Recensie
Recensie Netflix-serie 'Sagrada Familia' seizoen 2
Probeert te veel verhalen, personages en situaties te presenteren en verliest zichzelf daarmee in de structuur.
Regie: Manolo Caro | Cast: Najwa Nimri (Gloria), Carla Campara (Aitana/Mariana), Iván Pellicer (Abel/Edurne), Pol Hermoso (Felipe), Macarena Gómez (Blanca), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 34-44 minuten | Jaar: 2023
Hoe ver gaat een moeder om haar kinderen te beschermen? In het tweede seizoen van Sagrada Familia wordt een kijkje genomen in de excessieve (en vooral moordlustige) uitingen van moederlijke liefde. Het mamabeergehalte werd in het eerste seizoen al aangewakkerd, maar nu nog verder opgestookt. Jammer genoeg gaat de kwaliteit van de serie niet mee omhoog.
Sagrada Familia spint een bewonderingswaardig web van verhalen en verbindingen. Daarmee wordt het de kijker net zo moeilijk gemaakt om te begrijpen wat er precies gebeurt als om een mening over de personages te vormen. Dit laatste komt voornamelijk door de (soms geforceerde) dubbellevens die ze leiden. Hoewel het lijkt alsof de serie hiermee probeert zowel het goede als het kwade in de mens te benoemen, neigen de hoofdpersonen eerder naar een groep volledig verrotte mensen.
Want zodra het kan gaan ze over op geweld. Hoofdpersoon Gloria is hiervan het perfecte voorbeeld, aangezien haar probleemoplossende gedachtes vaak neigen naar moord. Door keer op keer een dusdanig onrealistisch beeld te schetsen valt de serie amper serieus te nemen, vooral in combinatie met de rauw realistische toon waarvan men zich bedient.
Daar komt bovenop dat niets in de serie écht overtuigt. Niet de kostuums, niet de muziek en zeker niet de constante dubbelrollen van de personages. De makers snijden zichzelf in de vingers door contant te veel te willen vertellen. Gecombineerd met de complexe structuur zorgt dat voor een vermoeiende kijkervaring.
Als er een element is dat niet overtuigt, dan is het wel het acteerwerk. Voor ingetogen vertolkingen hoeft niemand naar deze serie te kijken, want er wordt volop overgeacteerd. Gezien de zwaarte van de thema's zou enige nuance een hoop kunnen toevoegen, maar de serie voelt nu eerder als een melodrama dat volledig teert op een aaneensluiting van schokkende momenten.
Daarnaast leunt het verhaal vaak op stereotypes, zonder deze ook maar enkel moment onder de loep te nemen. Sagrada Familia brengt daardoor brengt weinig nieuws en houdt vooral de Spaanse Netflix-serietraditie in stand van onnodig complexe verhaallijnen, dubbellevens en (misplaatste) seksscènes. Door keer op keer series met deze insteek te maken, wordt op het streamingplatform de creativiteit voor het Spaanstalige vermaak niet bepaald aangewakkerd.
Erg jammer, want een verhaal over de onvoorwaardelijke liefde van een moeder voor haar kinderen kan geweldig zijn. Daar zit genoeg emotie en complexiteit in en hoeft dus niet nog verder hoeft te worden aangedikt. Het verhaal had ook op een andere manier kunnen worden gepresenteerd, door iedere aflevering een personage en diens ervaringen centraal te stellen. Constant moeten nadenken over de relatie tussen verhaallijnen verveelt snel, zeker met deze uitwerking.
Sagrada Familia is te zien bij Netflix.
Hoe ver gaat een moeder om haar kinderen te beschermen? In het tweede seizoen van Sagrada Familia wordt een kijkje genomen in de excessieve (en vooral moordlustige) uitingen van moederlijke liefde. Het mamabeergehalte werd in het eerste seizoen al aangewakkerd, maar nu nog verder opgestookt. Jammer genoeg gaat de kwaliteit van de serie niet mee omhoog.
Sagrada Familia spint een bewonderingswaardig web van verhalen en verbindingen. Daarmee wordt het de kijker net zo moeilijk gemaakt om te begrijpen wat er precies gebeurt als om een mening over de personages te vormen. Dit laatste komt voornamelijk door de (soms geforceerde) dubbellevens die ze leiden. Hoewel het lijkt alsof de serie hiermee probeert zowel het goede als het kwade in de mens te benoemen, neigen de hoofdpersonen eerder naar een groep volledig verrotte mensen.
Want zodra het kan gaan ze over op geweld. Hoofdpersoon Gloria is hiervan het perfecte voorbeeld, aangezien haar probleemoplossende gedachtes vaak neigen naar moord. Door keer op keer een dusdanig onrealistisch beeld te schetsen valt de serie amper serieus te nemen, vooral in combinatie met de rauw realistische toon waarvan men zich bedient.
Daar komt bovenop dat niets in de serie écht overtuigt. Niet de kostuums, niet de muziek en zeker niet de constante dubbelrollen van de personages. De makers snijden zichzelf in de vingers door contant te veel te willen vertellen. Gecombineerd met de complexe structuur zorgt dat voor een vermoeiende kijkervaring.
Als er een element is dat niet overtuigt, dan is het wel het acteerwerk. Voor ingetogen vertolkingen hoeft niemand naar deze serie te kijken, want er wordt volop overgeacteerd. Gezien de zwaarte van de thema's zou enige nuance een hoop kunnen toevoegen, maar de serie voelt nu eerder als een melodrama dat volledig teert op een aaneensluiting van schokkende momenten.
Daarnaast leunt het verhaal vaak op stereotypes, zonder deze ook maar enkel moment onder de loep te nemen. Sagrada Familia brengt daardoor brengt weinig nieuws en houdt vooral de Spaanse Netflix-serietraditie in stand van onnodig complexe verhaallijnen, dubbellevens en (misplaatste) seksscènes. Door keer op keer series met deze insteek te maken, wordt op het streamingplatform de creativiteit voor het Spaanstalige vermaak niet bepaald aangewakkerd.
Erg jammer, want een verhaal over de onvoorwaardelijke liefde van een moeder voor haar kinderen kan geweldig zijn. Daar zit genoeg emotie en complexiteit in en hoeft dus niet nog verder hoeft te worden aangedikt. Het verhaal had ook op een andere manier kunnen worden gepresenteerd, door iedere aflevering een personage en diens ervaringen centraal te stellen. Constant moeten nadenken over de relatie tussen verhaallijnen verveelt snel, zeker met deze uitwerking.
Sagrada Familia is te zien bij Netflix.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
