Recensie
Recensie Netflix-serie 'Disenchantment' seizoen 5
Het sprookje komt op rommelige wijze ten einde, maar het blijft lachen.
Regie: Dwayne Carey-Hill, Jeff Myers, Ira Sherak, e.a. | Cast (stemmen): Abbi Jacobson, Tress MacNeille, John DiMaggio, Nat Faxon, Eric André, Maurice LaMarche, Billy West, David Herman, Rich Fulcher, Lucy Montgomery, e.a. | Afleveringen: 10 | Speelduur: 22-44 minuten | Jaar: 2023
Matt Groenings Disenchantment lag altijd dichter bij Futurama dan The Simpsons. Niet vanwege de animatiestijl, niet vanwege hoe het verhaal verteld wordt, niet vanwege de humor – op alle drie punten heeft deze serie altijd haar eigen identiteit gehad. Het is vanwege de cast en dan met name Billy West, John DiMaggio en Maurica LaMarche. Hun stemmen zijn zo herkenbaar dat ze direct doen denken aan Futurama.
Het vijfde seizoen gaat verder waar het vorige eindigde. De kwaadaardige tweede Bean is onthoofd en de echte Bean wordt voor dood aangezien. Boze koningin Dagmar heeft het lijf en het hoofd van slechte Bean nodig om haar plan te voltooien, wat Luci en Elfo proberen te voorkomen. Bean reist samen met haar vriendin, de zeemeermin, naar Steamworld om haar vader te bevrijden.
Hoewel de vroege seizoenen afleveringen bevatten die op zichzelf stonden, was Disenchantment altijd bedoeld als een serie met een doorlopend verhaal dat ooit ten einde zou komen. Die tijd is nu helaas aangebroken, maar het was vermoeiend geweest als de makers het verhaal hadden uitgerekt om nog een jaartje langer door te kunnen gaan.
Sterker nog: ze lijken al moeite te hebben gehad om de laatste tien afleveringen te vullen. Het plot rondom het verstoppen van het lijk van slechte Bean is verspreid over de hele eerste helft. Tussendoor nemen Bean en Mora ook hun tijd om niet slechts koning Zog maar ook andere bekenden te bevrijden uit de rariteitenshow in Steamworld.
Slechts een aflevering is gewijd aan hoe Bean om leert gaan met haar magische krachten. De regels voor hoe die precies werken worden nooit uitgelegd en blijven vaag. Er wordt meerdere keren letterlijk uitgesproken dat ze is uitgeput, maar ze kan er steeds nog tegenaan. In het fantasygenre mag alles, zolang de regels van hoe en waarom maar concreet en helder zijn. Dat is hier niet het geval. En een held mag natuurlijk nooit te makkelijk zijn kracht onder de knie krijgen.
De climax is niet mak. Deze is verspreid over de laatste drie afleveringen, waarvan de afsluiter zelfs twee keer zo lang duurt als gebruikelijk. Er vloeien in deze eindstrijd geen liters bloed, maar er worden wel heel wat ledematen afgehakt en torso's gespietst. Daarmee is deze afsluiting duidelijk niet geschikt voor jonge kijkers, maar de humor en de thema's van Disenchantment waren toch altijd al gericht op volwassenen.
De grappen zijn weer sterk en in groten getalen aanwezig. In het begin moest de serie haar komische noot nog zien te vinden en draaide de lol er vooral om dat prinses Bean losbandig was en daarin nog eens werd aangespoord door de kleine demon Luci. Maar op den duur kwam de droge, maffe sfeer meer naar boven en deze is blijven hangen.
Of het inmiddels brede arsenaal aan memorabele typetjes. De lange pauzes tussen de seizoenen door doen heel wat personages vergeten, maar zodra ze in beeld komen en hun eigen manier van spreken laten horen komt alles direct terug. Het enige wat nooit aansloeg was het ganzengegak van Zog. Dat is inmiddels gelukkig zo goed als afwezig.
Er lopen veel verhaallijntjes en die moeten allemaal worden afgerond. Tenminste, de lopende uit dit seizoen, want er zijn nog wel wat kleine losse eindjes. Maar daarover wordt letterlijk een grappige opmerking gemaakt in de laatste aflevering. Het piepkleine subplot rondom de leider van Steamland heeft letterlijk geen enkele invloed op wat er allemaal speelt, maar het laat in ieder geval zien waar sommige personages eindigen.
Het is het mafste sprookje ooit, maar Disenchantment zal voornamelijk herinnerd worden om de gekke grappen en kleurrijke mensen (of beter: mensachtigen). Wie weet zal deze serie net als Futurama over vele jaren ineens nieuw leven ingeblazen krijgen. Terugkeren uit de dood is in Disenchantment in ieder geval niets om van op te kijken.
Disenchantment is te zien bij Netflix.
Matt Groenings Disenchantment lag altijd dichter bij Futurama dan The Simpsons. Niet vanwege de animatiestijl, niet vanwege hoe het verhaal verteld wordt, niet vanwege de humor – op alle drie punten heeft deze serie altijd haar eigen identiteit gehad. Het is vanwege de cast en dan met name Billy West, John DiMaggio en Maurica LaMarche. Hun stemmen zijn zo herkenbaar dat ze direct doen denken aan Futurama.
Het vijfde seizoen gaat verder waar het vorige eindigde. De kwaadaardige tweede Bean is onthoofd en de echte Bean wordt voor dood aangezien. Boze koningin Dagmar heeft het lijf en het hoofd van slechte Bean nodig om haar plan te voltooien, wat Luci en Elfo proberen te voorkomen. Bean reist samen met haar vriendin, de zeemeermin, naar Steamworld om haar vader te bevrijden.
Hoewel de vroege seizoenen afleveringen bevatten die op zichzelf stonden, was Disenchantment altijd bedoeld als een serie met een doorlopend verhaal dat ooit ten einde zou komen. Die tijd is nu helaas aangebroken, maar het was vermoeiend geweest als de makers het verhaal hadden uitgerekt om nog een jaartje langer door te kunnen gaan.
Sterker nog: ze lijken al moeite te hebben gehad om de laatste tien afleveringen te vullen. Het plot rondom het verstoppen van het lijk van slechte Bean is verspreid over de hele eerste helft. Tussendoor nemen Bean en Mora ook hun tijd om niet slechts koning Zog maar ook andere bekenden te bevrijden uit de rariteitenshow in Steamworld.
Slechts een aflevering is gewijd aan hoe Bean om leert gaan met haar magische krachten. De regels voor hoe die precies werken worden nooit uitgelegd en blijven vaag. Er wordt meerdere keren letterlijk uitgesproken dat ze is uitgeput, maar ze kan er steeds nog tegenaan. In het fantasygenre mag alles, zolang de regels van hoe en waarom maar concreet en helder zijn. Dat is hier niet het geval. En een held mag natuurlijk nooit te makkelijk zijn kracht onder de knie krijgen.
De climax is niet mak. Deze is verspreid over de laatste drie afleveringen, waarvan de afsluiter zelfs twee keer zo lang duurt als gebruikelijk. Er vloeien in deze eindstrijd geen liters bloed, maar er worden wel heel wat ledematen afgehakt en torso's gespietst. Daarmee is deze afsluiting duidelijk niet geschikt voor jonge kijkers, maar de humor en de thema's van Disenchantment waren toch altijd al gericht op volwassenen.
De grappen zijn weer sterk en in groten getalen aanwezig. In het begin moest de serie haar komische noot nog zien te vinden en draaide de lol er vooral om dat prinses Bean losbandig was en daarin nog eens werd aangespoord door de kleine demon Luci. Maar op den duur kwam de droge, maffe sfeer meer naar boven en deze is blijven hangen.
Of het inmiddels brede arsenaal aan memorabele typetjes. De lange pauzes tussen de seizoenen door doen heel wat personages vergeten, maar zodra ze in beeld komen en hun eigen manier van spreken laten horen komt alles direct terug. Het enige wat nooit aansloeg was het ganzengegak van Zog. Dat is inmiddels gelukkig zo goed als afwezig.
Er lopen veel verhaallijntjes en die moeten allemaal worden afgerond. Tenminste, de lopende uit dit seizoen, want er zijn nog wel wat kleine losse eindjes. Maar daarover wordt letterlijk een grappige opmerking gemaakt in de laatste aflevering. Het piepkleine subplot rondom de leider van Steamland heeft letterlijk geen enkele invloed op wat er allemaal speelt, maar het laat in ieder geval zien waar sommige personages eindigen.
Het is het mafste sprookje ooit, maar Disenchantment zal voornamelijk herinnerd worden om de gekke grappen en kleurrijke mensen (of beter: mensachtigen). Wie weet zal deze serie net als Futurama over vele jaren ineens nieuw leven ingeblazen krijgen. Terugkeren uit de dood is in Disenchantment in ieder geval niets om van op te kijken.
Disenchantment is te zien bij Netflix.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
