Recensie
Recensie Videoland-serie 'Fargo' seizoen 5
Voelt meer een als lijnrechte thriller dan een spannende escalatie van gebeurtenissen.
Regie: Thomas Bezucha, Dana Gonzales, Noah Hawley, e.a. | Cast: Juno Temple (Dorothy 'Dot' Lyon), Jennifer Jason Leigh (Lorraine Lyon), David Rysdahl (Wayne Lyon), Joe Keery (Gator Tillman), Lamorne Morris (Whitley 'Witt' Farr), Richa Moorjani (Indira Olmstead), Sam Spruell (Ole Munch), Dave Foley (Danish Graves), Jon Hamm (Sheriff Roy Tillman), e.a. | Afleveringen: 10 | Speelduur: 40-53 minuten | Jaar: 2023
Het vijfde seizoen van Fargo veinst het voor de serie zo typerende lichte absurdisme met duistere rand, maar voelt uiteindelijk meer als een karikatuur daarvan. Wanneer de politie huisvrouw Dorothy na een incident oppakt, komt haar gewelddadige ex-man Roy Tillman haar weer op het spoor. Deze corrupte sheriff probeert haar te ontvoeren door onder andere de mysterieuze huurling Ole Munch en zijn incompetente zoon Gator in te schakelen. Ondertussen wantrouwt haar doortrapte schoonmoeder Lorraine haar en zet haar rijkdom in om zich overal mee te bemoeien.
Normaliter draait de serie om doodnormale mensen die door toeval en een dubieuze daad een reeks steeds meer uit de hand lopende gebeurtenissen in gang zetten, maar dit seizoen verandert die premisse. Als een volleerde krijgster bijt Dorothy meteen van zich af tegen een bovennatuurlijke kracht als Ole, iets wat ongeloofwaardig overkomt door vertolkster Juno Temples kalme, tot vervelens toe opgewekte voorkomen.
Personages blijven steken in typetjes die tonaal gezien weinig aan elkaar sluiten. Van Jon Hamm als de sheriff gaat een sterke dreiging uit, maar zijn achtergrond als christenfundamentalistische MAGA-idioot krijgt een simplistische uitwerking. En waar Joe Keery de sympathieke kerel Steve Harrington speelt in Stranger Things, laat hij nu elke nuance varen als de gemene Gator. Maker Noah Hawley heeft dit seizoen zulk overduidelijk moralisme in petto. Alsof arme politieagente Indira al niet genoeg reden heeft haar nietsnut van een man te verlaten, komt er op het moment suprême nog een schepje bovenop met nog een scheve actie.
Lorraines trouwe advocaat Danish Graves voelt exemplarisch voor de aanpak van dit seizoen. Net gekleed voert hij haar plannen uit, getooid met ooglapje. Zulke uiterlijke foefjes kunnen echter het krakkemikkige geheel niet oplappen. Tierelantijntjes zoals een voice-over van Jason Schwartzman (als een personage uit seizoen vier) komen vooral over als afleidingsmanoeuvres voor het povere verhaal waarin iedereen meer een schaakstuk dan een persoon lijkt.
Net zo frivool komen de overmatige verwijzingen naar films van de gebroeders Coen over. Ook Hawley en zijn mede-regisseurs sneeuwen de enkele aangestipte thema's zoals toeval of schuld onder met technische hoogstandjes en pastiche. Dat maakt het seizoen vlak, want de karikaturale personages voorkomen dat de gebeurtenissen aanvoelen als steeds verdergaande escalatie. Wanneer de beeldtekst zoals altijd verzekert dat alles is gebaseerd op een waargebeurd verhaal, lijkt dat daarom meer huichelachtig dan komisch. Dat geldt ook voor een aflevering die Dorothy’s achtergrond onnodig herkauwt, met een ergerlijk voor de hand liggende ontknoping.
In eerdere seizoenen van Fargo voelden alle verschillende personages en verhaallijnen vernuftig met elkaar verweven, waarmee een pakkend universum werd gecreëerd. Het vijfde seizoen stevent echter lijnrecht op het centrum van het labyrint af. Buiten de moralistisch opgezette tegenstellingen en het misplaatst karikaturale karakter om blijft vooral een ordinaire thriller over.
Fargo is te zien bij Videoland.
Het vijfde seizoen van Fargo veinst het voor de serie zo typerende lichte absurdisme met duistere rand, maar voelt uiteindelijk meer als een karikatuur daarvan. Wanneer de politie huisvrouw Dorothy na een incident oppakt, komt haar gewelddadige ex-man Roy Tillman haar weer op het spoor. Deze corrupte sheriff probeert haar te ontvoeren door onder andere de mysterieuze huurling Ole Munch en zijn incompetente zoon Gator in te schakelen. Ondertussen wantrouwt haar doortrapte schoonmoeder Lorraine haar en zet haar rijkdom in om zich overal mee te bemoeien.
Normaliter draait de serie om doodnormale mensen die door toeval en een dubieuze daad een reeks steeds meer uit de hand lopende gebeurtenissen in gang zetten, maar dit seizoen verandert die premisse. Als een volleerde krijgster bijt Dorothy meteen van zich af tegen een bovennatuurlijke kracht als Ole, iets wat ongeloofwaardig overkomt door vertolkster Juno Temples kalme, tot vervelens toe opgewekte voorkomen.
Personages blijven steken in typetjes die tonaal gezien weinig aan elkaar sluiten. Van Jon Hamm als de sheriff gaat een sterke dreiging uit, maar zijn achtergrond als christenfundamentalistische MAGA-idioot krijgt een simplistische uitwerking. En waar Joe Keery de sympathieke kerel Steve Harrington speelt in Stranger Things, laat hij nu elke nuance varen als de gemene Gator. Maker Noah Hawley heeft dit seizoen zulk overduidelijk moralisme in petto. Alsof arme politieagente Indira al niet genoeg reden heeft haar nietsnut van een man te verlaten, komt er op het moment suprême nog een schepje bovenop met nog een scheve actie.
Lorraines trouwe advocaat Danish Graves voelt exemplarisch voor de aanpak van dit seizoen. Net gekleed voert hij haar plannen uit, getooid met ooglapje. Zulke uiterlijke foefjes kunnen echter het krakkemikkige geheel niet oplappen. Tierelantijntjes zoals een voice-over van Jason Schwartzman (als een personage uit seizoen vier) komen vooral over als afleidingsmanoeuvres voor het povere verhaal waarin iedereen meer een schaakstuk dan een persoon lijkt.
Net zo frivool komen de overmatige verwijzingen naar films van de gebroeders Coen over. Ook Hawley en zijn mede-regisseurs sneeuwen de enkele aangestipte thema's zoals toeval of schuld onder met technische hoogstandjes en pastiche. Dat maakt het seizoen vlak, want de karikaturale personages voorkomen dat de gebeurtenissen aanvoelen als steeds verdergaande escalatie. Wanneer de beeldtekst zoals altijd verzekert dat alles is gebaseerd op een waargebeurd verhaal, lijkt dat daarom meer huichelachtig dan komisch. Dat geldt ook voor een aflevering die Dorothy’s achtergrond onnodig herkauwt, met een ergerlijk voor de hand liggende ontknoping.
In eerdere seizoenen van Fargo voelden alle verschillende personages en verhaallijnen vernuftig met elkaar verweven, waarmee een pakkend universum werd gecreëerd. Het vijfde seizoen stevent echter lijnrecht op het centrum van het labyrint af. Buiten de moralistisch opgezette tegenstellingen en het misplaatst karikaturale karakter om blijft vooral een ordinaire thriller over.
Fargo is te zien bij Videoland.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
