Recensie
Recensie HBO Max-serie 'Julia' seizoen 2
Nog steeds onbeschaamd oubollig, terwijl ook het thema van progressiviteit stevig doormarcheert.
Regie: Melanie Mayron, Scott Ellis, Jenée LaMarque, e.a. | Cast: Sarah Lancashire (Julia Child), David Hyde-Pierce (Paul Child), Brittany Bradford (Alice), Bebe Neuwirth (Avis), Fran Kranz (Russ), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 43-48 minuten | Jaar: 2023
Een grap over chef-koks is dat ze graag snoepen van de sherry die bedoeld is als ingrediënt. Dat zal vast ook weleens het geval zijn geweest bij wijnliefhebber Julia Child, ook al stond ze niet bekend als alcoholist. Sarah Lancashire, de actrice die haar speelt in Julia, komt in de eerste twee afleveringen van het nieuwe seizoen wel over alsof ze tussen de opnames door het nodige achterover heeft geslagen. Ze knippert traag met de ogen en spreekt hier en daar een dikke tong. Was de wijn op de set misschien echt?
Terwijl Julia in de Verenigde Staten razend populair is door haar werk uit het eerste seizoen, zit ze zelf in Frankrijk om met haar vriendin en co-chef Simca recepten te bedenken voor een nieuw kookboek. Haar producent Alice wil een nieuw format lanceren voor een progressief vrouwenprogramma. Haar voormalige regisseur Russ hoopt documentairemaker te worden. En Julia's beste vriendin Avis trekt de aandacht van een man, maar weet niet of ze dit wel wil.
Liefhebbers van oude zwart-witfilms zullen bij eerste seizoen van Julia hebben opgemerkt dat de schrijvers een stijl hanteren die ergens tussen de gevatte dialogen van vroeger en ouderwetse grapjes zit. Het tweede seizoen doet daarin geen stap terug; er komen nog steeds opmerkingen voorbij die ergens zweven tussen scherp en suf. Een ander kenmerkend onderdeel dat behouden blijft, is de omgang tussen personages. Iemand kruipt achter een piano en iedereen in de kamer zingt mee. Mensen moesten zich destijds nou eenmaal op andere manieren vermaken dan tegenwoordig. Dergelijke momenten dragen bij aan de gezellige sfeer van deze serie.
Sommige personages zijn dan weer net iets té sympathiek, zoals Julia's echtgenoot Paul die met plezier alles in zijn leven opzijzet om haar onvoorwaardelijk te steunen. Maar dat gegeven wordt wel benoemd, bijvoorbeeld wanneer Pauls eeneiige tweelingbroer tegen Julia opmerkt dat haar echtgenoot een man van vele talenten is die zichzelf toch liever in iemands schaduw plaatst. Of neem Julia zelf, maar soms bewust en soms onbewust verwacht dat iedereen aan haar zijde is en blijft. Op den duur zorgt dit voor een aanvaring met iemand in haar omgeving.
Hoewel ze altijd het zonnetje lijkt te zijn, doet Julia zonder goede reden ijzig koud tegen een vrouwelijke regisseur van haar kookprogramma. De echte Julia Child was ook niet altijd de uitbundige tante die ze op televisie leek te zijn. Het eerste seizoen impliceerde dat ze stiekem lesbisch is en dit tweede seizoen impliceert dat haar man stiekem homoseksueel is. In het echt moest Julia Child niets hebben van lhbtqia+'ers. Totdat een van haar goede vrienden overleed aan aids. Toen sloeg ze om.
Sarah Lancashire speelt haar wederom fantastisch, maar wel met bepaalde maniertjes die gaandeweg bij sommigen misschien op de zenuwen zullen werken. Die chronisch levenslustige uitbarstingen om elke kleine scheet, dat nasale giecheltje wanneer ze iets niet oprecht grappig vindt; het lijkt de helft van de tijd bedoeld om de kijker aan het lachen te maken, maar ergens begint het irritant te worden. Gelukkig zijn David Hyde-Pierce en Bebe Neuwirth er nog, die inmiddels helemaal thuis zijn in hun rollen. Ditmaal is ook Isabella Rossellini van de partij.
Enkele lijntjes van andere personages voelen in het begin nogal losjes, maar deze blijven hangen en komen uiteindelijk tot wasdom. Vooral het subplot van Julia's literaire agent Judith, die op haar werk botst met haar baas, bouwt op naar een ontroerend moment. Alleen het verhaal van Russ en zijn ambitie om documentaires te maken loopt een beetje af met een sisser, al blijft zijn personage een belangrijk onderdeel van de serie.
Progressiviteit, met name voor vrouwen in de jaren zestig, wordt ditmaal nog steviger als thema uitdragen dan in het vorige seizoen. Daarin draaide het voornamelijk om Julia, terwijl er ditmaal meer dames zijn die worden geconfronteerd met hoe sommige mannen over ze denken, terwijl ze proberen voor zichzelf opkomen. Sterker nog: Julia zelf zit nu in zo'n machtspositie dat het haar eigenlijk weinig moeite kost om haar zin te krijgen. Maar daardoor is ze wel een voorbeeld voor anderen.
Alle ingrediënten komen samen tot een vol maar smakelijk geheel. Waar het vorige seizoen afsloot met een gevoel van afronding, heeft eindigt seizoen twee een meer open einde. Dat maakt duidelijk dat zolang het succes aanhoudt Julia een doorlopende serie kan zijn. Als de schrijvers de serie op dit hoge pitje kunnen houden, mogen ze voor de zeven gangen gaan.
Julia is te zien bij HBO Max.
Een grap over chef-koks is dat ze graag snoepen van de sherry die bedoeld is als ingrediënt. Dat zal vast ook weleens het geval zijn geweest bij wijnliefhebber Julia Child, ook al stond ze niet bekend als alcoholist. Sarah Lancashire, de actrice die haar speelt in Julia, komt in de eerste twee afleveringen van het nieuwe seizoen wel over alsof ze tussen de opnames door het nodige achterover heeft geslagen. Ze knippert traag met de ogen en spreekt hier en daar een dikke tong. Was de wijn op de set misschien echt?
Terwijl Julia in de Verenigde Staten razend populair is door haar werk uit het eerste seizoen, zit ze zelf in Frankrijk om met haar vriendin en co-chef Simca recepten te bedenken voor een nieuw kookboek. Haar producent Alice wil een nieuw format lanceren voor een progressief vrouwenprogramma. Haar voormalige regisseur Russ hoopt documentairemaker te worden. En Julia's beste vriendin Avis trekt de aandacht van een man, maar weet niet of ze dit wel wil.
Liefhebbers van oude zwart-witfilms zullen bij eerste seizoen van Julia hebben opgemerkt dat de schrijvers een stijl hanteren die ergens tussen de gevatte dialogen van vroeger en ouderwetse grapjes zit. Het tweede seizoen doet daarin geen stap terug; er komen nog steeds opmerkingen voorbij die ergens zweven tussen scherp en suf. Een ander kenmerkend onderdeel dat behouden blijft, is de omgang tussen personages. Iemand kruipt achter een piano en iedereen in de kamer zingt mee. Mensen moesten zich destijds nou eenmaal op andere manieren vermaken dan tegenwoordig. Dergelijke momenten dragen bij aan de gezellige sfeer van deze serie.
Sommige personages zijn dan weer net iets té sympathiek, zoals Julia's echtgenoot Paul die met plezier alles in zijn leven opzijzet om haar onvoorwaardelijk te steunen. Maar dat gegeven wordt wel benoemd, bijvoorbeeld wanneer Pauls eeneiige tweelingbroer tegen Julia opmerkt dat haar echtgenoot een man van vele talenten is die zichzelf toch liever in iemands schaduw plaatst. Of neem Julia zelf, maar soms bewust en soms onbewust verwacht dat iedereen aan haar zijde is en blijft. Op den duur zorgt dit voor een aanvaring met iemand in haar omgeving.
Hoewel ze altijd het zonnetje lijkt te zijn, doet Julia zonder goede reden ijzig koud tegen een vrouwelijke regisseur van haar kookprogramma. De echte Julia Child was ook niet altijd de uitbundige tante die ze op televisie leek te zijn. Het eerste seizoen impliceerde dat ze stiekem lesbisch is en dit tweede seizoen impliceert dat haar man stiekem homoseksueel is. In het echt moest Julia Child niets hebben van lhbtqia+'ers. Totdat een van haar goede vrienden overleed aan aids. Toen sloeg ze om.
Sarah Lancashire speelt haar wederom fantastisch, maar wel met bepaalde maniertjes die gaandeweg bij sommigen misschien op de zenuwen zullen werken. Die chronisch levenslustige uitbarstingen om elke kleine scheet, dat nasale giecheltje wanneer ze iets niet oprecht grappig vindt; het lijkt de helft van de tijd bedoeld om de kijker aan het lachen te maken, maar ergens begint het irritant te worden. Gelukkig zijn David Hyde-Pierce en Bebe Neuwirth er nog, die inmiddels helemaal thuis zijn in hun rollen. Ditmaal is ook Isabella Rossellini van de partij.
Enkele lijntjes van andere personages voelen in het begin nogal losjes, maar deze blijven hangen en komen uiteindelijk tot wasdom. Vooral het subplot van Julia's literaire agent Judith, die op haar werk botst met haar baas, bouwt op naar een ontroerend moment. Alleen het verhaal van Russ en zijn ambitie om documentaires te maken loopt een beetje af met een sisser, al blijft zijn personage een belangrijk onderdeel van de serie.
Progressiviteit, met name voor vrouwen in de jaren zestig, wordt ditmaal nog steviger als thema uitdragen dan in het vorige seizoen. Daarin draaide het voornamelijk om Julia, terwijl er ditmaal meer dames zijn die worden geconfronteerd met hoe sommige mannen over ze denken, terwijl ze proberen voor zichzelf opkomen. Sterker nog: Julia zelf zit nu in zo'n machtspositie dat het haar eigenlijk weinig moeite kost om haar zin te krijgen. Maar daardoor is ze wel een voorbeeld voor anderen.
Alle ingrediënten komen samen tot een vol maar smakelijk geheel. Waar het vorige seizoen afsloot met een gevoel van afronding, heeft eindigt seizoen twee een meer open einde. Dat maakt duidelijk dat zolang het succes aanhoudt Julia een doorlopende serie kan zijn. Als de schrijvers de serie op dit hoge pitje kunnen houden, mogen ze voor de zeven gangen gaan.
Julia is te zien bij HBO Max.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
