Recensie
Recensie HBO Max-serie 'I Love You and It Hurts'
Het eerste deel van de titel is net zo min voelbaar als het tweede deel.
Regie: Bernardo de la Rosa, Enrique Begné | Cast: Cesar Iván Díaz (DJ), Daniel Lozano (Marcos Robles), Karolína Krézlová (Hostess), Maite Piña (Shumi), Wayne LeGette (Cesar), e.a. | Afleveringen: 13 | Speelduur: 34-43 minuten | Jaar: 2023
Wie zich niet laat afschrikken door de dramatische doch simplistische titel kan zich met I Love You and It Hurts opmaken voor een soapachtig relaas waarin het melodrama niet wordt geschuwd. Niets mis mee, voor wie ervan houdt. Toch zal de gemiddelde soapliefhebber erkennen dat het op een flink aantal onderdelen beter had gekund.
Van bedenker Cris Morena is bekend dat ze graag werkt met mensen die nog niet eerder op het scherm verschenen. En dat is te merken. Vrijwel alle acteurs acteren bijzonder slecht en dreunen hun teksten op alsof ze die van een autocue aflezen, wat ze pogen te compenseren met wilde, zogenaamd passionele bewegingen. Maar ze krijgen ook niet bepaald kwalitatief materiaal om mee te werken.
Uit alle macht wordt gepoogd de kijker te overtuigen van de goedheid van de hoofdpersonen. Zo zien we direct al hoe Juan een homofoob uit zijn band gooit en water geeft aan een dorstige vluchteling. Niet bijzonder indrukwekkende acties; ieder mens met een beetje integriteit draait zijn hand hier niet voor om. Maar als we Juan kleren zien stelen om uit te delen aan een stel kinderen wordt duidelijk dat we echt moeten geloven dat hij een soort moderne Robin Hood is.
Ook Juans vrouwelijke tegenhanger Lola moet aan dit spervuur van ophemeling geloven. Als enige leerling in haar klas weet ze iets te vertellen over milieuvervuiling en ze weigert zowaar het plastic tasje bij een paar niet al te dure schoenen. Ze is vast een heilige. Naast Moeder Theresa is Lola ook een ontzettend cliché: het rijke meisje met de vader die de woonwijk van haar geliefde wil platgooien voor een winkelcentrum en de afstandelijke moeder die alleen maar met werk bezig is.
Zo zijn er nog veel meer stereotypen, allemaal even onorigineel en geforceerd. Uiteraard ontbreekt de homoseksuele beste vriend niet. Met zo'n script is het geen wonder dat de acteurs zo ongeïnspireerd acteren. De personages komen door dit alles ontzettend nep over. Zoals wel vaker in soaps komen heftige onderwerpen slechts vluchtig aan bod en krijgen ze nauwelijks enige uitwerking.
In tegenstelling tot wat het affiche doet vermoeden bevat I Love You and It Hurts geen tragische romance à la Romeo en Julia, maar een onvolwassen verliefdheid van twee emotionele pubers. De makers lijken er haast vanuit te gaan dat de kijker wel zal snappen dat de liefde tussen een rijk meisje en een jongen van de straat niet mogelijk is. Dat ze zich hiermee beroepen op een achterhaald cliché maakt het moeilijk te verteren dat de serie als zeer vernieuwend wordt gepromoot.
Het liefdesverhaal is weinig overtuigend of meeslepend. Juan en Lola zoeken elkaar vrolijk op en maken samen muziek, maar het probleem dat deze geliefden horen te hebben, de tegenstelling tussen rijk en arm, komt niet over. Er zijn geen ouders die de omgang strikt verbieden of onbegrip hebben voor elkaars sociale klasse, maar vooral ruzietjes die nergens over gaan. Tussen de twee hoofdpersonen is daarnaast geen chemie te bespeuren. Maar wat verwacht je ook met zulke slechte acteurs.
Gelukkig is hier en daar een leuk liedje te horen. De muziek is zeer uiteenlopend: dan weer opgeschoten rap, vervolgens een zijige ballad met dito dansmoves. Dat daarin geen harmonie te bespeuren is, is mogelijk een bewuste keuze om de tegenstellingen te benadrukken, maar het verstoort wel de dynamiek van de soundtrack. Ook irritant is dat alle nummers heel duidelijk geplaybackt worden. Dit gebeurt wel vaker, maar het is zelden zo goed zichtbaar dat er op een andere toonhoogte of volume gezongen wordt.
De dans wordt blijkbaar belangrijker gevonden, maar die stelt helaas niet veel voor. Wanner Lola zich aan balletbewegingen waagt wordt duidelijk dat haar vertolker geen training heeft gehad; verder dan wat flapperen met haar handen en zich verschuilen achter effecten komt ze niet. Voor echte dansers en dansliefhebbers is dit een doorn in het oog.
Er is weinig innovatiefs aan I Love You and It Hurts. De semi-poëtische voice-over vol pseudowijsheid is vooral irritant, de alles-komt-op-magische-wijze-steeds-weer-goed-verhaallijnen zijn onrealistisch, het handelen van de personages klopt niet bij hun karakters en het verhaal stevent al vanaf de eerste aflevering af op een zeer voorspelbare ontknoping. Gelukkig zijn er prima alternatieven beschikbaar. Wie een serie wil zien waarin de liefde tussen een rijk meisje en een arme jongen geportretteerd wordt op een originelere manier en met betere muziek, is bijvoorbeeld het Spaanse Entrevías aan te raden.
I Love You and It Hurts is te zien bij HBO Max.
Wie zich niet laat afschrikken door de dramatische doch simplistische titel kan zich met I Love You and It Hurts opmaken voor een soapachtig relaas waarin het melodrama niet wordt geschuwd. Niets mis mee, voor wie ervan houdt. Toch zal de gemiddelde soapliefhebber erkennen dat het op een flink aantal onderdelen beter had gekund.
Van bedenker Cris Morena is bekend dat ze graag werkt met mensen die nog niet eerder op het scherm verschenen. En dat is te merken. Vrijwel alle acteurs acteren bijzonder slecht en dreunen hun teksten op alsof ze die van een autocue aflezen, wat ze pogen te compenseren met wilde, zogenaamd passionele bewegingen. Maar ze krijgen ook niet bepaald kwalitatief materiaal om mee te werken.
Uit alle macht wordt gepoogd de kijker te overtuigen van de goedheid van de hoofdpersonen. Zo zien we direct al hoe Juan een homofoob uit zijn band gooit en water geeft aan een dorstige vluchteling. Niet bijzonder indrukwekkende acties; ieder mens met een beetje integriteit draait zijn hand hier niet voor om. Maar als we Juan kleren zien stelen om uit te delen aan een stel kinderen wordt duidelijk dat we echt moeten geloven dat hij een soort moderne Robin Hood is.
Ook Juans vrouwelijke tegenhanger Lola moet aan dit spervuur van ophemeling geloven. Als enige leerling in haar klas weet ze iets te vertellen over milieuvervuiling en ze weigert zowaar het plastic tasje bij een paar niet al te dure schoenen. Ze is vast een heilige. Naast Moeder Theresa is Lola ook een ontzettend cliché: het rijke meisje met de vader die de woonwijk van haar geliefde wil platgooien voor een winkelcentrum en de afstandelijke moeder die alleen maar met werk bezig is.
Zo zijn er nog veel meer stereotypen, allemaal even onorigineel en geforceerd. Uiteraard ontbreekt de homoseksuele beste vriend niet. Met zo'n script is het geen wonder dat de acteurs zo ongeïnspireerd acteren. De personages komen door dit alles ontzettend nep over. Zoals wel vaker in soaps komen heftige onderwerpen slechts vluchtig aan bod en krijgen ze nauwelijks enige uitwerking.
In tegenstelling tot wat het affiche doet vermoeden bevat I Love You and It Hurts geen tragische romance à la Romeo en Julia, maar een onvolwassen verliefdheid van twee emotionele pubers. De makers lijken er haast vanuit te gaan dat de kijker wel zal snappen dat de liefde tussen een rijk meisje en een jongen van de straat niet mogelijk is. Dat ze zich hiermee beroepen op een achterhaald cliché maakt het moeilijk te verteren dat de serie als zeer vernieuwend wordt gepromoot.
Het liefdesverhaal is weinig overtuigend of meeslepend. Juan en Lola zoeken elkaar vrolijk op en maken samen muziek, maar het probleem dat deze geliefden horen te hebben, de tegenstelling tussen rijk en arm, komt niet over. Er zijn geen ouders die de omgang strikt verbieden of onbegrip hebben voor elkaars sociale klasse, maar vooral ruzietjes die nergens over gaan. Tussen de twee hoofdpersonen is daarnaast geen chemie te bespeuren. Maar wat verwacht je ook met zulke slechte acteurs.
Gelukkig is hier en daar een leuk liedje te horen. De muziek is zeer uiteenlopend: dan weer opgeschoten rap, vervolgens een zijige ballad met dito dansmoves. Dat daarin geen harmonie te bespeuren is, is mogelijk een bewuste keuze om de tegenstellingen te benadrukken, maar het verstoort wel de dynamiek van de soundtrack. Ook irritant is dat alle nummers heel duidelijk geplaybackt worden. Dit gebeurt wel vaker, maar het is zelden zo goed zichtbaar dat er op een andere toonhoogte of volume gezongen wordt.
De dans wordt blijkbaar belangrijker gevonden, maar die stelt helaas niet veel voor. Wanner Lola zich aan balletbewegingen waagt wordt duidelijk dat haar vertolker geen training heeft gehad; verder dan wat flapperen met haar handen en zich verschuilen achter effecten komt ze niet. Voor echte dansers en dansliefhebbers is dit een doorn in het oog.
Er is weinig innovatiefs aan I Love You and It Hurts. De semi-poëtische voice-over vol pseudowijsheid is vooral irritant, de alles-komt-op-magische-wijze-steeds-weer-goed-verhaallijnen zijn onrealistisch, het handelen van de personages klopt niet bij hun karakters en het verhaal stevent al vanaf de eerste aflevering af op een zeer voorspelbare ontknoping. Gelukkig zijn er prima alternatieven beschikbaar. Wie een serie wil zien waarin de liefde tussen een rijk meisje en een arme jongen geportretteerd wordt op een originelere manier en met betere muziek, is bijvoorbeeld het Spaanse Entrevías aan te raden.
I Love You and It Hurts is te zien bij HBO Max.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
