Recensie
Recensie Netflix-serie 'Strong Girl Nam-soon'
Zuid-Koreaans superheldendrama bevat volop slapstickhumor, zoetsappigheid en mooie mensen, maar ook een maatschappijkritisch randje.
Regie: Jung-sik Kim | Cast: Yoo-mi Lee (Nam-soon Gang), Jung-eun Kim (Geum-joo Hwang), Seong-wu Ong (Hee-sik Gang), Seung-joon Lee (Bong-go Gang), Hae-sook Kim (Joong-gan Gil), e.a. | Afleveringen: 16 | Speelduur: 61-65 minuten | Jaar: 2023
Superkrachten hoeven niet altijd te worden uitgelegd. Soms zijn ze gewoon erfelijk in de vrouwelijke lijn van een familie, zoals bij de tengere Nam-soon Gang. Zij heeft enorme spierkracht, supersnelheid en ze kan een fluorescerende onderbroek van een kilometer afstand spotten. Erg handig allemaal, maar haar superkrachten helpen niet bij het vinden van haar biologische ouders. Tenminste niet op de steppe van Mongolië waar ze is opgegroeid.
Nam-soons adoptieouders hebben het truitje bewaard dat ze aanhad toen ze als vijfjarige op de rug van een paard kwam aangereden. Het labeltje vermeldt 'made in Korea', dus besluit de volwassen Nam-soon zich in de Koreaanse taal en cultuur te verdiepen en een ticket naar Seoul te kopen. Haar steenrijke biologische moeder heeft ondertussen een internationale reeks krachtwedstrijden opgezet om haar dochter terug te vinden. Ze redeneert dat de sterkste jonge vrouw die daarmee wordt gevonden haar verloren kind moet zijn. Bedriegers liggen echter op de loer.
Zoals velen met superkrachten zal de titelfiguur uiteindelijk moeten toegeven aan de gebruikelijke plicht: mensen redden en misdaad bestrijden. With great powers, enzovoort. Ze doet dit met hulp van haar moeder en de jonge rechercheur Hee-sik, die zo uit een boyband lijkt te zijn gestapt. De misdaad heeft te maken met een nieuw soort synthetische drug waarvan de productie in handen ligt van de oogverblindend knappe gangster Shi-oh (waarschijnlijk uit dezelfde boyband).
Wie bekend is met Zuid-Koreaanse series zal alle karakteristieken herkennen. In hoeverre daarvan kan worden genoten is aan de kijker, maar Strong Girl Nam-soon brengt het wel allemaal met flair in beeld. De kleuren, gekkigheid en energie spatten van het scherm, waardoor de serie voor liefhebbers van K-drama als een warm bad zal voelen. Ben je echter niet ontvankelijk voor overdreven emoties, veel te aantrekkelijke mensen en slapstickhumor vermengd met een flinke dosis zoetsappigheid, dan kun je Strong Girl Nam-soon rustig overslaan.
Onder haar luchtige uiterlijk snijdt de serie wel de nodige maatschappelijke en sociale thema's aan. Dat begint al met het gegeven dat de superkrachten in de familie alleen van moeder op dochter worden doorgegeven. De mannelijke familieleden hangen er maar als sullige nietsnutten bij: moederskindjes pur sang. K-drama stelt vaak sterke vrouwen centraal, wat niet geheel in lijn is met het dagelijks leven in Zuid-Korea, waar het patriarchaat nog steeds dominant is. Emancipatie is iets moois en kan middels film en televisie een prima impuls krijgen.
Naast de verhoudingen tussen de seksen staat de schijnwerper op onder meer dakloosheid, obesitas, kapitalisme, het rechtssysteem en natuurlijk drugs. Verschillende personages beweren dat Zuid-Korea drugsvrij is en dat een nieuwe synthetische drug daar verandering in brengt. Een erg rooskleurige opvatting; Seoul is geen Singapore en heeft in het echt wel degelijk te kampen met drugsproblematiek.
De enigszins naïeve kijk op drugs en drugsbestrijding is een van de typisch Zuid-Koreaanse aspecten die waarschijnlijk voor Nederlandse kijkers niet herkenbaar zal zijn. Dat geldt ook voor de handtastelijkheden (vooral de vrouwen delen geregeld een tik uit) en vooral de hiërarchische opbouw van de maatschappij. Een running gag is bijvoorbeeld dat Nam-soon niet de juiste beleefdheidsvormen in acht neemt ten opzichte van mensen die ouder zijn dan zij omdat ze in Mongolië is opgegroeid. Dat is voor Zuid-Koreanen waarschijnlijk erg komisch, maar voor ons werkt het vooral bevreemdend.
Strong Girl Nam-soon trekt alles uit de kast voor een cartooneske superheldenkomedie. Geanimeerde effecten zoals bewegingsvectors en stripboekrasters verschijnen bij de gevechten in beeld en vrijwel elke zin en gezichtsuitdrukking wordt begeleid door een geluidseffect. Op momenten dat Nam-soon haar superkrachten gebruikt schalt het lied Superpowers van de populaire K-popgroep ITZY uit de speakers. Je moet er maar tegen kunnen. Later in de serie wordt de toon serieuzer en gaat de focus meer naar de machinaties van de macht en de misdaad, maar de slapsticksfeer blijft behouden.
Het cartooneske karakter komt ook terug in de personages. Hoewel sommige daarvan gaandeweg aan diepgang winnen, zijn er ook enkele regelrechte karikaturen. Jammer genoeg behoort Nam-soon zelf tot die laatste categorie. Yoo-mi Lee speelt haar als een hypervrolijke, standvastige heldin zonder tekortkomingen (haar onbedoelde gebrek aan beleefdheid buiten beschouwing gelaten) en haar overdreven gezichtsuitdrukkingen en poses kunnen flink op de zenuwen werken. Maar wie hier wel de charme van inziet en een fan is van K-drama, krijgt met Strong Girl Nam-soon een lekker lange traktatie.
Strong Girl Nam-soon is te zien bij Netflix.
Superkrachten hoeven niet altijd te worden uitgelegd. Soms zijn ze gewoon erfelijk in de vrouwelijke lijn van een familie, zoals bij de tengere Nam-soon Gang. Zij heeft enorme spierkracht, supersnelheid en ze kan een fluorescerende onderbroek van een kilometer afstand spotten. Erg handig allemaal, maar haar superkrachten helpen niet bij het vinden van haar biologische ouders. Tenminste niet op de steppe van Mongolië waar ze is opgegroeid.
Nam-soons adoptieouders hebben het truitje bewaard dat ze aanhad toen ze als vijfjarige op de rug van een paard kwam aangereden. Het labeltje vermeldt 'made in Korea', dus besluit de volwassen Nam-soon zich in de Koreaanse taal en cultuur te verdiepen en een ticket naar Seoul te kopen. Haar steenrijke biologische moeder heeft ondertussen een internationale reeks krachtwedstrijden opgezet om haar dochter terug te vinden. Ze redeneert dat de sterkste jonge vrouw die daarmee wordt gevonden haar verloren kind moet zijn. Bedriegers liggen echter op de loer.
Zoals velen met superkrachten zal de titelfiguur uiteindelijk moeten toegeven aan de gebruikelijke plicht: mensen redden en misdaad bestrijden. With great powers, enzovoort. Ze doet dit met hulp van haar moeder en de jonge rechercheur Hee-sik, die zo uit een boyband lijkt te zijn gestapt. De misdaad heeft te maken met een nieuw soort synthetische drug waarvan de productie in handen ligt van de oogverblindend knappe gangster Shi-oh (waarschijnlijk uit dezelfde boyband).
Wie bekend is met Zuid-Koreaanse series zal alle karakteristieken herkennen. In hoeverre daarvan kan worden genoten is aan de kijker, maar Strong Girl Nam-soon brengt het wel allemaal met flair in beeld. De kleuren, gekkigheid en energie spatten van het scherm, waardoor de serie voor liefhebbers van K-drama als een warm bad zal voelen. Ben je echter niet ontvankelijk voor overdreven emoties, veel te aantrekkelijke mensen en slapstickhumor vermengd met een flinke dosis zoetsappigheid, dan kun je Strong Girl Nam-soon rustig overslaan.
Onder haar luchtige uiterlijk snijdt de serie wel de nodige maatschappelijke en sociale thema's aan. Dat begint al met het gegeven dat de superkrachten in de familie alleen van moeder op dochter worden doorgegeven. De mannelijke familieleden hangen er maar als sullige nietsnutten bij: moederskindjes pur sang. K-drama stelt vaak sterke vrouwen centraal, wat niet geheel in lijn is met het dagelijks leven in Zuid-Korea, waar het patriarchaat nog steeds dominant is. Emancipatie is iets moois en kan middels film en televisie een prima impuls krijgen.
Naast de verhoudingen tussen de seksen staat de schijnwerper op onder meer dakloosheid, obesitas, kapitalisme, het rechtssysteem en natuurlijk drugs. Verschillende personages beweren dat Zuid-Korea drugsvrij is en dat een nieuwe synthetische drug daar verandering in brengt. Een erg rooskleurige opvatting; Seoul is geen Singapore en heeft in het echt wel degelijk te kampen met drugsproblematiek.
De enigszins naïeve kijk op drugs en drugsbestrijding is een van de typisch Zuid-Koreaanse aspecten die waarschijnlijk voor Nederlandse kijkers niet herkenbaar zal zijn. Dat geldt ook voor de handtastelijkheden (vooral de vrouwen delen geregeld een tik uit) en vooral de hiërarchische opbouw van de maatschappij. Een running gag is bijvoorbeeld dat Nam-soon niet de juiste beleefdheidsvormen in acht neemt ten opzichte van mensen die ouder zijn dan zij omdat ze in Mongolië is opgegroeid. Dat is voor Zuid-Koreanen waarschijnlijk erg komisch, maar voor ons werkt het vooral bevreemdend.
Strong Girl Nam-soon trekt alles uit de kast voor een cartooneske superheldenkomedie. Geanimeerde effecten zoals bewegingsvectors en stripboekrasters verschijnen bij de gevechten in beeld en vrijwel elke zin en gezichtsuitdrukking wordt begeleid door een geluidseffect. Op momenten dat Nam-soon haar superkrachten gebruikt schalt het lied Superpowers van de populaire K-popgroep ITZY uit de speakers. Je moet er maar tegen kunnen. Later in de serie wordt de toon serieuzer en gaat de focus meer naar de machinaties van de macht en de misdaad, maar de slapsticksfeer blijft behouden.
Het cartooneske karakter komt ook terug in de personages. Hoewel sommige daarvan gaandeweg aan diepgang winnen, zijn er ook enkele regelrechte karikaturen. Jammer genoeg behoort Nam-soon zelf tot die laatste categorie. Yoo-mi Lee speelt haar als een hypervrolijke, standvastige heldin zonder tekortkomingen (haar onbedoelde gebrek aan beleefdheid buiten beschouwing gelaten) en haar overdreven gezichtsuitdrukkingen en poses kunnen flink op de zenuwen werken. Maar wie hier wel de charme van inziet en een fan is van K-drama, krijgt met Strong Girl Nam-soon een lekker lange traktatie.
Strong Girl Nam-soon is te zien bij Netflix.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
