Recensie
Recensie Apple TV+-serie 'Lessons in Chemistry'
Brengt goed over hoe het gevoeld moet hebben om een vrouw te zijn in de jaren vijftig, maar vertelt tegelijkertijd een onderhoudend verhaal.
Regie: Sarah Adina Smith | Cast: Brie Larson (Elizabeth Zott), Aja Naomi King (Harriet Sloan), Kevin Sussman (Walter), Lewis Pullman (Calvin), Alice Halsey (Mad), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 42-51 minuten | Jaar: 2023
Nog niet heel lang geleden werden vrouwen gezien als minderwaardige mensen. Het lot van vrouwen die zestig jaar geleden leefden is al vaker verkend. Vooral Mad Men bracht in het eerste seizoen goed over dat van deze leeghoofdige kippetjes niet veel meer werd verwacht dan dat ze het huishouden op zich namen en verder geen ambities koesterden. Lessons in Chemistry laat dat ook treffend zien, maar helaas is dit toch weer zo'n serie waarin uiteindelijk de focus op een man ligt.
Elizabeth is een briljante wetenschapper, maar als vrouw mag ze eind jaren vijftig in het laboratorium niet veel meer doen dan voor de mannen spullen klaarzetten en opruimen, en koffiezetten. Een collega merkt haar op en dwingt af dat zij hem helpt met zijn onderzoek. Elizabeth is ook zeer begaafd in de keuken en de opening van de serie verklapt dat zij uiteindelijk haar eigen kookprogramma zal krijgen.
De eerste minuut maakt het direct duidelijk: Lessons in Chemistry wil kwaliteitsdrama zijn. Serieus geschreven en geacteerd, hoge production value en een maatschappelijk thema. Met Brie Larson in de hoofdrol kan dit haast niet verkeerd uitpakken en dat gebeurt gelukkig ook niet. De vijf sterren haalt de serie zeker niet, maar slecht is anders. Apple TV+ heeft er weer een prima serie bij.
Dat de topscore niet wordt gehaald heeft meerdere redenen. Met stip bovenaan staat de opening van de derde aflevering, waarin een eerder door Elizabeth in huis gehaalde straathond zijn eigen sequentie krijgt waarin we zijn achtergrondverhaal zien en hij ons vertelt hoe hij zich momenteel voelt. Ja, deze hond heeft een eigen doodserieuze monoloog. Een acteur die klinkt als een begrafenisondernemer verwoordt de gedachten van dit huisdier, dat kennelijk meer zelfbewustzijn en redenatie bezit dan menig mens. Te belachelijk voor woorden.
De introductie die verklapt dat Elizabeth een televisiekok zal worden voelt als een verplicht nummertje. Daarnaast was het een leuke verrassing geweest om te ontdekken dat haar pad daarheen leidde in plaats van dit al van tevoren te weten. Het doet af aan de spanning van haar wankele positie in het laboratorium; er is nu de voorkennis dat ze uiteindelijk met zekerheid de laan uit wordt gestuurd.
Een andere misser is dat deze serie, die laat zien hoe intelligent en getalenteerd sommige vrouwen altijd al zijn geweest, zoveel aandacht geeft aan het belang van een mannelijk personage. Het is voor het verhaal absoluut nodig om te laten zien dat de gereserveerde en sociaal onhandige Elizabeth zich leert te begeven in de maatschappij, maar dat moest kennelijk via een romance.
Verliefd zijn is een ding, maar in dit geval is de man vrijwel de enige drijfveer achter alle vooruitgang die Elizabeth op sociaal en professioneel vlak boekt. Dat zij zijn onderzoek bevordert krijgt heel wat minder aandacht. Gelukkig staat daar tegenover dat in de hoofdrol Larson de zelfstandigheid van Elizabeth consistent in stand houdt.
In de eerste aflevering speelt ze haar misschien iets te stereotiep autistisch. Ze lijkt een soort Sheldon Cooper, maar dan niet grappig: geen enkele gezichtsuitdrukking en nul begrip voor bepaalde handelingen van andere mensen. Misschien een verkeerde keuze, misschien bewust gedaan zodat haar latere kleine uitdrukkingen wat sterker overkomen.
Wel geniaal is dat Elizabeth letterlijk niet begrijpt waarom mannen zo moeilijk doen over vrouwen en daarom dus zonder terughoudendheid haar ding doet. Dat mannelijke leidinggevenden haar vervolgens tegenwerken vergroot de onzinnigheid van hun handelen. Meer dan ooit voelt het te zot voor woorden dat vrouwen relatief kortgeleden nog zo werden behandeld.
In de uitvoering is Lessons in Chemistry typisch Apple TV+: kosten nog moeite bespaard om alles correct, kwalitatief en overtuigend te laten ogen. Nergens laat de productie een steekje vallen; alles is op en top jaren vijftig en zestig. Niet alleen Larsons acteren is top, ook andere belangrijke rollen worden sterk neergezet. Er verschijnt op den duur zelfs een kind en ook voor die meid liggen vast nog veel acteerklussen in het verschiet. Omdat dit een boekverfilming betreft wordt het verhaal afgerond en hopelijk blijft het daarbij. Elizabeth heeft een mooie bestemming bereikt, een volgende uitdaging zou geforceerd aanvoelen.
Lessons in Chemistry is te zien bij Apple TV+.
Nog niet heel lang geleden werden vrouwen gezien als minderwaardige mensen. Het lot van vrouwen die zestig jaar geleden leefden is al vaker verkend. Vooral Mad Men bracht in het eerste seizoen goed over dat van deze leeghoofdige kippetjes niet veel meer werd verwacht dan dat ze het huishouden op zich namen en verder geen ambities koesterden. Lessons in Chemistry laat dat ook treffend zien, maar helaas is dit toch weer zo'n serie waarin uiteindelijk de focus op een man ligt.
Elizabeth is een briljante wetenschapper, maar als vrouw mag ze eind jaren vijftig in het laboratorium niet veel meer doen dan voor de mannen spullen klaarzetten en opruimen, en koffiezetten. Een collega merkt haar op en dwingt af dat zij hem helpt met zijn onderzoek. Elizabeth is ook zeer begaafd in de keuken en de opening van de serie verklapt dat zij uiteindelijk haar eigen kookprogramma zal krijgen.
De eerste minuut maakt het direct duidelijk: Lessons in Chemistry wil kwaliteitsdrama zijn. Serieus geschreven en geacteerd, hoge production value en een maatschappelijk thema. Met Brie Larson in de hoofdrol kan dit haast niet verkeerd uitpakken en dat gebeurt gelukkig ook niet. De vijf sterren haalt de serie zeker niet, maar slecht is anders. Apple TV+ heeft er weer een prima serie bij.
Dat de topscore niet wordt gehaald heeft meerdere redenen. Met stip bovenaan staat de opening van de derde aflevering, waarin een eerder door Elizabeth in huis gehaalde straathond zijn eigen sequentie krijgt waarin we zijn achtergrondverhaal zien en hij ons vertelt hoe hij zich momenteel voelt. Ja, deze hond heeft een eigen doodserieuze monoloog. Een acteur die klinkt als een begrafenisondernemer verwoordt de gedachten van dit huisdier, dat kennelijk meer zelfbewustzijn en redenatie bezit dan menig mens. Te belachelijk voor woorden.
De introductie die verklapt dat Elizabeth een televisiekok zal worden voelt als een verplicht nummertje. Daarnaast was het een leuke verrassing geweest om te ontdekken dat haar pad daarheen leidde in plaats van dit al van tevoren te weten. Het doet af aan de spanning van haar wankele positie in het laboratorium; er is nu de voorkennis dat ze uiteindelijk met zekerheid de laan uit wordt gestuurd.
Een andere misser is dat deze serie, die laat zien hoe intelligent en getalenteerd sommige vrouwen altijd al zijn geweest, zoveel aandacht geeft aan het belang van een mannelijk personage. Het is voor het verhaal absoluut nodig om te laten zien dat de gereserveerde en sociaal onhandige Elizabeth zich leert te begeven in de maatschappij, maar dat moest kennelijk via een romance.
Verliefd zijn is een ding, maar in dit geval is de man vrijwel de enige drijfveer achter alle vooruitgang die Elizabeth op sociaal en professioneel vlak boekt. Dat zij zijn onderzoek bevordert krijgt heel wat minder aandacht. Gelukkig staat daar tegenover dat in de hoofdrol Larson de zelfstandigheid van Elizabeth consistent in stand houdt.
In de eerste aflevering speelt ze haar misschien iets te stereotiep autistisch. Ze lijkt een soort Sheldon Cooper, maar dan niet grappig: geen enkele gezichtsuitdrukking en nul begrip voor bepaalde handelingen van andere mensen. Misschien een verkeerde keuze, misschien bewust gedaan zodat haar latere kleine uitdrukkingen wat sterker overkomen.
Wel geniaal is dat Elizabeth letterlijk niet begrijpt waarom mannen zo moeilijk doen over vrouwen en daarom dus zonder terughoudendheid haar ding doet. Dat mannelijke leidinggevenden haar vervolgens tegenwerken vergroot de onzinnigheid van hun handelen. Meer dan ooit voelt het te zot voor woorden dat vrouwen relatief kortgeleden nog zo werden behandeld.
In de uitvoering is Lessons in Chemistry typisch Apple TV+: kosten nog moeite bespaard om alles correct, kwalitatief en overtuigend te laten ogen. Nergens laat de productie een steekje vallen; alles is op en top jaren vijftig en zestig. Niet alleen Larsons acteren is top, ook andere belangrijke rollen worden sterk neergezet. Er verschijnt op den duur zelfs een kind en ook voor die meid liggen vast nog veel acteerklussen in het verschiet. Omdat dit een boekverfilming betreft wordt het verhaal afgerond en hopelijk blijft het daarbij. Elizabeth heeft een mooie bestemming bereikt, een volgende uitdaging zou geforceerd aanvoelen.
Lessons in Chemistry is te zien bij Apple TV+.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
