun kant, paparazzi laten ze niet met rust en op sociale media voelt het alsof ze elke seconde van de dag 'aan' moeten staan. In plaats van deze gruwelijke behandeling aan te kaarten, wordt Jocelyns houding volledig bij haarzelf gelegd.
Of eigenlijk bij haar trauma als gevolg van het recent verliezen van haar moeder. The Idol vervalt daarmee in traumaporno: de serie neemt rijkelijk de rafelrandjes van Jocelyns trauma, maar weigert er anders mee te doen dan ze uit te stallen. Dit alles wordt afgewisseld met een overmaat aan ongemakkelijke seksscènes die voornamelijk voelen als de wens van Tesfaye.
Elke reflectie op het gedrag van Jocelyn (en vooral waar dat vandaan komt) blijft afwezig. Daardoor voelt het verhaal vlak en wordt elke kans gemist om enige complexiteit aan te brengen. Doodzonde, want doordat niets is gestroomlijnd voelt alles nóg chaotischer aan. The Idol had zo veel meer kunnen brengen, als men maar niet zo klakkeloos met het plot was omgegaan.
The Idol is te zien bij HBO Max.
Er is online veel te doen over The Idol, de nieuwe serie van Sam Levinson (Euphoria) en Abel 'The Weeknd' Tesfaye. Veel kritiek kwam al voor het verschijnen van de eerste aflevering, wat de vraag oproept of dat iets zegt over de productie of de inhoud. Want zodra het gaat over een popster (en de behandeling daarvan), heeft het internet zijn mening direct paraat.
Zangeres Jocelyn is de Britney Spears van haar generatie, al zijn er genoeg parallellen te trekken met andere vrouwelijke popsterren. De eerste aflevering geeft dit personage een ijzersterke introductie: in een paar minuten gaat Jocelyn alle emoties af, terwijl ze professioneel door blijft werken tijdens een fotosessie. Alles lijkt goed te gaan, tot een pr-nachtmerrie ervoor zorgt dat ze naar een ontsnapping zoekt. In een bezwete nachtclub komt ze de eigenaar Tedros tegen, waarna haar leven ontspoort.
De serie is gepeperd met meer van deze korte maar erg impactrijke scènes die naar meer doen verlangen. Het voornaamste voorbeeld hiervan zit in de tweede aflevering, wanneer Jocelyn na een lange dag vol emotionele inzinkingen als gevolg van een mislukte muziekvideo-opname door haar benen zakt. Terwijl ze bijna chirurgisch haar hoge zilveren hakken verwijdert, worden haar vermoeidheid en onmacht in beeld gebracht met haar bebloede en beblaarde voeten.
Dergelijke extreme reminders dat Jocelyn maar een mens is komen vaker langs. Door het contrast met de glamour van haar popsterrenbestaan slaan deze momenten in als een bom. Met deze reflectie op de keerzijde van het popsterrenbestaan is de serie op haar best. Helaas wordt dit positieve punt ondergesneeuwd door tal van negatieve punten.
Allereerst is er de onvermijdelijke stoorzender Tedros, wiens karakter ongeveer net zo aantrekkelijk is als zijn rattenstaartje. Hierdoor is de 'hypnotiserende allure' van deze sekteleider dusdanig ongeloofwaardig dat de basis van dit personage al vanaf de eerste minuut verzakt. Ook de middelmatige acteerprestatie van Abel Tesfaye zal bij de kijker niet veel meer opwekken dan medelijden en frustratie.
Hoewel Tedros wordt geïntroduceerd als het duiveltje op Jocelyns schouder, groeit hij vrij snel uit tot het middelpunt van de serie. Daardoor kan niemand meer om hem heen en is het verplicht kijken naar steeds matiger acteerwerk. Pas in de laatste aflevering wordt Jocelyn weer als centraal personage opgevoerd. In een laatste poging de serie te redden wordt daarin nog een laatste ongeïnspireerde plottwist erin gegooid, maar na de uiterst middelmatige verhaalopbouw voelt deze minder als revanche voor Jocelyn en meer als een harde trap na.
Misschien wel het meest spijtige is dat deze serie had van alles had kunnen zeggen, maar dat steeds niet doet. Megapopsterren, vooral degenen die begonnen als kindsterren, komen keer op keer in het nieuws vanwege hun verslechterende mentale staat. De media staan niet aan hun kant, paparazzi laten ze niet met rust en op sociale media voelt het alsof ze elke seconde van de dag 'aan' moeten staan. In plaats van deze gruwelijke behandeling aan te kaarten, wordt Jocelyns houding volledig bij haarzelf gelegd.
Of eigenlijk bij haar trauma als gevolg van het recent verliezen van haar moeder. The Idol vervalt daarmee in traumaporno: de serie neemt rijkelijk de rafelrandjes van Jocelyns trauma, maar weigert er anders mee te doen dan ze uit te stallen. Dit alles wordt afgewisseld met een overmaat aan ongemakkelijke seksscènes die voornamelijk voelen als de wens van Tesfaye.
Elke reflectie op het gedrag van Jocelyn (en vooral waar dat vandaan komt) blijft afwezig. Daardoor voelt het verhaal vlak en wordt elke kans gemist om enige complexiteit aan te brengen. Doodzonde, want doordat niets is gestroomlijnd voelt alles nóg chaotischer aan. The Idol had zo veel meer kunnen brengen, als men maar niet zo klakkeloos met het plot was omgegaan.
The Idol is te zien bij HBO Max.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
