Recensie
Recensie Apple TV+-serie 'The Buccaneers'
Kostuumdrama vanuit Amerikaans perspectief met een feministische insteek die niet geheel behouden blijft.
Regie: Charlotte Regan, Richard Senior, Susanna White | Cast: Kristine Frøseth (Annabel 'Nan' St. George), Guy Remmers (Hertog Theo), Matthew Broome (Guy Thwarte), Imogen Waterhouse (Virginia 'Jinny' St. George), Christina Hendricks (Mevrouw St. George), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 46-55 minuten | Jaar: 2023
Rond 1870 wordt een groep Amerikaanse vriendinnen naar Londen verscheept om elk een rijke man te strikken nadat een van hen met een Engelsman trouwt. Deze cultuurclash leidt in The Buccaneers niet alleen tot prille liefdes, maar ook een driehoeksverhouding, machtsrelaties en feministische openbaringen. Dit gaat gepaard met een soundtrack van moderne muziek gezongen door vrouwen. Maar post-Bridgerton maakt dat weinig indruk en wordt de serie vooral een lofzang op het uitbundige karakter van Amerikanen.
Vriendinnen Nan, Conchita, Jinny, Mabel en Lizzy zijn typische rebellerende Amerikaanse tieners van eind negentiende eeuw. Ze nemen ruimte in, dansen uitbundig, delen hun meningen en weten vooral wat zij willen in het leven. Door het contrast met het traditionalisme van de Britten zorgt hun komst direct voor onrust. Met een groep jongvolwassen hoofdpersonen kan de kijker een hoop bijpassend drama verwachten.
The Buccaneers is een verfilming van een miniserie uit 1995, die op haar beurt gebaseerd is op het gelijknamige boek uit 1936. Het is geen directe verfilming van dat boek, vanwege de elementen die exclusief uit de eerdere miniserie komen. Destijds was de toevoeging van een lesbische verhaallijn iets waar menig kijker aanstoot aan nam, terwijl die met de huidige LHBTQI-representatie in de media niet langer schokkend is maar haast verwacht. Dat neemt niets weg van deze specifieke verhaallijn, die goed in elkaar steekt.
De eerste helft van het seizoen is ijzersterk. Op een prettig tempo worden alle individuele verhaallijnen opgezet en de onderliggende relaties gevormd. Hierbij is de meest unieke invalshoek (in ieder geval voor een kostuumdrama) de onvoorwaardelijke zusterlijke band tussen de vijf vriendinnen. Waar series als deze doorgaans misogyne ondertonen aan vriendschappen geven, steunen de vrouwen in The Buccaneers elkaar altijd. In het acteerwerk worden de onderlinge banden met zoveel liefde neergezet dat elke lach en elke traan geloofwaardig zijn.
Het is vrij knap dat deze emoties zo goed uit de verf komen, gezien de dialogen waarmee ze gepaard gaan. Met ongemakkelijke en stereotypische zinnen alom laat het gesproken aspect veel te wensen over. Het toont de kwaliteiten van de acteurs dat ze daarmee geloofwaardig acteerwerk kunnen laten zien, maar dit voorkomt niet dat het voor de kijker makkelijk te voorspellen is hoe gesprekken zullen verlopen.
Twee acteerprestaties die extra lof verdienen, zijn die van Kristine Froseth en Christina Hendricks als Nan en haar moeder. Beide actrices weten enorm integer de complicaties van hun personages uit te beelden en weten direct alle aandacht te vangen zodra zij het beeld inwandelen. Knap, gezien alle tierelantijnen en extravagante decors. Hoewel beide verhaallijnen niet even grondig worden uitgewerkt, biedt de gelaagdheid van hun acteerprestaties meer dan genoeg reden om door te willen kijken. Dit is dan ook het element dat de serie het bekijken waard maakt.
Daar staan helaas een aantal minder geloofwaardige acteerprestaties tegenover, met die van Adam James als Nans vader als meest pijnlijke voorbeeld. Niet alleen is zijn uitvoering van de dialoog emotieloos, maar het personage is ook enorm ongenuanceerd. Hierdoor wordt de beoogde lofzang voor de Amerikaanse elite eerder een uitvergroting van hun egoïsme en gebrek aan intelligentie. Het contrast met de Britse adel laat hem vooral verschrikkelijk lomp overkomen, wat op sommige punten doorsijpelt naar andere personages.
Halverwege zakt het tempo wat in, eigenlijk zodra de vriendinnen en hun nieuwe liefdes terugkeren naar Londen. En hoewel dat meestal het punt is waarop innerlijke problemen van personages worden uitgediept, blijft het in The Buccaneers redelijk oppervlakkig. Als kostuumdrama over volwassenwording snijdt de serie zichzelf hiermee iets te vaak in de vingers.
Rond ditzelfde punt lijkt de originele feministische insteek te worden losgelaten, terwijl de vriendinnen voorheen nog sterk in hun schoenen stonden en vooral deden wat zij zelf wilden. Daarmee vervaagt de unieke invalshoek langzamerhand en verdwijnt de serie steeds meer in de kostuumdramameute. Hierdoor komen latere gebeurtenissen minder hard aan, wat met de gepresenteerde ontknoping zonde is.
In sneltreinvaart moet de kijker ineens alle emanciperende karaktereigenschappen naar boven halen. Hoewel de afronding van het verhaal enorm bevredigend is, blijft de sprong naar actie redelijk abrupt. In principe is daar niets mis mee, maar gezien de afleveringen waarin weinig gebeurt was er meer dan genoeg ruimte voor een betere opbouw. Desondanks is The Buccaneers een aanrader voor fans van kostuumdrama's, zeker vanwege de frisse focus op de Amerikanen. Een cliffhanger zet de deur in ieder geval wagenwijd open voor een tweede seizoen.
The Buccaneers is te zien bij Apple TV+.
Rond 1870 wordt een groep Amerikaanse vriendinnen naar Londen verscheept om elk een rijke man te strikken nadat een van hen met een Engelsman trouwt. Deze cultuurclash leidt in The Buccaneers niet alleen tot prille liefdes, maar ook een driehoeksverhouding, machtsrelaties en feministische openbaringen. Dit gaat gepaard met een soundtrack van moderne muziek gezongen door vrouwen. Maar post-Bridgerton maakt dat weinig indruk en wordt de serie vooral een lofzang op het uitbundige karakter van Amerikanen.
Vriendinnen Nan, Conchita, Jinny, Mabel en Lizzy zijn typische rebellerende Amerikaanse tieners van eind negentiende eeuw. Ze nemen ruimte in, dansen uitbundig, delen hun meningen en weten vooral wat zij willen in het leven. Door het contrast met het traditionalisme van de Britten zorgt hun komst direct voor onrust. Met een groep jongvolwassen hoofdpersonen kan de kijker een hoop bijpassend drama verwachten.
The Buccaneers is een verfilming van een miniserie uit 1995, die op haar beurt gebaseerd is op het gelijknamige boek uit 1936. Het is geen directe verfilming van dat boek, vanwege de elementen die exclusief uit de eerdere miniserie komen. Destijds was de toevoeging van een lesbische verhaallijn iets waar menig kijker aanstoot aan nam, terwijl die met de huidige LHBTQI-representatie in de media niet langer schokkend is maar haast verwacht. Dat neemt niets weg van deze specifieke verhaallijn, die goed in elkaar steekt.
De eerste helft van het seizoen is ijzersterk. Op een prettig tempo worden alle individuele verhaallijnen opgezet en de onderliggende relaties gevormd. Hierbij is de meest unieke invalshoek (in ieder geval voor een kostuumdrama) de onvoorwaardelijke zusterlijke band tussen de vijf vriendinnen. Waar series als deze doorgaans misogyne ondertonen aan vriendschappen geven, steunen de vrouwen in The Buccaneers elkaar altijd. In het acteerwerk worden de onderlinge banden met zoveel liefde neergezet dat elke lach en elke traan geloofwaardig zijn.
Het is vrij knap dat deze emoties zo goed uit de verf komen, gezien de dialogen waarmee ze gepaard gaan. Met ongemakkelijke en stereotypische zinnen alom laat het gesproken aspect veel te wensen over. Het toont de kwaliteiten van de acteurs dat ze daarmee geloofwaardig acteerwerk kunnen laten zien, maar dit voorkomt niet dat het voor de kijker makkelijk te voorspellen is hoe gesprekken zullen verlopen.
Twee acteerprestaties die extra lof verdienen, zijn die van Kristine Froseth en Christina Hendricks als Nan en haar moeder. Beide actrices weten enorm integer de complicaties van hun personages uit te beelden en weten direct alle aandacht te vangen zodra zij het beeld inwandelen. Knap, gezien alle tierelantijnen en extravagante decors. Hoewel beide verhaallijnen niet even grondig worden uitgewerkt, biedt de gelaagdheid van hun acteerprestaties meer dan genoeg reden om door te willen kijken. Dit is dan ook het element dat de serie het bekijken waard maakt.
Daar staan helaas een aantal minder geloofwaardige acteerprestaties tegenover, met die van Adam James als Nans vader als meest pijnlijke voorbeeld. Niet alleen is zijn uitvoering van de dialoog emotieloos, maar het personage is ook enorm ongenuanceerd. Hierdoor wordt de beoogde lofzang voor de Amerikaanse elite eerder een uitvergroting van hun egoïsme en gebrek aan intelligentie. Het contrast met de Britse adel laat hem vooral verschrikkelijk lomp overkomen, wat op sommige punten doorsijpelt naar andere personages.
Halverwege zakt het tempo wat in, eigenlijk zodra de vriendinnen en hun nieuwe liefdes terugkeren naar Londen. En hoewel dat meestal het punt is waarop innerlijke problemen van personages worden uitgediept, blijft het in The Buccaneers redelijk oppervlakkig. Als kostuumdrama over volwassenwording snijdt de serie zichzelf hiermee iets te vaak in de vingers.
Rond ditzelfde punt lijkt de originele feministische insteek te worden losgelaten, terwijl de vriendinnen voorheen nog sterk in hun schoenen stonden en vooral deden wat zij zelf wilden. Daarmee vervaagt de unieke invalshoek langzamerhand en verdwijnt de serie steeds meer in de kostuumdramameute. Hierdoor komen latere gebeurtenissen minder hard aan, wat met de gepresenteerde ontknoping zonde is.
In sneltreinvaart moet de kijker ineens alle emanciperende karaktereigenschappen naar boven halen. Hoewel de afronding van het verhaal enorm bevredigend is, blijft de sprong naar actie redelijk abrupt. In principe is daar niets mis mee, maar gezien de afleveringen waarin weinig gebeurt was er meer dan genoeg ruimte voor een betere opbouw. Desondanks is The Buccaneers een aanrader voor fans van kostuumdrama's, zeker vanwege de frisse focus op de Amerikanen. Een cliffhanger zet de deur in ieder geval wagenwijd open voor een tweede seizoen.
The Buccaneers is te zien bij Apple TV+.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
