Recensie
Recensie Netflix-serie 'Break Point' seizoen 2
Ironisch genoeg nog altijd niet de ideale serie voor mensen die graag naar tenniswedstrijden kijken.
Regie: Martin Webb | Afleveringen: 6 | Speelduur: 40-58 minuten | Jaar: 2024
Het tweede seizoen van de tennisserie Break Point volgt opnieuw een aantal sterke spelers in hun pogingen om de top te bereiken of hun behaalde toppositie te behouden. Het eerste seizoen was energiek en vermakelijk, maar had een belangrijk manco: door de vluchtige montage kwam de daadwerkelijke wedstrijdspanning doorgaans niet over. Helaas zijn de makers voor het vervolgseizoen in precies dezelfde valkuil gestapt. Het is bijna passend dat de eerste aflevering The Curse heet, al blijkt dat over iets heel anders te gaan.
Break Point is, om het oneerbiedig te zeggen, doodgemonteerd. Bijna elke wedstrijd die in de afleveringen is verwerkt, wordt op dezelfde manier in beeld gebracht: als een vluchtige cocktail van wedstrijdflitsen, close-ups van de tennissers en snapshots van het publiek. De voice-overcommentaren maken van elke wedstrijd een 'do or die'-moment, maar de meer uitgesmeerde spanning die bij bepalende games en rally's komt kijken wordt vergeten. In een oogwenk wordt het van setpoint matchpoint en volgen we de spelers alweer door de catacomben.
Een handjevol wedstrijden vormt een uitzondering op die laatste regel. Als de Duitse tennisser Alexander Zverev het op een graveltoernooi in Monte Carlo opneemt tegen de Rus Daniil Medvedev, gaat er opvallend veel aandacht uit naar de manier waarop Medvedev zijn tegenstander op alle mogelijke manieren probeert te ontregelen. De regisseur kan de toenemende frustratie bij Zverev op dat moment eenvoudig koppelen aan het feit dat de huidige nummer een van de wereld verwoed probeert om terug te komen van een zware blessure. Kijkers krijgen het bredere plaatje mede door Zverev zelf.
Het is niet toevallig dat de serie het meest overtuigt als de camera wat langer bij één persoon blijft hangen, zoals in de bewuste vierde aflevering dus bij Zverev. Ook de fragmenten van de Griekse Maria Sakkari, die in tegenstelling tot Zverev ook al in het eerste seizoen zat, zijn de moeite waard. Er lijkt bij Sakkari geen filter op te zitten als ze praat over haar mentale problemen en de druk die bij een hogere plek op de wereldranglijst komt kijken.
Die filter lijkt er vaak wel op te zitten bij andere tennissers, die precies weten op welke momenten ze gefilmd worden en zich maar heel af en toe laten betrappen op verrassende inzichten. Alleen in het heetst van (en vaak na) de strijd gaat het masker soms af. Zo voelt het speciaal om toe te kijken hoe verdedigend Australian Open-kampioene Aryna Sabalenka na haar verloren US Open-finale tegen Coco Gauff (de hoofdrolspeelster van de slotaflevering) een racket aan gort slaat in de catacomben, maar het vervolgens wel netjes in de dichtstbijzijnde afvalbak deponeert.
In de eerste aflevering van het seizoen speelt Sabalenka ook al een belangrijke rol in de belichting van de 'Netflix-vloek', een internetfenomeen dat ging opspelen toen verschillende deelnemers die in het eerste seizoen gevolgd waren er op hun eerstvolgende Grand Slam-toernooi snel uitvlogen. De aflevering geeft het vervolgseizoen een valse start, omdat de makers op een nogal flauwe manier inspringen op het onnozele karakter van de vermeende vloek: omdat Sabalenka óók in het eerste seizoen zat, maar begin 2023 wel haar eerste Grand Slam won, wordt ze opzichtig uitgespeeld als de persoon die het ongelijk van de vloek bewijst.
Een belangrijk verschil tussen het eerste en tweede seizoen is dat het vervolg in één keer op Netflix is verschenen en niet tien, maar zes afleveringen kent. Met vier afleveringen minder, maar minstens evenveel spelers om te volgen, voelen de verkapte spelersportretten nog een stuk meer als momentopnames. Dat is jammer, omdat het eerste seizoen nog de indruk gaf dat we een volledig seizoen van het profcircuit meemaakten. Nu is het seizoen in een zucht voorbij en gaat het zonder remmen van de Australian Open (januari) naar de US Open (augustus).
Wie met plezier naar het eerste seizoen van Break Point heeft gekeken, hoeft er nog altijd niet aan te twijfelen om de vervolgafleveringen op te zetten. Daarvoor zitten er net genoeg leuke momenten tussen (een grappende Gauff met de Amerikaanse mannen uit de serie, om maar wat te noemen) en is de totale speelduur te bescheiden. Toch is het wel te hopen dat de makers hun benadering van de wedstrijden voor het onvermijdelijke derde seizoen nog eens onder de loep nemen. Aan het spectaculaire niveau van het mondiale toptennis hoeft het alvast niet te liggen.
Break Point is te zien bij Netflix.
Het tweede seizoen van de tennisserie Break Point volgt opnieuw een aantal sterke spelers in hun pogingen om de top te bereiken of hun behaalde toppositie te behouden. Het eerste seizoen was energiek en vermakelijk, maar had een belangrijk manco: door de vluchtige montage kwam de daadwerkelijke wedstrijdspanning doorgaans niet over. Helaas zijn de makers voor het vervolgseizoen in precies dezelfde valkuil gestapt. Het is bijna passend dat de eerste aflevering The Curse heet, al blijkt dat over iets heel anders te gaan.
Break Point is, om het oneerbiedig te zeggen, doodgemonteerd. Bijna elke wedstrijd die in de afleveringen is verwerkt, wordt op dezelfde manier in beeld gebracht: als een vluchtige cocktail van wedstrijdflitsen, close-ups van de tennissers en snapshots van het publiek. De voice-overcommentaren maken van elke wedstrijd een 'do or die'-moment, maar de meer uitgesmeerde spanning die bij bepalende games en rally's komt kijken wordt vergeten. In een oogwenk wordt het van setpoint matchpoint en volgen we de spelers alweer door de catacomben.
Een handjevol wedstrijden vormt een uitzondering op die laatste regel. Als de Duitse tennisser Alexander Zverev het op een graveltoernooi in Monte Carlo opneemt tegen de Rus Daniil Medvedev, gaat er opvallend veel aandacht uit naar de manier waarop Medvedev zijn tegenstander op alle mogelijke manieren probeert te ontregelen. De regisseur kan de toenemende frustratie bij Zverev op dat moment eenvoudig koppelen aan het feit dat de huidige nummer een van de wereld verwoed probeert om terug te komen van een zware blessure. Kijkers krijgen het bredere plaatje mede door Zverev zelf.
Het is niet toevallig dat de serie het meest overtuigt als de camera wat langer bij één persoon blijft hangen, zoals in de bewuste vierde aflevering dus bij Zverev. Ook de fragmenten van de Griekse Maria Sakkari, die in tegenstelling tot Zverev ook al in het eerste seizoen zat, zijn de moeite waard. Er lijkt bij Sakkari geen filter op te zitten als ze praat over haar mentale problemen en de druk die bij een hogere plek op de wereldranglijst komt kijken.
Die filter lijkt er vaak wel op te zitten bij andere tennissers, die precies weten op welke momenten ze gefilmd worden en zich maar heel af en toe laten betrappen op verrassende inzichten. Alleen in het heetst van (en vaak na) de strijd gaat het masker soms af. Zo voelt het speciaal om toe te kijken hoe verdedigend Australian Open-kampioene Aryna Sabalenka na haar verloren US Open-finale tegen Coco Gauff (de hoofdrolspeelster van de slotaflevering) een racket aan gort slaat in de catacomben, maar het vervolgens wel netjes in de dichtstbijzijnde afvalbak deponeert.
In de eerste aflevering van het seizoen speelt Sabalenka ook al een belangrijke rol in de belichting van de 'Netflix-vloek', een internetfenomeen dat ging opspelen toen verschillende deelnemers die in het eerste seizoen gevolgd waren er op hun eerstvolgende Grand Slam-toernooi snel uitvlogen. De aflevering geeft het vervolgseizoen een valse start, omdat de makers op een nogal flauwe manier inspringen op het onnozele karakter van de vermeende vloek: omdat Sabalenka óók in het eerste seizoen zat, maar begin 2023 wel haar eerste Grand Slam won, wordt ze opzichtig uitgespeeld als de persoon die het ongelijk van de vloek bewijst.
Een belangrijk verschil tussen het eerste en tweede seizoen is dat het vervolg in één keer op Netflix is verschenen en niet tien, maar zes afleveringen kent. Met vier afleveringen minder, maar minstens evenveel spelers om te volgen, voelen de verkapte spelersportretten nog een stuk meer als momentopnames. Dat is jammer, omdat het eerste seizoen nog de indruk gaf dat we een volledig seizoen van het profcircuit meemaakten. Nu is het seizoen in een zucht voorbij en gaat het zonder remmen van de Australian Open (januari) naar de US Open (augustus).
Wie met plezier naar het eerste seizoen van Break Point heeft gekeken, hoeft er nog altijd niet aan te twijfelen om de vervolgafleveringen op te zetten. Daarvoor zitten er net genoeg leuke momenten tussen (een grappende Gauff met de Amerikaanse mannen uit de serie, om maar wat te noemen) en is de totale speelduur te bescheiden. Toch is het wel te hopen dat de makers hun benadering van de wedstrijden voor het onvermijdelijke derde seizoen nog eens onder de loep nemen. Aan het spectaculaire niveau van het mondiale toptennis hoeft het alvast niet te liggen.
Break Point is te zien bij Netflix.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
