Recensie
Recensie SkyShowtime-serie 'Star Trek: Strange New Worlds' seizoen 2
Meer van hetzelfde is zeker niet verkeerd, maar volgende keer mag het wat frisser.
Regie: Jonathan Frakes, Maja Vrvilo, Dan Liu | Cast: Anson Mount (Captain Pike), Rebecca Romijn (Una Chin-Riley), Ethan Peck (Spock), Celia Rose Gooding (Nyota Uhura), Babs Olusanmokun (Dr. M'Benga), e.a. | Afleveringen: 10 | Speelduur: 48-62 minuten | Jaar: 2023
De eerste officier van kapitein Pike was aan het einde van het vorige seizoen gearresteerd omdat ze belangrijke informatie over haarzelf had achtergehouden tijdens haar aanmelding voor Starfleet Academy. Maar Pike wil zijn Enterprise liever niet de ruimte laten verkennen zonder haar, dus het seizoen gaat van start met een poging om haar terug in haar positie te krijgen.
De eerste twee afleveringen zullen daar antwoord op geven en daarna gaat het ongeacht de uitkomst weer verder zoals gewend: opzichzelfstaande verhalen met een dunne rode draad om het seizoen aan elkaar te rijgen. Dat zorgt voor het gebruikelijke resultaat: de ene aflevering is zeer geslaagd en de andere wat minder.
Strange New Worlds houdt in ieder geval de stijl van het eerste seizoen aan, door het de Star Trek-serie te laten zijn die het meest lijkt op de originele uit de jaren zestig, inclusief afleveringen die zichzelf allerminst serieus nemen. In het eerste seizoen liep ieder personage rond als een sprookjesfiguur, in dit tweede seizoen komen wat personages uit het geanimeerde Star Trek: Lower Decks tot leven (geregisseerd door Jonathan Frakes) en in Subspace Rhapsody (ja ja) barsten ze uit in zang.
Die musicalaflevering is een van de missers. Ten eerste omdat het conflict een kopie is van de muzikale aflevering van Buffy the Vampire Slayer, waarin zingen leidde tot het onthullen van geheimen en verborgen emoties. Het lijkt erop dat de makers dit weten, getuige een opmerking over konijntjes die Buffy-fans wellicht iets zal zeggen. Ten tweede omdat de liedjes totaal niet memorabel zijn.
Ook aanwezig voor een bijrol in een aflevering is Clint Howard. Dat is erg leuk, want die zat als kind al in een aflevering van het eerste seizoen van de originele Star Trek. Ditmaal is hij gewoon als mens te zien, in een verhaal dat gaat over het trauma dat oorlog teweegbrengt – uiteraard een van de meer serieuze afleveringen.
Hij is niet de enige aanwezige Hollywoodveteraan. Er is nog een andere vedette die zowaar een vaste functie krijgt toegewezen op de Enterprise: Carol Kane (The Princess Bride, Unbreakable Kimmy Schmidt). Ze altijd een aparte stem en articulatie gehad, die er op haar gevorderde leeftijd alleen maar vreemder op zijn geworden, wat de makers van Strange New Worlds gebruiken door haar de identiteit te geven van een buitenaards ras dat eeuwenlang incognito heeft geleefd. Haar personage is prettige toevoeging: ze is zeer intelligent, maar ook erg komisch.
De doorlopende verhaaltjes zijn niet om over naar huis te schrijven. Romantische verwikkelingen, meer niet. Als er iets is dat eenmalig relevant is, dan komt er aan het begin wel een terugblik die laat zien hoe dit kortstondig relevant was in een vorige aflevering. Dat Pike zich bewust is van zijn eigen sterfdag komt af en toe vluchtig voorbij en de enige keer dat een groter plot zich voortzet is de afsluiter die een vervolg in het derde seizoen belooft.
Ondanks dat het personage van Rebecca Romijn wordt behandeld als een geliefd en belangrijk mens, zijn haar toevoegingen over het algemeen klein en nietszeggend. Als de hoogste leidinggevende onder de kapitein zou zij toch iets substantiëler mogen zijn. Uhura daarentegen krijgt heel wat aandacht om haar talent en persoonlijke karakter vorm te geven, maar dat is mooi want Celia Rose Gooding zet haar nog steeds fris en menselijk neer. Uhura is niet bang om haar jonge, onzekere gevoelens openlijk te tonen.
Geen kwaad woord over de teams die ervoor zorgen dat Strange New Worlds volledig weet te overtuigen als ruimte-avontuur. De sets, make-up en visuele effecten dragen de geloofwaardigheid en laten nergens een steek vallen. Juist hierdoor verdient de serie het als geheel om iets sterkere scenario's te hebben. De schrijvers maken het zichzelf soms net iets te makkelijk en er wordt nog te veel aan fanservice gedaan. De laatste aflevering introduceert bijvoorbeeld wederom een geliefd personage van vroeger.
Nu deze serie definitief een eigen fanbase heeft, wordt het niet eens tijd om iets meer een eigen vorm te krijgen. Misschien iets minder episodisch, bijvoorbeeld? Of de personages aan boord meer drama geven dan slechts liefdesperikelen? Het eerste seizoen had bijvoorbeeld de zieke dochter van de dokter, maar dat werd afgerond en daar kwam niets voor in de plaats. Strange New Worlds blijft een zeer vermakelijke serie om te kijken, maar ondanks al het emogezeur en wokegedoe van Discovery blijft dat toch echt de enige van de twee die haar eigen verhaal vertelt.
Star Trek: Strange New Worlds is te zien bij SkyShowtime.
De eerste officier van kapitein Pike was aan het einde van het vorige seizoen gearresteerd omdat ze belangrijke informatie over haarzelf had achtergehouden tijdens haar aanmelding voor Starfleet Academy. Maar Pike wil zijn Enterprise liever niet de ruimte laten verkennen zonder haar, dus het seizoen gaat van start met een poging om haar terug in haar positie te krijgen.
De eerste twee afleveringen zullen daar antwoord op geven en daarna gaat het ongeacht de uitkomst weer verder zoals gewend: opzichzelfstaande verhalen met een dunne rode draad om het seizoen aan elkaar te rijgen. Dat zorgt voor het gebruikelijke resultaat: de ene aflevering is zeer geslaagd en de andere wat minder.
Strange New Worlds houdt in ieder geval de stijl van het eerste seizoen aan, door het de Star Trek-serie te laten zijn die het meest lijkt op de originele uit de jaren zestig, inclusief afleveringen die zichzelf allerminst serieus nemen. In het eerste seizoen liep ieder personage rond als een sprookjesfiguur, in dit tweede seizoen komen wat personages uit het geanimeerde Star Trek: Lower Decks tot leven (geregisseerd door Jonathan Frakes) en in Subspace Rhapsody (ja ja) barsten ze uit in zang.
Die musicalaflevering is een van de missers. Ten eerste omdat het conflict een kopie is van de muzikale aflevering van Buffy the Vampire Slayer, waarin zingen leidde tot het onthullen van geheimen en verborgen emoties. Het lijkt erop dat de makers dit weten, getuige een opmerking over konijntjes die Buffy-fans wellicht iets zal zeggen. Ten tweede omdat de liedjes totaal niet memorabel zijn.
Ook aanwezig voor een bijrol in een aflevering is Clint Howard. Dat is erg leuk, want die zat als kind al in een aflevering van het eerste seizoen van de originele Star Trek. Ditmaal is hij gewoon als mens te zien, in een verhaal dat gaat over het trauma dat oorlog teweegbrengt – uiteraard een van de meer serieuze afleveringen.
Hij is niet de enige aanwezige Hollywoodveteraan. Er is nog een andere vedette die zowaar een vaste functie krijgt toegewezen op de Enterprise: Carol Kane (The Princess Bride, Unbreakable Kimmy Schmidt). Ze altijd een aparte stem en articulatie gehad, die er op haar gevorderde leeftijd alleen maar vreemder op zijn geworden, wat de makers van Strange New Worlds gebruiken door haar de identiteit te geven van een buitenaards ras dat eeuwenlang incognito heeft geleefd. Haar personage is prettige toevoeging: ze is zeer intelligent, maar ook erg komisch.
De doorlopende verhaaltjes zijn niet om over naar huis te schrijven. Romantische verwikkelingen, meer niet. Als er iets is dat eenmalig relevant is, dan komt er aan het begin wel een terugblik die laat zien hoe dit kortstondig relevant was in een vorige aflevering. Dat Pike zich bewust is van zijn eigen sterfdag komt af en toe vluchtig voorbij en de enige keer dat een groter plot zich voortzet is de afsluiter die een vervolg in het derde seizoen belooft.
Ondanks dat het personage van Rebecca Romijn wordt behandeld als een geliefd en belangrijk mens, zijn haar toevoegingen over het algemeen klein en nietszeggend. Als de hoogste leidinggevende onder de kapitein zou zij toch iets substantiëler mogen zijn. Uhura daarentegen krijgt heel wat aandacht om haar talent en persoonlijke karakter vorm te geven, maar dat is mooi want Celia Rose Gooding zet haar nog steeds fris en menselijk neer. Uhura is niet bang om haar jonge, onzekere gevoelens openlijk te tonen.
Geen kwaad woord over de teams die ervoor zorgen dat Strange New Worlds volledig weet te overtuigen als ruimte-avontuur. De sets, make-up en visuele effecten dragen de geloofwaardigheid en laten nergens een steek vallen. Juist hierdoor verdient de serie het als geheel om iets sterkere scenario's te hebben. De schrijvers maken het zichzelf soms net iets te makkelijk en er wordt nog te veel aan fanservice gedaan. De laatste aflevering introduceert bijvoorbeeld wederom een geliefd personage van vroeger.
Nu deze serie definitief een eigen fanbase heeft, wordt het niet eens tijd om iets meer een eigen vorm te krijgen. Misschien iets minder episodisch, bijvoorbeeld? Of de personages aan boord meer drama geven dan slechts liefdesperikelen? Het eerste seizoen had bijvoorbeeld de zieke dochter van de dokter, maar dat werd afgerond en daar kwam niets voor in de plaats. Strange New Worlds blijft een zeer vermakelijke serie om te kijken, maar ondanks al het emogezeur en wokegedoe van Discovery blijft dat toch echt de enige van de twee die haar eigen verhaal vertelt.
Star Trek: Strange New Worlds is te zien bij SkyShowtime.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
