Recensie
Recensie Disney+-serie 'Soundtrack #2'
Dit muzikale K-drama laat een heel ander geluid horen dan zijn voorganger.
Regie: Jung-kyu Choi, Hee-won Kim | Cast: Sae-rok Keum (Hyeonseo), Sang-hyun Noh (Suho), Jeong-hyuk Son (Kei), Seung-woo Kwon (Chang-sik), Hye-jin Jeon (Jin-kyeong Kim), e.a. | Afleveringen: 6 | Speelduur: 41-51 minuten | Jaar: 2023
De opvolger van het in Zuid-Korea zeer succesvolle Soundtrack #1 zet direct een compleet andere toon dan zijn voorganger. Heel anders dan Eunsoo en Sunwoo die kalm en lieflijk onherroepelijk op elkaar af stevenden, zijn nieuwe personages Hyeonseo en Suho chaotische aanmodderaars die onverwacht tegen elkaar opbotsen. De door financiële problemen geteisterde Hyeonseo neemt noodgedwongen de overwerkte Suho aan als leerling pianolessen die zijn psychiater hem adviseerde tegen de stress. Zo begint een grappig verhaal met herkenbare personages.
Dat verhaal begint snel. In tegenstelling tot de vorige keer is er ditmaal geen trage, kalmerende opbouw tussen de twee hoofdpersonages, maar krijgt de kijker onmiddellijk de haat-liefderelatie tussen exen Hyeonseo en Suho voorgeschoteld. De makers van Soundtrack #2 kiezen voor een heel andere sfeer met meer realiteit en hilariteit. Die zal liefhebbers van mierzoete romkoms mogelijk niet aanstaan, maar andere kijkers juist goed bedienen.
Soundtrack #1 zat vol met mooie plaatjes van fotograaf Sunwoo, meestal van de natuur, wat bijdroeg aan het rustgevende karakter van de serie. Soundtrack #2 speelt zich bijna volledig af in de stad, maar dat weerhoudt de makers er niet van om toch met de mooiste shots de gevoelens van de hoofdpersonen te omlijsten. In de hectiek van de stad is zeker poëzie te vinden, net zoals er schoonheid is tussen twee mensen die van elkaar houden wier problemen hen boven het hoofd groeien.
Wat er precies is gebeurd waardoor Suho en Hyeonseo elkaar zijn gegaan blijft zo lang mogelijk verborgen. Een slimme zet die de kijker geboeid houdt. Gaandeweg komen er antwoorden, maar tot op het laatste moment blijft het ingewikkeld. Een eenduidige reden waarom de twee hun relatie zagen stuklopen is er niet, wat voor velen herkenbaar zal zijn.
In romantische komedies is er vaak een simpele oorzaak voor een relatiebreuk (meestal een misverstand), dus dat de makers van Soundtrack #2 voor een meer realistische insteek kiezen maakt het verhaal veel herkenbaarder. Ook de problemen van de hoofdpersonen zijn die van echte mensen. De medische klachten van workaholic Suho zijn zowaar bestaande symptomen van overwerkt zijn. Ook Hyeonseos twijfel om haar werk als pianolerares op te geven voor iets lucratievers is uit het leven gegrepen.
Hoewel de muziek net zo zoetsappig is als wat Soundtrack #1 liet horen, is deze ditmaal meer uptempo, wat beter past bij de nieuwe stijl. De focus op pianomuziek voegt wat nostalgie toe aan het verhaal van twee voormalige geliefden. Ook kan hierdoor personage K in het verhaal worden gebracht, die de liedjes zingt en als stoorzender moet functioneren voor de hereniging van Hyeonseo en Suho. Dit pakt echter wat vreemd uit.
Suho en Hyeonseo stuiten beiden per toeval op K en dat leidt tot een samenwerking tussen de drie, die niet altijd ergens op slaat. Dat zij bijvoorbeeld met zijn drieën in één huis moeten verblijven om aan een liedje te werken is op zijn zachtst gezegd behoorlijk vaag. Dat Hyeonseo ook naar K toetrekt en weg van Suho is een logische verhaalkeuze. Maar wanneer de drie ruziënd samen boodschappen gaan doen alsof ze huisgenoten zijn in een goedkope sitcom, raakt het verhaal wel erg ver verwijderd van waar het eigenlijk over zou moeten gaan.
Het is lange tijd onduidelijk of Hyeonseo en Suho zich weer zullen herenigen. Na een paar afleveringen ontstaat steeds meer het gevoel dat het hier om een hernieuwd afscheid gaat, waarbij de personages berusting zullen vinden in plaats van elkaar. Knap gedaan, want het houdt de uitkomst van dit verhaal tot het einde spannend.
Helaas zakt dat verhaal voor het einde al zeer vaak in. Van het dynamische begin is na zes lange afleveringen steeds minder over. Het was dan ook beter geweest als de serie uit slechts vier afleveringen zou bestaan, zoals Soundtrack #1. Dat die serie zo kort was is veelbesproken in Zuid-Korea. Het is namelijk het kortste K-drama ooit. Dat de opvolger daarvan afwijkt blijkt geen goede keus. Het merendeel van de andere veranderingen is dat wel, dus heel jammer dat de complexe, herkenbare personages niet beter tot hun recht komen in Soundtrack #2.
Soundtrack #2 is te zien bij Disney+.
De opvolger van het in Zuid-Korea zeer succesvolle Soundtrack #1 zet direct een compleet andere toon dan zijn voorganger. Heel anders dan Eunsoo en Sunwoo die kalm en lieflijk onherroepelijk op elkaar af stevenden, zijn nieuwe personages Hyeonseo en Suho chaotische aanmodderaars die onverwacht tegen elkaar opbotsen. De door financiële problemen geteisterde Hyeonseo neemt noodgedwongen de overwerkte Suho aan als leerling pianolessen die zijn psychiater hem adviseerde tegen de stress. Zo begint een grappig verhaal met herkenbare personages.
Dat verhaal begint snel. In tegenstelling tot de vorige keer is er ditmaal geen trage, kalmerende opbouw tussen de twee hoofdpersonages, maar krijgt de kijker onmiddellijk de haat-liefderelatie tussen exen Hyeonseo en Suho voorgeschoteld. De makers van Soundtrack #2 kiezen voor een heel andere sfeer met meer realiteit en hilariteit. Die zal liefhebbers van mierzoete romkoms mogelijk niet aanstaan, maar andere kijkers juist goed bedienen.
Soundtrack #1 zat vol met mooie plaatjes van fotograaf Sunwoo, meestal van de natuur, wat bijdroeg aan het rustgevende karakter van de serie. Soundtrack #2 speelt zich bijna volledig af in de stad, maar dat weerhoudt de makers er niet van om toch met de mooiste shots de gevoelens van de hoofdpersonen te omlijsten. In de hectiek van de stad is zeker poëzie te vinden, net zoals er schoonheid is tussen twee mensen die van elkaar houden wier problemen hen boven het hoofd groeien.
Wat er precies is gebeurd waardoor Suho en Hyeonseo elkaar zijn gegaan blijft zo lang mogelijk verborgen. Een slimme zet die de kijker geboeid houdt. Gaandeweg komen er antwoorden, maar tot op het laatste moment blijft het ingewikkeld. Een eenduidige reden waarom de twee hun relatie zagen stuklopen is er niet, wat voor velen herkenbaar zal zijn.
In romantische komedies is er vaak een simpele oorzaak voor een relatiebreuk (meestal een misverstand), dus dat de makers van Soundtrack #2 voor een meer realistische insteek kiezen maakt het verhaal veel herkenbaarder. Ook de problemen van de hoofdpersonen zijn die van echte mensen. De medische klachten van workaholic Suho zijn zowaar bestaande symptomen van overwerkt zijn. Ook Hyeonseos twijfel om haar werk als pianolerares op te geven voor iets lucratievers is uit het leven gegrepen.
Hoewel de muziek net zo zoetsappig is als wat Soundtrack #1 liet horen, is deze ditmaal meer uptempo, wat beter past bij de nieuwe stijl. De focus op pianomuziek voegt wat nostalgie toe aan het verhaal van twee voormalige geliefden. Ook kan hierdoor personage K in het verhaal worden gebracht, die de liedjes zingt en als stoorzender moet functioneren voor de hereniging van Hyeonseo en Suho. Dit pakt echter wat vreemd uit.
Suho en Hyeonseo stuiten beiden per toeval op K en dat leidt tot een samenwerking tussen de drie, die niet altijd ergens op slaat. Dat zij bijvoorbeeld met zijn drieën in één huis moeten verblijven om aan een liedje te werken is op zijn zachtst gezegd behoorlijk vaag. Dat Hyeonseo ook naar K toetrekt en weg van Suho is een logische verhaalkeuze. Maar wanneer de drie ruziënd samen boodschappen gaan doen alsof ze huisgenoten zijn in een goedkope sitcom, raakt het verhaal wel erg ver verwijderd van waar het eigenlijk over zou moeten gaan.
Het is lange tijd onduidelijk of Hyeonseo en Suho zich weer zullen herenigen. Na een paar afleveringen ontstaat steeds meer het gevoel dat het hier om een hernieuwd afscheid gaat, waarbij de personages berusting zullen vinden in plaats van elkaar. Knap gedaan, want het houdt de uitkomst van dit verhaal tot het einde spannend.
Helaas zakt dat verhaal voor het einde al zeer vaak in. Van het dynamische begin is na zes lange afleveringen steeds minder over. Het was dan ook beter geweest als de serie uit slechts vier afleveringen zou bestaan, zoals Soundtrack #1. Dat die serie zo kort was is veelbesproken in Zuid-Korea. Het is namelijk het kortste K-drama ooit. Dat de opvolger daarvan afwijkt blijkt geen goede keus. Het merendeel van de andere veranderingen is dat wel, dus heel jammer dat de complexe, herkenbare personages niet beter tot hun recht komen in Soundtrack #2.
Soundtrack #2 is te zien bij Disney+.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
