Recensie
Recensie NPO Start-serie 'The Ex-Wife'
Het valt haast niet te bevatten waarom zo'n achterlijk verhaal zo serieus wordt verteld.
Regie: Brian O'Malley | Cast: Celine Buckens (Tasha), Tom Mison (Jack), Janet Montgomery (Jen), Jordan Stephens (Sam), Clare Foster (Hayley), e.a. | Afleveringen: 4 | Speelduur: 44-50 minuten | Jaar: 2022
De combinatie van een intrigerend concept en een goede uitwerking is voor drama genoeg. Helaas ervaren sommige kijkers dat niet zo en voelen veel makers zich genoodzaakt om het dan maar spannend te maken. The Ex-Wife zou een prachtig verhaal kunnen zijn over ziekelijke onzekerheid, maar moest zo nodig een thriller zijn. Wie zich daar niet aan stoort: kijk de serie lekker en lees niet verder. Wie meer wil: deze recensie moet veel verklappen om te duiden waarom dit zo'n belachelijk product is. Wees dus voorbereid op spoilers.
Tasha is de tweede echtgenote van Jack. Met zijn eerste vrouw kon hij geen kinderen kon krijgen, maar met Tasha heeft hij een dochter van nog geen jaar oud. Jacks zus is ook net bevallen en aangezien Jacks ex-vrouw een jeugdvriendin is van die zus is zij gekozen om peettante te zijn. Vanaf dat moment begint Tasha zich af te vragen of Jacks ex een vijand in haar ziet.
Het gaat al mis met de opening waarin een boze vrouw een aanrijding veroorzaakt op de snelweg. Explosie, spektakel. Wie wil weten wat hier gaande is, zal de komende vier afleveringen uit moeten zitten om erachter te komen. Komt dat zien! De ervaren kijker weet al dat wanneer dat moment eindelijk aanbreekt er ineens heel wat meer beelden tussen geplakt zullen worden; een luie en laffe leugen.
Na deze opening duikt het verhaal in het verleden en begint de opbouw naar dit reeds vertoonde doch onvolledige hoogtepunt. Het is meteen duidelijk dat Tasha die boze vrouw uit de opening is, terwijl het alles zo idyllisch oogt: een blij koppeltje en hun baby. Totdat Tasha een vermoeiende aansteller blijkt te zijn.
Blijkbaar staat zij Jacks ex-vrouw niet toe om nog contact te hebben met de mensen die verbonden zijn aan haar echtgenoot, ook als ze die al haar hele leven kent. Maar goed, Jacks zus lijkt inderdaad geen fan van echtgenote nummer twee. Geheel terecht, zo blijkt later: Tasha en Jack doken al met elkaar het bed in voordat hij gescheiden was en zij haar toenmalige vriend had verlaten. Na nog meer onredelijke eisen van Tasha aangaande Jacks ex-vrouw volgt het toppunt: Tasha's ex zoekt haar op en zij mag het met hem wel gezellig hebben.
Dit had interessant kunnen zijn. Een jonge vrouw die zo onzeker is dat ze verraad zoekt achter elke hoek, terwijl zijzelf juist dergelijk gedrag vertoont. Helaas, dit is een verfilming van een thrillerroman en de spanning is behouden. Ondanks dat de ex-vrouw niets doet zorgt Tasha's paranoia en de sinistere achtergrondmuziek ervoor dat het keer op keer lijkt dat deze vrouw iets van plan is. Het toppunt is een trage, ellenlange en onlogische 'achtervolging' in een speelzaal. Tegen aflevering vier is duidelijk dat het niet eens de ex-vrouw was maar een lookalike.
En dan komt aan het einde van de tweede aflevering de wending: Tasha's echtgenoot haalt rare streken uit. Die relaxte vent die het Tasha steeds naar haar zin probeert te maken blijkt een snood plan te hebben bedacht: Tasha versieren, zwanger krijgen, even de schijn ophouden en dan hun kind ontvoeren om eindelijk het perfecte leven te kunnen leiden met zijn ex-vrouw. Even twee jaar een act opvoeren voor iemand waar je niks voor voelt.
De verklaring in de laatste aflevering: Jack wilde niet adopteren en een poging om een draagmoeder te vinden eindigde in oplichting. Tja, doodnormaal om dan voor deze optie te gaan: even een toneelstukje spelen en dan kidnappen. Tegen die tijd wordt ook duidelijk dat de ex-vrouw hier niets mee te maken had. Het was allemaal Jacks plan en ook zij schrikt daarvan.
Dan komt die climax met dat auto-ongeluk. En inderdaad: nu met heel wat meer beelden, waarmee de opening van de serie overbodig wordt nu blijkt dat de vork iets anders in de steel zat. Er komt nog even een korte misleiding en de serie rondt af met een belachelijke wending, een idiote monoloog over dat geen mens goed of kwaad wordt geboren en nét voor de aftiteling toch nog een cliffhanger.
Het waardeloze verhaal verdient het niet dat deze serie verder goed geproduceerd is. Er zijn zichtbaar dure camera's gehuurd evenals een bekwaam iemand om ze te bedienen. De makers moeten zich toch wel bewust zijn geweest dat dit te onzinnig voor woorden was? Twee afleveringen druk maken om niets, twee afleveringen omgaan met iets dat uit het niets komt en nergens op slaat. Voor kijkers waarbij de lat uiterst laag ligt zal The Ex-Wife mogelijk een verslavende miniserie zijn. Ieder ander zal het onbegrijpelijk vinden dat het bronmateriaal een verfilming waard werd geacht.
The Ex-Wife is te zien bij NPO Start.
De combinatie van een intrigerend concept en een goede uitwerking is voor drama genoeg. Helaas ervaren sommige kijkers dat niet zo en voelen veel makers zich genoodzaakt om het dan maar spannend te maken. The Ex-Wife zou een prachtig verhaal kunnen zijn over ziekelijke onzekerheid, maar moest zo nodig een thriller zijn. Wie zich daar niet aan stoort: kijk de serie lekker en lees niet verder. Wie meer wil: deze recensie moet veel verklappen om te duiden waarom dit zo'n belachelijk product is. Wees dus voorbereid op spoilers.
Tasha is de tweede echtgenote van Jack. Met zijn eerste vrouw kon hij geen kinderen kon krijgen, maar met Tasha heeft hij een dochter van nog geen jaar oud. Jacks zus is ook net bevallen en aangezien Jacks ex-vrouw een jeugdvriendin is van die zus is zij gekozen om peettante te zijn. Vanaf dat moment begint Tasha zich af te vragen of Jacks ex een vijand in haar ziet.
Het gaat al mis met de opening waarin een boze vrouw een aanrijding veroorzaakt op de snelweg. Explosie, spektakel. Wie wil weten wat hier gaande is, zal de komende vier afleveringen uit moeten zitten om erachter te komen. Komt dat zien! De ervaren kijker weet al dat wanneer dat moment eindelijk aanbreekt er ineens heel wat meer beelden tussen geplakt zullen worden; een luie en laffe leugen.
Na deze opening duikt het verhaal in het verleden en begint de opbouw naar dit reeds vertoonde doch onvolledige hoogtepunt. Het is meteen duidelijk dat Tasha die boze vrouw uit de opening is, terwijl het alles zo idyllisch oogt: een blij koppeltje en hun baby. Totdat Tasha een vermoeiende aansteller blijkt te zijn.
Blijkbaar staat zij Jacks ex-vrouw niet toe om nog contact te hebben met de mensen die verbonden zijn aan haar echtgenoot, ook als ze die al haar hele leven kent. Maar goed, Jacks zus lijkt inderdaad geen fan van echtgenote nummer twee. Geheel terecht, zo blijkt later: Tasha en Jack doken al met elkaar het bed in voordat hij gescheiden was en zij haar toenmalige vriend had verlaten. Na nog meer onredelijke eisen van Tasha aangaande Jacks ex-vrouw volgt het toppunt: Tasha's ex zoekt haar op en zij mag het met hem wel gezellig hebben.
Dit had interessant kunnen zijn. Een jonge vrouw die zo onzeker is dat ze verraad zoekt achter elke hoek, terwijl zijzelf juist dergelijk gedrag vertoont. Helaas, dit is een verfilming van een thrillerroman en de spanning is behouden. Ondanks dat de ex-vrouw niets doet zorgt Tasha's paranoia en de sinistere achtergrondmuziek ervoor dat het keer op keer lijkt dat deze vrouw iets van plan is. Het toppunt is een trage, ellenlange en onlogische 'achtervolging' in een speelzaal. Tegen aflevering vier is duidelijk dat het niet eens de ex-vrouw was maar een lookalike.
En dan komt aan het einde van de tweede aflevering de wending: Tasha's echtgenoot haalt rare streken uit. Die relaxte vent die het Tasha steeds naar haar zin probeert te maken blijkt een snood plan te hebben bedacht: Tasha versieren, zwanger krijgen, even de schijn ophouden en dan hun kind ontvoeren om eindelijk het perfecte leven te kunnen leiden met zijn ex-vrouw. Even twee jaar een act opvoeren voor iemand waar je niks voor voelt.
De verklaring in de laatste aflevering: Jack wilde niet adopteren en een poging om een draagmoeder te vinden eindigde in oplichting. Tja, doodnormaal om dan voor deze optie te gaan: even een toneelstukje spelen en dan kidnappen. Tegen die tijd wordt ook duidelijk dat de ex-vrouw hier niets mee te maken had. Het was allemaal Jacks plan en ook zij schrikt daarvan.
Dan komt die climax met dat auto-ongeluk. En inderdaad: nu met heel wat meer beelden, waarmee de opening van de serie overbodig wordt nu blijkt dat de vork iets anders in de steel zat. Er komt nog even een korte misleiding en de serie rondt af met een belachelijke wending, een idiote monoloog over dat geen mens goed of kwaad wordt geboren en nét voor de aftiteling toch nog een cliffhanger.
Het waardeloze verhaal verdient het niet dat deze serie verder goed geproduceerd is. Er zijn zichtbaar dure camera's gehuurd evenals een bekwaam iemand om ze te bedienen. De makers moeten zich toch wel bewust zijn geweest dat dit te onzinnig voor woorden was? Twee afleveringen druk maken om niets, twee afleveringen omgaan met iets dat uit het niets komt en nergens op slaat. Voor kijkers waarbij de lat uiterst laag ligt zal The Ex-Wife mogelijk een verslavende miniserie zijn. Ieder ander zal het onbegrijpelijk vinden dat het bronmateriaal een verfilming waard werd geacht.
The Ex-Wife is te zien bij NPO Start.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
